Een van de talloze lezersbrieven over de mislukte oranjeblauwe onderhandelingen eindigt met deze veelzeggende zinnetjes: ' We (Vlamingen) kiezen voor de underdog. Hoe negatiever jullie over Leterme schrijven, hoe populairder hij wordt.'
Vlaanderen heeft inderdaad historische ervaring met 'kaakslagflamingantisme' en politieke martelaren, denk aan August Borms die vanuit de gevangenis naar het parlement werd gekozen.
Maar is het niet potsierlijk iemand die maanden als formateur heeft gefunctioneerd - of niet gefunctioneerd - en 800 000 voorkeurstemmen heeft behaald, voor te stellen als een 'underdog'? Dit oordeel lijkt me enkel mogelijk als je de dagelijkse manipulatie bekijkt van de publieke opinie - aan weerszijden van de taalgrens.
In Wallonië had je het fictieve journaal van RTBF over de splitsing van België wat in grote mate de recalcitrante houding tegenover een staatshervorming verklaart: angst zet aan tot behoudsgezindheid niet tot vernieuwing.
En bij ons in Vlaanderen is al minstens een jaar campagne gevoerd eerst tegen het parasitaire hangmatsocialisme van Elio di Rupio en co, daarna tegen Madame Non, Joelle Milquet.
Yves Desmet heeft in De Morgen een schitterende metafoor gebruikt: het staartje NVA kwispelt met de hond CD&V.
Is het dan niet lichtjes schizofreen dat dezelfde krant de kopman van NVA een vaste column aanbiedt, waar hij ongemeen trots op is - getuige zijn uitspraken in allerlei interviews? Op die manier verhoog je het intellectueel prestige van een communautaire oorlogsstoker en wek je de indruk dat je met zijn hetzerij akkoord gaat.
In wezen is de aanwezigheid van De Wever bij de onderhandelingen over de vorming van een federale regering een voorstelling van absurd theater, Ionesco en Beckett waardig. Wie zijn huis wil laten renoveren, haalt er geen architect bij die voortdurend roept: 'Dit huis moet verdwijnen.' Je kan dan net zo goed een pedofiel uitnodigen om te komen babysitten.
Het is mijn allesoverheersende indruk dat de meeste media in Vlaanderen en Wallonië, in het bijzonder de rechtse uiteraard, bezig zijn - en zoals gezegd al langer dan de voorbije maanden - om 'a selffulfilling prophecy' te realiseren: het uiteen drijven van twee publieke opinies. Via een mentale splitsing lijken ze bewust of onbewust te willen komen tot een staatkundige.
Het voorbije weekend van 1 en 2 december ondervroegen journalisten van VRT de supporters van Leterme in Ieper met één simpele vraag: heeft hij het goed gedaan? Geen enkele keer werd gevraagd het antwoord te motiveren zoals in het algemeen vrijwel nooit aan het publiek wordt gevraagd wat zij verstaan onder staatshervorming en waarom deze volgens hen noodzakelijk zou zijn. Voortdurend worden kreten herhaald zodat ze het karakter krijgen van bezweringsformules en meer de emotie aanspreken dan de intelligentie.
Zelf kan ik mij iets voorstellen bij de vraag om 'meer homogene bevoegdheidspakketten' (wat eventueel herfederaliseren inhoudt) maar de term 'staatshervorming' al dan niet voorafgegaan door het epiteton 'grote' zegt mij absoluut niets. Gaan de wachtlijsten en de sociale uitsluiting, de onbetaalbare ziekenhuisrekeningen in Vlaanderen verdwijnen met het toverstokje van de 'grote staatshervorming'? Aan het programma van onze separatisten is dat alleszins niet te merken: zij zwijgen zeer zedig over hun concrete plannen. Het is niet de 'vlaktaks' van Dedecker die de laagste lonen en vervangingsinkomens meer koopkracht zal bezorgen.
Nu lijkt het dat vooral de Vlaamse publieke opinie met het toverwoord 'staatshervorming' wordt gehypnotiseerd en zo creëer je inderdaad de emotionele humus waarop naast demagogen ook helden en martelaren groeien. Leterme wordt de man van één term, hopelijk voor een korte termijn.
Onlangs stond Mieke van Hecke, secretaris-generaal van het katholiek onderwijs, te glunderen bij de presentatie van het nieuwe financieringsdecreet van minister Vandenbroucke die naar eigen zeggen 'de lat eindelijk gelijk legde'. Ieder kind zou even veel middelen krijgen ongeacht de keuze voor een of ander onderwijsnet.
Nu komt het Vatikaan met nieuwe richtlijnen voor de katholieke scholen die zowel tot de leerkrachten als tot de ouders zijn gericht.
De citaten liegen er niet om: 'Ouders en leraars van een katholieke school nemen deel aan het leven van de lokale kerk, ook buiten de muren van de school (....) De leraar ziet zijn opvoedingstaak als een persoonlijke roeping in de kerk(...)'
Laten we nuchter naar de feiten kijken: ruim 70 % van onze jeugd gaat naar het katholieke net, maar het is al lang niet meer zo dat 70 % van de bevolking nog katholiek is. Als men erop aandringt om quasi integraal gefinancierd te worden door de overheid en dus door de gemeenschap, moet men dan geen afspiegeling zijn van deze gemeenschap?
Ten gronde kan men gaan filosoferen over de vraag of een restauratiebeweging binnen het katholicisme (denk aan het boekje van Wouter Beke, huisideoloog van CD&V) en radicalisering binnen de islam, een antwoord zijn op de zogenaamd postmoderne samenleving, op een wereld in versnelde transitie die als een bedreiging en ontworteling wordt ervaren. Wellicht is het politieke succes van simpele boodschappen als het nationalisme en separatisme om gelijkaardige redenen zo duidelijk groeiende: op simplismen kan men vat krijgen, op een complexe realiteit veel moeilijker.
In elk geval lijken de richtlijnen van het Vatikaan een einde te maken aan 'het actieve pluralisme' zoals dat bij ons is gepredikt door Steve Stevaert: dit is zonder meer een ruk naar sektarisme en wat de meeste West-Europese landen betreft totaal vervreemd van de sociologische werkelijkheid.
Benieuwd hoeveel leerkrachten binnen het katholieke net zich geroepen voelen om volgens die nieuwe richtlijnen te functioneren en te leven. En nog benieuwder of de andersdenkenden en andersgelovigen het blijven pikken dat zij mee moeten betalen aan de verspreiding van één levensvisie en één moraal onder de overgrote meerderheid van onze jongeren.
Zaterdagavond werd op de tv-zenders een intussen reeds bekend ritueel voltrokken.
Op Eén om 19 uur hoorden we dat 3 partijen op de ultieme ja-neen-vragen van Leterme 'ja' hadden geantwoord. Alleen CDH had 'non' gezegd, duidelijke boodschap: het CDH en Joelle Milquet zijn verantwoordelijk voor het afspringen van de onderhandelingen.
Om 19 30 u op La Une kwam Olivier Mangain aan het woord die op de tweede vraag over de fiscale incentieven zeer expliciet negatief antwoordde. De derde vraag noemde hij 'futile' vanwege zijn afwijzen van de tweede. Joelle Milquet kreeg minutenlang de kans haar standpunt toe te lichten en dat was zeker geen ongenuanceerd 'non': wel vroeg zij waarborgen inzake de sociale zekerheid. En zelfs Bart De Wever mocht in de RTBF-studio zijn vertrouwde rol van Calimero komen spelen. Bij de VRT was dit Charles Michel die het leugentje over het FDF herhaalde: er bestaat geen meningsverschil tussen Mangain en Reynders.
Steeds herhalen de media hun nieuwe dogma: we leven met twee verschillende publieke opinies. Maar nooit erkennen diezelfde media dat precies zij hiervoor verantwoordelijk zijn. Dag na dag wordt het publiek aan weerszijden van de taalgrens opgestookt, wordt de tegenpartij gedemoniseerd.
Dit heeft alles van een selffulfilling prophecy: blijkbaar wil men via een mentale splitsing komen tot een staatkundige. En het levert niet alleen stemmen op, het komt blijkbaar ook de kijk- en verkoopcijfers ten goede. Zo ontstaat een merkwaardige coalitie tussen media die van het gestook profijt hebben en politieke communautaire hetzers die hun rechtse sociaal-economische plannen willen doen slikken met 'vele lepels suiker' van communautair radicalisme.
Wellicht blijft dit duren tot 'de mensen' ontwaken uit deze roes van stammenoorlog en hun dagelijkse rekeningen bekijken.
In het zoveelste sensatiestuk over doping in de wielersport noemt Walter Pauli Rik van Looy een 'berucht dopeur'. Mocht dit waar zijn dan is doping toch verschrikkelijk gezond: hoeveel 73-jarigen lopen er nog bij als de Herentalse Keizer?
Zijn beloftevolle kleindochter kan hem nauwelijks volgen op haar koersfiets. Ongetwijfeld omdat grootvader nog altijd slikt en spuit: zo ziet hij er wel uit.
Terwijl sportjournalisten blaken van fitheid en gezondheid dankzij alcohol, sigaretten en sterrenrestaurants.
Intussen zijn er duizende Belgen die hun ziekenhuisrekening niet meer kunnen betalen, maar daar besteedt De Morgen geen twee volle pagina's aan. Je zou zo eens kunnen verdacht worden van linkse sympathieën.
Aanvulling: Gisteren heb ik nog eens overdacht waarom verarming en sociale uitsluiting zoveel minder aandacht krijgen in onze media als doping: - armoede beantwoordt minder aan de sensatiezucht en doet dus minder kranten verkopen, maakt geen verhitte discussies los aan een cafétoog.
-de schuldvraag ligt totaal anders: beelden en berichten over armoede kunnen ons welgestelden wijzen op onze eigen verantwoordelijkheid, ze kunnen ons een onbehaaglijk gevoel van enige schuld bezorgen. Bij doping bevinden de boosdoeners zich duidelijk aan de overkant en zijn wij de moreel zuiveren, ons kan niets worden aangewreven want wij nemen allerlei middeltjes maar toch zeker geen doping?
Om die redenen is de 'overexposure', het overbelichten van het dopingprobleem in pers en tv-uitzendingen een gemakkelijkheidsoplossing en een vorm van populisme of demagogie: het leidt de aandacht af van wezenlijke vraagstukken zoals de sociale rechtvaardigheid en de (on)menswaardigheid van het bestaan. De opgave van de media is juist noodzakelijke veranderingen in de geest van het publiek als noodzakelijk te doen aanvaarden zodat een en ander in beweging komt. Morele vraagstukken gaan in de eerste plaats over onszelf: in welke mate en op welke domeinen schieten wij tekort tegenover de moraal die wij in woorden belijden - de christelijke, humanistische of socialistische - en de splinter zien in het oog van de andere is zoals men weet niet de eerlijkste keuze Daarom noem ik Mister Proper Jacques Rogge een hypocriet en farizeeër: hij strijdt rabiaat tegen doping maar gaat met zijn organisatie naar een land waar de mensenrechten aan de lopende band worden geschonden zonder enige voorwaarde op te leggen. De gadgets die volgend jaar op de Olympische Spelen zullen worden uitgedeeld zijn gemaakt in onmenselijke arbeidsomstandigheden tegen een hongerloon. Het gaat om prioriteiten: wat is voor jou het meest essentiële?
De titel is ontleend aan een pamflet dat JM Dedecker vandaag publiceert in De Standaard: 'als de identiteit afhangt van een lapje stof komen er vodden van.' Op de bladzijde rechts staan een filosoferende tekst van Patrick Loobuyck van UIA (Universiteit Antwerpen) en een ironiserende column van de onnavolgbare Rik Torfs. Ik had me voorgenomen over het onderwerp 'hoofddoek' niets meer te schrijven, maar deze drie teksten dwingen me ertoe. De basisstelling van Dedecker is dat de drie monotheïstische godsdiensten de seksualiteit onderdrukken en in het bijzonder de vrouwelijke seksualiteit. Dit is zonder meer juist. Dedecker eindigt zijn betoog met: 'Moslima's aller landen verenigt u.' Ik twijfel eraan of Dedecker hierin oprecht is: 'Moslima's aller landen bekeert u tot de enige juiste waarheid van Dedecker en andere rabiate vrijzinnigen' lijkt me correcter. Ik heb het al eerder gezegd: vrijheid impliceert de keuze om zich te onderwerpen. Iemand kan op religieuze gronden kiezen voor de maagdelijkheid - wat iets anders is als daartoe gedwongen worden door een machtsinstituut zoals de roomse kerk. We kunnen aantonen dat zo'n levenslange maagdelijkheid een dwaasheid is: niet alleen ontzegt de betrokkene zichzelf een belangrijke bron van genot en levensvreugde, de feiten bewijzen dat opgestapelde seksuele frustraties vaak ontploffen of sluipwegen zoeken die ziekelijk of zelfs misdadig zijn. Maar deze feiten zijn enkel een aansporing voor de wetgever en het gerecht om deze ontsporingen te bestrijden en te bestraffen, ze doen in wezen niets af aan de persoonlijke vrijheid van elk individu om ervoor te kiezen geen seks te hebben.
Patrick Loobuyck heeft het over de moeilijke omgang van een geseculariseerde samenleving met geloof en godsdienst: ook juist. Een groot aantal landgenoten kijkt met enige rancune, of zelfs intense haat, terug op zijn/haar godsdienstige opvoeding en wil hiermee afrekenen. En een aantal vrijzinnigen ziet overal uitbarstingen van godsdienstwaanzin die hen sterken in de overtuiging dat godsdiensten verderfelijk zijn. Het punt is dat ruim 90 % van de wereldbevolking een of andere godsdienst aanhangt en je zal er hoe dan ook nog enige tijd mee verder moeten. Eventueel tot in de eeuwigheid. De scheiding tussen kerk en staat is een noodzaak om te voorkomen dat het leven van iedereen door de regels van een godsdienst wordt gedicteerd, maar de even grondwettelijke vrijheid van godsdienst houdt in dat mensen het recht hebben om hun godsdienst te beleven, ook in de openbare ruimte. Godsdienst is immers, zoals Loobuyck terecht opmerkt, niet louter privézaak - een vrijzinnige overtuiging trouwens evenmin tenzij het gaat om vrijzinnigen die kiezen voor 'the splendid isolation' in hun superieure moraal en levenswijsheid. Ons dagelijks gedrag wordt door onze intieme overtuiging bepaald. Althans in de mate dat we enigzins oprecht blijven en consequent.
Rik Torfs vraagt zich schertsend af of we niet beter ook trouwringen zouden verbieden: iedere vrijgezel of gescheiden burger kan zich ergeren aan deze demonstratie van huwelijkstrouw. En zo kun je inderdaad bezig blijven: waar ligt de grens tussen de kenmerken waaraan iemand zich met reden mag storen en de ergernissen die op racisme of onverdraagzaamheid neerkomen? Burgemeester Termont heeft het simpel en overtuigend verwoord: 'Ik zit ruim 31 in het Gentse stadsbestuur en heb nooit één probleem met die hoofddoek meegemaakt.' Sommige zaken worden pas een probleem als je er een probleem van maakt. Dan kun je leerlingen de klas uit sturen omdat ze sportschoenen dragen of te lange haren of te korte rokken etc Of je kan mensen bespuwen die een keppeltje dragen, een kruisbeeld, een hanenkam.
Reeds meermaals heb ik proberen duidelijk te maken dat het in essentie gaat om een discussie over doel en middelen. Het gemeenschappelijke doel is, hoop ik althans, een verdraagzame en veelkleurige samenleving. Is het verbod op de hoofddoek voor gemeentelijke ambtenaren een geschikt middel om dat doel te bereiken? De heisa in de media en onder het volk toont aan dat dit niet zo is: de tegenstellingen worden aangescherpt en de kans is zeer groot dat moslims en moslima's het voorbeeld volgen van de joden, namelijk zich terugtrekken in een getto en psychologisch in een 'egelstelling'. Het is zeer waarschijnlijk dat meisjes en vrouwen zullen kiezen voor hun geloof en tegen de openbare samenleving, en dat moslimjongens en -mannen juist door deze hetze gaan radicaliseren. De lekenstaat is geen dogma of exclusieve mogelijkheid: het voorbeeld is Frankrijk, de bakermat van de Verlichting, maar Engeland is niet minder verlicht en daar gaat men totaal anders om met deze problematiek; symbolen van culturen en godsdiensten zijn daar wel toegelaten in officiële functies. En bij mijn weten is de openbare dienstverlening in Engeland niet slechter dan in Frankrijk noch is daar de greep van de godsdiensten op de samenleving een grotere bedreiging voor het verdraagzaam samenleven. Tenzij men denkt aan de aanslagen maar die hebben duidelijk politieke en buitenlandse oorzaken. Dedecker argumenteert dat de hoofddoek in Turkije verboden is sedert de stichter van de moderne natie, Ataturk. Wat hij er niet bij zegt is dat het kemalisme, zoals de beweging van Ataturk wordt genoemd, als decennialang zorgt voor een ondemocratische invloed van het leger met alle uitwassen vandien: massamoord op de Koerden, folteringen in de gevangenis, muilkorven van de pers etc Onvrijheid blijft zelden beperkt tot één thema, we moeten niet van Turkije gaan leren hoe we met onze minderheden moeten omgaan. Tenslotte zal ik het tot in den treure blijven herhalen: mensen zijn nooit neutraal en wat mensen in wezen zijn, is niet altijd af te leiden uit hun uiterlijk. Het zit essentieel in en niet op of rond hun hoofd. Zoals Rik Torfs spits opmerkt: een das en een hemd worden gedragen door fatsoenlijke burgers maar net zo goed door regelrechte gangsters.
De beelden van het scholierenprotest in Nederland bewijzen dat men ten noorden van de Moerdijk met een ernstig pedagogisch probleem heeft te kampen.
Zelfs indien de contestatie gerechtvaardigd is, dan nog is de taal van het verzet alarmerend: we zien vernietigingen, gewelddaden louter voor het plezier van het vernietigen en voor de kick van het geweld. Heel wat op straat geïnterviewde relschoppers weten niet eens waarover het gaat of verklaren dat ze helemaal geen last hebben van te veel lesuren. Ze doen mee omdat ze het 'leuk' vinden.
Het lijkt me kras dat uitgerekend in Nederland de studiebelasting te zwaar zou wegen: wellicht is men nergens anders in Europa zo tolerant tegenover de jeugd als in de Nederlandse scholen.
De scholieren protesteren onder meer tegen 'zinloze uren' waarin geen les wordt gegeven bij gebrek aan leerkracht.
Maar waarom is er in vele scholen een tekort aan lesgevers? Precies omdat steeds meer leerkrachten er de brui aan geven: zij zien het niet meer zitten om te fungeren als oppasser, als dierentemmer. In heel wat Nederlandse secundaire scholen is de discipline totaal zoek en is het gewone lesgeven door wangedrag onmogelijk gemaakt.
Zo klagen de scholieren over een reëel probleem dat ze zelf hebben veroorzaakt.
In elk geval: als de beelden de juiste weergave zijn van de Nederlandse jeugd, dan is de tijd definitief voorbij dat we onze noorderburen als een gidsland konden beschouwen. Nederland met zijn verruwing in taal en zeden, met zijn onderwijsproblematiek en opvoedingsdeficiet in het algemeen lijkt eerder een waarschuwing te geven: laten we hier in Vlaanderen toch liever een minimum aan discipline en respect voor leerkrachten en opvoeders handhaven. En een rechtmatig respect voor de jongeren: je kan van hen inderdaad niet alles eisen en zeker niet alles tegelijk.
Van alle argumenten pro hoofddoekenverbod slaat dat van emeritus professor Etienne Vermeersch in De Standaard van vandaag werkelijk alles: goed geholpen worden door een moslima met hoofddoek betekent reclame voor haar godsdienst.
Ik ben als overtuigd atheïst reeds meermaals 'goed geholpen' door een eerwaarde moeder in een ziekenhuis: dit heeft bij mij nog geen bekering veroorzaakt. Wel kijk ik dan met respect naar deze religieuze vrouw en oordeel ik met meer mildheid over geloof en godsdienstigheid.
En precies deze mildheid lijkt me het grote struikelblok bij sommige vrijzinnigen. Zij argumenteren vanuit een bedreigde minderheidspositie en gedragen zich op de duur als een alternatieve sekte.
Laten we nogmaals herhalen: een verbod op godsdienstige en andere 'zichtbare' symbolen is niet in theorie maar wel in de feiten discriminerend. Het is in de praktijk immers alleen van toepassing op vrouwen met hoofddoek, chassidische joden met keppeltjes vinden werk in eigen milieu en niet bij de overheid.
Mag ik opmerken dat de tranen van Anne Maertens, die naar eigen zeggen tegen haar persoonlijke overtuiging in voor het verbod heeft gestemd, voor mij krokodillentranen zijn: als je jouw persoonlijk geweten het zwijgen oplegt voor de kadaverdiscipline van een partij dan ben je bezig met 'Befehl ist Befehl'. Morele vooruitgang is juist alleen mogelijk wanneer mensen hun eigen verantwoordelijkheid opnemen in heel concrete situaties.
Ten gronde: als men uiterlijke kenmerken van personen problematiseert, dan moet men niet verwonderd te zijn dat allerlei heethoofden deze afwijzing overnemen of zich in hun al dan niet racistische afwijzing gesterkt voelen. En dan krijg je bijvoorbeeld moslimpubers die met stenen gooien naar joodse scholieren met keppeltje of skinheads die een anders gekleurde medemens in elkaar slaan.
Aanvulling: Sommige vrijzinnigen zullen toch eens moeten leren aanvaarden dat ongeveer 90% van de wereldbevolking een of ander geloof of godsdienst aanhangt. Men kan dit vanuit rationele overwegingen betreuren, maar in deze eeuw gaat men dit niet meer veranderen en tot een mutatie van de menselijke soort evenmin. Iets anders is de scheiding tussen godsdiensten en staat inzake wetgeving: vermits wetten op iedereen van toepassing zijn moeten ze respect betonen voor ieders overtuiging en mogen ze nooit de uitdrukking zijn van één welbepaalde levensvisie die dan aan anderen met juridische dwang wordt opgelegd. En met 'levensvisie' is dan bedoeld een stelsel van waarheden en gedragsregels gebaseerd op metafysica. Een grondwet of universele conventie zoals die over de mensenrechten draagt ook een 'levensvisie' uit maar die is dan gebaseerd op controleerbare feiten.
De nieuwe SP.a-ondervoorzitter Dirk Vandermaelen is aan de weet gekomen dat vorig jaar bijna 34 000 bedrijven niet eens een belastingaangifte hebben ingediend.
Loontrekkenden en kleine zelfstandigen vallen hiervan toch achterover? Sommige vrije beroepen worden tot op de laatste eurocent gecontroleerd, grote bedrijven vaak slechts om de zoveel jaar terwijl precies bij hen de fraudebestrijding voor de schatkist veel zou kunnen opleveren.
Je hoort de fiscus dan voortdurend klagen over een tekort aan mensen en middelen, maar is dit geen politieke keuze: bewijst deze klacht niet, voor zover ze terecht is, dat fiscale fraude niet echt een topprioriteit kan worden genoemd?
Dit leidt tot de dubbelzinnige situatie dat België in Europa mee op kop staat inzake belastingtarieven en net zo goed inzake belastingontduiking. De vraag is: wat komt eerst, de aanslagvoeten of de ontduiking?
Laten we het erop houden dat beide factoren elkaar versterken. Als we een efficiënte en betaalbare dienstverlening van de overheid eisen (onderwijs, gezondheidszorg, ordehandhaving, wegennet etc) dan moet de overheid over voldoende middelen kunnen beschikken.
Wie de Belgische werkelijkheid niet door donkerblauwe contactlenzen bekijkt, kan niet anders dan vaststellen dat de huidige minister van financiën, Didier Reynders, hier een potje van gemaakt heeft.
Zijn triomfantelijke uitspraak: 'Een regering zonder socialisten is al een staatshervorming op zich' klinkt in het licht van deze vaststelling nogal vals.
De Waalse socialisten hebben de rekening betaald voor hun gesjoemel in Charleroi, maar een minister die weigert zijn opdracht te vervullen is niet minder corrupt. Een vertoon van onverantwoordelijkheid zoals het wanbeleid van Reynders wordt genoemd: 'schuldig verzuim'.
De glans op zijn gezicht is zeker niet de stralenkrans van politieke heiligheid.
In het maandaginterview met Vlaams minister van Leefmilieu Hilde Crevits in De Morgen staat dit opmerkelijk dialoogje:
'DM: Die neerbuigendheid merk je ook als het over de Vlaamse regering gaat.
H.C: We zijn verdorie bevoegd voor alles wat écht belangrijk is voor de mensen.'
Genadelozer kan je de communautaire hondsdolheid niet afschieten.
Ook het interview met de immer bevlogen Karel Van Miert in De Zevende Dag maakte weinig meer duidelijk dan zijn onbegrip voor de al maanden gevoerde strategie.
De term 'staatshervorming' - al dan niet voorafgegaan door het epiteton 'grote' - is een mantra geworden waarmee sommige omhooggevallen politieke tenoren zich in een trance chanten. Deze trance zou een vorm van boeddhistische onthechting kunnen zijn, mochten er minder persoonlijke en partijpolitieke belangen door versterkt worden.
De Vlaamse publieke opinie wordt door dit mantra gehypnotiseerd al weet de overgrote meerderheid niet wat ermee bedoeld wordt. Is het niet stilaan tijd dat de dames en heren uit hun extase weer afdalen naar de aarde, naar de dagelijkse werkelijkheid van 'de mensen' die zich door hun volksvertegenwoordigers steeds meer in de steek gelaten voelen?
De emopolitiek lijkt in deze tijd egopolitiek geworden te zijn. De prik van Hilde Crevits bewijst dat zelfs binnen het kartel aangevoeld wordt dat de opgeblazen ego's vooral veel wind bevatten.
