Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Vandaag trek ik naar Merchtem, niet voor de internationale 60 kilometer wegens te weinig tijd, maar voor de 16e Lentetocht van de Lustige Wandelaars. Met de trein ben ik om acht uur in Merchtem en tien minuutjes later ben ik in het zaaltje van de harmonie waar de start gelegen is. Aan de zijkant staan de tassen van de deelnemers aan de 60 en het zijn er precies heel wat, waaronder Chantal en Fernand en mijn maatje Kurt die blijkbaar al goed hersteld is van Sittard . Om half negen ben ik klaar voor het parcours van de twintig kilometer. We verlaten bijna onmiddellijk het centrum via de verkaveling Bollebeek waar de Grote Molenbeek langs stroomt, dat in werkelijkheid een klein beekje is Het is zeer mistig en er is nog niet te veel volk onderweg, de landwegen liggen er verlaten en spokerig bij. Het parcours gaat zacht golvend op en neer, zeker niet erg steil. We komen voorbij de oriëntatietafel van Brussegem, een 200 kilogram zware tafel in blauwe Henegouwse hardsteen die in 2006 nog volledig hersteld is. Je kan hierop in de verschillende richtingen zien welke dorpen en steden er liggen, maar spijtig genoeg zie je met dit mistig weer bijna je eigen voeten niet, laat staan een dorp enkele kilometers verderop. Na bijna tien kilometer kom ik aan in Hamme, waar het een eerste keer controle is. De tassen die ik vanmorgen gezien heb staan hier ook reeds, het bagagepunt van de 60 kilometer is blijkbaar in deze school. Tijd voor een broodje en een koffie, goed voor mijn lichaam en voor de clubkas Tijd voor een kort stukje van drie kilometer. Onderweg gaat het even mis, maar na enig zoekwerk toch terug op het parcours geraakt, ben ik na een half uurtje in de bibliotheek van Brussegem waar het een tweede keer controle is. Ik drink er snel een kriek en ga verder op pad. Het parcours blijft langs zeer rustige landelijke wegen, slingerend door weiden en velden. De planten beginnen stilaan te groeien en de eerste bloemen komen uit, ik kan er enkele geslaagde foto's van nemen. Om half twaalf kom ik aan taverne "in de volle pot", waar het een derde keer controle is na 17 kilometer. Tijd om eventjes te zitten en iets te eten. Tien minuutjes later vertrek ik voor het laatste gedeelte, en eindelijk begint de mist op te trekken. Het zonnetje begint te schijnen en het landschap ziet er direct heel anders uit met mooie vergezichten. Rond half één sta ik terug aan de zaal van de harmonie en zit mijn tocht erop, binnen zet ik me nog even bij enkel clubleden alvorens ik weer naar het station ga. Het was een mooie wandeling, spijtig genoeg heeft de zon zich enkel het laatste half uur laten zien.
Zoals we gisteren beloofd hadden aan Gino, rijden we vandaag naar Wippelgem waar WAK Sleidinge hun 17de WAK-tochten organiseren. Ik maak vandaag gebruik van mijn gps want ik heb eerlijk gezegd nog nooit van Wippelgem gehoord. Op de R4 van Gent slaan we af aan de fabrieken van Volvo en plots sta ik voor het water, en mijn gps zegt me dat ik erover moet. Na eventjes te kijken op de goeie oude wegenkaart zie ik dat er in de buurt geen enkele brug is en we besluiten toch met het veer over het water te geraken. Aangezien dit voor mezelf de eerste keer was, was dit toch wel een unieke ervaring Tien minuutjes later zijn we op onze bestemming, al moeten we nog wel een serieus stukje te voet naar de startzaal, blijkbaar hebben vele mensen vandaag voor deze tocht gekozen. We nemen het parcours van de 8 kilometer, dat er in werkelijkheid bijna negen is, want we willen in de namiddag nog naar de Expo hallen van Gent voor de tentoonstelling "beestjes en baasjes". Het eerste deel van de tocht is een kort stukje van 2,5 kilometer, vooral langs een beek waar vele rioolbuizen van de huizen in uitkomen en er dus niet al te proper uitziet. Na een half uurtje zijn we reeds in de kantine van VV Wippelgem, de plaatselijke voetbalploeg. We zetten ons buiten in de tent voor onze soep te eten, de zon is net daarvoor door de ochtendnevel geraakt en de temperatuur gaat lekker omhoog. Het tweede deel brengt ons langs de Wippelgemmolen of Gerardsmolen. Eerst stond hier sinds 1645 een houten staakmolen. In 1864 werd deze dan vervangen door een stenen korenwindmolen. Deze prachtige molen is gerestaureerd in 2003 en kan je nu elke tweede zondag van de maand komen bezichtigen, en als er goede wind staat word er zelfs nog gemalen. Via de achterkant komen we in het domein van het kasteel van Wippelgem, dat vandaag voor de wandelaars speciaal geopend is. Het domein is 12 ha groot en het kasteel is gebouwd in de 19de eeuw, maar is nog steeds in een fantastische staat. Je kan het afhuren voor feesten, een zeer mooie locatie als je eens iets speciaals doet Een half uurtje later staan we terug waar we daarstraks vertrokken zijn, het is even na twaalf uur en we eten er frietjes met stoverij die ons zeer lekker smaakt. Hiermee zit dit extra lange wandelweekend er weer op, drie dagen zeer mooi lenteweer gehad, het paasweekend was een groot succes
Vandaag gaan we naar Belsele waar de Reynaertstappers hun 25ste Reynaerttochten organiseren. Na de Kennedymars van gisteren kiezen we voor de tocht van 12 kilometer, ideaal voor de stramheid uit de benen te krijgen. We vertrekken uit de startzaal en gaan via landelijke wegen richting de E17, het zonnetje schijnt al volop en het is weer een mooie lentedag. We passeren het grote tuincentrum Euroflora waar het bijzonder druk is, blijkbaar wil iedereen met Pasen bloemen in plaats van paaseieren Vlak voor de controle in een voetbalkantine komen we Gino tegen, we beloven van morgen bij zijn club te komen wandelen en ik vertel hem van mijn avonturen in Sittard. We eten een lekkere soep in de kantine, al is het warm zo'n soep smaakt altijd. Het tweede deel brengt ons door de landelijke gebieden van Waasmunster vlak naast de autosnelweg. Ondanks de autosnelweg is het er zeer rustig wandelen en genieten van het mooie weer. Na negen kilometer hebben we weer controle, ditmaal in het chalet van voetbalclub Trappen Steels. Spijtig genoeg is er buiten geen plaats dus zetten we ons binnen waar het vrij warm is. Na een verfrissend drankje is het tijd voor de laatste kilometers. We gaan terug naar Belsele en komen voorbij het kasteel waar er een mooi wandelpark is aangelegd. We komen voorbij de Gislenuskerk en gaan over het marktplein waar er voor het gemeentehuis een gerestaureerde waterpomp uit 1858 staat. Een beetje later staan we terug aan de start en zit de tocht erop. Buiten staan de dames pannenkoeken te bakken en de heren van de club staan langs de andere kant met braadworsten. Wij kiezen voor de overheerlijke pannenkoeken om deze mooie dag mee af te sluiten
Vrijdagavond heb ik om 18u afgesproken met Kurt en Rik en rijden we samen naar Sittard. Na anderhalf uur komen we goed en wel aan in de sporthal, waar we gaan overnachten want de Kennedymars van Sittard begint reeds om 5 uur 's morgens. Na het installeren van onze slaapzak gaan we nog een paar Corsendonkjes drinken en ontmoet ik nog enkele Nederlandse forummers waar ik lid van ben. Om 22u krijpen we in onze slaapzak en na een zeer korte nachtrust zijn we paraat voor de 46ste editie van de grootste Kennedymars van Nederland. Om 5 uur wordt het startschot gegeven door Sef Vergoossen, ooit nog trainer geweest van Racing Genk, en vertrek ik samen met 3064 anderen voor wat een zeer zware tocht zou worden. Buiten is het reeds een 15 graden en dit zou in de loop van de dag nog verder oplopen tot tropische temperaturen voor deze tijd van het jaar. We gaan door het centrum van Sittard en trekken naar Duitsland. Onmiddellijk voel ik dat de form er niet is, ik heb hoofdpijn (Corsendonck ) en ook mijn benen voelen zwaar aan. Samen met Kurt, die zijn eerste KM wandelt, gaan we door de velden en zien we voor en achter een hele lange rij wandelaars, Rik heeft ons ondertussen achter gelaten en is er alleen vandoor. Na een dikke 17 kilometer hebben we een eerste keer controle en eet ik een broodje, het is ondertussen half acht dus schieten we toch nog vrij goed op. Het tweede deel brengt ons terug naar Nederland, langs de zijkanten zijn er opvallend veel mensen die ons aanmoedigen. Het parcours brengt ons constant over asfaltwegen, langs het Annendaalbos naar Posterholt waar het aan de sporthal een tweede keer controle is. Hier nemen we even de tijd om ons neer te zetten en een broodje en een soep te eten. We hebben er een 28 kilometer opzitten, maar ik voel me alsof de tocht al bijna gedaan is. Ondertussen is het al vrij warm geworden, een geweldig verschil met vorig jaar toen we hier aan vriestemperaturen door de regen moesten. Tijd voor deel drie, weer een stuk van zo'n tien kilometer. Onderweg komen we geregeld een orkestje tegen dat veel sfeer brengt, iedereen hier maakt een groot feest van Voor mezelf is het voorlopig nog geen groot succes, mijn hoofdpijn blijft en ook fysiek maak ik me zorgen, hopelijk betert het snel. Onderweg zien we het kasteel van Montfort en komen we aan de camping Reigershorst waar we controle hebben na een dikke 38 kilometer. Het is hier een drukte van jewelste, het lijkt wel dat iedere deelnemer een volger met de wagen heeft, dodentocht-toestanden dus We wandelen direct verder, geen tijd te verliezen. Om kwart voor twaalf zitten we in de helft van de tocht, het ziet er voorlopig goed uit voor mijn doel om om 19u binnen te zijn. Wonder boven wonder worden mijn benen bij iedere stap die ik zet beter en beter, en ook mijn hoofdpijn begint te verdwijnen We zetten er stevig tempo in, steken de autostrade over, gaan door Brachterbeek en komen in Maasbracht, een prachtig dorp aan de Maas. We steken de Maas over en gaan richting Wessem. Kurt heeft last gekregen van zijn voet en besluit om even halt te houden voor droge sokken en een compeed-plakker voor zijn blaar. We spreken af aan de volgende controle en ik ga ondertussen verder naar Thorn, het prachtige witte dorp aan de grens met België. In dit dorp is het een geweldige ambiance, veel volk aan de kant, muziek a volonté en heel het dorp versierd voor de doorkomst van de wandelaars. Hier hebben we een vierde keer controle na 51 kilometer en zet ik me even neer om te bellen met het thuisfront. Een paar minuutjes later komt Kurt voorbij die zichtbaar pijn aan zijn voet heeft maar dapper doorbijt. Als ik rechtsta voel ik nu ook aan mijn voetzolen dat de hitte en het asfalt hun aftakelingswerk hebben ingezet We steken de grens over en komen in Kessenich, van hieruit gaan we naar Geistingen en een beetje later zijn we in Aldeneik. We gaan even een cafeetje in om iets te drinken maar gaan niet neerzitten wegens bang voor de voetjes. We trekken verder naar Maaseik waar het op de markt ook één groot feest is ter ere van ons. We gaan terug de Maas over en zitten weer in Nederland. Het tempo begint stilletjesaan te zakken, het is verschrikkelijk warm, precies een zomerdag, en mijn voetzolen doen vreselijk pijn. Ook Kurt heeft het erg lastig, samenblijven is nu de boodschap om elkaar op te peppen. Na 67 kilometer zijn we in Roosteren waar we een laatste keer controle hebben, het is ondertussen reeds 16.20u. We zetten ons even neer, eten een hamburger en Kurt kijkt zijn voeten nog eens na voor de laatste dertien kilometer. Om 16.40u zijn we klaar voor het laatste gedeelte. Ik loop op kop en Kurt altijd een metertje of twee achter mij. Ik kijk regelmatig achterom en probeer een tempo van zes kilometer per uur te houden zodanig dat we niet stilvallen. Ondertussen hoor ik regelmatig geblaas en gevloek achter mij en ik ken dat gevoel, jaren heb ik op de grote tochten zo achter Gaston aangelopen tijdens de laatste kilometers en besef dus maar al te goed wat het is om zo af te zien. Via Susteren komen we naast de spoorlijn naar Nieuwstadt, het laatste dorp voor Sittard. Ook hier staan er hotientallen mensen langs de zijkant om ons aan te moedigen, een fantastisch gevoel om daar tussendoor te mogen lopen. Vele mensen hebben voor hun huis een tafeltje gezet waar kinderen water voor ons inschenken wat we in dank aanvaarden. We gaan door het industriegebied van sittard waar er bordjes hangen met 5, 4, 3, enz... net zoals in Bornem. De laatste kilometer gaan we nog over de brug en komen we aan de sporthal, ontelbare mensen staan hier langs de kant met bloemen voor mensen die ze kennen. Samen met Kurt kom ik om 18.43 aan de finish, kapot maar voldaan We ontvangen een speldje, ikzelf een zilveren voor mijn tweede deelname, en laten onze boekjes afstempelen. Rik staat ons op te wachten en samen halen we onze tas en gaan we nog ene drinken in het cafetaria. Daarna gaat het naar de auto en zijn we om even na negen uur terug thuis. Het was een zeer mooie verzorgde tocht, maar dankzij de warmte was het vrij zwaar. Ook voor Kurt nog een applausje voor het uitwandelen van zijn eerste Kennedymars, en voor Rik voor zijn zeer snelle tijd! Morgen een klein tochtje in Belsele voor de spiertjes los te maken
Vandaag staan we wat later dan gewoonlijk op en gaan we met de hele familie naar Nieuwrode waar de Globetrotters Hageland hun 23ste Parel van het Hageland organiseren. Als we om half elf aankomen staat het dorp en de omstreken reeds vol met auto's en het is dan ook even zoeken naar een plaatsje. Het zonnetje schijnt al vollop en ik laat mijn trui in de wagen, en na vijf minuutjes gaan komen we aan de start. We kiezen voor de 12 kilometer, drinken nog iets en om elf uur zijn we op pad. We vertrekken langs de kerk en gaan de Kratenberg op. Dankzij het prachtige weer kan je de hele omgeving aanschouwen. Langs de andere kant van de Kratenberg gaan we naar beneden en komen we voorbij het stadion van de lokale voetbalclub RC Nieuwrode. We trekken via holle wegen naar Gelrode waar we de autostrade E314 onderdoor moeten. Ik lees onderweg op een bordje hoe zo'n holle weg eigenlijk ontstaan is. De eerste holle wegen ontstonden in de late Middeleeuwen. Hoewel ze nooit echt aangelegd werden, hebben ze hun bestaan toch te danken aan de mens. Door het regelmatig passeren van paard en kar langs een vast traject verdween de vegetatie en werd de bodem losgewoeld. Waar de weg op een helling ligt, wordt die losgewoelde aarde bij elke regenbui weggespoeld. Met de tijd kwam dit dus lager en lager te liggen en kan je nu als het ware in de grond lopen. Na zes kilometer komen we aan het parochiezaaltje van Gelrode waar het controle is. We eten er een broodje en een soep, de innerlijke mens moet ook versterkt worden natuurlijk. De terugweg brengt ons naar de Hondsheuvel waar de Moedermolen of Moedermeule gelegen is. Deze graanmolen werd gebouwd in Mechelen in 1667 (nog zichtbare inscriptie in de standaard). Daar werd hij de "Moedermeule" genoemd, volgens sommigen omdat hij de grootste was van de drie molens die daar bij elkaar stonden, volgens anderen omwille van zijn geweldige afmetingen. In 1752 zou hij tot normalere afmetingen zijn teruggebracht. In 1830 kocht Jozef Wuyts de molen en liet hem in 1833 op de Hondsheuvel in Gelrode heropbouwen. De benaming Moedermolen werd ook gangbaar op de nieuwe standplaats. De overbrenging in 1833 gebeurde met een schip langs de Dijle en de Demer. Na een lange periode van inactiviteit werd de molen gerestaureerd en voltooid in mei 2008. Naast de molen is nu een taverne waar je de lekkere Hagelandse specialiteiten kan proeven. Via het Klarenbos gaan we terug de E314 onder. Men heeft deze tunnel langs de zijkanten afgeschermd met houten platen en noemt deze de "Ecotunnel 'T Hellegat". Achter deze houten platen heeft men een zandlaag aangelegd en gaat men deze laag vanaf deze maand tot in december wekelijks controleren op dierensporen om te zien welke dieren deze tunnel gebruiken tussen de Beninksberg en de Wijngaardberg. Via de St.Jobsweg (toepasselijk naam dezen tijd) gaan we terug naar Nieuwrode, waar we om twee uur aankomen. Na het eten van een lekkere pens keren we huiswaarts om naar de laatste kilometers van de Ronde te gaan kijken. Volgende week trek ik naar Sittard voor de Kennedymars ginder, hopelijk blijft het mooi weer
Voor mijn eerste aprilwandeling van dit jaar trek ik naar Tervuren waar de wandelclub Tervuren Bos reeds hun 31ste Lentetocht organiseerden. Ik ben er vroeg bij en kan nog een parkeerplaatsje bemachtigen op de speelplaats van de school waar we traditiegetrouw vertrekken. In de zaal zet ik me even bij Roger en Monique, en bij het verlaten van de zaal bots ik nog op enkele clubleden waar ik een praatje mee maak over mijn avonturen van vorige week in Welkenraedt. Even over zeven ben ik dan op weg voor mijn tocht van 33 kilometer. Een paar honderd meter verder hebben we reeds een splitsing en gaan de 2 langste afstanden het bos van Tervuren in. Het is nog maar een beetje licht en dankzij de nevel die er hangt heeft het bos wel iets mysterieus. Dankzij de stilte is het een aangenaam gevoel om zo vroeg door dit prachtig stukje natuur te trekken en kom ik helemaal tot rust van mijn drukke werkweek. Na een uurtje zijn we op de eerste controle in het basisschooltje van Tervuren. Vorig jaar kon je hier nog buiten zitten, maar nu zijn er grote uitbreidingswerken aan de gang, zo is zelfs de speelplaats van dit schooltje ten onder aan het gaan aan de bouwwoede. Het tweede gedeelte brengt ons via landelijke wegen naar Duisburg. Spijtig genoeg blijft de nevel hardnekkig hangen en belemmert het ons zicht op de ongetwijfeld prachtige omgeving. Dankzij mijn gesprek met Roger vliegen de kilometers voorbij, voor we het goed en wel beseffen staan we aan de tweede controle, reeds een dikke elf kilometer afgelegd. Na een broodje gehakt is het tijd om verder te gaan. Jean en Suzanne komen juist aan en ook nu blijf ik even hangen om een praatje te maken. We trekken via Vossem de weilanden in maar blijven wel op geasfalteerde baantjes. We komen op de hoger gelegen gebieden en je voelt aan de wind dat het nog geen zomer is, gelukkig heb ik geen koude omdat ik mijn verloren tijd met een hoog wandeltempo wil goedmaken. In Leefdaal hebben we in de Gemeentelijke Sportzaal controle na 16 kilometer en zitten we zo in de helft van de tocht. Ik laat mijn kaartje afstempelen en ga direct voort, voor één keer heb ik eens geen honger We keren terug naar Duisburg maar deze keer gaan we over zand- en landweggetjes. Na lange tijd alleen gewandeld te hebben komen de kleinere afstanden erbij en wordt het een pak drukker op de wegen. De nevel begint nu ook wel stilletjesaan op te trekken en de zon probeert erdoor te komen, voorlopig zonder succes. Even voor ik aan de controle ben komt ze er eindelijk door en kan ik mijn trui uitdoen, tijd voor een beetje kleur op te doen. Op de controle is er binnen geen plaats en zet ik me buiten op een bankje in de zon, zalig Tijd om lang te blijven zitten is er niet, er moet ook nog gewandeld worden natuurlijk. Het voorlaatste gedeelte brengt ons door het Zoniënwoud. Ik voel aan de kleine klimmetjes die we hier moeten doen dat mijn benen nog niet volledig hesteld zijn van vorige week en besluit om het iets rustiger aan te doen. We komen terug in het schooltje in Tervuren voor een laatste controle, nog een kleine zes kilometer te gaan. Deze laatste zes worden voor mij de mooiste van deze tocht. We bezoeken het park van Tervuren met zijn prachtige groene omgeving waar we volop van genieten. Verder is er ook nog het architectuurcomplex in Lodewijk XVI-stijl, te danken aan Leopold II, die architect Charles Girault de opdracht gaf om hier het Koninklijk Museum voor Centraal-Afrika te bouwen, omgeven door prachtige Franse tuinen. Iets verderop bevinden zich de Sint-Hubertuskapel (Renaissance) en de paardenstallen (1749-1750), allebei restanten van het kasteel van Karel van Lotharingen (18de eeuw). Met al dit moois flitst mijn fototoestel erop los en kan ik mooie foto's maken. We verlaten het park en komen voorbij het ronde punt waar een prachtige fontein staat. We naderen de startzaal en om half twee zit mijn tocht erop. Morgen naar Nieuwrode voor een kleine tocht met de familie!
Vrijdagavond is de start van de 100km Eurégio van de Pomona Trotters te Welkenraedt. Deze tocht staat al sinds vorig jaar op mijn verlanglijstje maar dit jaar zal ik er voor de eerste keer meedoen. Na een treinreis van een kleine twee uur komen we aan in Welkenraedt waar het lichtjes regent. Zowel op de trein als hier in het station zien we vele bekende wandelaars, de lange-afstand is eigenlijk een wereldje apart binnen de wandelsport vind ik. Terwijl Rik een plaatsje zoekt in de zaal schuif ik aan om ons in te schrijven. Ik krijg startnummer 235, in de envelop zitten ook twee kaartjes, een blauw en een geel, dat dient om aan je bagage te hangen. Het blauwe om je tas éénmaal ter beschikking te krijgen (na 51km) of het gele, dan krijg je je tas tweemaal onderweg (na 51 en 81km). Een goed systeem vind ik wel en ik kies voor het gele labeltje. Om even voor negen begeven de 246 deelnemers zich naar buiten voor de start, waar het juist stopt met regenen Iedereen wenst elkaar nog veel succes en stipt om negen uur beginnen we aan wat één van de zwaartse tochten van het land genoemd word. Via Hoof en Elsaute komen in Clermont sur Berwinne waar het een eerste keer controle is na 10 kilometer. Snel een colaatje drinken en weer verder op weg, ik wil niet teveel tijd verspelen. Via Aubel gaan we naar Abbaye de Val-Dieu, waar we een tweede keer controle hebben na 20 kilometer. Ondanks de vele klimmetjes onderweg ben ik hier al om even na twaalf uur, het gaat bijzonder goed voorlopig. Ik zet me even bij Paul om mijn soepje op te drinken en samen gaan we even later weer op pad. Bij het buiten komen passeren we de prachtige abdij waar een zeer lekker biertje gebrouwen wordt. Even wat foto's nemen en weer weg, verder de donkere nacht in. De klimmetjes worden zwaarder, ofwel zijn ze steiler ofwel word ik al wat moe Paul gaat niet te snel om een beetje reserve over te houden, de tocht is tenslotte nog zeer lang. Terwijl we door Heydt gaan krijg ik telefoon van Rik, hij heeft zich bezeert aan zijn lies en heeft het lastig. Na een zeer lange en gevaarlijke afdaling door een slijkweggetje komen we in Sint-Martens-Voeren, waar het na 28 kilometer een derde keer controle is. Rik zit hier nog en besluit op te geven om geen risico's te nemen, ik zet me even bij hem voor mijn broodje kaas op te eten en neem afscheid, hij gaat op me wachten tot ik binnen ben. Bij het buiten gaan loopt er even iets mis, ik ga naar links en daal een heel stuk af, maar omdat ik geen pijlen meer zie moet ik terug naar boven en zie ik dat ik eigenlijk rechtdoor na de controle had moeten gaan. Dankzij mijn eigen stomme schuld tien minuten en een pak energie kwijt. Ik probeer het terug goed te maken met een beetje sneller te stappen, maar ook nu krijgen we weer een serieuze klim die al in mijn benen kruipt. We steken de grens over en gaan door Slenaken, waar ik een bordje zie met "Mechelen 7km" Blijkbaar hebben ze in Nederland ook een Mechelen, dat wist ik niet en zo leer ik wat bij in het midden van de nacht. We komen aan in Teuven, waar we in het Dorpshuis onze vierde controle hebben na 36 kilometer. Het is even voor drie uur, mooi op mijn zes per uur schema dus. Ik krijg hier een stukje taart en neem wat foto's, want veel heb ik er nog niet. Ook nu krijgen we vlak na de controle een stevige klim, gelukkig zijn de meest klimmetjes over asfaltwegen want 's nachts is het moeilijk om te zien waar je je voeten zet, ook al heb je een zaklamp. Er is ondertussen in mijn buurt niemand meer te zien, de deelnemers zitten hoe langer hoe meer verspreid natuurlijk. Ik steek de grens terug over en ga naar Sippenaeken, waar het controle is in het lokaaltje van de lokale fanfare. We moeten de trappen op en na mijn colaatje de trappen terug af en voel ik voor de eerste keer ook al een beetje mijn knieën, wat wel normaal is na 44 kilometer op en af. Nu volgt er een korter stuk van zeven kilometer naar Plombières, waar ik even na vijf uur 's morgens aankom. Hier krijgen we spek met eieren en ook een eerste keer bagage. Tijd dus voor een iets langere rustpauze, tenslotte hebben we reeds 51 kilometer afgelegd en zitten we reeds over de helft. Het eerste deel is al bij al vrij vlot gegaan, alhoewel het vrij zwaar was. Toch al vrij vele hellingen gedaan, maar omdat het meeste over asfaltwegen was en het droog gebleven is tot nu toe mogen we zeker niet klagen. Om half zes start ik voor het tweede deel, en als ik een paar minuutjes op pad ben heb ik spijt dat ik mijn zaklamp niet in mijn bagage gestoken heb want het word al vrij goed licht. We krijgen meer en meer veldwegen die er dankzij de overvloedige regen van de laatste dagen zwaar bijliggen. Ondertussen zit ik in het Duitstalige gebied van ons land, al twijfel ik soms dat we nog in België zijn ofwel in Duitsland, want aan sommige huizen staan twee auto's geparkeerd die elk een andere nummerplaat hebben. Ik stap ondertussen vlijtig verder, het parcours is nu meer golvend en dat ligt me beter dan die klimmetjes. In Hergenrath hebben we controle na 57 kilometer en ik ga direct door, via Hauset en Walhorn naar Merols. De omgeving is hier prachtig, en mijn fototoestel heeft veel werk Even voor acht uur ben ik op de controle, die in een oranje tentje is. We krijgen er een cola en een wafel, snel naar binnen en weer op pad, want het weer begint er slecht uit te zien. Donkere wolken pakken zich samen boven mij en even na acht uur begint het te regenen. Gelukkig is de wind gaan liggen en valt de regen recht naar beneden, dankzij mijn paraplu kan ik me vrij goed droog houden. Ondertussen worden we ook door de bossen gestuurd en de wegjes beginnen er slechter en slechter bij te liggen. Mijn benen beginnen serieuze kenmerken van vermoeidheid te krijgen, het vele klim- en daalwerk van 's nachts met het slijkparcours van nu begint zijn tol te eisen. Na 74 kilometer hebben we controle in Barrage Eupen. Even rusten en weer op pad, de regen valt nu met bakken uit de hemel. We gaan over de stuwdam van Eupen die ook wel eens de stuwdam van de Vesdre genoemd word. Hier boven hebben we een prachtig uitzicht dat nu wel wat belemmert word door het weer. We trekken terug het bos in en gaan verder doorheen prachtige stukken natuur, zeer de moeite waard!! Ook het thuisfront laat zich een paar keer horen, het is tenslotte al bijna middag. Na 81 kilometer hebben we een tweeke keer onze bagage in zaal Oksenalm te Eupen, maar ik moet daarvoor de laatste honderd meter nog wel steil voor naar boven. Van mij hadden ze het zaaltje gerust beneden mogen bouwen, als ik boven aankom zie ik zo rood als een tomaat en loopt het zweet van mijn rug. Ook hier krijgen we een lekkere soep en steek ik mijn lamp in mijn tas. Even voor twaalf uur zet ik me recht en kan ik aan de laatste 19 kilometer beginnen. Mijn voeten beginnen te protesteren en ik voel dat ik aan mijn rechterhiel een blaar heb, juist op dezelfde plaats als twee weken geleden. Vlak na de controle moeten we stevig klimmen over een bosweg, en dankzij de hevige regenval word dit een zware dobber. Ik glij altijd maar we en kan me met moeite rechthouden, ook een paar andere wandelaars hebben het moeilijk maar samen komen we toch goed en wel boven. Ook nu blijven we door de bossen trekken en hoor je kleine waterbeekjes die naar beneden stromen. Het weer is ondertussen iets gebeterd, al blijft er af en toe een regenbui naar beneden komen. In Membach hebben we controle na een dikke 88 kilometer in het plaatselijk schooltje waar we opnieuw een broodje krijgen. Vier kilometer verder hebben we nog controle in Baelen Sur Vesdre en gaan we terug naar Welkenraedt. Het zonnetje schijnt ondertussen terug, al blijven er donkere wolken in de buurt hangen. Onderweg kom ik Mark tegen die het parcours omgekeerd volgt om Annemie tegen te komen, na een kort praatje weer op weg want ik voel dat het beste er stilletjesaan af is. De allerlaatste controle hebben we nog op twee kilometer van de finish in L' Enclume, een metaalbedrijf aan de ran van Welkenraedt. De laatste twee kilometer brengen ons langs het station en zo door het centrum naar de finish, waar Rik me staat op te wachten. Het is half drie als ik er ben, een pak sneller dan ik gedacht en gehoopt had. Na het halen van mijn diploma en het in ontvangst nemen van de felicitaties trakteert Rik me nog op frietjes met speciale bouletten wat ik smakelijk opeet. Om drie gaan we naar het station, onderweg zien we nog René en Luc die binnenkomen en om twintig na drie zitten we op de trein, moe maar voldaan Mijn eerste Eurégio hier is bijzonder goed meegevallen, prima verzorging, mooi en afwisselend parcours en zonder noemenswaardige problemen uitgestapt Zondag word een rustdag, volgend weekend ben ik terug paraat op de wandelwegen
Vandaag ga ik met mijn echtgenote naar Buggenhout waar de plaatselijke wandelclub De Vossen hun 25ste Lentevossentocht organiseren. Aangezien ze er elk jaar een pak deelnemers hebben besluiten we met de trein te gaan, goed voor het milieu en ik moet geen half uur rondrijden voor een parkingplaatsje Om half elf komen we in de zaal waar het bijzonder druk is, ik zie dat ze om 10u bijna 2000 deelnemers hebben, het wordt hier wederom een groot succes. Na een rustig ontbijt vertrekken we om elf uur voor de 10 kilometer, naar Opdorp en terug. Via het centrum gaan we naar de spoorweg en zo verlaten we Buggenhout en gaan via rustige binnenwegen naar Opdorp. We krijgen de kasseiweg voorgeschoteld waar ik enkele jaren geleden tijdens de dodentocht zo op gevloekt heb en komen zo in Opdorp, het middelpunt van Vlaanderen. De controle is in het schooltje waar het ook tijdens de dodentocht controle is en zo is dit eigenlijk wel een speciale controleplaats voor mezelf. Buiten is er nergens geen plaats, de mensen genieten van het zonnetje, dus zetten we ons binnen voor het middagmaal Voor we vertrekken gaan we eerst nog een kijkje nemen op het dorpsplein, waar de tweejaarlijkse openluchttentoonstelling "beelden in het middelpunt Vlaanderen" plaats vindt. Beelden van 75 verschillende kunstenaars staan er ten toon tussen duizenden narcissen, een prachtig schouwspel Verder staan er ook vele gedichtjes, geschreven door kinderen en volwassenen, tussen het mooie bloemenveld. Hier nemen we onze tijd om rond te kijken en mooie foto's te nemen. Er moet natuurlijk ook nog gewandeld worden en we vervolgen onze weg terug naar Buggenhout. Ook nu doen we een stukje van de dodentocht andersom en ook het weer blijft stralend, al is er wel meer en koudere wind dan gisteren. Via het station komen we terug in de startzaal, waar we helemaal in de hoek een plaatsje vinden. We eten en drinken nog iets, voor mij een Karmeliet , kopen nog speciale ham aan het traditionele standje dat hier altijd staat en aan de Aktivia-stand kopen we zomerkousen, want dankzij het mooie weer kunnen we nu wel zeggen dat de winter definitief gedaan is Volgende week wacht de eerste "100" van het jaar in Welkenraedt, volgens de commentaren van de meeste mensen de zwaarste maar ook de mooiste 100 kilometertocht van ons land, ik ben eens benieuwd. Hopelijk blijft het dan droog, maar volgens de huidige voorspellingen ziet dat er niet zo goed uit
Op deze eerste lentedag neem ik de trein naar Bergen op Zoom waar de Wandelende Krabben hun 22ste Gertrudistochten houden dit weekend. Om 8 uur ben ik er en na vijf minuutjes wandelen kom ik aan het Markiezaatcollege waar de start is. Na mijn inschrijving blijf ik even aan het kaartje met afstanden staan, 25 is te kort en 40 te lang omdat ik de trein moet halen, ik zie dat de 40 twee extra lussen maakt op het parcours van 25 en besluit de grootste lus ook te doen, dan kom ik op 34 kilometer en heb ik nog tijd genoeg voor mijn trein. Om half negen begin ik aan wat een voor mij verrassend mooie en afwisselende tocht zou worden. Na een ommetje door het park komen we in het centrum van de stad. We gaan door het Markiezenhof, het laatgotisch stadspaleis. Dit paleis werd aan het einde van de 15e eeuw gebouwd door de Mechelse bouwmeesters Anthonie en Rombout Keldermans II in opdracht van Jan II van Glymes, heer van Bergen op Zoom. Dankzij mijn twee stadsgenoten voel ik me er al direct thuis . Via het Markiezenhof komen we op de mooie Grote Markt. We zien er de stadsschouwburg De Maagd in de oude kerk, het stadhuis en de prachtige Sint-Getrudiskerk. Deze kerk heeft een toren die ze in de volksmond De Peperbus noemen. Deze klokketoren moet zelfs gebouwd zijn rond het jaar 1370. We gaan uit het centrum weg en komen aan de rand van de Binnenschelde. Hier staat de Sint-Getrudiskapel. Deze kapel is gebouwd in 1987 ter ere van het 700-jarige bestaan van Bergen op Zoom. Ze is een herinnering aan de oude kapel , die in de middeleeuwen ter ere van Sint-Gertrudis even ten zuiden van Bergen op Zoom werd gebouwd. We komen aan de oevers van de Binnenschelde die we een tijdje volgen voor we terug de stad intrekken waar we controle hebben in zaal d'Honneur. Reeds acht kilometer gedaan, en dankzij het warme lentezonnetje en de mooie stadskern voel ik me op en top. Na een broodje zet ik me op weg voor een lus van negen kilometer. Aan het einde van de Lievevrouwestraat gaan we onderdoor de gevangenpoort of lievevrouwepoort. De poort is gebouwd in het midden van de 14de eeuw en is één van de oudste nog bestaande poorten in Nederland. De poort verloor echter al snel zijn functie wanneer het havenkwartier in 1480 omwalt wordt. De poort krijgt hierna, waarschijnlijk in 1482, de functie als gevangenis. Hierdoor komt de toren bekend te staan als gevangenpoort. Door de protestantisering in de 16de eeuw vervalt de naam lievevrouwepoort. De poort was vroeger een stuk groter, het had namelijk ook een voorpoort, hierna ging men over een bruggetje, waarvan de resten nog steeds onder de bestrating aanwezig zijn, over de stadsgracht naar buiten. De poort raakte, toen het zijn functie als stadspoort verloor, ingebouwd tussen de Rijkebuurtstraat en de Lievevrouwestraat. De grote grijzen torens zijn bekleed met Gobertanger kalksteen en hebben nog steeds de schietgaten die berekend zijn op kruisbogen. Even later komen we aan de haven en beginnen we aan het volledige traject rond de Binnenschelde. Dit is een grote recreatieplas, die ontstaan is door omdijking van een deel van de Oosterschelde. De plas is ongeveer 172 ha groot en heeft een paai- en opgroeigebied voor snoeken. Het is hier heel rustig en mooi om te wandelen. De kilometers vliegen erdoor en na 17 kilometer ben ik terug in d'Honneur, reeds de helft afgelegd. Ik eet er een saucijzenbroodje en drink een colaatje, de innerlijke mens moet ook versterkt worden Tijd voor de natuurstukken van deze wandeltocht. We verlaten Bergen op Zoom en gaan naar Halsteren. Via landelijke wegen komen we aan de laatste controle van vandaag, van hieruit gaan we door het fort van Roovere.Dit is een schans die onderdeel was van de West-Brabantse waterlinie. Het is een aarden fort dat door middel van een wal (Ligneweg) aan het fort Pinssen is verbonden. Het fort is aan de "achterzijde" open, aan de "voorzijde" bestaat het uit twee bastions. Het fort heeft een droge gracht en de hellingen zijn begroeid met bomen. Het is een prachtig stukje natuur en ik neem er vele foto's. Onderweg zie ik nog een mini-dierenparkje met herten, kippen, lama's, kleine kangoeroes enz... De laatste kilometers van deze tocht brengen ons door de industrie-zone terug naar de startzaal. Ik heb nog de tijd om iets te drinken en een broodje met krabsalade te eten. Ook het treinverkeer naar huis verloopt zonder problemen en zorgt ervoor dat ik een zeer geslaagde wandeldag achter de rug heb
Vanmorgen vroeg uit de veren want ik ga naar het verre Waregem waar de Mirakelstappers hun 16e Steepletochten organiseren. Deze tocht krijgt van Aktivia drie sterren en mijn verwachtingen van vandaag zijn dan ook redelijk hoog. Na een uurtje rijden ben ik aan de Hippodroom te Waregem waar de start is. Ik kan me lekker kortbij parkeren, het voordeel van er vroeg bij te zijn. Na een koffietje en een broodje is het om zeven uur tijd om van start te gaan aan mijn 42 kilometer lange tocht. Het eerste deel brengt ons volledig rond de Hippodroom waar ieder jaar de wereldberoemde Waregem Koerse gehouden worden. Van kortbij is het indrukwekkend hoe dik de hagen wel zijn waar de paarden moeten overspringen. We verlaten Waregem aan de Belle Maries Kapel. Deze kapel werd gebouwd in 1857, op verzoek van Isabella Rosa Brugge of Belle Marie. Isabella werd geboren te Vichte in 1806. Ze was verzorgster aan huis bij vele Waregemse zieken die getroffen waren door tyfus, pest en tering gedurende de hongersnood van 1845-1846. Belle Marie stierf zelf aan tyfus in 1866 en ligt begraven op het kerkhof Den Olm. We gaan de brug over van de E40 en komen voorbij het Flanders Field. Dit is de kleinste Amerikaanse militaire begraafplaats in Europa en meteen ook de enige Amerikaanse begraafplaats in ons land uit de eerste wereldoorlog. Het stijlvolle Flanders Field American Cemetery and Memorial telt 368 zerken in wit marmer uit Carrara en ligt in een mooi verzorgd park van twee hectare. Een beetje later zijn we reeds aan de eerste controle in de gebouwen van Concordia Textiles, een weverij/spinnerij. Hier krijgen we een lekkere warme wafel aangeboden die ik in dank aanneem. Aangezien we nog geen vier kilometer op pad zijn besluit ik direct verder te gaan. Vlak na de controle duiken we de Spiaalsbossen in. Deze bossen zijn beroemd geworden in de Eerste Wereldoorlog tijdens de Slag aan de Schelde. De Amerikaanse troepen stootten daar op 30 oktober op een belangrijke Duitse weerstand. In de Spitaalsbossen is hard gevochten. De Duitsers hadden er verscheidene mitrailleursposten. De 91ste divisie verloor 49 officieren en 920 manschappen bij deze krijgsverrichtingen. In die periode kon men echter niet meer spreken van bossen daar deze volledig waren uitgedund door de lokale bevolking die te lijden had aan een nijpend brandstoftekort. Gelukkig is het bos nu hersteld en kunnen we er ten volle van genieten. Alhoewel het zonnetje schijnt en het een mooie lentedag in wording is, liggen de boswegen er hier zeer vettig bij. Terug op de straat gaan we langs het golfterrein van Waregem en trekken we daarna het Oud-Moregem bos in. Deze bossen bevinden zich op de heuvelkam tussen Leie en Schelde, op zo'n 55 meter hoogte boven de zeespiegel. Dankzij deze hoogte kan ik aan de rand van het bos een paar mooie panorama-foto's maken. Even voor de controle passeren we d'oude stokerij. Daar, zeggen sommigen, ligt het prille begin van de "Wortegemsen", een inmiddels wereldberoemd geworden "dreupel" die buitenstaanders kennen als een beetje troebele jenever op basis van suiker en citroen Na het oversteken van de baan zien we de controle liggen. Deze is in BMB, een groothandelszaak die gespecialiseerd is in het verzagen van graniet- en marmerblokken naar platen en standaardtegels. Binnen moet je een rondje maken tussen de granietblokken, best wel uniek en interessant. We zijn reeds een dikke negen kilometer op weg en ik ga ook hier nog niet rusten, de volgende post is maar 4,5 kilometer verder. We trekken nu naar het Sint-Vincentiusinstituut te Wortegem-Petegem. Het begint zelfs warm te worden en het voelt zalig aan, de eerste lentezon op mijn spierwitte benen. Het parcours blijft golvend en met een combinatie van veldwegen die er niet al te best bijliggen naar landelijke wegen en omgekeerd. In de school krijg ik een chocolaatje aangeboden in de vorm van een paardekop, die ik met een colaatje doorspoel. Nu volgt een stuk van een kleine acht kilometer, het langste gedeelte van de dag. Het parcours golft verder en dankzij het mooie weer kunnen we veel van de omgeving zien. We gaan langs verschillende boerderijen waar er stilletjes aan ook terug op het veld kan gewerkt worden. Ook nu kunnen we door een bos, het Bouvelobos deze keer. Dit bos kreeg het zwaar te verduren tijdens de twee wereldoorlogen omdat er van de beuken die er stonden geweerkolven werden gemaakt. Gelukkig is er bos genoeg over om ons er een half uurtje in te laten wandelen. Terug uit het bos zetten we koers richting Wortegem, waar we in café Tempo weer controle hebben. Reeds 22 kilometer gedaan hier, over de helft. Tijdens het drinken van mijn cola kijk ik rond en zie dat het wielrennen in deze streek heel erg leeft, overal hangen affiches en borden over de koers. Ook is er hier een supportersclub van Zulte-Waregem, die zullen gisterenavond niet veel plezier beleefd hebben Na deze controle trekken we door een oude boerderij, prachtig om eens te zien maar mijn neus is er niet zo blij mee We gaan voorbij het Oud-Moregemkasteel (ik vind het niet echt een kasteel, eerder een groot herenhuis) en komen zo aan de volgende rustpost waar we een gratis Chimay krijgen, spijtig genoeg wel in een klein glaasje Ondanks mijn belofte zaterdagmorgen om nooit nog bier te drinken laat ik het me toch smaken. Daarna gaat het terug naar de gebouwen van BMB, waar we er reeds dertig kilometer opzitten hebben. Er is hier een pak meer volk dan vanmorgen maar toch vind ik nog een plaatsje om even te rusten. Van hieruit gaan we naar de Speldoorn in Heirweg-Anzegem en onderweg komen de kleinere afstanden er weer bij. Er is veel volk op pad, begrijpelijk met dit weer en deze zeer mooie wandeling. In de Speldoorn is er geen plaatsje vrij en ik ga direct verder, het is tenslotte maar zeven kilometer tot aan de finish. Nu gaan we onder de E17 door en lopen er een tijdje naast. Zo komen we voorbij La Crèbe, een hoeve uit de achttiende eeuw en tijdens de tweede wereldoorlog verzamelplaats voor de verzetsleden uit Waregem. Een beetje later zien we nog de blauwpoortshoeve en gaan we naar de Hippodroom. De straten staan vol auto's en als ik in de zaal binnenkom is het een drukte van jewelste. Ik zie op een bladje dat er om 13u al meer dan 3.000 deelnemers waren, en de laatste twee inschrijfuren zullen er ongetwijfeld nog een pak bijgekomen zijn. Ik vind een plaatsje bij iemand die ik al heb leren kennen tijdens de 100km van Kluisbergen van vorig jaar en we praten bij over het voorbije en het huidige wandeljaar. Ik eet er nog een heerlijke vol-au-vent met frietjes en als ik mijn boekje laat afstempelen krijg ik als toemaatje nog een bloemetje voor thuis te planten. Het was een fantastische wandeldag, heerlijk weer, een prachtig afwisseld parcous en mooie, grote verzorgde controleposten. Deze tocht verdient dubbel en dik zijn drie sterren van Aktivia, ze zien mij hier zeker nog terug
Vandaag ga ik met vrouw en kinderen naar Zellik waar de Trekplosters hun Bavotocht organiseren. We vertrekken iets later dan gewoonlijk en dat komt goed uit na de feestelijkheden gisterenavond/nacht op de Malinwa We kiezen vandaag voor het 9km-parcours, en even voor half elf zijn we op pad. We vertrekken door de industriezone van Asse en gaan over de E40 naar rustiger oorden. Het zonnetje komt af en toe eens piepen en ook de temperatuur doet een mens helemaal opfleuren. We trekken naar Dilbeek en passeren onderweg het Sint-Wivinaklooster. Hier leefde de heilige Wivina van 1129 tot 1170. Godfried I, Hertog van Brabant, schonk haar in 1133 deze eigendom. In 1242 wordt de Benedictijnse kloostergemeenschap een zelfstandige priorij, los van Affligem, en draagt van 1548 tot 1794 de titel van abdij. Na de Franse Revolutie vestigt de familie Dansaert een chicoreifabriek in het domein. Sinds 1897 bewonen de Broeders van de Christelijke Scholen het klooster. De oude infirmerie (1631), het Poortgebouw (1730), het priesterhuis (1756), het pachthof (1775) en de omheiningsmuur (17de eeuw) zijn restanten van de abdij. De andere gebouwen werden opgetrokken door de Broedergemeenschap. In het park liggen nog de ruïnes van de oorspronkelijke abdij. Tegenover de ingang, aan het einde van de dreef, bevindt zich de Sint-Wivinakapel (1660) met haar bron. De Sint-Wivina-abdij en de ommuring zijn beschermd sinds 1996 en als dorpsgezicht erkend. Even later gaan we voorbij het oude station van Dilbeek en hebben we controle in het Saviocentrum. Tijd voor het middageten, broodje met gehakt en een lekkere cervela. Ook Guido en Marie-Jeanne van onze club zijn er en zetten zich bij ons. Na een half uurtje is het tijd om verder te gaan. We gaan helemaal rond het Sint-Wivinaklooster en lopen een tijdje naast de spoorlijn. Het begint ondertussen zwaar bewolkt te worden, veel zon is er spijtig genoeg nog niet We zien onderweg een vrouwenvoetbalwedstrijd (hilarisch) en komen voorbij het oude gemeentehuis. Hierna komt het hoogtepunt van deze tocht, het kasteel van Groot-Bijgaarden. Het kasteel van Groot-Bijgaarden is opgetrokken omstreeks 1640 in traditionele bak- en zandsteenstijl, toont fier zijn wapensteen en twee medaillons. Een stenen brug, uit afbraakmateriaal van een Schaarbeekse kerk, verleent toegang tot het poortgebouw met ronde hoektorens. Dit domein, oorspronkelijk in het bezit van de heren van Bijgaarden, werd in 1903 aangekocht door Raymond Pelgrims. Het kasteel is omringd door een brede sloot. Het diepe, stilstaande water wordt afgezoomd door de trotse bladerpracht van een reeks eeuwenoude beuken Een brug met vijf bogen, bewaakt door twee heraldieke figuren uit de XVIIe eeuw, voert de bezoeker tot aan de ophaalbrug die toegang verleent tot het voorkasteeltje waarvan het middelste deel dateert uit de 14e eeuw. Na het kijken naar dit prachtig stukje geschiedenis, gaan we terug naar de vertrekzaal en zit deze korte Bavotocht erop. Morgen naar Waregem voor de Steepletochten, hopelijk met mooi weer
Reeds lang staat 7 maart aangestipt in mijn agenda want dan begint voor mij weer het lange-afstandsseizoen. De eerste grote afspraak is de 17e Nachtmars van de Zuid-Westhoek, waar ik me ingeschreven heb voor de Kennedymars van 80km. Het speciale van zo'n tochten begint eigenlijk al thuis met de voorbereidingen zoals het maken van je sporttas, batterijen voor je zaklamp, vervoer regelen, enz... Ik vertrek met de trein vanuit Mechelen en rijdt tot in Roosendaal. Hier moet ik normaal gezien een andere trein nemen maar dankzij werken aan het spoor kan ik op zoek naar een bus. Na enige tijd heb ik ze gevonden en daar ben ik blij om, mijn nervositeit om goed en wel op de startplaats te geraken was nogal vrij hoog Op de bus naar Zevenbergen leer ik Ria kennen, een gepensioneerde dame die bijna alle deelnemers aan KM's kent en ervoor zorgt dat de busrit zeker niet saai verloopt. We worden afgezet aan het station van Zevenbergen en na een kwartiertje gaan zijn we in sportpark De Knip, waar de start zal gegeven worden. Om 19.30u is het dan zover, tijd om eraan te beginnen. Vlak voor de start maak ik nog kennis met enkele leden van het walkers4walkers-forum uit Nederland, waar ikzelf ook af en toe eens een berichtje opzet. Bij het vertrek is het droog en niet te koud, toch neem ik mijn paraplu mee want de weerman heeft ons toch een klein beetje regen voorspeld. Deze tocht wordt verdeeld in drie etappes, en de eerste etappe brengt ons van Zevenbergen naar Steenbergen over een afstand van zo'n 30 kilometer. Via kleine weggetjes gaan we naar Standdaarbuiten, waar we na elf kilometer een eerste keer rust hebben en een stukje appel en een koffie krijgen. Daarna trekken we door Stampersgat waar we ook in een boerderij een tweede keer rust hebben na zo'n 18 kilometer, en hier krijgen we een bouillonsoepje. Mijn wandelsnelheid is vrij hoog, ik voel me zeer goed en ondervindt enkel een beetje hinder van de toch wel vrij sterke wind die er staat. Het laatste deel van deze etappe is een 12 kilometer lang stuk waarbij er verschillende wegen van enkele kilometers lang moeten begaan worden. Saaiheid troef dus, en aangezien we maar met zo'n tachtig deelnemers vertrokken zijn wandel ik hier moederziel alleen, af en toe hoor ik wel eens stemmen van mensen die in mijn buurt zijn maar dat is het dan ook. Even voor de bagagerust begint het een klein beetje te miezeren, en dankzij de wind is het zeker de moeite niet om mijn paraplu te openen, de druppels vliegen naar alle kanten Even over twaalf ben ik dan op de eerste grote bagagerust te Steenbergen. We krijgen soep en een drankje en daar ben ik blij mee want ik heb best wat honger. De tweede etappe brengt ons van Steenbergen naar Bergen Op Zoom over een afstand van dertig kilometer. Het parcours blijft onveranderd, lange rechte asfaltstukken, en ook de wind blijft vrij hard waaien maar rond één uur wordt het wel terug droger. In Notendaal hebben we op de dijk een eerste keer rust en krijgen we terug bouillon. Via Nieuw-Vossemeer en Oud-Vossemeer komen we in het dorpshuis De Vossenkuil, waar we een cola en een bolus krijgen. De bolus is een soort van koek die ik persoonlijk niet binnen krijg maar blijkbaar toch geaprecieerd wordt door mijn mede-wandelaars. We hebben reeds 42 kilometer afgelegd en zitten over de helft, het ziet er goed uit. Van hieruit gaan we naar Tholen, en ook op dit stuk krijgen we een baan voorgeschoteld waar we bijna een dik half uur opblijven en waar geen einde aan lijkt te komen. Daarna gaat het naar Halsteren waar we in Grandcafe De Kannenbuis een colaatje drinken. Reeds 52 kilometer staan er op de teller en de eerste vermoeidheidsverschijnselen steken de kop op. Ook als ik terug rechtsta voel ik aan mijn voetzolen dat zij best wat meer rust willen Het laatste gedeelte van deze etappe brengt ons door de industrie-zone van Bergen Op Zoom naar het clublokaal van SV Spado waar we onze tweede bagagerust hebben. Het is half zes in de ochtend als ik er aankom en we hebben er zestig kilometer opzitten, mijn snelle wandelingen samen met Kurt de laatste weken hebben hun effect niet gemist In de zaal staat er een lekker ontbijt op ons te wachten, wat ik ten zeerste kan appreciëren want eigenlijk hebben we nog niks serieus gekregen om te eten tijdens deze tocht. Ik blijf even rusten en doe mijn andere schoenen aan, mijn voeten zwellen altijd op op zo'n lange tocht en daarmee heb ik altijd een grotere maat van schoen bij. Ik voel wel aan mijn voeten dat het beste eraf is, gelukkig is het maar twintig kilometer meer. Om zes uur krijg ik nog een aanmoedigingstelefoontje van Rik en is het tijd om aan de derde en laatste etappe te beginnen, twintig kilometer van Bergen Op Zoom naar Roosendaal. Het begint stilletjes licht te worden en kunnen we eindelijk eens iets van de omgeving zien. Spijtig genoeg zie ik nu ook de lengte van de wegen die we moeten doen en dat weinig goeds aan mijn moraal. Ook mijn yoghurtje dat ik gegeten heb ligt op mijn maag en dat zijn voortekenen dat het vet van de soep is. Even over half zeven en na zo'n 63 kilometer is het dan zover. Niemand heeft hem ooit gezien, maar de meeste lange-afstandwandelaars kennen hem wel, de gevreesde man met de hamer Weg is de frisheid, de snelheid en het enthousiasme, in de plaats enkel kommer en kwel. Ik zwalp over de weg en zie af, hopelijk betert het snel want de eerste rust is toch nog zo'n zes kilometer verderop. Mijn redding komt uit de achtergrond, twee snelle mannen die me voorbij steken en waar ik me achter zet en ze probeer te volgen. Tien minuutjes later ben ik er weer helemaal bovenop en laat ik de twee snellere gaan, zoek ik terug mijn eigen tempo en zet ik vol goede moed mijn tocht verder. Na 69 kilometer hebben we rust in de mooie taverne van camping Wouwseplantage. Even ervoor is het terug beginnen miezeren, en blijf ik op deze controle iets langer zitten dan gewoonlijk. Als ik terug buiten kom is het aan het regenen, spijtig genoeg is er ook nog altijd veel wind en is het een echt gevecht met mijn paraplu om droog te blijven. Een uurtje later zijn we in Nispen waar we een laatste keer rust hebben. Volgens de medewerkers is het van hieruit nog zo'n vijf kilometer tot de finish, dus is het nog een uurtje. Het laatste stuk brengt ons dan naar Roosendaal. Het blijft maar regenen en mijn voeten voelen verschrikkelijk aan, de lol is er nu wel echt af Ook voor mijn foto's is het een droevige dag, veel is er niet te zien en als er al eens iets te zien is mislukt mijn foto bijna altijd dankzij het donkere natte weer. Om twintig voor tien kom ik dan eindelijk aan de finish in sportpark Vierhoeven, blij dat het voorbij is. We krijgen een diploma en een sjaaltje, ook weer een stempeltje voor mijn Kennedywalker-kaart en in mijn wandelboekje. ik praat even na met de anderen die reeds binnen zijn, maar veel tijd heb ik niet want het busje voor ons naar het station te voeren staat reeds klaar. De treinrit verloopt zeer vlot en reeds om 11.20u ben ik terug in Mechelen en zit deze eerste Kennedymars van het jaar erop! Deze tocht was saai met zeer lange rechte stukken, 99% asfalt en zeer weinig om te eten (behalve het ontbijt, dat was dik in orde). Wel een pluim voor de helpers die allemaal zeer vriendelijk waren Heb onderweg gehoord dat het parcours volgend jaar anders zou zijn, dus dan kom ik zeker terug
Vandaag kiezen we om te gaan wandelen in Sint-Antonius, waar de natuurvrienden van Zoersel hun Trappistentocht organiseren. Deze club staat bekend om zijn prachtige en zeer goed verzorgde natuurwandelingen. Kurt komt me oppikken om zes uur en een dik half uur later hebben we het GSA gevonden waar de startzaal is. We gaan vandaag voor de marathonafstand, 42 kilometer die er in werkelijkheid een dikke 40 zullen worden. We zetten ons even bij Chantal en Fernand die eveneens de 42 doen en even voor ons vertrekken. Even na de zevenen vertrekken we voor wat een zeer mooie wandeltocht zou worden. Het eerste korte stukje van zo'n vier kilometer brengt ons langs het nieuwe gemeenthuis naar het domein van Bethanïë, waar het in de sporthal een eerste maal controle is. We besluiten om direct verder te stappen, er wacht ons nu een stuk van een dikke acht kilometer. We trekken eerst door het Molenbos en gaan voorbij de Trappistenabdij waar er een heerlijk biertje gebrouwd wordt en gaan verder via bos- en veldwegen naar de Drieboomkensberg. Spijtig genoeg kunnen we van de prachtige natuur nog niet te veel zien, de mist blijft koppig hangen. Na twee uur stappen komen we aan de tweede controlepost van de dag. Deze is gelegen in de gebouwen van de firma Luyckx, een firma die gespecialiseerd is in distributie en service van landbouwmachines. Tijd voor een hapje en een drankje, en we zetten ons even neer bij Fernand en Chantal. Ook nu zijn ze weer even voor ons weg en missen het spektakel met een hond uit de buurt die meegelopen was met de wandelaars en in de zaal bij iedereen eens kwam snuffelen Tijd voor de traditionele lus van de lange afstanden, op deze controle maken we eentje van zo'n 8,5 kilometer. De lus brengt ons door de Brechtse heide, een prachtig natuurgebied van bijna 1800ha We zien in de verte onze vrienden lopen en proberen hen in te halen, wat uiteindelijk lukt met veel moeite, want ook zij zijn wandelaars die snel stappen en grote afstanden doen. Als we terug op de controle zijn hebben we de helft van de tocht afgelegd. Het is ondertussen half elf maar nog steeds is het mistig, hopelijk klaart het snel op want de weerman heeft ons toch wel mooi weer beloofd. Nu volgt er een stukje van een dikke zes kilometer die ons naar Sint Job in 't Goor zal brengen. We gaan ook nu vooral over veldwegen die er erg slecht bijliggen. Het is opletten geblazen en Kurt heeft het zitten, weggeschoven en tegen de grond. Gelukkig heeft hij zich niet bezeerd en de wasmachine zal dat slijk wel van zijn broek krijgen Op het eind gaan we nog door domein de Poppelaer en komen zo aan in Kristus Koning, de beroepsschool van Sint-Job, waar we controle hebben. Het zonnetje begint ondertussen ook de strijd te winnen tegen de mist en we krijgen een echt lente-gevoel. Ook op de controle gaan we een lus maken van 7,5 kilometer. deze lus brengt ons langs de golfterreinen naar het natuurpark La Garesse. Dankzij het prachtige weer kan ik er zeer mooie foto's maken, en ook Kurt haalt zijn fototoestel meer dan anders boven. We gaan ook nog voorbij een hockeyveld en komen zo Sint-Job weer binnen waar we nog langs de kerk zo terug naar de school gaan. Hier zitten ondertussen vele wandelaars buiten te genieten van het zonnetje, en ook wij zetten ons buiten om even te genieten na de toch wel koude en lange wintermaanden. We hebben ondertussen 33 kilometer afgelegd en ik begin het toch wel te voelen dat we al een hele morgen een zeer hoog tempo hebben gehouden. Het laatste stukje brengt ons ook nu weer over veld- en boswegen. De wandelaars van de kleinere afstanden komen ook weer bij op het parcours en het wordt vrij druk, er zijn blijkbaar nog mensen die willen genieten van de mooie omloop en het weer. Via het Kotsbos komen we op de Hegte Heyde om zo terug naar het domein Bethanië te gaan. Onderweg heeft een ijskarretje zich zeer strategisch opgesteld langs het parcours en doet gouden zaken! Om kwart na twee zit de tocht er op, in de zaal is het zeer druk en we vinden nog een plaatsje bij Frans, Fernand en Chantal waar we samen nog iets mee drinken. Voor mij was deze tocht een zeer goede en geslaagde test voor volgende week, dan is het al tijd voor de eerste Kennedymars van het jaar. Meer dan veertig kilometer aan een tempo van meer dan 6,6 km/u zonder problemen, de conditie zit super
Als ik 's morgens wakker wordt twijfel ik toch een tijdje dat ik wel zou gaan wandelen. De zege van Malinwa gisterenavond en het feestje achteraf hebben ervoor gezorgd dat ik me allesbehalve goed voel. Ik besluit om toch te gaan, de frisse buitenlucht zal me goed doen. Vandaag is het in Hamme te doen, waar de lokale wandelclub 't Hoeksken hun Bunttocht organiseren. Even voor achten ben ik er en eet voorzichtig een broodje gehakt , mijn maag protesteert hevig. Jean en Suzanne komen nog even bij me zitten en vijf minuutjes nadat zij op pad gaan ben ik zelf ook klaar om er aan te beginnen. Vlak na het vertrek passeren we het voetbalstadion van tweedeklasser VW Hamme, ik neem binnen even een kijkje want ik ben er nog nooit geweest. Langs het kerkhof en daarna de grote baan verlaten we de dorpskern en komen we in rustige landelijke gebieden met vele visvijvers en mooie natuurbeelden. Deze streek is werkelijk de moeite om eens te bezoeken! Na een uurtje zijn we een eerste maal in zaal Familia waar we controle hebben. Ik neem twee cola's (nadorst) en begeef me meteen weer op pad. De lus die we op deze controle maken brengt ons door het Lippensbroek en Vrouwenbroek. Het Lippensbroek is eigenlijk een open-lucht laboratorium In maart 2003 werden de werken aangevat om het Lippensbroek om te vormen van een gebied met nog veel landbouwgebruik naar een gebied met hoogwaardige natuur. In een eerste fase moest o.a. de bestaande compartimenteringsdijk rond het gebied verzwaard en versterkt worden tot een ringdijk met een Sigmaprofiel. Zo kan het Lippensbroek ook worden gebruikt als overstromingsgebied om in tijd van nood via een overloopdijk het gebied gecontroleerd onder te laten lopen. Op deze manier kan men overstromingen vermijden op plaatsen waar dit zeker niet gewenst is (bv. woon- en industriegebieden). Nu is het Lippensbroek geëvolueerd tot een landschappelijk aantrekkelijk gebied met een meerwaarde voor passerende wandelaars en fietsers. Ook voor de vogelaars en natuurliefhebbers is het Lippensbroek ondertussen gekend voor niet alledaagse waarnemingen in onze regio zoals Groenpoot ruiter, Kleine plevier en Tureluur. Ik kan hier enkele prachtige foto's maken, spijtig genoeg geen vogels, en na een uurtje staan we weer in zaal Familia. Tijd voor soep met een broodje, de mooie gezonde omgeving heeft ervoor gezorgd dat ik me al veel beter voel Tijd voor het laatste deel van de dag. We trekken door het domeinbos driegoten en ter hoogte van het Pillecijnmonument komen we op de dijk. Dit monument is ter ere van de Hamse schrijver Filip De Pillecijn en staat juist aan de monding van de Durme en de Beneden-Schelde. We blijven even op de dijk naast de Durme en trekken dan door het Bunt. Via enkele straatjes komen we terug aan de startzaal en zit de tocht erop. Ik ben toch blij dat ik de moeite gedaan heb om tot hier te komen want het was zeker de moeite
Van een dagje vrijaf neem ik gebruik om eens in de week te gaan wandelen. In Lokeren organiseren de Reynaertstappers uit Belsele hun negende Krokustocht. Ook vorig jaar ben ik hier geweest en ik kon me herinneren dat het een mooie tocht was. Om half negen heb ik met Kurt afgesproken in het station van Mechelen en samen reizen we naar Lokeren. Als we het station buitenkomen zitten we direct op het parcours en kunnen we van start. We wandelen eigenlijk de laatste twee kilometer eerst, daarmee dat de foto's ook niet echt in volgorde staan Bij het buiten komen van het station gaan we rechtsaf en passeren we de brandweerkazerne van Lokeren. Even verder zitten we aan de Grote Kaai waar er plezierboten liggen. Ik merk op dat de tocht andersom is ten opzichte van vorig jaar. We komen in het Verloren Bos, dit park heeft een kasteel en een koetshuis, waar je in beiden kan logeren. Aan de rand van het bos is eigenlijk de vertrekzaal, het clublokaal van de schuttersgilde Sint-Sebastiaan. Er is veel volk en in dit kleine zaaltje is het dan ook drummen voor een plaatsje. Na onze inschrijving en een blik op het parcourskaartje zien we dat we eerst lus 1 van 7 kilometer moeten doen en daarna lus 2 aangezien deze passeert voorbij het station. De eerste lus brengt ons door het Bospark naar het natuurreservaat Molsbroek. In het Bospark staan lijnzaadmolenstenen, die geschonken zijn door een lid van een oude molenaarsfamilie aan de stad Lokeren. Zo'n molensteen weegt drie ton en heeft een diameter van 1,90m en zijn van de periode rond 1800. Wat verder komen we aan het natuurreservaat zelf. Dit prachtige natuurgebied is zo'n 80ha groot en bestaat uit open waterstukken en moeras. Jaarlijks komen hier zo'n 2000 kokmeeuwen broeden en dat is er aan te horen, de vogels maken een kabaal van jewelste. Via de dijken van de Durme gaat het terug naar het Verloren Bos, waar we terug in de startzaal aankomen. Tijd voor lus 2 waar we al een stukje vanmorgen van gedaan hebben. Deze lus is vooal over straten en tussen de huizen. We gaan naar Daknam waar het stadion van de eersteklasser Sporting Lokeren ligt. Als voetbalfan kan ik hier mijn hartje ophalen, je kan vlakbij het grasveld en mijn fototoestel heeft veel werk. Een beetje verder passeren we het vredegerecht, via jeugdcentrum Berendries komen we in het park Ter Beuken. We komen uit aan de achterkant van het station en na een ometje zitten we aan de ingang en zit onze tocht er voor vandaag weer op. Een klein uurtje later zijn we reeds thuis, de trein had eens geen vertraging
Traditiegetrouw is de laatste zondag van februari voor de Nationale wandeldag, de eigenlijke start voor het nieuwe wandelseizoen. Onze club gaat met de bus naar Beernem in West-Vlaanderen, waar de organisatie in handen ligt van de "wsv de moedige wandelaars" uit Beernem zelf. Om acht uur vertrekt de bus in Mechelen, en om twintig na negen rijden we Beernem binnen waar je aan de auot's en het volk kan zien dat het een succes zal worden. De start is in OC De Kleine Beer, en als we er aankomen herken ik deze zaal direct, het is het eerste bagagepunt na 50km in de vernieuwde nacht van Vlaanderen. De voorzitter haalt de inschrijfkaarten en na al de nodige formaliteiten kunnen we in de grote tent naast de zaal iets gaan eten en drinken. Even voor tien uur vertrek ik samen met Kurt voor de dertig kilometer, we hebben tenslotte tijd tot 17u want dan vertrekt de bus pas terug naar huis. Bij het buiten komen kan ik al direct men nieuwe paraplu testen want droog is het zeker niet. Het is zo'n hele fijne miezerrregen en omdat er wat wind staat helpt mijn paraplu me eigenlijk niet veel. We stappen naast het kanaal Brugge-Gent richting Sint-Joris. Na een paar kilometer is het splitsing en zitten we op het parcous van de 42 en 30. Het valt ons op dat we niemand meer zien, blijkbaar kiest iedereen vandaag voor een kleinere afstand. Na een klein uurtje hebben we een eerste keer controle in Sint-Joris, en als we het zaaltje binnen komen zijn de medewerkers dolblij dat ze eindelijk nog eens iemand zien. Het zaaltje is gewoon leeg en dit voor een tocht waar 6.500 mensen naar toekomen, een raar gezicht. We eten hier iets en slaan een praatje met de medewerkers. Het tweede deel brengt ons langs rustige wegen naar het domein van het kasteel Reigerlo. Onderweg op zo'n rustig baantje worden we voorbij gereden door zeker twintig terreinwagens, die een beetje verder halt houden. We zien er allemaal jachthonden die door de velden lopen en worden gevolgd door allerlei paardrijders, blijkbaar is hier iets te doen. Ik houd even halt en neem verschillende foto's van dit spektakel, je ziet dit tenslotte niet alle dagen. Even later is het terug rustig en kunnen we terug volop genieten van de natuur. Ondertussen hebben we ook onze paraplu kunnen opbergen en zullen we hem de rest van de dag niet meer nodig hebben. We passeren het psychiatrisch ziekenhuis Sint-Amandus van de broeders van Liefde en hebben ernaast in het sportcomplex controle. Hier is al wat meer volk en na een drankje is het tijd om hier een lus te maken van zo'n vier kilometer. Dit lusje brengt ons voornamelijk langs het educatief natuurpad St. Amandus, een prachtig stukje natuur dat in 2003 geopend werd. We gaan ook langs het Geboortebos, dit is aangeplant in december vorig jaar door de ouders van de 169 kinderen die in 2007 in Beernem zijn geboren. Een beetje later zijn we terug in het sportcomplex en zetten we ons bij Guy, een lid van onze club die op de 24 zit.Ondertussen is het tijd voor de inwendige mens te versterken met een lekkere soep met een broodje. Nu is het tijd voor het langste stuk van de tocht, zo'n kleine negen kilometer die ons terug naar het kanaal brengt. Het parcours varieert van bos- en veldwegen naar gewone asfaltwegen en onderweg komen ook de kleinere afstanden erbij. Nu beginnen we eigenlijk te zien hoeveel mensen hier vandaag zijn, en als we op de laatste controle van de dag komen is het zoeken naar een plaatsje. Een paar honderd meter na de controle is het tijd voor een specialleke Men heeft hier proberen een winters landschap te toveren met behulp van een sneeuwmachine en er zijn kraampjes waar je lekkere jenever kan drinken Na een deugddoend borreltje zijn we terug op pad. We komen tot op vijftig meter van de tent maar slaan dan af om door de velden nog een mooie lus te maken door het slijk en de plassen water. Even voor vier zijn we dan terug waar bijna iedereen van de club al is, we zetten ons bij aan tafel en horen wat de anderen van deze tocht vonden. Na een lekkere Westmalle of twee is het tijd om naar de bus te gaan en zit deze Nationale Wandeldag 2009 erop!
Na een korte maar deugddoende nachtrust (zoals steeds als Malinwa thuis gespeeld heeft) komt Kurt me om zeven uur halen en rijden we samen naar Wilrijk waar de Sinjorenstappers hun 26ste Geitentocht organiseren. Het is even zoeken naar de startzaal maar al vrij snel kunnen we ons inschrijven en zetten ons bij Fernand, Frans, Rik en Chantal. Na een blik op de verschillende parcoursomlopen kiezen we voor de 25 kilometer, de maximumafstand hier. Vlak na het vertrek komen we voorbij een tank, en dankzij een vriendelijke oudere medewandelaar uit de stad hier leer ik dat dit de eerste tank van de geallieerden was die in 1944 Antwerpen binnen geraakte. Daarna zitten we tussen de A12 en de oefenvelden van GBA en gaan we zo reeds naar de eerste controle na een dikke drie kilometer. Deze is in de Renaissance, dat gelegen is in het Nachtegalenpark. Dit park in Antwerpen-Zuid bestaat eigenlijk uit drie kleinere parken, Den Brandt, Middelheim en Vogelenzang. De Renaissance zelf is het lokaal van de Koninklijke Wipmaatschappij (wipschieten ) die reeds sinds 1844 bestaat. Het is er binnen al goed druk en verschrikkelijk warm, de houtstoof brandt volle bak. Omdat we nu een lusje moeten maken van zo'n vier kilometer op deze controle besluiten we direct door te gaan. We gaan het park uit en trekken over de Wolvenberg, het enige natuurgebied in de binnenstad van Antwerpen en is eigenlijk een overblijfsel van een voormalige kazerne. Via straten gaan we terug naar de controle en drinken we en colaatje. Het derde deel brengt ons dieper het park in en passeren we het ziekenhuis Middelheim. We gaan ook door de Groenenborger dat boven de Craeybeckxtunnel gelegen is. We gaan nu naar Mortsel en hebben controle in Fort 5, vroeger één van de forten als gordel rond de stad maar nu een wandel-en recreatiepark. Hier nemen we even de tijd voor een warme chocomelk, het is tenslotte een pak kouder dan gisteren. Hierna gaan we naar Edegem en gaat het grootste gedeelte in en rond het fort zelf. We gaan zelfs het fort in en dat is toch wel iets speciaals. In Edegem zelf is het controle in een café, even binnen voor een stempeltje op de controlekaart en dan direct weer verder voor het langste stuk van vandaag. Dit gedeelte is best wel de moeite, na enkele straten komen we aan fort 6 en even later gaan we door het park Steytelinck. Dit park was vroeger de tuin van het kasteel Steytelinck en is sinds 1928 in handen van de gemeente. Juist buiten het park is de laatste controle van de dag, maar deze zit eivol en we besluiten om dan direct door te stappen. De laatste drie kilometer brengt ons nog tot in het Den Brandt park, en daarmee zijn we in alle drie de parken van het Nachtegalenpark geweest. Rond half één zijn we terug en eindigen we deze wandeldag met een lekkere Leffe
Ondanks het feit dat ik reeds om half zes met de auto hier in Mechelen vertrek, ben ik pas om iets voor achten in Linkhout, waar Horizon Donk hun Wintertocht organiseert. Reden daarvoor is de file op de E314 wegens het dodelijke ongeval te Tielt-Winge. Deze tocht is één van de tochten die meetellen voor de trofee harten vijf, dit zijn vijf tochten van vijftig kilometer. Ik kies zelf voor de 27 kilometer, Kurt komt binnen juist als ik wil vertrekken, hij gat voor de volle pot vandaag. Iets na achten ben ik op weg voor wat een mooie tocht zal worden! Het eerste gedeelte brengt os langs veld- en rustige landelijke wegen richting Zelem, een prachtige deelgemeente van Halen. We komen voorbij de Sint-Lambertuskerk en hebben even later controle in de St-Lambertuszaal. Ik drink snel een cola en begeef me terug op pad. In dit tweede gedeelte gaan we langs de flanken van de Kolenberg naar het natuurrreservaat De Leunen en het is hier bijzonder mooi om te wandelen. De lucht is ondertussen helemaal opgeklaard en het zonnetje maakt zijn opwachting, eindelijk een beetje lente-gevoel. De veldwegen liggen er erg drassig bij, het is hier tenslotte dan ook de vallei van de Zwarte Beek. Na een uurtje zijn we op de tweede controlepost, het chalet van voetbalclub FC Polyte. We zijn reeds halfweg en is het tijd voor een soep met een broodje. Ondertussen is ook Kurt hier aangekomen en praten we even met een koppel van wandeclub Tornado over de nationale wandeldag van volgende week. Samen met Kurt vertrek ik terug richting Zelem, de tocht blijft ons langs rustige veldwegjes sturen en het zonnetje geeft zelfs een beetje warmte, wat moet een mens meer hebben. We passeren een verkeersbord dat we in de gemeente Meldert zitten, maar tot onze grote verbazing hangt het bord ondersteboven Onderweg is het tijd om afscheid te nemen van mijn wandelmaatje, we spreken af voor morgenvroeg en hij gaat verder op pad voor zijn eerste stempel voor zijn harten vijf trofee-kaart. Even later ben ik terug in de zaal in Zelem, waar er geen stoel onbezet is, en de zaal is nu niet van de kleinste Dan maar direct terug op weg voor het vierde en laatste deel van de dag. We komen door het wachtbekken "het Schulensbroek". In dit uitgestrekt, vochtig grasland, met ware polderallures, voelen zich vele planten en dieren thuis. De graslanden zijn botanisch zeer verscheiden omwille van de grote variatie in vochtigheid en bodemsoort. Bij de laatste tellingen werden er meer dan 400 soorten planten gevonden. Het is een paradijs voor grassen, zeggen en vochtminnende planten. Trosdravik, Poelruit, Grote Ratelaar, Kruipend Moerasscherm, Lidsteng en Veldgerst zijn enkele voorbeelden. In deze bloemrijke graslanden doorsneden met grachten, rietkragen, knotwilgen en meidoornhagen voelen zich ook vele dieren thuis zoals de zeldzame Waterspitsmuis. Voor de vogels is het Schulensbroek een waar paradijs, sinds 1992 werden er meer dan 250 verschillende soorten geteld. In de winter tref je er de Wilde zwaan, de Kramsvogel en duizenden eenden aan. De plasdrasse graslanden lokken in het voorjaar steevast een groot aantal steltlopers zoals de Kemphaan, de Tureluur, de Groenpoot en Bosruiter. In de zomer kan je genieten van de weide en zangvogels zoals de Grutto, de Wulp, de Scholekster, de Zomertaling, de Kleine Karakiet, de Roodborsttapuit en de Blauwborst. In het najaar is de indrukwekkende Visarend steevast van de partij. Hier kan ik prachtige foto's nemen, maar aangezien ik geen vogelkenner ben zou ik niet weten welke vogel wat is Tijd voor dit mooie stukje natuur te verlaten en via de voetbalvelden van Linkhout kom ik terug op de plaats waar het vanmorgen allemaal begon. Een stempel in mijn boekje en een cola later is het tijd om huiswaarts te keren, maar eerst onderweg nog een bloempje halen voor mijn echtgenote, het is tenslotte Valentijn vandaag
Na een zeer korte nachtrust blijf ik vandaag kort bij huis want in Heindonk organiseren de Vaartlandstappers uit Willebroek hun 10e Jos Broothaerstocht. Even voor achten vind ik een parkeerplekje vlakbij de start, die in zaal Bosveld gegeven wordt. Ik schrijf me in en vertrek voor de maximum afstand van vandaag, de 21 kilometer. We verlaten direct Heindonk-dorp, en gaan tussen de visvijvers richting Dijle en Rupel. Het is hier altijd een beetje zien aan welke rivier je nu eigenlijk bent, ze lijken allemaal zo op elkaar We gaan de dijk op juist aan de plaats waar de Dijle in de Rupel stroomt en gaan richting Zennegat. Een beetje verder gaan we de dijk terug af en stappen we naar Heffen, het dorp bij Mechelen waar Koen Wauters woont en waar het vandaag controle is in het parochiezaaltje. Op de controle zitten enkele clubleden die me vragen hoe het clubfeest is geweest en waar ik met enige trots kan tegen vertellen dat ik twee maal gehuldigd ben. Als ik me klaar maak om te vertrekken komt ook nog Kurt binnen met zijn vrouw en hij ziet heel bleek, volgens mij misschien van den Duvel gisterenavond maar volgens hem van iets anders Tijd voor de traditionele lus hier en deze keer bewandelen we de dijk van de Zenne richting het Zennegat. Het Zennegat is plaats waar de Dijle, Zenne en de Leuvense vaart samenvloeien. Langs zeer rustige landelijke wegen gaat dan terug naar Heffen. Het is hier zeer prachtig om te wandelen, en ook de fietsliefhebbers zullen deze plekken zeker kennen. Ik zie aan de hemel zelfs hier en daar een klein blauw plekje, zou de lente in aantocht zijn? Het gaat in elk geval de goede richting uit, het is vandaag heel wat aangenamer van temperatuur dan gisteren. Na Heffen gaan we nu naar natuurdomein "Het Broek", een prachtig gebied met tal van visvijvers, grachten en sloten. Het ligt tenslotte maar 2 à 3 meter boven de zeespiegel, nat gebied dus en is hier perfect als broedplaats voor vogels. Even voor de controle komen we langs het Kapelleke van Sint-Fransiscus-Xaverius, ook wel het Boskapelleke genoemd in de volksmond. Dit kapelletje is één van de oudste gebouwen van de gemeente en zou meer dan 250 jaar oud zijn. Spijtig genoeg werd het enkele jaren door vandalen bijna volledig vernield en zijn de restauratiewerken nu volop bezig. De controle is in de blokhut die ongeveer in het midden van het Broek ligt. Tijd voor het laatste en interessantste gedeelte van de wandeling. In het Broek gaan we voorbij de kapel OLV van de Bunders, waar een mooi verhaal aan vasthangt. Rond 1750 trof Michiel van Breedam turf aan in de regenbeemd en ontdekte plots een Mariabeeldje in zijn baggerijzer. Naar voorvaderlijk gebruik werd het aan de mooiste eikenboom ter verering opgehangen. De strenge winter van 1760 bedekte alle vijvers met een dikke ijslaag, behalve de plaats waar het beeldje gevonden werd. Het beeldje werd door godsdienstige vereerders als een mirakel aanzien en begon men met de bouw van een houten kapelletje dat al snel te klein bleek te zijn. De bedevaarders die naar Blaasveld kwamen brachten bakstenen mee om te offeren waarmee het kapelletje in 1860 werd heropgebouwd zoals we het nu nog kennen. Even later komen we aan de rand van de watersportbaan Hazewinkel. Deze oude kleiput is nu omgetoverd tot één van de bekendste roeibanen en heeft zomaar even een lengte van 2300 meter. Deze "vijver" is ook populair bij de Mechelse jeugd die hier in de zomer naar hartelust komen zwemmen. Als we helemaal aan de overkant van de vijver zijn komen we terug aan in het centrum van Heindonk, waar er overal auto's geparkeerd staan en het een drukte van jewelste is. Er is veel volk naar hier gekomen, tenslotte is het dan ook een zeer mooie tocht! Om twaalf uur ben ik terug in het zaaltje en zit het wandelweekend er weer op, straks beginnen we weer aan een saaie werkweek
Vandaag kiezen we als wandelplaats het Naamse Ernage tegen Gembloux, waar Les Spartiates de Gembloux hun Marche des Abbayes organiseerden. Als Kurt bij mij thuis aankomt en we samen doorrijden begint het te regenen, net zoals de weerman had beloofd. Iets voorbij Brussel stopt het gelukkig, maar steekt er een dichte mist op. Gelukkig heb ik mijn gps bij en komen we goed aan in Le Salle Concorde waar de start is. We kiezen voor de 27 kilometer en om iets na achten beginnen we eraan. Buiten is het nog altijd zeer mistig en zien we niet te veel van de omgeving. Na een ommetje door Ernage zelf gaan we via een landelijke weg naar Perbais, waar het in het piepkleine zaaltje La Forge reeds controle is na een kleine vier kilometer. We stappen onmiddellijk verder, passeren het dorpje Chastre en komen aan in Blanmont waar we reeds een tweede keer controle hebben na juist zes kilometer. We drinken hier iets en laten ons een klein beetje drogen, de mist valt op onze kleren en zo wordt je na verloop van tijd ook nat natuurlijk. Het derde stuk brengt ons verder langs het mooie golvende landschap, de mist is ondertussen zo goed als verdwenen en we kunnen eindelijk de mooie omgeving aanschouwen. De parcoursmeester leidt ons door allerlei kleine dorpjes, zoals Nil Pierreux en Hévillers, en we blijven altijd kortbij de riviertjes l'Orne en de Ry d'Ernage. In Hévillers is het voor de derde maal controle en zitten we zo goed als in de helft van onze tocht. Op deze controle maken we een lus van zo'n zes kilometer waarbij we een groot stuk van moeten klimmen. Het hoogste punt dat we halen is zo'n 150 meter en hebben hier een mooi uitzicht op Mont Saint-Guibert, daarna gaat het in dalende lijn terug naar Hérvillers. Hier eten we een lekkere cervela met mosterd, wat me heerlijk smaakt. Vanaf hier moeten we nog drie stukken doen van telkens een kleine drie kilometer en komen we elke keer op de controleposten die we daarstraks reeds bezocht hadden maar dan in omgekeerde volgorde. De temperatuur blijft ook nu weer aan de lage kant, zo'n drie graden, maar de beloofde regen blijft achterwege en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Om kwart na één zijn we terug in Le Salle Concorde waar we een lekkere pannenkoek eten en daarna huiswaarts gaan. Vanavond is het clubfeest, waar en wanneer we morgen gaan wandelen hou ik nog even in beraad
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
. Om half negen ben ik klaar voor het parcours van de twintig kilometer. 
Het is zeer mistig en er is nog niet te veel volk onderweg, de landwegen liggen er verlaten en spokerig bij. Het parcours gaat zacht golvend op en neer, zeker niet erg steil. We komen voorbij de oriëntatietafel van Brussegem, een 200 kilogram zware tafel in blauwe Henegouwse hardsteen die in 2006 nog volledig hersteld is. Je kan hierop in de verschillende richtingen zien welke dorpen en steden er liggen, maar spijtig genoeg zie je met dit mistig weer bijna je eigen voeten niet, laat staan een dorp enkele kilometers verderop. Na bijna tien kilometer kom ik aan in Hamme, waar het een eerste keer controle is. De tassen die ik vanmorgen gezien heb staan hier ook reeds, het bagagepunt van de 60 kilometer is blijkbaar in deze school. Tijd voor een broodje en een koffie, goed voor mijn lichaam en voor de clubkas
Tien minuutjes later zijn we op onze bestemming, al moeten we nog wel een serieus stukje te voet naar de startzaal, blijkbaar hebben vele mensen vandaag voor deze tocht gekozen.
) en ook mijn benen voelen zwaar aan. Samen met Kurt, die zijn eerste KM wandelt, gaan we door de velden en zien we voor en achter een hele lange rij wandelaars, Rik heeft ons ondertussen achter gelaten en is er alleen vandoor. Na een dikke 17 kilometer hebben we een eerste keer controle en eet ik een broodje, het is ondertussen half acht dus schieten we toch nog vrij goed op.
Voor mezelf is het voorlopig nog geen groot succes, mijn hoofdpijn blijft en ook fysiek maak ik me zorgen, hopelijk betert het snel. Onderweg zien we het kasteel van Montfort en komen we aan de camping Reigershorst waar we controle hebben na een dikke 38 kilometer. Het is hier een drukte van jewelste, het lijkt wel dat iedere deelnemer een volger met de wagen heeft, dodentocht-toestanden dus 
We steken de grens over en komen in Kessenich, van hieruit gaan we naar Geistingen en een beetje later zijn we in Aldeneik. We gaan even een cafeetje in om iets te drinken maar gaan niet neerzitten wegens bang voor de voetjes. We trekken verder naar Maaseik waar het op de markt ook één groot feest is ter ere van ons. We gaan terug de Maas over en zitten weer in Nederland. Het tempo begint stilletjesaan te zakken, het is verschrikkelijk warm, precies een zomerdag, en mijn voetzolen doen vreselijk pijn. Ook Kurt heeft het erg lastig, samenblijven is nu de boodschap om elkaar op te peppen. Na 67 kilometer zijn we in Roosteren waar we een laatste keer controle hebben, het is ondertussen reeds 16.20u. We zetten ons even neer, eten een hamburger en Kurt kijkt zijn voeten nog eens na voor de laatste dertien kilometer.
, kopen nog speciale ham aan het traditionele standje dat hier altijd staat en aan de Aktivia-stand kopen we zomerkousen, want dankzij het mooie weer kunnen we nu wel zeggen dat de winter definitief gedaan is
We zien onderweg een vrouwenvoetbalwedstrijd (hilarisch) en komen voorbij het oude gemeentehuis. Hierna komt het hoogtepunt van deze tocht, het kasteel van Groot-Bijgaarden. Het kasteel van Groot-Bijgaarden is opgetrokken omstreeks 1640 in traditionele bak- en zandsteenstijl, toont fier zijn wapensteen en twee medaillons. Een stenen brug, uit afbraakmateriaal van een Schaarbeekse kerk, verleent toegang tot het poortgebouw met ronde hoektorens. Dit domein, oorspronkelijk in het bezit van de heren van Bijgaarden, werd in 1903 aangekocht door Raymond Pelgrims. Het kasteel is omringd door een brede sloot. Het diepe, stilstaande water wordt afgezoomd door de trotse bladerpracht van een reeks eeuwenoude beuken
Een brug met vijf bogen, bewaakt door twee heraldieke figuren uit de XVIIe eeuw, voert de bezoeker tot aan de ophaalbrug die toegang verleent tot het voorkasteeltje waarvan het middelste deel dateert uit de 14e eeuw. Na het kijken naar dit prachtig stukje geschiedenis, gaan we terug naar de vertrekzaal en zit deze korte Bavotocht erop. Morgen naar Waregem voor de Steepletochten, hopelijk met mooi weer
Op het eind gaan we nog door domein de Poppelaer en komen zo aan in Kristus Koning, de beroepsschool van Sint-Job, waar we controle hebben. Het zonnetje begint ondertussen ook de strijd te winnen tegen de mist en we krijgen een echt lente-gevoel.
Ik ben Steven Jaspers
