Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Voor mijn eerste aprilwandeling van dit jaar trek ik naar Tervuren waar de wandelclub Tervuren Bos reeds hun 31ste Lentetocht organiseerden. Ik ben er vroeg bij en kan nog een parkeerplaatsje bemachtigen op de speelplaats van de school waar we traditiegetrouw vertrekken. In de zaal zet ik me even bij Roger en Monique, en bij het verlaten van de zaal bots ik nog op enkele clubleden waar ik een praatje mee maak over mijn avonturen van vorige week in Welkenraedt. Even over zeven ben ik dan op weg voor mijn tocht van 33 kilometer. Een paar honderd meter verder hebben we reeds een splitsing en gaan de 2 langste afstanden het bos van Tervuren in. Het is nog maar een beetje licht en dankzij de nevel die er hangt heeft het bos wel iets mysterieus. Dankzij de stilte is het een aangenaam gevoel om zo vroeg door dit prachtig stukje natuur te trekken en kom ik helemaal tot rust van mijn drukke werkweek. Na een uurtje zijn we op de eerste controle in het basisschooltje van Tervuren. Vorig jaar kon je hier nog buiten zitten, maar nu zijn er grote uitbreidingswerken aan de gang, zo is zelfs de speelplaats van dit schooltje ten onder aan het gaan aan de bouwwoede. Het tweede gedeelte brengt ons via landelijke wegen naar Duisburg. Spijtig genoeg blijft de nevel hardnekkig hangen en belemmert het ons zicht op de ongetwijfeld prachtige omgeving. Dankzij mijn gesprek met Roger vliegen de kilometers voorbij, voor we het goed en wel beseffen staan we aan de tweede controle, reeds een dikke elf kilometer afgelegd. Na een broodje gehakt is het tijd om verder te gaan. Jean en Suzanne komen juist aan en ook nu blijf ik even hangen om een praatje te maken. We trekken via Vossem de weilanden in maar blijven wel op geasfalteerde baantjes. We komen op de hoger gelegen gebieden en je voelt aan de wind dat het nog geen zomer is, gelukkig heb ik geen koude omdat ik mijn verloren tijd met een hoog wandeltempo wil goedmaken. In Leefdaal hebben we in de Gemeentelijke Sportzaal controle na 16 kilometer en zitten we zo in de helft van de tocht. Ik laat mijn kaartje afstempelen en ga direct voort, voor één keer heb ik eens geen honger We keren terug naar Duisburg maar deze keer gaan we over zand- en landweggetjes. Na lange tijd alleen gewandeld te hebben komen de kleinere afstanden erbij en wordt het een pak drukker op de wegen. De nevel begint nu ook wel stilletjesaan op te trekken en de zon probeert erdoor te komen, voorlopig zonder succes. Even voor ik aan de controle ben komt ze er eindelijk door en kan ik mijn trui uitdoen, tijd voor een beetje kleur op te doen. Op de controle is er binnen geen plaats en zet ik me buiten op een bankje in de zon, zalig Tijd om lang te blijven zitten is er niet, er moet ook nog gewandeld worden natuurlijk. Het voorlaatste gedeelte brengt ons door het Zoniënwoud. Ik voel aan de kleine klimmetjes die we hier moeten doen dat mijn benen nog niet volledig hesteld zijn van vorige week en besluit om het iets rustiger aan te doen. We komen terug in het schooltje in Tervuren voor een laatste controle, nog een kleine zes kilometer te gaan. Deze laatste zes worden voor mij de mooiste van deze tocht. We bezoeken het park van Tervuren met zijn prachtige groene omgeving waar we volop van genieten. Verder is er ook nog het architectuurcomplex in Lodewijk XVI-stijl, te danken aan Leopold II, die architect Charles Girault de opdracht gaf om hier het Koninklijk Museum voor Centraal-Afrika te bouwen, omgeven door prachtige Franse tuinen. Iets verderop bevinden zich de Sint-Hubertuskapel (Renaissance) en de paardenstallen (1749-1750), allebei restanten van het kasteel van Karel van Lotharingen (18de eeuw). Met al dit moois flitst mijn fototoestel erop los en kan ik mooie foto's maken. We verlaten het park en komen voorbij het ronde punt waar een prachtige fontein staat. We naderen de startzaal en om half twee zit mijn tocht erop. Morgen naar Nieuwrode voor een kleine tocht met de familie!
Vrijdagavond is de start van de 100km Eurégio van de Pomona Trotters te Welkenraedt. Deze tocht staat al sinds vorig jaar op mijn verlanglijstje maar dit jaar zal ik er voor de eerste keer meedoen. Na een treinreis van een kleine twee uur komen we aan in Welkenraedt waar het lichtjes regent. Zowel op de trein als hier in het station zien we vele bekende wandelaars, de lange-afstand is eigenlijk een wereldje apart binnen de wandelsport vind ik. Terwijl Rik een plaatsje zoekt in de zaal schuif ik aan om ons in te schrijven. Ik krijg startnummer 235, in de envelop zitten ook twee kaartjes, een blauw en een geel, dat dient om aan je bagage te hangen. Het blauwe om je tas éénmaal ter beschikking te krijgen (na 51km) of het gele, dan krijg je je tas tweemaal onderweg (na 51 en 81km). Een goed systeem vind ik wel en ik kies voor het gele labeltje. Om even voor negen begeven de 246 deelnemers zich naar buiten voor de start, waar het juist stopt met regenen Iedereen wenst elkaar nog veel succes en stipt om negen uur beginnen we aan wat één van de zwaartse tochten van het land genoemd word. Via Hoof en Elsaute komen in Clermont sur Berwinne waar het een eerste keer controle is na 10 kilometer. Snel een colaatje drinken en weer verder op weg, ik wil niet teveel tijd verspelen. Via Aubel gaan we naar Abbaye de Val-Dieu, waar we een tweede keer controle hebben na 20 kilometer. Ondanks de vele klimmetjes onderweg ben ik hier al om even na twaalf uur, het gaat bijzonder goed voorlopig. Ik zet me even bij Paul om mijn soepje op te drinken en samen gaan we even later weer op pad. Bij het buiten komen passeren we de prachtige abdij waar een zeer lekker biertje gebrouwen wordt. Even wat foto's nemen en weer weg, verder de donkere nacht in. De klimmetjes worden zwaarder, ofwel zijn ze steiler ofwel word ik al wat moe Paul gaat niet te snel om een beetje reserve over te houden, de tocht is tenslotte nog zeer lang. Terwijl we door Heydt gaan krijg ik telefoon van Rik, hij heeft zich bezeert aan zijn lies en heeft het lastig. Na een zeer lange en gevaarlijke afdaling door een slijkweggetje komen we in Sint-Martens-Voeren, waar het na 28 kilometer een derde keer controle is. Rik zit hier nog en besluit op te geven om geen risico's te nemen, ik zet me even bij hem voor mijn broodje kaas op te eten en neem afscheid, hij gaat op me wachten tot ik binnen ben. Bij het buiten gaan loopt er even iets mis, ik ga naar links en daal een heel stuk af, maar omdat ik geen pijlen meer zie moet ik terug naar boven en zie ik dat ik eigenlijk rechtdoor na de controle had moeten gaan. Dankzij mijn eigen stomme schuld tien minuten en een pak energie kwijt. Ik probeer het terug goed te maken met een beetje sneller te stappen, maar ook nu krijgen we weer een serieuze klim die al in mijn benen kruipt. We steken de grens over en gaan door Slenaken, waar ik een bordje zie met "Mechelen 7km" Blijkbaar hebben ze in Nederland ook een Mechelen, dat wist ik niet en zo leer ik wat bij in het midden van de nacht. We komen aan in Teuven, waar we in het Dorpshuis onze vierde controle hebben na 36 kilometer. Het is even voor drie uur, mooi op mijn zes per uur schema dus. Ik krijg hier een stukje taart en neem wat foto's, want veel heb ik er nog niet. Ook nu krijgen we vlak na de controle een stevige klim, gelukkig zijn de meest klimmetjes over asfaltwegen want 's nachts is het moeilijk om te zien waar je je voeten zet, ook al heb je een zaklamp. Er is ondertussen in mijn buurt niemand meer te zien, de deelnemers zitten hoe langer hoe meer verspreid natuurlijk. Ik steek de grens terug over en ga naar Sippenaeken, waar het controle is in het lokaaltje van de lokale fanfare. We moeten de trappen op en na mijn colaatje de trappen terug af en voel ik voor de eerste keer ook al een beetje mijn knieën, wat wel normaal is na 44 kilometer op en af. Nu volgt er een korter stuk van zeven kilometer naar Plombières, waar ik even na vijf uur 's morgens aankom. Hier krijgen we spek met eieren en ook een eerste keer bagage. Tijd dus voor een iets langere rustpauze, tenslotte hebben we reeds 51 kilometer afgelegd en zitten we reeds over de helft. Het eerste deel is al bij al vrij vlot gegaan, alhoewel het vrij zwaar was. Toch al vrij vele hellingen gedaan, maar omdat het meeste over asfaltwegen was en het droog gebleven is tot nu toe mogen we zeker niet klagen. Om half zes start ik voor het tweede deel, en als ik een paar minuutjes op pad ben heb ik spijt dat ik mijn zaklamp niet in mijn bagage gestoken heb want het word al vrij goed licht. We krijgen meer en meer veldwegen die er dankzij de overvloedige regen van de laatste dagen zwaar bijliggen. Ondertussen zit ik in het Duitstalige gebied van ons land, al twijfel ik soms dat we nog in België zijn ofwel in Duitsland, want aan sommige huizen staan twee auto's geparkeerd die elk een andere nummerplaat hebben. Ik stap ondertussen vlijtig verder, het parcours is nu meer golvend en dat ligt me beter dan die klimmetjes. In Hergenrath hebben we controle na 57 kilometer en ik ga direct door, via Hauset en Walhorn naar Merols. De omgeving is hier prachtig, en mijn fototoestel heeft veel werk Even voor acht uur ben ik op de controle, die in een oranje tentje is. We krijgen er een cola en een wafel, snel naar binnen en weer op pad, want het weer begint er slecht uit te zien. Donkere wolken pakken zich samen boven mij en even na acht uur begint het te regenen. Gelukkig is de wind gaan liggen en valt de regen recht naar beneden, dankzij mijn paraplu kan ik me vrij goed droog houden. Ondertussen worden we ook door de bossen gestuurd en de wegjes beginnen er slechter en slechter bij te liggen. Mijn benen beginnen serieuze kenmerken van vermoeidheid te krijgen, het vele klim- en daalwerk van 's nachts met het slijkparcours van nu begint zijn tol te eisen. Na 74 kilometer hebben we controle in Barrage Eupen. Even rusten en weer op pad, de regen valt nu met bakken uit de hemel. We gaan over de stuwdam van Eupen die ook wel eens de stuwdam van de Vesdre genoemd word. Hier boven hebben we een prachtig uitzicht dat nu wel wat belemmert word door het weer. We trekken terug het bos in en gaan verder doorheen prachtige stukken natuur, zeer de moeite waard!! Ook het thuisfront laat zich een paar keer horen, het is tenslotte al bijna middag. Na 81 kilometer hebben we een tweeke keer onze bagage in zaal Oksenalm te Eupen, maar ik moet daarvoor de laatste honderd meter nog wel steil voor naar boven. Van mij hadden ze het zaaltje gerust beneden mogen bouwen, als ik boven aankom zie ik zo rood als een tomaat en loopt het zweet van mijn rug. Ook hier krijgen we een lekkere soep en steek ik mijn lamp in mijn tas. Even voor twaalf uur zet ik me recht en kan ik aan de laatste 19 kilometer beginnen. Mijn voeten beginnen te protesteren en ik voel dat ik aan mijn rechterhiel een blaar heb, juist op dezelfde plaats als twee weken geleden. Vlak na de controle moeten we stevig klimmen over een bosweg, en dankzij de hevige regenval word dit een zware dobber. Ik glij altijd maar we en kan me met moeite rechthouden, ook een paar andere wandelaars hebben het moeilijk maar samen komen we toch goed en wel boven. Ook nu blijven we door de bossen trekken en hoor je kleine waterbeekjes die naar beneden stromen. Het weer is ondertussen iets gebeterd, al blijft er af en toe een regenbui naar beneden komen. In Membach hebben we controle na een dikke 88 kilometer in het plaatselijk schooltje waar we opnieuw een broodje krijgen. Vier kilometer verder hebben we nog controle in Baelen Sur Vesdre en gaan we terug naar Welkenraedt. Het zonnetje schijnt ondertussen terug, al blijven er donkere wolken in de buurt hangen. Onderweg kom ik Mark tegen die het parcours omgekeerd volgt om Annemie tegen te komen, na een kort praatje weer op weg want ik voel dat het beste er stilletjesaan af is. De allerlaatste controle hebben we nog op twee kilometer van de finish in L' Enclume, een metaalbedrijf aan de ran van Welkenraedt. De laatste twee kilometer brengen ons langs het station en zo door het centrum naar de finish, waar Rik me staat op te wachten. Het is half drie als ik er ben, een pak sneller dan ik gedacht en gehoopt had. Na het halen van mijn diploma en het in ontvangst nemen van de felicitaties trakteert Rik me nog op frietjes met speciale bouletten wat ik smakelijk opeet. Om drie gaan we naar het station, onderweg zien we nog René en Luc die binnenkomen en om twintig na drie zitten we op de trein, moe maar voldaan Mijn eerste Eurégio hier is bijzonder goed meegevallen, prima verzorging, mooi en afwisselend parcours en zonder noemenswaardige problemen uitgestapt Zondag word een rustdag, volgend weekend ben ik terug paraat op de wandelwegen
Vandaag ga ik met mijn echtgenote naar Buggenhout waar de plaatselijke wandelclub De Vossen hun 25ste Lentevossentocht organiseren. Aangezien ze er elk jaar een pak deelnemers hebben besluiten we met de trein te gaan, goed voor het milieu en ik moet geen half uur rondrijden voor een parkingplaatsje Om half elf komen we in de zaal waar het bijzonder druk is, ik zie dat ze om 10u bijna 2000 deelnemers hebben, het wordt hier wederom een groot succes. Na een rustig ontbijt vertrekken we om elf uur voor de 10 kilometer, naar Opdorp en terug. Via het centrum gaan we naar de spoorweg en zo verlaten we Buggenhout en gaan via rustige binnenwegen naar Opdorp. We krijgen de kasseiweg voorgeschoteld waar ik enkele jaren geleden tijdens de dodentocht zo op gevloekt heb en komen zo in Opdorp, het middelpunt van Vlaanderen. De controle is in het schooltje waar het ook tijdens de dodentocht controle is en zo is dit eigenlijk wel een speciale controleplaats voor mezelf. Buiten is er nergens geen plaats, de mensen genieten van het zonnetje, dus zetten we ons binnen voor het middagmaal Voor we vertrekken gaan we eerst nog een kijkje nemen op het dorpsplein, waar de tweejaarlijkse openluchttentoonstelling "beelden in het middelpunt Vlaanderen" plaats vindt. Beelden van 75 verschillende kunstenaars staan er ten toon tussen duizenden narcissen, een prachtig schouwspel Verder staan er ook vele gedichtjes, geschreven door kinderen en volwassenen, tussen het mooie bloemenveld. Hier nemen we onze tijd om rond te kijken en mooie foto's te nemen. Er moet natuurlijk ook nog gewandeld worden en we vervolgen onze weg terug naar Buggenhout. Ook nu doen we een stukje van de dodentocht andersom en ook het weer blijft stralend, al is er wel meer en koudere wind dan gisteren. Via het station komen we terug in de startzaal, waar we helemaal in de hoek een plaatsje vinden. We eten en drinken nog iets, voor mij een Karmeliet , kopen nog speciale ham aan het traditionele standje dat hier altijd staat en aan de Aktivia-stand kopen we zomerkousen, want dankzij het mooie weer kunnen we nu wel zeggen dat de winter definitief gedaan is Volgende week wacht de eerste "100" van het jaar in Welkenraedt, volgens de commentaren van de meeste mensen de zwaarste maar ook de mooiste 100 kilometertocht van ons land, ik ben eens benieuwd. Hopelijk blijft het dan droog, maar volgens de huidige voorspellingen ziet dat er niet zo goed uit
Op deze eerste lentedag neem ik de trein naar Bergen op Zoom waar de Wandelende Krabben hun 22ste Gertrudistochten houden dit weekend. Om 8 uur ben ik er en na vijf minuutjes wandelen kom ik aan het Markiezaatcollege waar de start is. Na mijn inschrijving blijf ik even aan het kaartje met afstanden staan, 25 is te kort en 40 te lang omdat ik de trein moet halen, ik zie dat de 40 twee extra lussen maakt op het parcours van 25 en besluit de grootste lus ook te doen, dan kom ik op 34 kilometer en heb ik nog tijd genoeg voor mijn trein. Om half negen begin ik aan wat een voor mij verrassend mooie en afwisselende tocht zou worden. Na een ommetje door het park komen we in het centrum van de stad. We gaan door het Markiezenhof, het laatgotisch stadspaleis. Dit paleis werd aan het einde van de 15e eeuw gebouwd door de Mechelse bouwmeesters Anthonie en Rombout Keldermans II in opdracht van Jan II van Glymes, heer van Bergen op Zoom. Dankzij mijn twee stadsgenoten voel ik me er al direct thuis . Via het Markiezenhof komen we op de mooie Grote Markt. We zien er de stadsschouwburg De Maagd in de oude kerk, het stadhuis en de prachtige Sint-Getrudiskerk. Deze kerk heeft een toren die ze in de volksmond De Peperbus noemen. Deze klokketoren moet zelfs gebouwd zijn rond het jaar 1370. We gaan uit het centrum weg en komen aan de rand van de Binnenschelde. Hier staat de Sint-Getrudiskapel. Deze kapel is gebouwd in 1987 ter ere van het 700-jarige bestaan van Bergen op Zoom. Ze is een herinnering aan de oude kapel , die in de middeleeuwen ter ere van Sint-Gertrudis even ten zuiden van Bergen op Zoom werd gebouwd. We komen aan de oevers van de Binnenschelde die we een tijdje volgen voor we terug de stad intrekken waar we controle hebben in zaal d'Honneur. Reeds acht kilometer gedaan, en dankzij het warme lentezonnetje en de mooie stadskern voel ik me op en top. Na een broodje zet ik me op weg voor een lus van negen kilometer. Aan het einde van de Lievevrouwestraat gaan we onderdoor de gevangenpoort of lievevrouwepoort. De poort is gebouwd in het midden van de 14de eeuw en is één van de oudste nog bestaande poorten in Nederland. De poort verloor echter al snel zijn functie wanneer het havenkwartier in 1480 omwalt wordt. De poort krijgt hierna, waarschijnlijk in 1482, de functie als gevangenis. Hierdoor komt de toren bekend te staan als gevangenpoort. Door de protestantisering in de 16de eeuw vervalt de naam lievevrouwepoort. De poort was vroeger een stuk groter, het had namelijk ook een voorpoort, hierna ging men over een bruggetje, waarvan de resten nog steeds onder de bestrating aanwezig zijn, over de stadsgracht naar buiten. De poort raakte, toen het zijn functie als stadspoort verloor, ingebouwd tussen de Rijkebuurtstraat en de Lievevrouwestraat. De grote grijzen torens zijn bekleed met Gobertanger kalksteen en hebben nog steeds de schietgaten die berekend zijn op kruisbogen. Even later komen we aan de haven en beginnen we aan het volledige traject rond de Binnenschelde. Dit is een grote recreatieplas, die ontstaan is door omdijking van een deel van de Oosterschelde. De plas is ongeveer 172 ha groot en heeft een paai- en opgroeigebied voor snoeken. Het is hier heel rustig en mooi om te wandelen. De kilometers vliegen erdoor en na 17 kilometer ben ik terug in d'Honneur, reeds de helft afgelegd. Ik eet er een saucijzenbroodje en drink een colaatje, de innerlijke mens moet ook versterkt worden Tijd voor de natuurstukken van deze wandeltocht. We verlaten Bergen op Zoom en gaan naar Halsteren. Via landelijke wegen komen we aan de laatste controle van vandaag, van hieruit gaan we door het fort van Roovere.Dit is een schans die onderdeel was van de West-Brabantse waterlinie. Het is een aarden fort dat door middel van een wal (Ligneweg) aan het fort Pinssen is verbonden. Het fort is aan de "achterzijde" open, aan de "voorzijde" bestaat het uit twee bastions. Het fort heeft een droge gracht en de hellingen zijn begroeid met bomen. Het is een prachtig stukje natuur en ik neem er vele foto's. Onderweg zie ik nog een mini-dierenparkje met herten, kippen, lama's, kleine kangoeroes enz... De laatste kilometers van deze tocht brengen ons door de industrie-zone terug naar de startzaal. Ik heb nog de tijd om iets te drinken en een broodje met krabsalade te eten. Ook het treinverkeer naar huis verloopt zonder problemen en zorgt ervoor dat ik een zeer geslaagde wandeldag achter de rug heb
Vanmorgen vroeg uit de veren want ik ga naar het verre Waregem waar de Mirakelstappers hun 16e Steepletochten organiseren. Deze tocht krijgt van Aktivia drie sterren en mijn verwachtingen van vandaag zijn dan ook redelijk hoog. Na een uurtje rijden ben ik aan de Hippodroom te Waregem waar de start is. Ik kan me lekker kortbij parkeren, het voordeel van er vroeg bij te zijn. Na een koffietje en een broodje is het om zeven uur tijd om van start te gaan aan mijn 42 kilometer lange tocht. Het eerste deel brengt ons volledig rond de Hippodroom waar ieder jaar de wereldberoemde Waregem Koerse gehouden worden. Van kortbij is het indrukwekkend hoe dik de hagen wel zijn waar de paarden moeten overspringen. We verlaten Waregem aan de Belle Maries Kapel. Deze kapel werd gebouwd in 1857, op verzoek van Isabella Rosa Brugge of Belle Marie. Isabella werd geboren te Vichte in 1806. Ze was verzorgster aan huis bij vele Waregemse zieken die getroffen waren door tyfus, pest en tering gedurende de hongersnood van 1845-1846. Belle Marie stierf zelf aan tyfus in 1866 en ligt begraven op het kerkhof Den Olm. We gaan de brug over van de E40 en komen voorbij het Flanders Field. Dit is de kleinste Amerikaanse militaire begraafplaats in Europa en meteen ook de enige Amerikaanse begraafplaats in ons land uit de eerste wereldoorlog. Het stijlvolle Flanders Field American Cemetery and Memorial telt 368 zerken in wit marmer uit Carrara en ligt in een mooi verzorgd park van twee hectare. Een beetje later zijn we reeds aan de eerste controle in de gebouwen van Concordia Textiles, een weverij/spinnerij. Hier krijgen we een lekkere warme wafel aangeboden die ik in dank aanneem. Aangezien we nog geen vier kilometer op pad zijn besluit ik direct verder te gaan. Vlak na de controle duiken we de Spiaalsbossen in. Deze bossen zijn beroemd geworden in de Eerste Wereldoorlog tijdens de Slag aan de Schelde. De Amerikaanse troepen stootten daar op 30 oktober op een belangrijke Duitse weerstand. In de Spitaalsbossen is hard gevochten. De Duitsers hadden er verscheidene mitrailleursposten. De 91ste divisie verloor 49 officieren en 920 manschappen bij deze krijgsverrichtingen. In die periode kon men echter niet meer spreken van bossen daar deze volledig waren uitgedund door de lokale bevolking die te lijden had aan een nijpend brandstoftekort. Gelukkig is het bos nu hersteld en kunnen we er ten volle van genieten. Alhoewel het zonnetje schijnt en het een mooie lentedag in wording is, liggen de boswegen er hier zeer vettig bij. Terug op de straat gaan we langs het golfterrein van Waregem en trekken we daarna het Oud-Moregem bos in. Deze bossen bevinden zich op de heuvelkam tussen Leie en Schelde, op zo'n 55 meter hoogte boven de zeespiegel. Dankzij deze hoogte kan ik aan de rand van het bos een paar mooie panorama-foto's maken. Even voor de controle passeren we d'oude stokerij. Daar, zeggen sommigen, ligt het prille begin van de "Wortegemsen", een inmiddels wereldberoemd geworden "dreupel" die buitenstaanders kennen als een beetje troebele jenever op basis van suiker en citroen Na het oversteken van de baan zien we de controle liggen. Deze is in BMB, een groothandelszaak die gespecialiseerd is in het verzagen van graniet- en marmerblokken naar platen en standaardtegels. Binnen moet je een rondje maken tussen de granietblokken, best wel uniek en interessant. We zijn reeds een dikke negen kilometer op weg en ik ga ook hier nog niet rusten, de volgende post is maar 4,5 kilometer verder. We trekken nu naar het Sint-Vincentiusinstituut te Wortegem-Petegem. Het begint zelfs warm te worden en het voelt zalig aan, de eerste lentezon op mijn spierwitte benen. Het parcours blijft golvend en met een combinatie van veldwegen die er niet al te best bijliggen naar landelijke wegen en omgekeerd. In de school krijg ik een chocolaatje aangeboden in de vorm van een paardekop, die ik met een colaatje doorspoel. Nu volgt een stuk van een kleine acht kilometer, het langste gedeelte van de dag. Het parcours golft verder en dankzij het mooie weer kunnen we veel van de omgeving zien. We gaan langs verschillende boerderijen waar er stilletjes aan ook terug op het veld kan gewerkt worden. Ook nu kunnen we door een bos, het Bouvelobos deze keer. Dit bos kreeg het zwaar te verduren tijdens de twee wereldoorlogen omdat er van de beuken die er stonden geweerkolven werden gemaakt. Gelukkig is er bos genoeg over om ons er een half uurtje in te laten wandelen. Terug uit het bos zetten we koers richting Wortegem, waar we in café Tempo weer controle hebben. Reeds 22 kilometer gedaan hier, over de helft. Tijdens het drinken van mijn cola kijk ik rond en zie dat het wielrennen in deze streek heel erg leeft, overal hangen affiches en borden over de koers. Ook is er hier een supportersclub van Zulte-Waregem, die zullen gisterenavond niet veel plezier beleefd hebben Na deze controle trekken we door een oude boerderij, prachtig om eens te zien maar mijn neus is er niet zo blij mee We gaan voorbij het Oud-Moregemkasteel (ik vind het niet echt een kasteel, eerder een groot herenhuis) en komen zo aan de volgende rustpost waar we een gratis Chimay krijgen, spijtig genoeg wel in een klein glaasje Ondanks mijn belofte zaterdagmorgen om nooit nog bier te drinken laat ik het me toch smaken. Daarna gaat het terug naar de gebouwen van BMB, waar we er reeds dertig kilometer opzitten hebben. Er is hier een pak meer volk dan vanmorgen maar toch vind ik nog een plaatsje om even te rusten. Van hieruit gaan we naar de Speldoorn in Heirweg-Anzegem en onderweg komen de kleinere afstanden er weer bij. Er is veel volk op pad, begrijpelijk met dit weer en deze zeer mooie wandeling. In de Speldoorn is er geen plaatsje vrij en ik ga direct verder, het is tenslotte maar zeven kilometer tot aan de finish. Nu gaan we onder de E17 door en lopen er een tijdje naast. Zo komen we voorbij La Crèbe, een hoeve uit de achttiende eeuw en tijdens de tweede wereldoorlog verzamelplaats voor de verzetsleden uit Waregem. Een beetje later zien we nog de blauwpoortshoeve en gaan we naar de Hippodroom. De straten staan vol auto's en als ik in de zaal binnenkom is het een drukte van jewelste. Ik zie op een bladje dat er om 13u al meer dan 3.000 deelnemers waren, en de laatste twee inschrijfuren zullen er ongetwijfeld nog een pak bijgekomen zijn. Ik vind een plaatsje bij iemand die ik al heb leren kennen tijdens de 100km van Kluisbergen van vorig jaar en we praten bij over het voorbije en het huidige wandeljaar. Ik eet er nog een heerlijke vol-au-vent met frietjes en als ik mijn boekje laat afstempelen krijg ik als toemaatje nog een bloemetje voor thuis te planten. Het was een fantastische wandeldag, heerlijk weer, een prachtig afwisseld parcous en mooie, grote verzorgde controleposten. Deze tocht verdient dubbel en dik zijn drie sterren van Aktivia, ze zien mij hier zeker nog terug
Vandaag ga ik met vrouw en kinderen naar Zellik waar de Trekplosters hun Bavotocht organiseren. We vertrekken iets later dan gewoonlijk en dat komt goed uit na de feestelijkheden gisterenavond/nacht op de Malinwa We kiezen vandaag voor het 9km-parcours, en even voor half elf zijn we op pad. We vertrekken door de industriezone van Asse en gaan over de E40 naar rustiger oorden. Het zonnetje komt af en toe eens piepen en ook de temperatuur doet een mens helemaal opfleuren. We trekken naar Dilbeek en passeren onderweg het Sint-Wivinaklooster. Hier leefde de heilige Wivina van 1129 tot 1170. Godfried I, Hertog van Brabant, schonk haar in 1133 deze eigendom. In 1242 wordt de Benedictijnse kloostergemeenschap een zelfstandige priorij, los van Affligem, en draagt van 1548 tot 1794 de titel van abdij. Na de Franse Revolutie vestigt de familie Dansaert een chicoreifabriek in het domein. Sinds 1897 bewonen de Broeders van de Christelijke Scholen het klooster. De oude infirmerie (1631), het Poortgebouw (1730), het priesterhuis (1756), het pachthof (1775) en de omheiningsmuur (17de eeuw) zijn restanten van de abdij. De andere gebouwen werden opgetrokken door de Broedergemeenschap. In het park liggen nog de ruïnes van de oorspronkelijke abdij. Tegenover de ingang, aan het einde van de dreef, bevindt zich de Sint-Wivinakapel (1660) met haar bron. De Sint-Wivina-abdij en de ommuring zijn beschermd sinds 1996 en als dorpsgezicht erkend. Even later gaan we voorbij het oude station van Dilbeek en hebben we controle in het Saviocentrum. Tijd voor het middageten, broodje met gehakt en een lekkere cervela. Ook Guido en Marie-Jeanne van onze club zijn er en zetten zich bij ons. Na een half uurtje is het tijd om verder te gaan. We gaan helemaal rond het Sint-Wivinaklooster en lopen een tijdje naast de spoorlijn. Het begint ondertussen zwaar bewolkt te worden, veel zon is er spijtig genoeg nog niet We zien onderweg een vrouwenvoetbalwedstrijd (hilarisch) en komen voorbij het oude gemeentehuis. Hierna komt het hoogtepunt van deze tocht, het kasteel van Groot-Bijgaarden. Het kasteel van Groot-Bijgaarden is opgetrokken omstreeks 1640 in traditionele bak- en zandsteenstijl, toont fier zijn wapensteen en twee medaillons. Een stenen brug, uit afbraakmateriaal van een Schaarbeekse kerk, verleent toegang tot het poortgebouw met ronde hoektorens. Dit domein, oorspronkelijk in het bezit van de heren van Bijgaarden, werd in 1903 aangekocht door Raymond Pelgrims. Het kasteel is omringd door een brede sloot. Het diepe, stilstaande water wordt afgezoomd door de trotse bladerpracht van een reeks eeuwenoude beuken Een brug met vijf bogen, bewaakt door twee heraldieke figuren uit de XVIIe eeuw, voert de bezoeker tot aan de ophaalbrug die toegang verleent tot het voorkasteeltje waarvan het middelste deel dateert uit de 14e eeuw. Na het kijken naar dit prachtig stukje geschiedenis, gaan we terug naar de vertrekzaal en zit deze korte Bavotocht erop. Morgen naar Waregem voor de Steepletochten, hopelijk met mooi weer
Reeds lang staat 7 maart aangestipt in mijn agenda want dan begint voor mij weer het lange-afstandsseizoen. De eerste grote afspraak is de 17e Nachtmars van de Zuid-Westhoek, waar ik me ingeschreven heb voor de Kennedymars van 80km. Het speciale van zo'n tochten begint eigenlijk al thuis met de voorbereidingen zoals het maken van je sporttas, batterijen voor je zaklamp, vervoer regelen, enz... Ik vertrek met de trein vanuit Mechelen en rijdt tot in Roosendaal. Hier moet ik normaal gezien een andere trein nemen maar dankzij werken aan het spoor kan ik op zoek naar een bus. Na enige tijd heb ik ze gevonden en daar ben ik blij om, mijn nervositeit om goed en wel op de startplaats te geraken was nogal vrij hoog Op de bus naar Zevenbergen leer ik Ria kennen, een gepensioneerde dame die bijna alle deelnemers aan KM's kent en ervoor zorgt dat de busrit zeker niet saai verloopt. We worden afgezet aan het station van Zevenbergen en na een kwartiertje gaan zijn we in sportpark De Knip, waar de start zal gegeven worden. Om 19.30u is het dan zover, tijd om eraan te beginnen. Vlak voor de start maak ik nog kennis met enkele leden van het walkers4walkers-forum uit Nederland, waar ikzelf ook af en toe eens een berichtje opzet. Bij het vertrek is het droog en niet te koud, toch neem ik mijn paraplu mee want de weerman heeft ons toch een klein beetje regen voorspeld. Deze tocht wordt verdeeld in drie etappes, en de eerste etappe brengt ons van Zevenbergen naar Steenbergen over een afstand van zo'n 30 kilometer. Via kleine weggetjes gaan we naar Standdaarbuiten, waar we na elf kilometer een eerste keer rust hebben en een stukje appel en een koffie krijgen. Daarna trekken we door Stampersgat waar we ook in een boerderij een tweede keer rust hebben na zo'n 18 kilometer, en hier krijgen we een bouillonsoepje. Mijn wandelsnelheid is vrij hoog, ik voel me zeer goed en ondervindt enkel een beetje hinder van de toch wel vrij sterke wind die er staat. Het laatste deel van deze etappe is een 12 kilometer lang stuk waarbij er verschillende wegen van enkele kilometers lang moeten begaan worden. Saaiheid troef dus, en aangezien we maar met zo'n tachtig deelnemers vertrokken zijn wandel ik hier moederziel alleen, af en toe hoor ik wel eens stemmen van mensen die in mijn buurt zijn maar dat is het dan ook. Even voor de bagagerust begint het een klein beetje te miezeren, en dankzij de wind is het zeker de moeite niet om mijn paraplu te openen, de druppels vliegen naar alle kanten Even over twaalf ben ik dan op de eerste grote bagagerust te Steenbergen. We krijgen soep en een drankje en daar ben ik blij mee want ik heb best wat honger. De tweede etappe brengt ons van Steenbergen naar Bergen Op Zoom over een afstand van dertig kilometer. Het parcours blijft onveranderd, lange rechte asfaltstukken, en ook de wind blijft vrij hard waaien maar rond één uur wordt het wel terug droger. In Notendaal hebben we op de dijk een eerste keer rust en krijgen we terug bouillon. Via Nieuw-Vossemeer en Oud-Vossemeer komen we in het dorpshuis De Vossenkuil, waar we een cola en een bolus krijgen. De bolus is een soort van koek die ik persoonlijk niet binnen krijg maar blijkbaar toch geaprecieerd wordt door mijn mede-wandelaars. We hebben reeds 42 kilometer afgelegd en zitten over de helft, het ziet er goed uit. Van hieruit gaan we naar Tholen, en ook op dit stuk krijgen we een baan voorgeschoteld waar we bijna een dik half uur opblijven en waar geen einde aan lijkt te komen. Daarna gaat het naar Halsteren waar we in Grandcafe De Kannenbuis een colaatje drinken. Reeds 52 kilometer staan er op de teller en de eerste vermoeidheidsverschijnselen steken de kop op. Ook als ik terug rechtsta voel ik aan mijn voetzolen dat zij best wat meer rust willen Het laatste gedeelte van deze etappe brengt ons door de industrie-zone van Bergen Op Zoom naar het clublokaal van SV Spado waar we onze tweede bagagerust hebben. Het is half zes in de ochtend als ik er aankom en we hebben er zestig kilometer opzitten, mijn snelle wandelingen samen met Kurt de laatste weken hebben hun effect niet gemist In de zaal staat er een lekker ontbijt op ons te wachten, wat ik ten zeerste kan appreciëren want eigenlijk hebben we nog niks serieus gekregen om te eten tijdens deze tocht. Ik blijf even rusten en doe mijn andere schoenen aan, mijn voeten zwellen altijd op op zo'n lange tocht en daarmee heb ik altijd een grotere maat van schoen bij. Ik voel wel aan mijn voeten dat het beste eraf is, gelukkig is het maar twintig kilometer meer. Om zes uur krijg ik nog een aanmoedigingstelefoontje van Rik en is het tijd om aan de derde en laatste etappe te beginnen, twintig kilometer van Bergen Op Zoom naar Roosendaal. Het begint stilletjes licht te worden en kunnen we eindelijk eens iets van de omgeving zien. Spijtig genoeg zie ik nu ook de lengte van de wegen die we moeten doen en dat weinig goeds aan mijn moraal. Ook mijn yoghurtje dat ik gegeten heb ligt op mijn maag en dat zijn voortekenen dat het vet van de soep is. Even over half zeven en na zo'n 63 kilometer is het dan zover. Niemand heeft hem ooit gezien, maar de meeste lange-afstandwandelaars kennen hem wel, de gevreesde man met de hamer Weg is de frisheid, de snelheid en het enthousiasme, in de plaats enkel kommer en kwel. Ik zwalp over de weg en zie af, hopelijk betert het snel want de eerste rust is toch nog zo'n zes kilometer verderop. Mijn redding komt uit de achtergrond, twee snelle mannen die me voorbij steken en waar ik me achter zet en ze probeer te volgen. Tien minuutjes later ben ik er weer helemaal bovenop en laat ik de twee snellere gaan, zoek ik terug mijn eigen tempo en zet ik vol goede moed mijn tocht verder. Na 69 kilometer hebben we rust in de mooie taverne van camping Wouwseplantage. Even ervoor is het terug beginnen miezeren, en blijf ik op deze controle iets langer zitten dan gewoonlijk. Als ik terug buiten kom is het aan het regenen, spijtig genoeg is er ook nog altijd veel wind en is het een echt gevecht met mijn paraplu om droog te blijven. Een uurtje later zijn we in Nispen waar we een laatste keer rust hebben. Volgens de medewerkers is het van hieruit nog zo'n vijf kilometer tot de finish, dus is het nog een uurtje. Het laatste stuk brengt ons dan naar Roosendaal. Het blijft maar regenen en mijn voeten voelen verschrikkelijk aan, de lol is er nu wel echt af Ook voor mijn foto's is het een droevige dag, veel is er niet te zien en als er al eens iets te zien is mislukt mijn foto bijna altijd dankzij het donkere natte weer. Om twintig voor tien kom ik dan eindelijk aan de finish in sportpark Vierhoeven, blij dat het voorbij is. We krijgen een diploma en een sjaaltje, ook weer een stempeltje voor mijn Kennedywalker-kaart en in mijn wandelboekje. ik praat even na met de anderen die reeds binnen zijn, maar veel tijd heb ik niet want het busje voor ons naar het station te voeren staat reeds klaar. De treinrit verloopt zeer vlot en reeds om 11.20u ben ik terug in Mechelen en zit deze eerste Kennedymars van het jaar erop! Deze tocht was saai met zeer lange rechte stukken, 99% asfalt en zeer weinig om te eten (behalve het ontbijt, dat was dik in orde). Wel een pluim voor de helpers die allemaal zeer vriendelijk waren Heb onderweg gehoord dat het parcours volgend jaar anders zou zijn, dus dan kom ik zeker terug
Vandaag kiezen we om te gaan wandelen in Sint-Antonius, waar de natuurvrienden van Zoersel hun Trappistentocht organiseren. Deze club staat bekend om zijn prachtige en zeer goed verzorgde natuurwandelingen. Kurt komt me oppikken om zes uur en een dik half uur later hebben we het GSA gevonden waar de startzaal is. We gaan vandaag voor de marathonafstand, 42 kilometer die er in werkelijkheid een dikke 40 zullen worden. We zetten ons even bij Chantal en Fernand die eveneens de 42 doen en even voor ons vertrekken. Even na de zevenen vertrekken we voor wat een zeer mooie wandeltocht zou worden. Het eerste korte stukje van zo'n vier kilometer brengt ons langs het nieuwe gemeenthuis naar het domein van Bethanïë, waar het in de sporthal een eerste maal controle is. We besluiten om direct verder te stappen, er wacht ons nu een stuk van een dikke acht kilometer. We trekken eerst door het Molenbos en gaan voorbij de Trappistenabdij waar er een heerlijk biertje gebrouwd wordt en gaan verder via bos- en veldwegen naar de Drieboomkensberg. Spijtig genoeg kunnen we van de prachtige natuur nog niet te veel zien, de mist blijft koppig hangen. Na twee uur stappen komen we aan de tweede controlepost van de dag. Deze is gelegen in de gebouwen van de firma Luyckx, een firma die gespecialiseerd is in distributie en service van landbouwmachines. Tijd voor een hapje en een drankje, en we zetten ons even neer bij Fernand en Chantal. Ook nu zijn ze weer even voor ons weg en missen het spektakel met een hond uit de buurt die meegelopen was met de wandelaars en in de zaal bij iedereen eens kwam snuffelen Tijd voor de traditionele lus van de lange afstanden, op deze controle maken we eentje van zo'n 8,5 kilometer. De lus brengt ons door de Brechtse heide, een prachtig natuurgebied van bijna 1800ha We zien in de verte onze vrienden lopen en proberen hen in te halen, wat uiteindelijk lukt met veel moeite, want ook zij zijn wandelaars die snel stappen en grote afstanden doen. Als we terug op de controle zijn hebben we de helft van de tocht afgelegd. Het is ondertussen half elf maar nog steeds is het mistig, hopelijk klaart het snel op want de weerman heeft ons toch wel mooi weer beloofd. Nu volgt er een stukje van een dikke zes kilometer die ons naar Sint Job in 't Goor zal brengen. We gaan ook nu vooral over veldwegen die er erg slecht bijliggen. Het is opletten geblazen en Kurt heeft het zitten, weggeschoven en tegen de grond. Gelukkig heeft hij zich niet bezeerd en de wasmachine zal dat slijk wel van zijn broek krijgen Op het eind gaan we nog door domein de Poppelaer en komen zo aan in Kristus Koning, de beroepsschool van Sint-Job, waar we controle hebben. Het zonnetje begint ondertussen ook de strijd te winnen tegen de mist en we krijgen een echt lente-gevoel. Ook op de controle gaan we een lus maken van 7,5 kilometer. deze lus brengt ons langs de golfterreinen naar het natuurpark La Garesse. Dankzij het prachtige weer kan ik er zeer mooie foto's maken, en ook Kurt haalt zijn fototoestel meer dan anders boven. We gaan ook nog voorbij een hockeyveld en komen zo Sint-Job weer binnen waar we nog langs de kerk zo terug naar de school gaan. Hier zitten ondertussen vele wandelaars buiten te genieten van het zonnetje, en ook wij zetten ons buiten om even te genieten na de toch wel koude en lange wintermaanden. We hebben ondertussen 33 kilometer afgelegd en ik begin het toch wel te voelen dat we al een hele morgen een zeer hoog tempo hebben gehouden. Het laatste stukje brengt ons ook nu weer over veld- en boswegen. De wandelaars van de kleinere afstanden komen ook weer bij op het parcours en het wordt vrij druk, er zijn blijkbaar nog mensen die willen genieten van de mooie omloop en het weer. Via het Kotsbos komen we op de Hegte Heyde om zo terug naar het domein Bethanië te gaan. Onderweg heeft een ijskarretje zich zeer strategisch opgesteld langs het parcours en doet gouden zaken! Om kwart na twee zit de tocht er op, in de zaal is het zeer druk en we vinden nog een plaatsje bij Frans, Fernand en Chantal waar we samen nog iets mee drinken. Voor mij was deze tocht een zeer goede en geslaagde test voor volgende week, dan is het al tijd voor de eerste Kennedymars van het jaar. Meer dan veertig kilometer aan een tempo van meer dan 6,6 km/u zonder problemen, de conditie zit super
Als ik 's morgens wakker wordt twijfel ik toch een tijdje dat ik wel zou gaan wandelen. De zege van Malinwa gisterenavond en het feestje achteraf hebben ervoor gezorgd dat ik me allesbehalve goed voel. Ik besluit om toch te gaan, de frisse buitenlucht zal me goed doen. Vandaag is het in Hamme te doen, waar de lokale wandelclub 't Hoeksken hun Bunttocht organiseren. Even voor achten ben ik er en eet voorzichtig een broodje gehakt , mijn maag protesteert hevig. Jean en Suzanne komen nog even bij me zitten en vijf minuutjes nadat zij op pad gaan ben ik zelf ook klaar om er aan te beginnen. Vlak na het vertrek passeren we het voetbalstadion van tweedeklasser VW Hamme, ik neem binnen even een kijkje want ik ben er nog nooit geweest. Langs het kerkhof en daarna de grote baan verlaten we de dorpskern en komen we in rustige landelijke gebieden met vele visvijvers en mooie natuurbeelden. Deze streek is werkelijk de moeite om eens te bezoeken! Na een uurtje zijn we een eerste maal in zaal Familia waar we controle hebben. Ik neem twee cola's (nadorst) en begeef me meteen weer op pad. De lus die we op deze controle maken brengt ons door het Lippensbroek en Vrouwenbroek. Het Lippensbroek is eigenlijk een open-lucht laboratorium In maart 2003 werden de werken aangevat om het Lippensbroek om te vormen van een gebied met nog veel landbouwgebruik naar een gebied met hoogwaardige natuur. In een eerste fase moest o.a. de bestaande compartimenteringsdijk rond het gebied verzwaard en versterkt worden tot een ringdijk met een Sigmaprofiel. Zo kan het Lippensbroek ook worden gebruikt als overstromingsgebied om in tijd van nood via een overloopdijk het gebied gecontroleerd onder te laten lopen. Op deze manier kan men overstromingen vermijden op plaatsen waar dit zeker niet gewenst is (bv. woon- en industriegebieden). Nu is het Lippensbroek geëvolueerd tot een landschappelijk aantrekkelijk gebied met een meerwaarde voor passerende wandelaars en fietsers. Ook voor de vogelaars en natuurliefhebbers is het Lippensbroek ondertussen gekend voor niet alledaagse waarnemingen in onze regio zoals Groenpoot ruiter, Kleine plevier en Tureluur. Ik kan hier enkele prachtige foto's maken, spijtig genoeg geen vogels, en na een uurtje staan we weer in zaal Familia. Tijd voor soep met een broodje, de mooie gezonde omgeving heeft ervoor gezorgd dat ik me al veel beter voel Tijd voor het laatste deel van de dag. We trekken door het domeinbos driegoten en ter hoogte van het Pillecijnmonument komen we op de dijk. Dit monument is ter ere van de Hamse schrijver Filip De Pillecijn en staat juist aan de monding van de Durme en de Beneden-Schelde. We blijven even op de dijk naast de Durme en trekken dan door het Bunt. Via enkele straatjes komen we terug aan de startzaal en zit de tocht erop. Ik ben toch blij dat ik de moeite gedaan heb om tot hier te komen want het was zeker de moeite
Van een dagje vrijaf neem ik gebruik om eens in de week te gaan wandelen. In Lokeren organiseren de Reynaertstappers uit Belsele hun negende Krokustocht. Ook vorig jaar ben ik hier geweest en ik kon me herinneren dat het een mooie tocht was. Om half negen heb ik met Kurt afgesproken in het station van Mechelen en samen reizen we naar Lokeren. Als we het station buitenkomen zitten we direct op het parcours en kunnen we van start. We wandelen eigenlijk de laatste twee kilometer eerst, daarmee dat de foto's ook niet echt in volgorde staan Bij het buiten komen van het station gaan we rechtsaf en passeren we de brandweerkazerne van Lokeren. Even verder zitten we aan de Grote Kaai waar er plezierboten liggen. Ik merk op dat de tocht andersom is ten opzichte van vorig jaar. We komen in het Verloren Bos, dit park heeft een kasteel en een koetshuis, waar je in beiden kan logeren. Aan de rand van het bos is eigenlijk de vertrekzaal, het clublokaal van de schuttersgilde Sint-Sebastiaan. Er is veel volk en in dit kleine zaaltje is het dan ook drummen voor een plaatsje. Na onze inschrijving en een blik op het parcourskaartje zien we dat we eerst lus 1 van 7 kilometer moeten doen en daarna lus 2 aangezien deze passeert voorbij het station. De eerste lus brengt ons door het Bospark naar het natuurreservaat Molsbroek. In het Bospark staan lijnzaadmolenstenen, die geschonken zijn door een lid van een oude molenaarsfamilie aan de stad Lokeren. Zo'n molensteen weegt drie ton en heeft een diameter van 1,90m en zijn van de periode rond 1800. Wat verder komen we aan het natuurreservaat zelf. Dit prachtige natuurgebied is zo'n 80ha groot en bestaat uit open waterstukken en moeras. Jaarlijks komen hier zo'n 2000 kokmeeuwen broeden en dat is er aan te horen, de vogels maken een kabaal van jewelste. Via de dijken van de Durme gaat het terug naar het Verloren Bos, waar we terug in de startzaal aankomen. Tijd voor lus 2 waar we al een stukje vanmorgen van gedaan hebben. Deze lus is vooal over straten en tussen de huizen. We gaan naar Daknam waar het stadion van de eersteklasser Sporting Lokeren ligt. Als voetbalfan kan ik hier mijn hartje ophalen, je kan vlakbij het grasveld en mijn fototoestel heeft veel werk. Een beetje verder passeren we het vredegerecht, via jeugdcentrum Berendries komen we in het park Ter Beuken. We komen uit aan de achterkant van het station en na een ometje zitten we aan de ingang en zit onze tocht er voor vandaag weer op. Een klein uurtje later zijn we reeds thuis, de trein had eens geen vertraging
Traditiegetrouw is de laatste zondag van februari voor de Nationale wandeldag, de eigenlijke start voor het nieuwe wandelseizoen. Onze club gaat met de bus naar Beernem in West-Vlaanderen, waar de organisatie in handen ligt van de "wsv de moedige wandelaars" uit Beernem zelf. Om acht uur vertrekt de bus in Mechelen, en om twintig na negen rijden we Beernem binnen waar je aan de auot's en het volk kan zien dat het een succes zal worden. De start is in OC De Kleine Beer, en als we er aankomen herken ik deze zaal direct, het is het eerste bagagepunt na 50km in de vernieuwde nacht van Vlaanderen. De voorzitter haalt de inschrijfkaarten en na al de nodige formaliteiten kunnen we in de grote tent naast de zaal iets gaan eten en drinken. Even voor tien uur vertrek ik samen met Kurt voor de dertig kilometer, we hebben tenslotte tijd tot 17u want dan vertrekt de bus pas terug naar huis. Bij het buiten komen kan ik al direct men nieuwe paraplu testen want droog is het zeker niet. Het is zo'n hele fijne miezerrregen en omdat er wat wind staat helpt mijn paraplu me eigenlijk niet veel. We stappen naast het kanaal Brugge-Gent richting Sint-Joris. Na een paar kilometer is het splitsing en zitten we op het parcous van de 42 en 30. Het valt ons op dat we niemand meer zien, blijkbaar kiest iedereen vandaag voor een kleinere afstand. Na een klein uurtje hebben we een eerste keer controle in Sint-Joris, en als we het zaaltje binnen komen zijn de medewerkers dolblij dat ze eindelijk nog eens iemand zien. Het zaaltje is gewoon leeg en dit voor een tocht waar 6.500 mensen naar toekomen, een raar gezicht. We eten hier iets en slaan een praatje met de medewerkers. Het tweede deel brengt ons langs rustige wegen naar het domein van het kasteel Reigerlo. Onderweg op zo'n rustig baantje worden we voorbij gereden door zeker twintig terreinwagens, die een beetje verder halt houden. We zien er allemaal jachthonden die door de velden lopen en worden gevolgd door allerlei paardrijders, blijkbaar is hier iets te doen. Ik houd even halt en neem verschillende foto's van dit spektakel, je ziet dit tenslotte niet alle dagen. Even later is het terug rustig en kunnen we terug volop genieten van de natuur. Ondertussen hebben we ook onze paraplu kunnen opbergen en zullen we hem de rest van de dag niet meer nodig hebben. We passeren het psychiatrisch ziekenhuis Sint-Amandus van de broeders van Liefde en hebben ernaast in het sportcomplex controle. Hier is al wat meer volk en na een drankje is het tijd om hier een lus te maken van zo'n vier kilometer. Dit lusje brengt ons voornamelijk langs het educatief natuurpad St. Amandus, een prachtig stukje natuur dat in 2003 geopend werd. We gaan ook langs het Geboortebos, dit is aangeplant in december vorig jaar door de ouders van de 169 kinderen die in 2007 in Beernem zijn geboren. Een beetje later zijn we terug in het sportcomplex en zetten we ons bij Guy, een lid van onze club die op de 24 zit.Ondertussen is het tijd voor de inwendige mens te versterken met een lekkere soep met een broodje. Nu is het tijd voor het langste stuk van de tocht, zo'n kleine negen kilometer die ons terug naar het kanaal brengt. Het parcours varieert van bos- en veldwegen naar gewone asfaltwegen en onderweg komen ook de kleinere afstanden erbij. Nu beginnen we eigenlijk te zien hoeveel mensen hier vandaag zijn, en als we op de laatste controle van de dag komen is het zoeken naar een plaatsje. Een paar honderd meter na de controle is het tijd voor een specialleke Men heeft hier proberen een winters landschap te toveren met behulp van een sneeuwmachine en er zijn kraampjes waar je lekkere jenever kan drinken Na een deugddoend borreltje zijn we terug op pad. We komen tot op vijftig meter van de tent maar slaan dan af om door de velden nog een mooie lus te maken door het slijk en de plassen water. Even voor vier zijn we dan terug waar bijna iedereen van de club al is, we zetten ons bij aan tafel en horen wat de anderen van deze tocht vonden. Na een lekkere Westmalle of twee is het tijd om naar de bus te gaan en zit deze Nationale Wandeldag 2009 erop!
Na een korte maar deugddoende nachtrust (zoals steeds als Malinwa thuis gespeeld heeft) komt Kurt me om zeven uur halen en rijden we samen naar Wilrijk waar de Sinjorenstappers hun 26ste Geitentocht organiseren. Het is even zoeken naar de startzaal maar al vrij snel kunnen we ons inschrijven en zetten ons bij Fernand, Frans, Rik en Chantal. Na een blik op de verschillende parcoursomlopen kiezen we voor de 25 kilometer, de maximumafstand hier. Vlak na het vertrek komen we voorbij een tank, en dankzij een vriendelijke oudere medewandelaar uit de stad hier leer ik dat dit de eerste tank van de geallieerden was die in 1944 Antwerpen binnen geraakte. Daarna zitten we tussen de A12 en de oefenvelden van GBA en gaan we zo reeds naar de eerste controle na een dikke drie kilometer. Deze is in de Renaissance, dat gelegen is in het Nachtegalenpark. Dit park in Antwerpen-Zuid bestaat eigenlijk uit drie kleinere parken, Den Brandt, Middelheim en Vogelenzang. De Renaissance zelf is het lokaal van de Koninklijke Wipmaatschappij (wipschieten ) die reeds sinds 1844 bestaat. Het is er binnen al goed druk en verschrikkelijk warm, de houtstoof brandt volle bak. Omdat we nu een lusje moeten maken van zo'n vier kilometer op deze controle besluiten we direct door te gaan. We gaan het park uit en trekken over de Wolvenberg, het enige natuurgebied in de binnenstad van Antwerpen en is eigenlijk een overblijfsel van een voormalige kazerne. Via straten gaan we terug naar de controle en drinken we en colaatje. Het derde deel brengt ons dieper het park in en passeren we het ziekenhuis Middelheim. We gaan ook door de Groenenborger dat boven de Craeybeckxtunnel gelegen is. We gaan nu naar Mortsel en hebben controle in Fort 5, vroeger één van de forten als gordel rond de stad maar nu een wandel-en recreatiepark. Hier nemen we even de tijd voor een warme chocomelk, het is tenslotte een pak kouder dan gisteren. Hierna gaan we naar Edegem en gaat het grootste gedeelte in en rond het fort zelf. We gaan zelfs het fort in en dat is toch wel iets speciaals. In Edegem zelf is het controle in een café, even binnen voor een stempeltje op de controlekaart en dan direct weer verder voor het langste stuk van vandaag. Dit gedeelte is best wel de moeite, na enkele straten komen we aan fort 6 en even later gaan we door het park Steytelinck. Dit park was vroeger de tuin van het kasteel Steytelinck en is sinds 1928 in handen van de gemeente. Juist buiten het park is de laatste controle van de dag, maar deze zit eivol en we besluiten om dan direct door te stappen. De laatste drie kilometer brengt ons nog tot in het Den Brandt park, en daarmee zijn we in alle drie de parken van het Nachtegalenpark geweest. Rond half één zijn we terug en eindigen we deze wandeldag met een lekkere Leffe
Ondanks het feit dat ik reeds om half zes met de auto hier in Mechelen vertrek, ben ik pas om iets voor achten in Linkhout, waar Horizon Donk hun Wintertocht organiseert. Reden daarvoor is de file op de E314 wegens het dodelijke ongeval te Tielt-Winge. Deze tocht is één van de tochten die meetellen voor de trofee harten vijf, dit zijn vijf tochten van vijftig kilometer. Ik kies zelf voor de 27 kilometer, Kurt komt binnen juist als ik wil vertrekken, hij gat voor de volle pot vandaag. Iets na achten ben ik op weg voor wat een mooie tocht zal worden! Het eerste gedeelte brengt os langs veld- en rustige landelijke wegen richting Zelem, een prachtige deelgemeente van Halen. We komen voorbij de Sint-Lambertuskerk en hebben even later controle in de St-Lambertuszaal. Ik drink snel een cola en begeef me terug op pad. In dit tweede gedeelte gaan we langs de flanken van de Kolenberg naar het natuurrreservaat De Leunen en het is hier bijzonder mooi om te wandelen. De lucht is ondertussen helemaal opgeklaard en het zonnetje maakt zijn opwachting, eindelijk een beetje lente-gevoel. De veldwegen liggen er erg drassig bij, het is hier tenslotte dan ook de vallei van de Zwarte Beek. Na een uurtje zijn we op de tweede controlepost, het chalet van voetbalclub FC Polyte. We zijn reeds halfweg en is het tijd voor een soep met een broodje. Ondertussen is ook Kurt hier aangekomen en praten we even met een koppel van wandeclub Tornado over de nationale wandeldag van volgende week. Samen met Kurt vertrek ik terug richting Zelem, de tocht blijft ons langs rustige veldwegjes sturen en het zonnetje geeft zelfs een beetje warmte, wat moet een mens meer hebben. We passeren een verkeersbord dat we in de gemeente Meldert zitten, maar tot onze grote verbazing hangt het bord ondersteboven Onderweg is het tijd om afscheid te nemen van mijn wandelmaatje, we spreken af voor morgenvroeg en hij gaat verder op pad voor zijn eerste stempel voor zijn harten vijf trofee-kaart. Even later ben ik terug in de zaal in Zelem, waar er geen stoel onbezet is, en de zaal is nu niet van de kleinste Dan maar direct terug op weg voor het vierde en laatste deel van de dag. We komen door het wachtbekken "het Schulensbroek". In dit uitgestrekt, vochtig grasland, met ware polderallures, voelen zich vele planten en dieren thuis. De graslanden zijn botanisch zeer verscheiden omwille van de grote variatie in vochtigheid en bodemsoort. Bij de laatste tellingen werden er meer dan 400 soorten planten gevonden. Het is een paradijs voor grassen, zeggen en vochtminnende planten. Trosdravik, Poelruit, Grote Ratelaar, Kruipend Moerasscherm, Lidsteng en Veldgerst zijn enkele voorbeelden. In deze bloemrijke graslanden doorsneden met grachten, rietkragen, knotwilgen en meidoornhagen voelen zich ook vele dieren thuis zoals de zeldzame Waterspitsmuis. Voor de vogels is het Schulensbroek een waar paradijs, sinds 1992 werden er meer dan 250 verschillende soorten geteld. In de winter tref je er de Wilde zwaan, de Kramsvogel en duizenden eenden aan. De plasdrasse graslanden lokken in het voorjaar steevast een groot aantal steltlopers zoals de Kemphaan, de Tureluur, de Groenpoot en Bosruiter. In de zomer kan je genieten van de weide en zangvogels zoals de Grutto, de Wulp, de Scholekster, de Zomertaling, de Kleine Karakiet, de Roodborsttapuit en de Blauwborst. In het najaar is de indrukwekkende Visarend steevast van de partij. Hier kan ik prachtige foto's nemen, maar aangezien ik geen vogelkenner ben zou ik niet weten welke vogel wat is Tijd voor dit mooie stukje natuur te verlaten en via de voetbalvelden van Linkhout kom ik terug op de plaats waar het vanmorgen allemaal begon. Een stempel in mijn boekje en een cola later is het tijd om huiswaarts te keren, maar eerst onderweg nog een bloempje halen voor mijn echtgenote, het is tenslotte Valentijn vandaag
Na een zeer korte nachtrust blijf ik vandaag kort bij huis want in Heindonk organiseren de Vaartlandstappers uit Willebroek hun 10e Jos Broothaerstocht. Even voor achten vind ik een parkeerplekje vlakbij de start, die in zaal Bosveld gegeven wordt. Ik schrijf me in en vertrek voor de maximum afstand van vandaag, de 21 kilometer. We verlaten direct Heindonk-dorp, en gaan tussen de visvijvers richting Dijle en Rupel. Het is hier altijd een beetje zien aan welke rivier je nu eigenlijk bent, ze lijken allemaal zo op elkaar We gaan de dijk op juist aan de plaats waar de Dijle in de Rupel stroomt en gaan richting Zennegat. Een beetje verder gaan we de dijk terug af en stappen we naar Heffen, het dorp bij Mechelen waar Koen Wauters woont en waar het vandaag controle is in het parochiezaaltje. Op de controle zitten enkele clubleden die me vragen hoe het clubfeest is geweest en waar ik met enige trots kan tegen vertellen dat ik twee maal gehuldigd ben. Als ik me klaar maak om te vertrekken komt ook nog Kurt binnen met zijn vrouw en hij ziet heel bleek, volgens mij misschien van den Duvel gisterenavond maar volgens hem van iets anders Tijd voor de traditionele lus hier en deze keer bewandelen we de dijk van de Zenne richting het Zennegat. Het Zennegat is plaats waar de Dijle, Zenne en de Leuvense vaart samenvloeien. Langs zeer rustige landelijke wegen gaat dan terug naar Heffen. Het is hier zeer prachtig om te wandelen, en ook de fietsliefhebbers zullen deze plekken zeker kennen. Ik zie aan de hemel zelfs hier en daar een klein blauw plekje, zou de lente in aantocht zijn? Het gaat in elk geval de goede richting uit, het is vandaag heel wat aangenamer van temperatuur dan gisteren. Na Heffen gaan we nu naar natuurdomein "Het Broek", een prachtig gebied met tal van visvijvers, grachten en sloten. Het ligt tenslotte maar 2 à 3 meter boven de zeespiegel, nat gebied dus en is hier perfect als broedplaats voor vogels. Even voor de controle komen we langs het Kapelleke van Sint-Fransiscus-Xaverius, ook wel het Boskapelleke genoemd in de volksmond. Dit kapelletje is één van de oudste gebouwen van de gemeente en zou meer dan 250 jaar oud zijn. Spijtig genoeg werd het enkele jaren door vandalen bijna volledig vernield en zijn de restauratiewerken nu volop bezig. De controle is in de blokhut die ongeveer in het midden van het Broek ligt. Tijd voor het laatste en interessantste gedeelte van de wandeling. In het Broek gaan we voorbij de kapel OLV van de Bunders, waar een mooi verhaal aan vasthangt. Rond 1750 trof Michiel van Breedam turf aan in de regenbeemd en ontdekte plots een Mariabeeldje in zijn baggerijzer. Naar voorvaderlijk gebruik werd het aan de mooiste eikenboom ter verering opgehangen. De strenge winter van 1760 bedekte alle vijvers met een dikke ijslaag, behalve de plaats waar het beeldje gevonden werd. Het beeldje werd door godsdienstige vereerders als een mirakel aanzien en begon men met de bouw van een houten kapelletje dat al snel te klein bleek te zijn. De bedevaarders die naar Blaasveld kwamen brachten bakstenen mee om te offeren waarmee het kapelletje in 1860 werd heropgebouwd zoals we het nu nog kennen. Even later komen we aan de rand van de watersportbaan Hazewinkel. Deze oude kleiput is nu omgetoverd tot één van de bekendste roeibanen en heeft zomaar even een lengte van 2300 meter. Deze "vijver" is ook populair bij de Mechelse jeugd die hier in de zomer naar hartelust komen zwemmen. Als we helemaal aan de overkant van de vijver zijn komen we terug aan in het centrum van Heindonk, waar er overal auto's geparkeerd staan en het een drukte van jewelste is. Er is veel volk naar hier gekomen, tenslotte is het dan ook een zeer mooie tocht! Om twaalf uur ben ik terug in het zaaltje en zit het wandelweekend er weer op, straks beginnen we weer aan een saaie werkweek
Vandaag kiezen we als wandelplaats het Naamse Ernage tegen Gembloux, waar Les Spartiates de Gembloux hun Marche des Abbayes organiseerden. Als Kurt bij mij thuis aankomt en we samen doorrijden begint het te regenen, net zoals de weerman had beloofd. Iets voorbij Brussel stopt het gelukkig, maar steekt er een dichte mist op. Gelukkig heb ik mijn gps bij en komen we goed aan in Le Salle Concorde waar de start is. We kiezen voor de 27 kilometer en om iets na achten beginnen we eraan. Buiten is het nog altijd zeer mistig en zien we niet te veel van de omgeving. Na een ommetje door Ernage zelf gaan we via een landelijke weg naar Perbais, waar het in het piepkleine zaaltje La Forge reeds controle is na een kleine vier kilometer. We stappen onmiddellijk verder, passeren het dorpje Chastre en komen aan in Blanmont waar we reeds een tweede keer controle hebben na juist zes kilometer. We drinken hier iets en laten ons een klein beetje drogen, de mist valt op onze kleren en zo wordt je na verloop van tijd ook nat natuurlijk. Het derde stuk brengt ons verder langs het mooie golvende landschap, de mist is ondertussen zo goed als verdwenen en we kunnen eindelijk de mooie omgeving aanschouwen. De parcoursmeester leidt ons door allerlei kleine dorpjes, zoals Nil Pierreux en Hévillers, en we blijven altijd kortbij de riviertjes l'Orne en de Ry d'Ernage. In Hévillers is het voor de derde maal controle en zitten we zo goed als in de helft van onze tocht. Op deze controle maken we een lus van zo'n zes kilometer waarbij we een groot stuk van moeten klimmen. Het hoogste punt dat we halen is zo'n 150 meter en hebben hier een mooi uitzicht op Mont Saint-Guibert, daarna gaat het in dalende lijn terug naar Hérvillers. Hier eten we een lekkere cervela met mosterd, wat me heerlijk smaakt. Vanaf hier moeten we nog drie stukken doen van telkens een kleine drie kilometer en komen we elke keer op de controleposten die we daarstraks reeds bezocht hadden maar dan in omgekeerde volgorde. De temperatuur blijft ook nu weer aan de lage kant, zo'n drie graden, maar de beloofde regen blijft achterwege en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Om kwart na één zijn we terug in Le Salle Concorde waar we een lekkere pannenkoek eten en daarna huiswaarts gaan. Vanavond is het clubfeest, waar en wanneer we morgen gaan wandelen hou ik nog even in beraad
Vandaag is het reeds de tweede winterserietocht van het jaar van Ibis Puurs, deze keer in Breendonk. Om kwart na zeven parkeer ik mijn auto aan de kerk en ben even later in de startzaal waar het nog zeer kalm is. Eerst nog een warme choco en een broodje en dan ben ik klaar voor de 21 kilometer, die er in werkelijkheid 22,3 gaan zijn. Het is nog pikdonker als ik buiten kom, en na enkele straatjes komen we al in de open velden. Omdat het vannacht stevig gevrozen heeft ligt de grond er keihard bij en is het hier best gevaarlijk om je voet om te slaan. Gelukkig begint het vrij snel een beetje licht te worden en wordt het wat veiliger. Na een dikke vier kilometer is het reeds controle maar om de één of andere reden mis ik deze. Er stond nochtans een bordje maar blijkbaar was het langs de linkerkant van de weg en was ik naar de rechterkant aan het kijken en zoeken. Erg vind ik het niet want ook de tweede controlepost is niet zo ver en kan ik deze twee stukken best in één keer overbruggen. Onderweg variëert het landschap van straten naar veldwegen en omgekeerd. We passeren door het centrum van Liezele en gaan zo door naar Puurs waar het in het cc de Kollebloem controle is. Hier ben ik al vele malen geweest, het is dan ook de startplaats van de wandeldriedaagse van Ibis die traditiegetrouw doorgaat op het weekend voor de Dodentocht. Tijd voor een soep en een broodje want mijn maag is ondertussen ook al wakker geworden Nu gaan we een lus maken van vijf kilometer. Deze lus brengt ons naar de kapel OLV van Overheide uit 1854 en voor de rest zien we bijna enkel weilanden. De wind wordt ondertussen feller en het voelt verschrikkelijk koud aan, de winter is duidelijk nog niet voorbij. Tijd voor het laatste gedeelte van vandaag. Onderweg zien we het fort van Liezele. Dit fort heeft een rijke geschiedenis en is nog steeds in prima staat. In mei 1908 wordt gestart met de graafwerken en de bouw van het Fort van Liezele. Onder druk van de nakende oorlog (met Duitsland) wordt in versneld tempo gewerkt. Tegen het begin van de Eerste Wereldoorlog is Liezele tamelijk goed afgewerkt in vergelijking met andere forten. Op 4 augustus 1914 vallen de Duitsers België binnen. In allerijl worden rond het fort verdedigingswerken uitgevoerd. Het fort staat onder de leiding van commandant Fievez. Om vrij zicht te krijgen vanuit het fort, worden het dorp Liezele en omliggende gebieden volledig platgebrand. Begin september, na de verovering van de forten van Luik, vallen de Duitsers de fortengordel rond Antwerpen aan. Liezele ligt buiten de eigenlijke vuurlinie, maar wordt wel een aantal keren beschoten met veldartillerie. Begin oktober 1914 ziet de toenmalige koning Albert I zich verplicht zijn veldleger uit Antwerpen terug te trekken tot achter de IJzer. Het fort Liezele blijft geïsoleerd achter en capituleert noodgedwongen op 10 oktober 1914. Het fort wordt dan vier jaar een onderdeel van de Duitse verdedigingslijn rond Antwerpen en wordt versterkt door de bouw van betonnen bunkers. In 1939, een jaar voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog wordt het fort omgebouwd; er worden mitrailleurs geplaatst, de koepels worden weggenomen en een aantal lokalen gasvrij gemaakt. Op 10 mei 1940 vallen de Duitsers opnieuw België binnen. Tijdens de veldtocht van mei 1940 vinden geen gevechten plaats rond het fort. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bezetten de Duitsers het fort en richten het in als een depot. Na de Tweede Wereldoorlog heeft het geen militaire functie meer. Het wordt ingericht als waardevol museum door de VZW Liezele. Het fort diende ook als filmlocatie voor De Hel van Tanger en de serie De Smaak van De Keyser. Tijdens de driedaagse van Ibis is dit één van de mooiste controleplaatsen die ik reeds bezocht heb, elk jaar is er op het binnenplein een barbeque en wordt er muziek gespeeld. Spijtig genoeg is het nu nog geen barbequeweer en stappen we verder. De laatste kilometers zijn eigenlijk redelijk saai, en ook dankzij de ijskoude wind ben ik blij als ik de kerk van Breendonk zie. Om half twaalf ben ik terug waar ik vanmorgen vertrokken ben, er zitten nog enkele mensen van de club waar ik een praatje mee maak en ondertussen brengt een charmante medewerkster van Ibis mijn spek met eieren die ik smakelijk opeet. Het was weer een mooi wandelweekend met droog maar koud weer, hopelijk is het volgend weekend een paar graden warmer!
Het is reeds de laatste dag van januari, de tijd vliegt snel. Vandaag ga ik naar Olen, waar wandelclub Gedoviba haar tweede Doffenwandeling organiseert. Na een kleine omleiding arriveer ik om iets na zeven uur de start, die in het chalet van de voetbalclub FC Gedoviba is. Na mijn inschrijving en een praatje met enkele bekenden is het rond half acht tijd om aan de dertig kilometer te beginnen. De eerste tien kilometer zal ik samen met Kurt stappen, die me daarna zal verlaten om de 42 kilometer te doen. Al vrij snel komen we aan het Albertkanaal. Dit kanaal is tussen 1930 en 1939 gegraven en per etmaal passeren hier zomaar eventjes 120 schepen. De Olense sluizen zijn prachtig verlicht, het is tenslotte nog vrij donker. Een beetje verder steken we het kanaal over en gaan via mooie landelijke wegen naar domein Teunenberg. Dit is een oud militair domein van zo'n 64 ha dat nu dienst doet voor wandelaars en natuurliefhebbers. In het domein is het controle in één van de hangars en neem ik even de tijd voor een colaatje te drinken. Bij het buitengaan loop ik Fernand en Chantal van de Schorrestappers tegen het lijf, zij doen ook de 42 km. De temperatuur is rond het vriespunt nu en ik besluit om er een stevige pas in te zetten en me zo wat op te warmen. We gaan verder in het domein en het is hier werkelijk prachtig! Eénmaal uit het domein zetten we koers richting Oevel en komen we even later terug aan het kanaal. Het haar op mijn armen komt omhoog als ik hier ben want dit is een stuk uit de eerste Kempentocht van wandelmee in 2006. Toen moest ik op dezelfde plaats als nu tien kilometer overbruggen (van 80 naar 90) en dat was me zo zwaar bevallen dat ik het van mijn hele leven niet meer vergeet Gelukkig is het nu een pak korter en komen we vrij snel aan de tweede controle die gelegen is in het chalet van visclub 't Rutske. Hier zie ik Paul en Marc en ook Marc herinnerde zich het ellenlange kanaal van toen. Tijd voor een soepje, we zitten tenslotte al over halfweg en buiten schijnt wel de zon maar de temperatuur wil niet echt mee. Het parcours brengt ons nu terug naast het kanaal, maar in omgekeerde richting en aan de overkant. Via het industrieterrein trekken we terug de natuur in en komen we voorbij het Kapelleke van Meren, ook wel Sint-Willibrorduskapel genoemd. Reeds 1414 was er reeds sprake van deze kapel die omgeven is door lindebomen. Via rustige wegen komen we aan in het centrum van Onze-Lieve-Vrouw Olen waar het controle is in het cafe 't Dorp, rechtover de Onze-Lieve-Vrouwekerk, die gebouwd is in 1865. Na een cola vertrek ik al vrij snel terug voor het laatste stuk van de dag die ons terugbrengt naar Doffen. We komen langs de spoorweg en via velden en bossen gaan we naar het chalet waar de tocht begon. Ik zet me bij Frans en Rik en eet een smakelijke pannekoek, ondertussen komen ook Vic en Sonja aan en ze zetten zich erbij. Voor we naar huis kunnen moeten we eerst nog even langs Intratuin, het tuincentrum dat hier vlakbij is. Vanmorgen bij het inschrijven heb ik een bonnetje ontvangen dat je in deze winkel gratis kan omruilen voor twee plantjes, mijn vrouw zal hier content mee zijn
Om zeven uur vanmorgen stond Kurt reeds aan de deur en rijden we samen naar Sint-Job-in-'t-Goor voor de pannenkoekentocht van wandelclub Olympic Deurne. Na een dik half uurtje zijn we er en hebben een plaatsje kort bij de startzaal. Volgens Kurt gaat het vandaag niet regenen en laat ik mijn paraplu in de koffer zitten, een wijs besluit want het zal een mooie winterdag worden. We gaan voor de 26km, die er eigenlijk 27 zijn, verdeeld over drie delen van negen kilometer. Het eerste gedeelte brengt ons al vrij snel tot aan het kanaal dat we een tijdlang volgen. Daarna gaan we langs mooie stukken natuur, het is er zeer rustig om te wandelen. Onderweg passeren we vele overblijfselen van de oude forten die de stad Antwerpen beschermden. Zo zijn we na anderhalf uur in Zonnebos te 's Gravenwezel, een instelling voor buitengewoon kleuter- en lager onderwijs waar het controle is. Op deze controle maken we een zeer mooie en afwisselende lus. We passeren het groot kasteel van 's Gravenwezel, en dat heeft zijn naam zeker niet gestolen, een enorm mooi kasteel dat nog in zeer goede staat is. We wandelen er bijna volledig rond en trekken zo naar de villawijken. Hier staan enkel pareltjes van villa's, ik denk niet dat de crisis al tot hier geraakt is Daarna gaat het terug de natuur in, en ook als er geen sneeuw ligt zijn we daar zeer blij mee. Terug aan de controle is het tijd voor even te zitten en een hot-dog te eten. Op de controle komen we Gaston tegen, mijn maatje van de lange afstand. Het is lang geleden dat ik hem nog eens gezien heb, en ben blij dat ik hem nog eens zie. Hij vertelt me dat het nog maar zijn eerste wandeling van het jaar is, maar ik ben er zeker van dat hij in form zal zijn tijdens de grotere tochten. Het derde deel brengt ons langs de vele anti-tankgrachten terug naar Sint-Job. We komen langs het golfterrein en als je de oppervlakte beziet moet je eigenlijk ook een beetje wandelaar zijn want het is best wel uitgestrekt. We maken ook nog een grote lus doorheen domein "De Poppelaer" waar de grond er vrij drassig bij ligt. Om half een passeren we de kerk van Sint-job en zijn we terug vanwaar we vertrokken zijn. We eten er nog een lekkere pannenkoek en daarna gaat het terug richting Mechelen, moe maar voldaan
Kurt van onze club kwam me vanmorgen oppikken en samen reden we naar Overijse, waar de IJsetrippers hun Kerselaartocht organiseerden. Even voor acht kwamen we aan en was er nog veel plaats op de parking voor de startzaal, die gelegen was in het Sint-Martinuscollege. Na het bestuderen van de plannetjes kiezen we voor de maximale afstand vandaag van 20 kilometer. Even na achten zijn we dan weg voor een mooie tocht, te beginnen met een deeltje van Overijse zelf. De straten liggen er spekglad bij, toch wel een verrassing eigenlijk en het is constant opletten geblazen. We trekken dan over de Koningsberg en gaan via landelijke wegen naar Eizer, waar we controle hebben in het ontmoetingscentrum De Fraat. Tijd voor eventjes te zitten en een lekker broodje met gehakt te eten. Op deze controleplaats maken we een lus van acht kilometer. Na het vertrek gaan we achter de kerk en gaan zo het dorpscentrum uit. Dan trekken we het Capucijnenbos in, een prachtig stukje natuur van zo'n 347ha waar het prachtig wandelen is! Van hieruit gaat het dan terug naar Eizer en hebben we een zeer geslaagd wandeluurtje gekregen! Na de controle gaat het dan terug naar Overijse. Onderweg gaan we over de Horenberg en door de Ketelheide. Het parcours is vrij heuvelachtig en dankzij de gladde asfaltstukken blijft het oppassen. Gelukkig gebeuren er geen ongelukken en komen we rond half twaalf veilig en wel terug in de startzaal. Aangezien het nog vrij vroeg is besluiten we om het parcours van de 6 kilometer ook nog te doen, tenslotte hebben we er nog maar twintig opzitten Het meeste van dit parcours hebben we reeds gedaan, maar er zit nog een zeer mooi stukje bij langs de Warrande en het kasteel van IJse. Onderweg passeren we nog een paar visvijvers en een wei met hertjes. Verder is er nog een serieuze beklimming over de Kalvarieberg die ons even naar adem doet happen. Onderweg komen we Jean en Suzanne tegen waarmee we na afloop van deze mooie tocht nog een frisse Leffe of Duvel mee drinken. De IJsetrippers hebben ons een mooie wandeldag bezorgd met afwisseld landelijke en boswegen, het weer was vrij koud maar droog en de broodjes met gehakt waren heerlijk Morgen gaan we naar Sint Job in 't Goor voor de pannenkoekentocht
Na een zeer korte nacht ben ik toch vrij vroeg present en begeef ik me naar Kessel, waar de Kleitrappers uit Terhagen hun Winter-Heidetocht houden. De start is in het plaatselijke schooltje Bisterveld en om iets na negen ben ik klaar voor een wandeltocht van 21km. We passeren bijna onmiddellijk het fort van Kessel. Het fort van Kessel maakte deel uit van de eerste verdedigingsgordel van de stad Antwerpen. Op de plaats waar het gebouwd werd, stond vroeger een uitgestrekte hoeve. Aan de bouw van het fort, met de vesting errond, werd gewerkt van 1908 tot 1912. Op deze plaats werden belangrijke archeologische vondsten opgedolven, zoals, tanden van haaien en andere zeevissen die zijn een duidelijk bewijs dat in vroegere tijden een deel van de zee ook tot hier kwam. Toen de bouw van het fort volledig afgerond was, werden alle woningen uit de onmiddellijke omgeving platgebrand, zodat de soldaten vanuit het fort een goed zicht hadden op de aanvallende vijand. Niemand die dacht dat het fort ooit ingenomen zou kunnen worden, met zijn dikke betonnen muren en koepels, waarvan men zei dat een kanonbal erop zou terugkaatsen als 'caoutchouc-balleken'. De realiteit was echter helemaal anders, alle onkosten en moeite hadden tot niks gediend. Er werden loopgraven gegraven en prikkeldraad aangebracht langs de velden van Kessel fort naar Lier fort. Er bleef amper een doorgang over en alle vee moest binnen de ring van de forten gebracht worden, zodat de Duisters de dieren niet zouden kunnen gebruiken om hun voedselvoorraad aan te vullen. De toren van de kerk van Kessel werd beschouwd als mikpunt voor de vijand en werd beschoten. Ondertussen naderde de dag van de vuurproef. Iedereen dacht dat vanop het fort alles omvergekegeld zou worden, maar dat was buiten de Duitse vuurkracht gerekend. Het zwaarste kanon van het Duitse leger, de Dikke Bertha, nam het fort vanop Beerzelberg, een afstand van maar liefst 8,4 km, onder vuur. Ook een Oostenrijks geschut van de Skoda fabriek wordt in de strijd betrokken. De eerste bom komt in de vroege morgen van 4 oktober 1914 terecht in de vest van het fort en doet het water als een toren omhoog spuiten. De obussen maakten een speciaal geluid en een kwartier later hoorden de soldaten op het fort een nieuwe bom naderen. Reageren kon niet, want de geschutskoepels op het fort waren lang niet sterk genoeg. Niemand van de 330 manschappen durfde nog op het fort te blijven en iedereen vluchtte in het bos 'de Aerd', achter het fort. Verdere voltreffers hebben het fort daarna helemaal uitgeschakeld. Daarna gaan we via de spoorlijn naar het Hoogbos en de Kesselse Heide. Deze heide is een provinciaal domein van 43ha groot en vormt eigenlijk een stuk Kempisch landschap zoals het vroeger was, afwisselend struikheidevlakten, naald- en loofbomen, zandvlakten en vennen. Het is hier prachtig om te wandelen en ik maak vele mooie foto's. Op het moment dat ik één van de foto's maak valt er iemand voor mij, en het toeval wil dat ik dat juist op beeld heb gezet Gelukkig heeft de man er niks aan over gehouden! Na een dik uurtje wandelen komen we aan in Nijlen, waar we in school Zevensprong controle hebben. Hier zitten Jean en Suzanne en ik zet me even bij hen om iets te drinken. Tijd voor een lus van een dikke zes km. Langs het kerkhof gaan we Nijlen uit, we passeren het waterzuiveringsstation en gaan langs landelijke rustige wegen. Onderweg passeren we nog de Scheudebroekhoeve. Het is hier zeer rustig en er zijn ook niet veel wandelaars te bespeuren, het is ondertussen wel serieus beginnen te regenen. Na een uurtje ben ik terug in het schooltje van Nijlen en eet ik een lekker kippesoepje. Het laatste deel van de dag brengt ons dan terug naar Kessel. Onderweg zie ik een kleine bok die precies de broek van een dalmatiër aan heeft, een heel gek gezicht! We trekken terug door de Heide en dankzij de bordjes leer ik nog iets over de plaatselijke flora. Om half twee ben ik terug in de zaal, best wel moe van een zeer mooie maar natte wandeling
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
Tijd om lang te blijven zitten is er niet, er moet ook nog gewandeld worden natuurlijk. 
Iedereen wenst elkaar nog veel succes en stipt om negen uur beginnen we aan wat één van de zwaartse tochten van het land genoemd word. 
Paul gaat niet te snel om een beetje reserve over te houden, de tocht is tenslotte nog zeer lang. Terwijl we door Heydt gaan krijg ik telefoon van Rik, hij heeft zich bezeert aan zijn lies en heeft het lastig. Na een zeer lange en gevaarlijke afdaling door een slijkweggetje komen we in Sint-Martens-Voeren, waar het na 28 kilometer een derde keer controle is. Rik zit hier nog en besluit op te geven om geen risico's te nemen, ik zet me even bij hem voor mijn broodje kaas op te eten en neem afscheid, hij gaat op me wachten tot ik binnen ben. 
Zondag word een rustdag, volgend weekend ben ik terug paraat op de wandelwegen
, kopen nog speciale ham aan het traditionele standje dat hier altijd staat en aan de Aktivia-stand kopen we zomerkousen, want dankzij het mooie weer kunnen we nu wel zeggen dat de winter definitief gedaan is
Na het oversteken van de baan zien we de controle liggen. Deze is in BMB, een groothandelszaak die gespecialiseerd is in het verzagen van graniet- en marmerblokken naar platen en standaardtegels. Binnen moet je een rondje maken tussen de granietblokken, best wel uniek en interessant. We zijn reeds een dikke negen kilometer op weg en ik ga ook hier nog niet rusten, de volgende post is maar 4,5 kilometer verder.
We zien onderweg een vrouwenvoetbalwedstrijd (hilarisch) en komen voorbij het oude gemeentehuis. Hierna komt het hoogtepunt van deze tocht, het kasteel van Groot-Bijgaarden. Het kasteel van Groot-Bijgaarden is opgetrokken omstreeks 1640 in traditionele bak- en zandsteenstijl, toont fier zijn wapensteen en twee medaillons. Een stenen brug, uit afbraakmateriaal van een Schaarbeekse kerk, verleent toegang tot het poortgebouw met ronde hoektorens. Dit domein, oorspronkelijk in het bezit van de heren van Bijgaarden, werd in 1903 aangekocht door Raymond Pelgrims. Het kasteel is omringd door een brede sloot. Het diepe, stilstaande water wordt afgezoomd door de trotse bladerpracht van een reeks eeuwenoude beuken
Een brug met vijf bogen, bewaakt door twee heraldieke figuren uit de XVIIe eeuw, voert de bezoeker tot aan de ophaalbrug die toegang verleent tot het voorkasteeltje waarvan het middelste deel dateert uit de 14e eeuw. Na het kijken naar dit prachtig stukje geschiedenis, gaan we terug naar de vertrekzaal en zit deze korte Bavotocht erop. Morgen naar Waregem voor de Steepletochten, hopelijk met mooi weer
maar blijkbaar toch geaprecieerd wordt door mijn mede-wandelaars. We hebben reeds 42 kilometer afgelegd en zitten over de helft, het ziet er goed uit. Van hieruit gaan we naar Tholen, en ook op dit stuk krijgen we een baan voorgeschoteld waar we bijna een dik half uur opblijven en waar geen einde aan lijkt te komen. Daarna gaat het naar Halsteren waar we in Grandcafe De Kannenbuis een colaatje drinken. Reeds 52 kilometer staan er op de teller en de eerste vermoeidheidsverschijnselen steken de kop op. Ook als ik terug rechtsta voel ik aan mijn voetzolen dat zij best wat meer rust willen 
Weg is de frisheid, de snelheid en het enthousiasme, in de plaats enkel kommer en kwel. Ik zwalp over de weg en zie af, hopelijk betert het snel want de eerste rust is toch nog zo'n zes kilometer verderop. Mijn redding komt uit de achtergrond, twee snelle mannen die me voorbij steken en waar ik me achter zet en ze probeer te volgen. Tien minuutjes later ben ik er weer helemaal bovenop en laat ik de twee snellere gaan, zoek ik terug mijn eigen tempo en zet ik vol goede moed mijn tocht verder. Na 69 kilometer hebben we rust in de mooie taverne van camping Wouwseplantage. Even ervoor is het terug beginnen miezeren, en blijf ik op deze controle iets langer zitten dan gewoonlijk. Als ik terug buiten kom is het aan het regenen, spijtig genoeg is er ook nog altijd veel wind en is het een echt gevecht met mijn paraplu om droog te blijven. Een uurtje later zijn we in Nispen waar we een laatste keer rust hebben. Volgens de medewerkers is het van hieruit nog zo'n vijf kilometer tot de finish, dus is het nog een uurtje. Het laatste stuk brengt ons dan naar Roosendaal. Het blijft maar regenen en mijn voeten voelen verschrikkelijk aan, de lol is er nu wel echt af
Op het eind gaan we nog door domein de Poppelaer en komen zo aan in Kristus Koning, de beroepsschool van Sint-Job, waar we controle hebben. Het zonnetje begint ondertussen ook de strijd te winnen tegen de mist en we krijgen een echt lente-gevoel.
Ik ben Steven Jaspers
