De cinematografische beelden van Charlie Chaplin uit de Great Dictator doen ons eraan herinneren dat in ieder van ons ontegensprekelijk een schaduwkant leeft die wel eens gevaarlijk uit de hoek zou kunnen komen en daarom onbetrouwbaar is. Op het moment dat we dat terdege beseffen bekruipt ons mogelijk de angst maar ook de wil om dat ik-personage onmiddelijk een kopje kleiner te maken en zelf de degout om nog langer een schakel te zijn in deze vervuilde en corrupte wereld. Maar het antwoord op deze situatie draait niet rond het kortwieken of het elimineren van dat ik-personage want sinds mensenheugenis leverde dat slechts nog meer pijn op, denk maar aan de klerikale technieken van de zelfkastijding die niets anders opleverden dan nog meer opgekropte frustratie. Het antwoord dat dichter aansluit bij de juiste reactie schuilt  in het observeren van de diepe roerselen van onze gedachten en op die manier een autodidacte psycholoog te zijn van onze stille kern die trouwens al lang wacht op onze liefdevolle aandacht. Als we besluiten om dat spoor te volgen zullen we langzaamaan inzien dat het vechten tegen ons menselijk mandaat slechts een strijd is tegen onze eigen schaduw die we sowieso verliezen, maar dat het integreren van die stille kern in onze dagelijkse acties een sterkere houvast en de moed geeft om onze schaduw in de ogen te kijken waardoor die een trouwe compagnon wordt.