Iedere dag is er één en tevens een stap dichter naar het einde en dat is de point of no return - als men geen aanhanger is van de reïncarnatietheorie; en meditatie heeft daar onrechtstreeks en rechtstreeks iets en alles mee te maken. In het begin zal de neofiet van al het profijt genieten van de relaxatie die de meditatietechniek hem zal kunnen geven en zullen alle voordelen die in de anti-stressboeken vermeld worden hem met glans tegemoet komen, maar die ontspannen toestand van het denkinstrument is niet het eindresultaat van de techniek want eens de boot van de wal geduwd is kan niets hem meer stoppen. Het zou namelijk kunnen zijn dat de toestand van het niet-denken hem ook brengt naar de rayon van de filosofieboeken, voornamelijk de Oosterse, ook wel de Westerse, maar de meeste hebben dan toch hun kaas gaan halen in de Oosterse regio. Enfin, zo gaat men dan op het spoor komen van het Oosterse denken dat de stelling verkondigt in de eerste plaats omdat zij die stelling ontdekt hebben in de loop van hun geschiedenis - namelijk die van de illusie.

Meditatie is een oeroude techniek die gebruikt wordt om de realiteit van de wereld te overstijgen en mensen's plaats in zijn environment in een perfecte balans te brengen hetgeen voor de Beijveraar geen evidente positie is, eerder zal dezen de neiging hebben zich te nestelen in verscheidene overleverinsstrategieën en ambitieuze projecten die hem in de waan laten de monarch te zijn van de Schepping. Op lange termijn zijn ontgoochelingen, verdriet en frustraties de enige bekroning en ziet men in dat het geluk dat men achtte na te jagen met geen gewone lokmiddelen te vangen is; in de marge moet hier aan toegevoegd worden dat de meerderheid van de stervelingen onder hun grafsteen sukkelen zonder dat inzicht. De enkelingen die zich toeleggen om een andere manier te vinden om hun prooi uit de lucht te grijpen vinden hun heil zoals gezegd in het vizier van de praktijk van het mediteren.

Even op adem komen...

Om nog eens terug te komen op de gedachten over het weder geboren worden wilde ik er nog aan toe voegen dat die hele stelling opgebouwd is door het ikje dat niet kan aanvaarden dat er een einde zou kunnen komen aan het leven voor en na de dood. Daarom creëerde het de theorie van de reïncarnatie en ondanks er geen bewijzen zijn die deze theorie bewijst of tegenspreekt kan ik er geen steun of houvast in vinden. Eerder ben ik gefascineerd door de ui die al pellend laag na laag geen kern blijkt te hebben, en ook door de grote tornado's die gestuwd worden door een kern die stil lijkt te zijn. Deze voorbeelden verbeelden de ervaring die mensen hebben die op zoek zijn naar hun echte identiteit en verder komen dan dat ze meneer zus of zo zijn, en een onmisbare figuur zijn op het platform van hun habitat. Zij vinden namelijk achter hun identiteit een grote leegte, een leegte die wonderwel niet leeg is maar die gevuld met alles wat bestaat, een paradox die onuitspreekbaar is. Voor hen is het die volle leegte die gedurig incarneert in alle vormen die bestaan op alle plaatsen in het Universum en op ieder moment.

 Voeding en geest

Het is alweer enige jaren geleden dat de Amerikaanse criminoloog Dr. Stephan J. Schoenthaler een uitgebreid wetenschappelijk onderzoek verrichtte bij 821 instellingen zoals jeugdgevangenissen en andere detentie-instellingen om te kijken of er een verband bestond tussen voeding en gedrag. De uitslag was verbluffend; het verband werd duidelijk aangetoond en menige krant zette het op de voorpagina. Maar was die ontdekking echt nieuw? Schreef de Ayurvedische arts Charaka daar niet al over in de vijfde eeuw vóór onze jaartelling? Even de feiten op een rijtje. Wie goed eet, heeft geen medicijnen nodig en wie slecht eet ook niet’. Deze vreemde stelling waarmee een goede vriend van mij zelfs promoveerde tot doctor in de geneeskunde aan de Universiteit van Nijmegen, klinkt eigenlijk wel raar. Het was voornoemde Charaka die deze zin in zijn Samhita zette, zijn medisch handboek van vele eeuwen geleden. Charaka wilde aantonen dat de voeding die je gebruikt voor bijna alles bepalend is. Is je voeding goed, dan is er niets aan de hand. Maar is ze slecht, dan kun je alle therapieën aflopen, medicijnen slikken, de psychiater bezoeken enzovoorts, het zal allemaal weinig baten. Slechte voeding valt in twee categorieën uiteen: onvolwaardige voeding en voeding die niet bij je type past. In de westerse landen neemt de onvolwaardigheid van de voeding toe. En de voeding die uiteindelijk op je bord ligt past in veel gevallen niet bij je type. Gedragsstoornissen en psychische problemen zoals agressie, slapeloosheid, ongezonde hypergevoeligheid, narcisme, concentratiestoornissen, woede en verslavingsneigingen steken dan al gauw de kop op. Voor veel mensen klinkt het ongelofelijk dat voeding zoveel kan betekenen voor het gedrag. Maar meer wetenschappers zoals Dr. Schoenthaler geven het toe: de aard van de voeding is voor een groot deel gedragsbepalend! Onze vaste lezers hebben al vaker kennis kunnen nemen van het feit dat de Ayurveda werkt met de de zogenaamde elementenleer: je bent opgebouwd uit de vijf elementen aarde, water, vuur, lucht en sfeer en deze elementen zitten ook in je voeding. We noemen deze leer de Tridosha. Maar praat je over voeding die je geest bepaalt, dan praat je over de Triguna en komen de begrippen sattva, rajas en tamas in beeld. Welk type je ook bent of denkt te zijn, je levenskwaliteit en je gedrag bepaal je grotendeels door je keus tussen de sattva, rajas en tamas. In het kort komt het hier op neer: sattvische voeding werkt verhelderend op je geest, rajasische voeding maakt je geest dynamisch en tamasische voeding werkt verduisterend. Onder een heldere geest wordt verstaan dat je minder meegesleept wordt door je negatieve emoties; mensen met een heldere (sattvische) geest zijn vaak blijmoedig, leven meer vanuit hun hart, hebben een groot mededogen en zijn oordeelloos over anderen. Mensen met een dynamische (rajasische) geest zijn strevers, carrièrebelust, hebben vaak een scherpe tong en oordelen snel. Mensen met een verduisterde (tamasische) geest denken op korte termijn, stellen zintuigelijk genot boven alles, hebben vaak ondoordachte meningen en gaan gebukt onder veel negatieve emoties. En hoe vreemd het ook klinkt, je kunt je leven op een hoger en gezonder peil brengen door je voeding dus sattvischer te maken. Zouden gedetineerden meer sattvische voeding krijgen opgediend, smaakvol en rijk aan voedingswaarde, dan ben je pas écht bezig mensen te verbeteren. In Nederland alleen al zitten honderdduizenden mensen dagelijks aan de antidepressiva, maar geen psychiater heeft het over voeding! Sattvische voeding is in de regel verse voeding zoals verse groenten en vruchten zonder scherpe smaken. Aardappelen, bloemkool, courgettes, druiven, kokosnoten, linzen, mango’s, melk, perziken, rijst, spinazie, tarwe en wortels zijn slechts enkele van de vele voedingsmiddelen die een mooie sattvische aard hebben. Voorbeelden van rajasische voeding zijn o.a. aubergine, avocado, chili, citroen, eieren, harde kaassoorten, knoflook, pepers, radijs, suiker en zout. Voorbeelden van tamasische voeding zijn alcoholische dranken, diepvriesproducten, fastfood, alle vlees, alle magnetron-gerechten, chemische medicijnen, uien en alle visssoorten. Het is onverstandig om je alleen met sattvische voeding bezig te houden; woon je helemaal geïsoleerd op een hoge bergtop dan is dat geen probleem, maar wil je je handhaven binnen een drukke samenleving dan moet je een evenwicht vinden tussen deze voedingsmiddelen. Ook de bereiding van je voeding geeft een sattvisch, rajasisch of tamasisch effect. Ook al heb je enkele heerlijke sattvische voedingsmiddelen, als je ze bereidt terwijl je in een negatieve stemming bent en dan ook nog eens in de magnetron, dan krijg je een compleet tamas-gerecht op je bord. Het was niet voor niets dat binnen de universiteiten van het oude India het begrip brahmacharya gehanteerd werd; dat was de jongeling die geheel sattvisch leefde naar lichaam en geest. Op die manier was zijn denken altijd helder en kon hij goede resultaten behalen in zijn studie. Kortom, ga bewust om met je voeding, daar word je alleen maar beter van!

Robert H. Swami Persaud

uit: OHM-Vani

met dank aan de Lotusvijver

Wilde ik allang eens iets schrijven over het onderwerp wedergeboorte en de werkelijkheid omtrend dit thema bibberend en huiverig want het lijkt donker en beangstigend hieromtrent, omdat alles over het thema: de dood, de arme stervelingen die we allemaal zijn doet wegkijken van de realiteit. Toch is het veel gezonder en realistiser de dood met liefde in de ogen te kijken, want ook en alzo zullen we daardoor het leven meer naar waarde weten te schatten, genieten van ieder moment tegenover de verveling die anders de onnadenkende mens dag in dag uit vergezeld op zijn trieste en moeizame kruisweg. De dood is geen drempel maar eerder een pauze op de schoot van het Nu, meer is er niet en minder ook niet. Daarom is het zo belangrijk en vooral levensbemminend om onmiddelijk te beseffen dat de realiteit zich slechts afspeeld in dit enige moment. Ogenschijnlijk leven ontelbare mensen in dit moment als schakels van zoveel en eveneens ontelbare zielen die geleefd hebben sinds het ontstaan van ons ruimteschip genaamd Aarde, zielen die volgens de wet van oorzaak en gevolg steeds en steeds herboren worden totdat ze hun les geleerd te hebben en dan opgaan in de kosmische home sweet home oftewel de ultieme nirvana; desondanks er hierover al vele boeken en sacrale schrifturen geschreven zijn door wereldberoemde en heilige mensen zie ik dit niet als mijn waarheid. Eerder zie ik slechts één mens die voortdurend en zonder ophouden op elke bewoonbare en onbewoonbare planeet in dit uitgestrekt universum herboren en herboren wordt en deze kosmos van schijn met leven vult en elk ding is en op ieder moment.

De Kikker die al jaren lang in zijn Plasje leefde hoorde van een Vogel het bestaan van een Oneindige Oceaan maar kon zijn oren niet geloven en leefde - evengoed - nog lang en gelukkig in zijn Domeintje.

De grote meerderheid van de bevolking en zelfs van de Zoekers leven alzo geblinddoekt voort in hun beperkte wereldje, de deur niet vindend naar de unieke oceanische ervaring. Gezien vanuit het perspectief van De Oceaan verandert dat natuurlijk niets aan de Werkelijkheid, want die is Onveranderlijk en Onverstoorbaar. Ofdat de Mens nu bewust is of onbewust dat verandert niets aan de Oceaan, die we allemaal zijn...

Onlangs was er een programma op de televisie over het feit dat de medische wetenschap een bewijs zoekt over het leven na de dood en volgens deze schrijver zal dat nooit geleverd kunnen worden omdat de Schepping zo in mekaar steekt dat het onontrafelbaar is door het mentale werkinstrument: hersenen genoemd. En terwijl we desondanks op zoek zijn naar het voortbestaan van het kleine ikje na de dood leven mensen een leven dat geen leven is maar eerder een leven dat vergelijkbaar is met het leven van een schaap als kuddedier en kan men voor sommige stervelingen de vraag stellen ofdat ze wel een leven leiden voor de dood. Met die gedachte trof ik het volgende artikel aan en vond het erg interessant genoeg om door te geven. Wees eens eerlijk en confronteer jezelf met de volgende vaststellingen en luister aandachtig naar het kleine stemmetje in je hart.

Ik wou dat ik vroeger de moed had om een leven te leiden dat trouw was aan mezelf. Ik wou dat ik minder had geleefd volgens de verwachtingen van anderen. Dit was de meest voorkomende spijt, zegt Ware. Als mensen beseffen dat hun leven bijna voorbij is, worden ze geconfronteerd met dromen die ze nooit hebben vervuld. De meeste mensen hebben nauwelijks de helft van hun dromen gerealiseerd en vaak ligt dat aan de keuzes die ze destijds hebben gemaakt. Of de keuzes die ze moesten maken.

 Ik wou dat ik minder hard had gewerkt. Alle mannelijke patiënten die ik heb verzorgd, vertelden me dit, zegt de verpleegster. Ze misten hun opgroeiende kinderen en het gezelschap van hun vrouw. Bij vrouwen kwam dit minder vaak voor, omdat ze van een generatie zijn waar de man de enige kostwinner was.

Ik wou dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te uiten. Veel  mensen hebben hun gevoelens onderdrukt omdat ze geen zin hadden in een polemiek. Met als gevolg dat ze zich verzoenden met een middelmatig bestaan. Terwijl ze in staat waren om meer te bereiken. De bitterheid die om die reden ontstaat, mondt vaak uit in ziektes.

Ik wou dat ik contact was blijven houden met mijn vrienden. Heel  vaak realiseerden ze zich niet wat de voordelen waren van oude vrienden, tot ze de dood in de ogen keken, aldus Ware. Pogingen om die vrienden alsnog op te sporen draaiden veelal op niets uit. Ze zaten gevangen in hun eigen leven, waardoor ze die kostbare vriendschappen lieten verwateren. Iedereen miste zijn of haar vrienden op het einde.

Ik wou dat ik mezelf gelukkiger had gemaakt. Deze bekentenis kwam verrassend vaak voor, aldus de vrouw. Op de laatste dagen of weken na realiseerden ze zich niet dat geluk een eigen keuze is. Ze bleven vaak vasthouden aan oude gewoonten en patronen. Daardoor maakten ze zichzelf wijs dat ze geen nood hadden aan verandering, ook al was dit wel degelijk het geval.

Het is hier niet de bedoeling en niet de plaats om een analyse te maken hoe het Oosterse denken een reikende hand kan geven - dat zou trouwens misplaatst zijn - om de autismestoornis ter hulp te komen, dat is niet haar bedoeling laat staan dat dat in haar macht lag. Het is eerder mijn intentie om vanuit het inzicht van het Morgenland naar de oorzaak van de intensieve struggle for life  van de moderne mens te kijken, die oorzaak ligt mijn inziens in de verwarrende strijd tegen windmolens door de met ego's gevulde zeepbellen die een reis maken in een wereld achter de regenboog waar steekspelen gevoerd worden door harnassen gemaakt van peperkoek en vooral van veel frustraties die slechts kunnen dromen en fantaseren over de wonderschone Dulcinea die enkel een luchtspiegeling blijkt. Het povere resultaat van al deze loze strijdlust is vermoeidheid en burn-out en in het ergste geval verwatert die in fysieke ongemakken. De vinger die naar de bron van dit alles wijst noemt zichzelf de illusie van de verscheidenheid in analogie met de angst van de autist die ook functioneert in het fragmentarische en daardoor het geheel misloopt. Het Avondland kenmerkt zich door een habitat die bestaat uit puzzelstukjes waardoor de bewoners het Geheel uit het oog verloren zijn, verloedert in zij aan zij levende individualisten. Gelukkig zijn er nog lieden die daar los door kunnen zien...

De Steenhouwer naar het sprookje van Multatuli

"Voor mensen met een stoornis in het autismespectrum is de wereld chaotisch" is een citaat uit één van Peter Vermeulen's boeken over autisme en die geeft goed het klimaat weer waarin mensen met deze stoornis moeten leven. Ik probeerde enkele schrijfproducten van deze schrijver in mij op te nemen maar desondanks is het moeilijk om in de leefwereld van het autisme binnen te dringen, maar dat is geen schande want blijkbaar is dat ook het geval voor de gespecialiseerde begeleiders. Wat mij bovenal aanspreekt in de bestudering van deze stoornis om niet van een handicap te spreken is de vergelijking die ik maak met de parallelle wereld van de normale mensen. Gezien vanaf het gezichtspunt van het Oosterse denken kan ik me namelijk inbeelden dat die de normale mensen ook als autistisch zouden benoemen. Ik durf die conclusie in haar plaats te nemen vanuit mijn observatie van het menselijk gedrag. Voor het Oosterse denken heeft de mens de possibiliteit om zich één te weten en te voelen met het Al-wat-is, en met deze uitdrukking verwijs ik naar een menselijke staat - die de multiple verscheidenheid omvat in het beeld van een spiegel - die slechts te beleven is nadat die mens het aha-erlebnis moment gezien heeft en waarmee met al de andere mensen nog niet gecommuniceerd kan worden, voor die mensen geldt slechts de boodschap dat ze moeten leren inkeren en op zoek gaan naar het sacrale moment van de stilheid.

Deze schrijver is ongeveer dertig jaar geleden in de esoterische wereld terecht gekomen via een Indische omweg en gaf zich over om de achtergrond te bestuderen van  meer bepaald de yogawetenschap die zich gespecialiseerd heeft op al de leefterreinen van de menselijke soort van zowel het fysieke, het mentale en het gevoelsniveau tot en met de fijnstoffelijke en spirituele ervaringen. Mijn nieuwsgierigheid zette me aan om gelijksoortige stelsels zoals het Boeddhisme en de Zen tot zelfs de Kabbala te bestuderen vertrekkende vanuit mijn beperkt cognitief gezichtspunt, maar dat zag ik nooit als een vorm van begrenzing eerder als een voordeel. Op die manier ontdekte ik als een wit blad de vele schoonheden van het Oosterse denken en vooral van het niet-denken. Als een verkennende peuter zette ik mijn eerste stappen in de meditatie en was verrast door de stilte die daaruit tevoorschijn kwam. Een verborgen wereld opende de deuren voor de ogen van een nieuwe boorling en sindsdien klaarde de mist meer en meer op. De mijlpaal plantte zich vast toen er op een dag vlakbij, dichter dan handen en voeten, een licht ontvlamde dat er altijd al was geweest maar ik veronderstelde steeds dat het slechts kon flikkeren op het einde van de tunnel en dat gedacht behoorde dus blijkbaar tot de grote illusie. De eenheid was zichtbaar geworden voor mijn innerlijk oogpunt en dat gaf de stilheid een veilige haven. Tot hier enkele woorden om iets te verwoorden wat niet met woorden te beschrijven is. Het enige wat ik er nog kan aan toevoegen is dat iedereen de sprong moet maken om het zelf te kunnen voelen en ! iedereen kan het.

Hoe voelt het om een herseninfarct te hebben...

Er zijn twee soorten boeddha's, de ene zit aan de zijkant en geeft raad en de andere zit gewoon aan de zijkant.

De Weg is omgeven door allerlei verleidelijke voorstellen die de gezel plagen om de Weg te doen verlaten want zo is de Natuur ineengestoken, het is een éénrichtingsweg maar eens dat het evenwicht gevonden is lijkt het kinderspel.

Angsten zijn de grootste vijand van de zoeker, maar het zijn dikwijls angsten die overgeleverd zijn door de samenleving en gebaseerd op vooroordelen, gehechtheid aan het gekende en huivering voor het vreemde. Als we klaar zijn voor de grote verandering dan moeten we afrekenen met die angsten en vervangen door liefde. Het grootste gedeelte van het mensenras wordt in de greep gehouden door een vorm van autisme, waarover ik hier later meer over kwijt wil. Maar eerst breng ik de Weg van de Held tot zijn einde...

Iedere mens is een golf die op weg is om één te worden met de grote Oceaan ofdat we dat nu beseffen of niet en in elk geval bereiken we dat doel na de dood, ons individuele ikje verdwijnt dan in het water zoals een druppel oplost in het onmetelijke watergebied dat zonder begin en zonder einde is. Als we sterven verdwijnen we en dezelfde persoon komt nooit meer terug, alle reïncarnatieverhalen ten spijt. Maar de Oceaan houdt nooit op nieuwe persoonlijkheden te creëren die geloven dat ze uniek en onsterfelijk  zijn zonder in te zien dat alleen de Oceaan de Moeder van alles is. Sommige en rare mensen voelen op een wonderbaarlijke manier de aanwezigheid van hun Moeder en willen daar meer over weten, ze gaan dan op zoek naar de bron van hun gevoel en laten zich niet meer afleiden door het goedkope geflikker van de wereld. Joseph Campbell (1904 – 1987) heeft met de hulp van mythen en oude verhalen de puzzel gelegd van die speciale mensen die op zoek gingen naar de bron die de hunne was en zonder het te weten ook het verhaal kan zijn van eenieder. De reis van de Held zoals hij het noemde verloopt in zeven stappen.

Men neme:

Twaalf maanden, reinige die grondig  van verbittering, hebzucht, aanmatiging en angst en snijde iedere maand in dertig tot eenendertig delen, zodat de hoeveelheid precies toereikend is voor een heel jaar.

Nu bereiden we iedere dag afzonderlijk toe uit één deel werk en twee delen blijmoedigheid en humor.

We brengen ze op smaak met drie volle eetlepels optimisme en een theelepel tolerantie, en een snuifje ironie en een fikse scheut consideratie en tact. Nu wordt de massa gekruid met rijkelijk veel liefde. Het aldus bereide gerecht garneren met wat plukjes van kleine attenties waarna we het dagelijks opdienen met een gulle lach en een goed afgemeten dosis niet al te vurig temperament.



met dank aan Anoniem

Twee mooie bijdragen die ik onlangs gevonden heb op het Juwelenschip en in het Levenssnoer die de kerstsfeer onderlijnen met metaforische proza die de droom weerspiegelen van elkeen die de betrachting opzoeken om van de wereld een liefdevollere niche te maken en geïllustreerd met de nachtegale stem van  Eithne Patricia Ní Bhraonáin (fonetische uitspraak: Enja njí Wrénanj)

De wereld heeft meer dan ooit handen nodig. Handen die vorm geven aan ongekende mogelijkheden. Handen die vertrouwen schenken. Handen die bouwen aan een nieuwe wereld. Handen die koesteren en beschermen. Vertrouwen inboezemen en moed inspreken. Handen die zich openen voor nieuwe perspectieven. Handen die optillen en uitreiken boven de grenzen van onbegrip en uitsluiting. Handen die verstevigen wat dreigt door te breken. Handen die de geest in de materie beamen.
Handen die zich vouwen tot een gebed van verzoening. Verzoening met de kwetsbaarheid van het menselijk bestaan. Handen die redden wat dreigt verloren te gaan. Handen die zegenen wat door de schepping gegeven is. Handen die zich in dienst laten nemen van het Leven dat onstuitbaar dwars doorheen de duisternis van niet weten met rasse schreden verdergaat in de richting van Menswording.

(met dank aan Het Levenssnoer)

het leven heeft geen zin maar het is daarom niet zinloos, het is gewoon, zoals een spin iedere dag opnieuw haar web hermaakt zonder daarbij te filosoferen over de zin van het leven en klaagt: moeder waarom leven wij. Het leven is een creatie van een onuitputtelijke energie die zonder na te denken zichzelf ieder moment herschept, geboorte en dood overstijgend, zichzelf herkent in ieder atoom en geen nood kent om zichzelf voorbij te lopen want zij is al-een. Ongekend voor de logica en geliefde van ieders stil hart, zij is het voedsel en de eter, het vuur en het water, nooit kende zij een begin en nooit zal het eindigen. Met die kennis gevestigd in de stille ruimte van het hart begrijpt het denken via de intuïtie het geheim van de natuur en worden vragen zoals over de zin van het leven met de borstel van de liefde weggeveegd en prevelt men onophoudelijk de mantra ik ben de ik ben.