De Kern van iedere mens is Stilte Als je je niet thuis voelt in het NU
maakt het niet uit waar je heen gaat, want je neemt je onbehagen overal mee naartoe.
Eckhart Tolle
25-12-2011
Xmas
Twee mooie bijdragen die ik onlangs gevonden heb op het Juwelenschip en in het Levenssnoer die de kerstsfeer onderlijnen met metaforische proza die de droom weerspiegelen van elkeen die de betrachting opzoeken om van de wereld een liefdevollere niche te maken en geïllustreerd met de nachtegale stem van Eithne Patricia Ní Bhraonáin (fonetische uitspraak: Enja njí Wrénanj)
Velen gaan op een bepaald moment stil staan bij de nood die er is, bij de duisternis die realiteit is en waarvan ze voelen dat ze erdoor verzwolgen dreigen te worden. Dan komt er een punt dat de mens gaat zeggen: Hoe het allemaal ook is, ik sta ervoor, ik wil hier zijn. Ik wens al die duisternis, wat voor gezicht het ook heeft, aan te gaan, ermee in contact te komen, het op te lossen. Dat zie ik als mijn taak, als mijn leven. Dat zie ik niet als iets waarvoor ik wil blijven vluchten, nee, ik keer me om en ik ga erin, in die duisternis. Feitelijk zal je zien dat als je dat doet het duister wijkt. Op dat moment is er sprake van een Zonnewende, is het Kerstmis. Kerstmis is daar waar je zegt: Ik ben werkelijk hier geïncarneerd, ik ben werkelijk hier, ik ben een lichtend mens, wat ook de tegenwerking is. Ik sta in voor wat ik doe, voor wat ik vind, ik sta in voor mijn liefde.
Uit de lezing Het ritme van de tijd van Hans Korteweg
(met dank aan Het Juwelenschip)
De wereld heeft meer dan ooit handen nodig. Handen die vorm geven aan ongekende mogelijkheden. Handen die vertrouwen schenken. Handen die bouwen aan een nieuwe wereld. Handen die koesteren en beschermen. Vertrouwen inboezemen en moed inspreken. Handen die zich openen voor nieuwe perspectieven. Handen die optillen en uitreiken boven de grenzen van onbegrip en uitsluiting. Handen die verstevigen wat dreigt door te breken. Handen die de geest in de materie beamen. Handen die zich vouwen tot een gebed van verzoening. Verzoening met de kwetsbaarheid van het menselijk bestaan. Handen die redden wat dreigt verloren te gaan. Handen die zegenen wat door de schepping gegeven is. Handen die zich in dienst laten nemen van het Leven dat onstuitbaar dwars doorheen de duisternis van niet weten met rasse schreden verdergaat in de richting van Menswording.
