De Kern van iedere mens is Stilte Als je je niet thuis voelt in het NU
maakt het niet uit waar je heen gaat, want je neemt je onbehagen overal mee naartoe.
Eckhart Tolle
07-12-2011
Broeder Ezel wordt zestig
Die every day
What is age? Is it the number of years you have lived? That is part of age; you were born in such and such a year, and now you are fifteen, forty or sixty years old. Your body grows old and so does your mind when it is burdened with all the experiences, miseries and weariness of life; and such a mind can never discover what is truth. The mind can discover only when it is young, fresh, innocent; but innocence is not a matter of age. It is not only the child that is innocent - he may not be - but the mind that is capable of experiencing without accumulating the residue of experience. The mind must experience, that is inevitable. It must respond to everything - to the river, to the diseased animal, to the dead body being carried away to be burnt, to the poor villagers carrying their burdens along the road, to the tortures and miseries of life - otherwise it is already dead; but it must be capable of responding without being held by the experience. It is tradition, the accumulation of experience, the ashes of memory, that make the mind old. The mind that dies every day to the memories of yesterday, to all the joys and sorrows of the past such a mind is fresh, innocent, it has no age; and without that innocence, whether you are ten or sixty, you will not find God.
J. Krishnamurti, The Book of Life
Sterf iedere dag...
Wat is ouderdom? Is dat het aantal jaren dat je geleefd hebt? Dat is maar een gedeelte van wat ouderdom is: je bent geboren in dat of dat jaar en nu ben je vijftien, veertig of zestig jaar. Je lichaam wordt oud en zo wordt ook je denken oud wanneer het zich begint te vervelen na vele ervaringen van lijden en de zorgen van het leven, en een dergelijk denken kan nooit de waarheid ontdekken. Dat kan het denken slechts wanneer het jong, fris en onschuldig is. Maar onschuld is geen kwestie van ouderdom. Er is niet alleen kinderlijke onschuld - als die al bestaat - maar het is ook dat denken dat bij machte is om het resultaat van de ervaringen los te laten. Het is onvermijdelijk dat het denken ervaart, het moet responderen op van alles: de rivier, de dieren, op de doden die verbrand worden, de arme dorpelingen die hun lasten dragen langs de weg, op de kwellingen en het lijden van het leven, zo niet is er geen actief leven meer; maar het moet ook bij machte kunnen zijn om los te laten. Het is door de routine en de veelheid van indrukken, het puin van de herinneringen, dat het denken oud wordt.
Het denken dat steeds de oude gedachten ten grave draagt, ook de plezieren en de pijnen uit het verleden, is altijd fris en onschuldig, het heeft geen leeftijd. En zonder die onschuld, of dat ge nu tien of zestig zijt, zult ge god niet vinden.
J.Krishnamurti, Het Boek van het Leven. (vrije vertaling van dezer, eventuele correcties zijn welkom)
Kan waarheid gedeeld worden met anderen is de vraag en dan meen ik dat waarheid niet gedeeld kàn worden met medereizigers maar alleen beleeft geworden in het eigen belevingsveld en dan is de waarheid met hoofdletter altijd een eigen ervaring en in geen geval ooit uitspreekbaar maar alleen waarneembaar en slechts vindbaar op je eigen pad hoe eenvoudig dat ook mogen zijn met andere woorden: waarheid kan je alleen zijn.
Deze film naar het boek van Elizabeth Gilbert lijkt me wel een interessant verhaal, ik ga er eens op zoek naar want ik wil hem wel een zien en dan kan ik er iets van vertellen, tot dan...
Ja het is gelukt dat ik de film gezien heb en het blijkt een film te zijn die echt de moeite waard is om te zien voor iedere zoeker naar God of met een ander woord dat beter past bij het Westerse atheïsme en dat is Geluk of gelukkig zijn, en dat laatste is tegenwoordig niet meer evident want door ons haastig leven hebben we geen voeling meer met het centrum van ons "zijn" maar enkel nog met het commerciëel genot en daar profiteerd alleen de portemonnee van de aandeelhouders van. Echt gelukkig zijn heeft te maken met het religieus gevoel van één te zijn met het totale moment in het hier en nu en het helpt de mens om op elk moment de beste keuses te maken en oude dingen los te laten en open te staan voor nieuwe confrontaties en frisse indrukken.
Het nationalisme heeft de mensheid verdeeld, net zo als de religies dat hebben gedaan en die geest van nationalisme en de religieuze overtuigingen hebben mensen van elkaar gescheiden en tegen elkaar opgezet.
Vorig jaar stopte mijn vorig leven en liet ik verschillende relaties achter mij liggen om plaats te maken voor nieuwe relaties, zo gaat dat iedere dag bij veel mensen ook en meestal gaat dat ongemerkt voorbij maar als we dat bewust beleven ervaren we de schoonheid van het moment heel intens, want ieder moment dat ons passeert draagt de energie van het hele universum in zich, en kunnen we inzien dat er slechts één moment is dat beantwoord aan de realiteit en dat is het huidige moment, dergelijke tijdsaanduiding bestaat dus niet in het meervoud, we zullen moeten bekennen dat er slechts één moment bestaat en dat is hetzelfde voor iedere mens, alle zeven miljard mensen op deze planeet leven - al of niet in balans - in hetzelfde moment, ongelooflijk maar waar. Het fenomeen is zoals de golven en baren van de oceaan, die is nooit stil maar gedurig is het wateroppervlakte in beweging, golven ontstaan en verdwijnen, de oeroceaan is een levend wezen met een huid die voortdurend in beweging is. Zo is het ook met de mensenzee: ontmoetingen en afscheid, aantrekking en afstoting, liefde en geweld, geboren worden en sterven, en dat allemaal in een uniek en éénmalig moment.
Laten we het incident met onze afrikaanse leiders vlug vergeten en vergeven want fouten maken, verkeerde beslissingen nemen en met verkeerde vrienden lopen hebben we allemaal wel eens gedaan en daar is niets mis mee want op die manier leren we. We zijn niet gemaakt om perfect te zijn en trouwens de beste vrienden die we hebben zijn diegene die onze fouten negeren en diep vanbinnen kunnen kijken en begrijpen dat we slechts mensen zijn met gebreken maar ook met talenten die slechts de kans krijgen om te groeien wanneer we ook mogen fouten maken en op die manier onze grenzen leren kennen en vooral ook verleggen op een zachte en liefdevolle manier, dit alles met op de achtergrond de gedachte dat we slechts spiegels zijn voor elkaar levend in het visioen dat alles één stilte is.
Onze grootste a n g s t is niet dat we onvolmaakt zijn. Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn. Het is het licht, niet onze schaduw, die ons het meest beangstigt.
We vragen onszelf: wie ben ik om briljant te zijn, prachtig - talentvol - fantastsch? Maar wie ben jij om dat niet te zijn? Jij bent een kind van God.
Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst. Er is niets verlichts aan je klein te maken opdat andere mensen zich bij jou niet onzeker zullen voelen.
Wij zijn allemaal bedoeld om te stralen als kinderen. Wij zijn geboren om de glorie van God die in ons is, te openbaren.
Die is niet alleen maar in sommigen van ons, die is in iedereen! En als wij ons licht laten stralen, geven we onbewust andere mensen toestemming om hetzelfde te doen.
Als wij van onze angst bevrijd zijn, bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.
Nelson Mandela, ex-president van Zuid-Afrika
Verkeerdelijk worden deze woorden toegeschreven aan de grote president Nelson Mandela maar blijkbaar kwamen ze ooit uit de pen van Marianne Williamson, Reflections on the Principles of "A Course in Miracles" en door de film Invictus die het verhaal vertelde over wat er toen in Zuid Afrika gebeurde werd het misverstand in de wereld geboren zoals het met de beste kan overkomen...........niemand is perfect en het doet trouwens niets af van de waarde van het geciteerde gedicht
We zien alleen wat we willen zien ofdat we dat nu willen inzien of niet en meestal zijn we ons daar niet van bewust omdat onze hersenen een schijnheilig spelletje met ons speelt. We vertrouwen in de eerste plaats ook onze vijf zintuigen als betrouwbare informanten maar beseffen niet dat zij bestaan uit kwetsbare cellen die niet beschermd worden door virusverklikkers en firewallsoftware en daardoor krijgen we geen berichtje door dat gevaarlijke pop-ups onze fysieke en mentale nederzetting proberen binnen te dringen, we denken hier in de eerste plaats misschien aan wezentjes uit de microscopische faunawereld, maar wat ik bedoel is dat we bijvoorbeeld vergeten dat in de wereld van de marketing de specialisten zich naast de geplande slijtage van hun producten ook laten ondersteunen door de psychologische trukkendoos om onze hebzucht en de soms verziekte consumptiedrang op de juiste commerciële snelweg te leiden die alleen maar ten goede komt van hun eigen aandeelhouders. Als we de moed hebben om stap voor stap de werking van de hersenen te onderzoeken en de verschillende valkuilen bloot te leggen zullen we zoals bij het pellen van een ajuin op het punt komen dat we in het midden Niets vinden en op die manier een einde maken aan ons doemdenken dat zichzelf de slogan voorhoud dat zegt dat we pas geluk en rust zullen vinden wanneer we al onze hongerige verlangens voldaan hebben.
Deze mooie bijdrage van Gerbert Bakx die voornamelijk over de dood gaat is een goede meditatie voor dit moment van het jaar alhoewel het van alle getijden is.
In zijn ondertussen beroemd geworden toespraak aan Stanford University in 2005 zei Steve Jobs: In de voorbije 33 jaar heb ik elke ochtend in de spiegel gekeken en mezelf afgevraagd: Als dit de laatste dag van mijn leven zou zijn, zou ik dan willen doen wat ik vandaag ga doen? Als het antwoord gedurende enkele dagen Neen was, dan wist ik dat ik iets moest veranderen.
Deze woorden doen onwillekeurig denken aan de woorden van de in 1976 overleden Duitse filosoof Martin Heidegger. Ook Heidegger nodigt ons inderdaad uit ons bewust te worden van de eindigheid en de tijdelijkheid van het leven. Heidegger ziet het bestaan zelfs wezenlijk als een zijn-ten-dode (Sein zum Tote). Dat bestaan kan dan op twee manieren geleefd worden: een eigenlijke (authentieke) en een oneigenlijke (inauthentieke) manier van zijn. De oneigenlijke manier is gewoon doen wat iedereen doet, het dagdagelijkse meelopen met de massa, met de kudde (door Heidgegger aangeduid als het men). De eigenlijke manier is de uit fundamentele angst ontstane mogelijkheid die door Heidegger ook als een merkwaardige vrijheid-ten-dode (Freiheit zum Tode) wordt omschreven. De eigenlijke existentiële vrijheid, de ruimte om ons individuele leven vorm te geven ontstaat volgens Heidegger pas als we ons bewust worden van onze eigen eindigheid. Als het leven eindeloos zou zijn, zou het er niet toe doen wat we doen. De mens ontvlucht evenwel de angst, en dus ook de vrijheid, door zich over te geven aan een oneigenlijk leven, het middelmatige leven van de normale mens. Denken aan de dood wordt door velen (ook professionelen) als zwarte gedachten omschreven, die men probeert te ontlopen door aan leukere dingen te denken of zelfs in therapie te gaan of geneesmiddelen te nemen.
Steve Jobs: Mij voor ogen houden dat ik spoedig dood zal zijn, is de beste manier die ik ken om mij het helpen bij belangrijke beslissingen in mijn leven, want zowat alles verwachtingen, trots, angst om te falen verzinkt in het niets in het aangezicht van de dood. Alleen wat echt belangrijk is blijft. Eraan denken dat je gaat sterven is de beste manier die ik ken om de valkuil te vermijden die eruit bestaat te denken dat je iets te verliezen hebt. Je bent al naakt. Er is geen enkele reden om je hart niet te volgen.
De moderne mens kent vooral een negatieve vrijheid. Hij wil vrij zijn van dwang en inmenging, maar hij mist een positieve vrijheid, een vrijheid tót. Mensen weten niet wat met hun vrijheid te doen. Zij laten zich leven, zij drijven op de golven van het dagelijkse leven. Zij stoppen heel wat energie in het bereiken van allerlei doelen (bezittingen, activiteiten, relatie, vakantie, amusement) waarvan ze hopen dat het leven daardoor een goede wending zal nemen. Vele mensen klagen dan ook over de verkeerde partner, de verkeerde baan, de verkeerde omstandigheden. Zij doen alsof hun leven bepaald wordt door iets buiten hen. Zij begrijpen niet dat zij op die manier geleefd worden door de waarden van de samenleving, dat zij gewoon doen wat men zegt dat belangrijk is. Zij zien niet dat alleen zijzelf verantwoordelijk zijn voor hun levensproject (of het ontbreken daarvan) en dat hun leven uiteindelijk bepaald wordt door hun eigen keuzes, zelfs als die keuze eruit bestaat geen keuze te maken. Zij beseffen niet dat zij hun verantwoordelijkheid desondanks niet kunnen ontlopen, dat zij, zoals Sartre zei: veroordeeld zijn tot vrij zijn. De uiteindelijke ernst, maar ook de mogelijke lichtheid van het bestaan, kunnen alleen begrepen worden in het licht van de eindigheid en de eenmaligheid van het eigen leven. Alleen dan wordt duidelijk welke betekenis beslissingen hebben en hoe kostbaar de momenten van het leven zijn.
Michel de Montaigne zei: Wie angstig is voor de dood, is al halfdood door de angst. De angst voor de dood komt tot uiting in de angst voor het leven. Het is niet de bedoeling mensen angstig te maken, maar ook niet hun angst weg te nemen. Het is alleen de bedoeling angst tot iets begrijpelijks en verdraagbaars te maken, iets wat bij het leven hoort. Vluchten voor de angst in een oneigenlijke leven (er niet aan denken, leuke dingen gaan doen ) leidt alleen tot meer angst. Angst wordt alleen minder door er concreet doorheen te gaan, dat betekent de eigen eindigheid en de eigen dood onder ogen zien. Angst is geen tegenstander of vijand die bestreden moet worden of waarvoor men kan vluchten. Angst is existentieel. Als we de angst gewoon laten zijn, merken we dat hij ons niet doodt, maar ons vrijmaakt om in de wereld te zijn. Elisabeth Kübler Ross zei: De dood leren zien als een onzichtbare maar vriendelijke gezel die u er vriendelijk aan herinnert de dingen die u wil doen niet tot morgen uit te stellen, is leren het leven te leven eerder dan het door te komen.
Steve Jobs: De dood is waarschijnlijk de beste uitvinding van het leven. De dood maakt verandering mogelijk. Hij ruimt het oude op om plaats te maken voor het nieuwe. Op dit ogenblik zijn jullie het nieuwe, maar binnen niet al te lange tijd zullen jullie geleidelijk het oude zijn en opgeruimd worden. De tijd is beperkt, dus verspil hem niet door het leven van anderen te leiden. Laat je niet leiden door dogmas want dat is leven met het denken van anderen. Laat de stemmen van de meningen van anderen je eigen innerlijke stem niet verdringen. En belangrijkst van al: heb de moed om je hart en je intuïtie te volgen. Die weten wat je echt wil worden. Al de rest is bijkomstig.
Waar de dierlijke natuur overgaat in de menselijke, groeit de verschilligheid toteen dieper niveau van betrokkenheid op de wereld - zo kan je het lezen in de online encyclopedie, en voor de rest komt het begrip verschilligheid niet voor in het woordenboek en dat kan raar gevonden worden want onverschilligheid staat daar wel in met de volgende omschrijvingen: apathie, desinteresse, indifferentie, koudheid, lauwheid, nonchalance, onbekommerdheid, koelheid, lusteloosheid, onachtzaamheid en zorgeloosheid. Maar kan het zijn dat "verschilligheid" dan de tegenstelling daarvan is? Of heeft het woord iets te maken met wat men aanduid met het verschil, het maken van een onderscheid? Dat geloof ik ook niet want in het neologistisch woord verschilligheid schuilt meer de klank van eenheid. Op zich vind ik het een mooi woord maar niet als de tegenstelling van bijvoorbeeld begrippen zoals apathie of onbekommerdheid. Ik weet niet of dat de lezers me hier in kunnen volgen maar "verschilligheid" heeft mijns inziens niets te maken met kommer en zorgen. Het is een mooi woord en ik zou het willen promoten om het meer te gaan gebruiken in de dagelijkse omgang met iedereen zoals in de phrase: "je reactie toonde veel verschilliheid en opende mijn ogen". Het is een term die kenmerkend is voor de esoterisch mens die zich één weet met Das Ding an sich van Immanuel Kant, of met andere woorden leeft in het hier en nu en woont in het sacrale moment van de stilheid.
Wat moet men doen om nooit meer een schakel of een ik te zijn.........
De cinematografische beelden van Charlie Chaplin uit de Great Dictator doen ons eraan herinneren dat in ieder van ons ontegensprekelijk een schaduwkant leeft die wel eens gevaarlijk uit de hoek zou kunnen komen en daarom onbetrouwbaar is. Op het moment dat we dat terdege beseffen bekruipt ons mogelijk de angst maar ook de wil om dat ik-personage onmiddelijk een kopje kleiner te maken en zelf de degout om nog langer een schakel te zijn in deze vervuilde en corrupte wereld. Maar het antwoord op deze situatie draait niet rond het kortwieken of het elimineren van dat ik-personage want sinds mensenheugenis leverde dat slechts nog meer pijn op, denk maar aan de klerikale technieken van de zelfkastijding die niets anders opleverden dan nog meer opgekropte frustratie. Het antwoord dat dichter aansluit bij de juiste reactie schuilt in het observeren van de diepe roerselen van onze gedachten en op die manier een autodidacte psycholoog te zijn van onze stille kern die trouwens al lang wacht op onze liefdevolle aandacht. Als we besluiten om dat spoor te volgen zullen we langzaamaan inzien dat het vechten tegen ons menselijk mandaat slechts een strijd is tegen onze eigen schaduw die we sowieso verliezen, maar dat het integreren van die stille kern in onze dagelijkse acties een sterkere houvast en de moed geeft om onze schaduw in de ogen te kijken waardoor die een trouwe compagnon wordt.
Alle mensen groot en klein worden bezield en al of niet geleid door een innerlijk personage dat er van overtuigd is een rol te spelen op het temporaire podium dat al of niet vergezeld wordt door een vrije wil, vol zelfvertrouwen zijnd dat de toekomst aan hun voeten ligt en de hemel de limiet is, toch zien ze niet dat ze slechts schakels zijn in een tijdloos verhaal dat geen enkele belangstelling heeft voor individuen die voor haar slechts flamboyante silhouetten zijn op een wit doek, dit in tegenstelling met al de andere flora- en faunawezens die op dit aardrijk voorkomen want zij resideren tussen geboorte en dood zonder klachten en ambities op de stroom des levens, welk trouwens ook een spijtig kenmerk is van vele menselijke exemplaren. Het menselijk personage creëert een eigen spiegelbeeld dat het ik noemt en stelt het tegenover al de andere ikken en op die manier begint het spel van vriendschap en vijandschap of het epos van oorlog en vrede. Het plot van Pinokkio is het begin van de Mens, voor sommigen een zegen en voor anderen een kruis maar altijd omringd door de glans van schijn, en om die te doorbreken eist de zoektocht naar de zin van het leven - die de meeste medereizigers toch wel willen kennen - een scherp opmerkinsvermogen, die merkwaardig genoeg niet ondersteund kan worden door de ratio maar eerder door stille momenten.
Staat de geloofwaardigheid van de fysica op de helling nu dat de lichtsnelheid van Albert Einstein van zijn troon gestoten is en moeten straks alle wetenschappelijke boeken hierover herschreven worden nu dat een neutrino met glans de snelheid van het licht ingehaald heeft met een verschil van zestig nanoseconden, proficiat bij deze. Misschien dat de Wetenschap op weg is om de geheimen van het Heelal te ontsluieren maar dan moeten ze wel eerst bereid zijn om open te staan voor enkele schokkende verrassingen. Ze zullen erg schokkend zijn zolang men de wetenschap en haar wetenschappers hoger acht dan de kennis die de trawanten van de esoterie sinds het begin der tijden meedragen. Esoterische aanhangers beweren sinds mensenheugenis namelijk dat afstand behoort tot de wereld van de illusie evenals het verstrijken van de tijd. Niettemin zijn tijd en ruimte twee componenten die voor de mens als de enige realiteit waargenomen worden maar die desondanks als schoon schijnende stelling door de adepten van de esoterie in twijfel getrokken worden - esoterie versus exoterie - maar die in een stil hart zonder moeite kunnen worden samengevoegd en zelfs bespeeld worden tot glorie van alle generaties.
Ik ben een uitnodiging...voor al diegene die zoeken... met een diep verlangen in hun hart... om hun thuis te vinden... Ik ben een antwoord op de vraag die iedereen is, maar niemand kan formuleren... Een vraag die meer een queeste is...
Moeilijk en gemakkelijk zijn betrekkelijk. Lang en kort hangen van elkaar af. Hoog en laag worden bepaald door een standpunt. Klank en stem zijn van elkaar afhankelijk. Voor en achter veronderstellen een gezichtspunt.
Daarom handelt de wijze zonder bedoeling. En bepaalt niet wat anderen moeten doen.
Hij laat alles gebeuren zoals het gebeurt en gaan zoals het gaat. Hij beschouwt wat hij doet niet als eigen verdienste. En juist daarom is hij verdienstelijk.
Tao Te Ching van Lao Tze
Heeft Lao Tzu het hier over het niet oordelen, wat impliceert dat we leven vanuit het sacrale moment van het nu, of beter gezegd vanuit het sacrale moment van de stilte. Als we oordelen over iets dan doen we dat altijd vanuit onze ervaringen uit het verleden en vanuit de verwachtingen die ons laten focussen op de toekomst. Op die manier kunnen we zeggen dat we leven in een wereld die we met onze eigen ideeën zelf gecreëerd hebben maar die juist daarom niet meer beantwoord aan de realiteit. Op dezelfde manier zijn we steeds mensen aan het vergelijken met andere mensen zonder daarbij te beseffen hoe uniek alle mensen wel zijn met allemaal bijzondere en buitengewone kenmerken en talenten, natuurlijk ook met fouten maar die zijn nodig om te kunnen leren. Daarom verdient iedere persoon die we tegenkomen onze positieve en actieve aandacht doorspekt met een sterke enthousiasmerende kracht. Dat laatste ruikt naar slijmende mooipraaterij maar het komt er op aan om de juiste woorden te gebruiken op het juiste ogenblik en vanuit een oprecht en liefdevol hart. Iedere persoon bezit een aura van schoonheid en zuiverheid ongeacht de natuur van zijn bedoelingen en daden. In iedere Dr. Jeckell schuilt er wel een Mr. Hyde of andersom en enfin Robert Louis Stevenson had dat ook al gezien en begrepen, Kurt trouwens ook. Het is de aard van de natuur en wie goed observeerd begrijpt dat de natuur en vooral ook de Mens een mysterie is.
"De tranen die ze me lieten huilen vergeef ik. Het lijden en de teleurstellingen vergeef ik. Het verraad en gekonkel vergeef ik. De leugens en de laster vergeef ik. De haat en de vervolging vergeef ik. De steken die ze me toebrachten vergeef ik. De verstoorde dromen vergeef ik. De nooit vervulde hoop vergeef ik. De liefdeloosheid en de jaloezie vergeef ik. De onverschilligheid en de tegenwerking vergeef ik. De onrechtvaardigheid in naam der rechtvaardigheid vergeef ik. De boosheid en de mishandelingen vergeef ik. Het verwaarlozen en het vergeten vergeef ik. De wereld met al haar kwaad vergeef ik."
"Ik wil ondanks alle liefdeloosheid spontaan kunnen liefhebben. Kunnen geven, al is alles me afgenomen. Vrolijk kunnen werken, zelfs al werkt alles mij tegen. Een ander de hand kunnen reiken, zelfs al reikt niemand mij de hand. Een ander kunnen troosten, zelfs al heb ik zelf verdriet. Een ander kunnen geloven zelfs al wordt ik zelf niet geloofd."
Een mooi gebed uit het nieuwe boek van Paulo Coelho "De Aleph". In dit spiritueel verhaal maakt de schrijven een treinreis van meer dan negenduizend kilometer door Rusland en gaat op zoek naar een ver verleden met de bedoeling om het heden beter te kunnen be-leven.
Een yogi had twaalf jaar in een grot doorgebracht en kwam eindelijk terug naar de bewoonde wereld verklarende dat hij over het water kon lopen naar de overkant van de stroom. Het publiek stond versteld en brachten hulde aan deze grote heilige. Mula Nasroedin kwam naar voor en iedereen luisterden naar hem. "Waarom gij zot heb je daar zoveel jaren voor gemediteerd, voor twee roepis ben ik met de veerboot seffens aan de overkant".
Esoterisch geïnspireerde mensen zijn toch geen aandachtzoekers die geplooide lepeltjes uit hun mouw schudden maar houden hun inzichten in zichzelf terwijl zij hun omgeving verrijken door er gewoon te z i j n helpent waar zij kunnen door gewoon hun handen uit de mouwen te steken waar nodig met aandacht en liefde voor de medemens vanuit het idee dat ik en gij niet bestaan.
franciscus
Nusrat Fateh Ali Khan heeft tijdens heel zijn leven waarschijnlijk een te hoge BMI gehad maar zijn aanstekelijk zangtalent was nog hoger, het opzwepend ritme van de qawwal brengt de toegewijde luisteraars zonder veel moeite in het sacrale moment.
