De Kern van iedere mens is Stilte Als je je niet thuis voelt in het NU
maakt het niet uit waar je heen gaat, want je neemt je onbehagen overal mee naartoe.
Eckhart Tolle
20-07-2013
Lithotherapie
Naar aanleiding van enkele persoonlijke en dus empirische waarnemingen wilde ik deze bijdrage laten drijven op de invloed van de minerale wereld op het lichamelijk welzijn van de mens. Sinds de zestiende eeuw bestudeerden de lijfartsen onder leiding van onze botanicus Dodoens de geneeskrachtige werking van de plantenwereld. Zo werden plotseling onze bloemenvelden leveranciers voor de geleerde pillendraaiers en een lucratieve bezigheid van farmaceutische tuiniers. En tot op heden ten dage worden ze door ijverige onderzoekers onder de microscoop gelegd en verder ontleed tot op het bot. De studie van de minerale wereld daarentegen beperkt zich tot het benoemen van knuffelstenen voor het laag opgeleidde gepeupel maar desalniettemin gebruiken bekende healers zoals onder andere de Braziliaanse sjamanen al sinds mensenheugenis de genezende krachten van deze zogezegde dode materie. Mijns inziens ligt hun verborgen kracht op een totaal ander vlak dan van de plantenwereld en bedekt hun grondgebied de diepere dimensie van de menselijke psyché waardoor hun heilzame kracht voor de erkende medische tegenhangers grotendeels een mystiek vraagteken blijft en dus ver voorbij de normale menselijke perceptie zal blijven.
Zoals eerder door deze schrijver werd onderstreept is de Bijbel maar ook al de andere heilige boeken geschreven door intuïtieve en sensitieve mensen vanuit een helder aanvoelen van de mysterieuze realiteit en omgezet in sprookjes, mythologieën en misschien ook sommigen legenden en ik denk hierbij aan het verhaal van koning Arthur en zijn Rondetafelverhalen, enkel en alleen om die voor ons via metaforen te leren aanvoelen . Deze verhalen vertellen ons vanonder het deken van symbolen en alchemistische tekens over de zin van het leven dat ook in ons eigen leven heel belangrijk is ondanks en niettegenstaande dat we er van uitgaan dat de realiteit van ons leven tussen opstaan en naar bed gaan, dus tussen leven en dood, gebaseerd is op onze zintuigelijke waarnemingen en als dusdanig ook door alle redelijke mensen aanvaard wordt, deze veronderstelling is spijtig genoeg het gevolg van een verkeerd denken want niemand heeft hetzelfde denken zoals jij en niet iedereen om niet te zeggen niemand ziet en hoort hetzelfde als jij, en als je daar even bij stilstaat zal je tot hetzelfde inzicht komen. Om het kort te houden zoals altijd zal ik dit stukje afronden door je de Zin van het Leven in één woord te omschrijven en daar zal je het mee moeten doen, de mysterieuze zin van het leven en die de oorzaak was van alle queeste ter wereld ben Jij
queeste of queste
Langdurige en gevaarlijke zoektocht naar een persoon of een object, waarbij een vaak eenzame held een opdracht krijgt om een bepaalde zaak tegen allerlei hindernissen in tot een goed einde te brengen. Doorgaans hebben queestes een vast stramien: een bestaand evenwicht dreigt verstoord te worden door krachten van buitenaf (bijv. een wereld waarin chaos heerst of de zgn.andere wereld). Vervolgens krijgt de held de opdracht om een bepaald object of een persoon van zijn zoektocht mee terug te nemen. De held wordt tijdens de uitvoering van zijn opdracht opgehouden, tegengewerkt en aan één of meer krachtproeven onderworpen. Tenslotte overwint hij de hem gestelde problemen, keert terug en krijgt erkenning voor zijn daden. Daardoor is een nieuw evenwicht ontstaan. Een queeste is dikwijls een vorm van initialisatie. De vaak jonge held dient tijdens zijn zoektocht een proeve van bekwaamheid af te leggen of tot een zeker inzicht te komen en zo aan te tonen dat hij zijn plaats als volwaardig lid van de gemeenschap heeft verdiend.
Queestes komen voor in sprookjes, zoals het sprookje van De gouden vogel en de zogenaamde drakendoder-sprookjes, en zijn karakteristiek voor de Arthurroman. Bekend zijn Waleweins queeste naar het zwevende schaakspel in de Roman van Walewein en Ferguuts queeste naar Galiene in de Ferguut. Het tweede deel van de Haagse Lancelot-compilatie, de Queeste van den Grale, beschrijft de zoektocht van de ridders van koning Artur naar de graal (Roman van Lancelot, ed. W.J.A. Jonckbloet, 2 dln., 1846-1849). Een modern voorbeeld van een roman met een queeste is J.R.R. Tolkiens In de ban van de ring (3 dln., 1954-1955). Bij uitgebreider toepassing van de term kan men de zoektocht in W.F. Hermans' Nooit meer slapen (1966) een queeste noemen.
LIT: Laan; MEW; J.D. Janssens. Constanten en variaties in de Middelnederlandse episodische Arturroman, in: Handelingen van de Koninklijke Zuidnederlandse Maatschappij voor Taal- en Letterkunde en Geschiedenis (1981), p. 177-186; J. Kruithof. Daarheen en weer terug, in: Bzzlletin 10 (1981-1982) 92, p. 100-104; F. Brandsma. Lancelot, in: W.P. Gerritsen en A.G. van Melle (red.). Van Aiol tot zwaanridder. Personages uit de middeleeuwse verhaalkunst en hun voortleven in literatuur, theater en beeldende kunst (1993), p. 203-217; D. Hogenelst en F. van Oostrom. Handgeschreven wereld (1995), p. 203-212; B. Besamusca en F. Brandsma (red.). De kunst van het zoeken. Studies over avontuur en queeste in de middeleeuwse literatuur (1996). [G.J. van Bork/H. Struik]
Binnenkort zullen we misschien de handleiding nodig hebben die Noach van zijn God kreeg om een Ark te bouwen want het blijft maar nat onder ons hemelendak; hij moest ook van elk dier verschillende koppeltjes meenemen en van de onreine dieren slechts één koppel, alsof dat ging beletten dat die onreine dieren dan in mindere aantallen gingen rondlopen op onze moeder Aarde, want ik zie in de statistieken dat er vorig jaar alleen al in België bijna twaalf miljoen varkens onder de hamer gingen, dat was dus van God een verkeerde gok. Ofwel vergiste Noach zich van dier toen God sprak over het verschil tussen de reine en de onreine dieren en moest hij bijvoorbeeld nog de dinosaurussen als laatste op zijn Ark een plaatsje geven en dan kan ik me voorstellen dat de varkenskotelletjes hun gepreviligeerde plaatsje op de Ark mochten behouden en moesten de geschubde monsters het stellen met een beperkte ruimte voor slechts één koppeltje, het is dan niet te verwonderen dat deze giganten van de aardbol verdwenen zijn. Met alle gekheid op een stokje moet ik er nog aan toevoegen dat onze wijze Noach toe hij zijn schip ineenknutselde volgens de Bijbel juist zeshonderd jaar was geworden, hip hip hoera maar onze honderdjarigen zie ik dat nog niet nadoen. Om maar te zeggen dat we niet alles uit de Bijbel moeten accepteren als waarheid en als feitelijkheden. Het is een boek dat bestaat uit een mengeling van mythologieën en legenden dat door de clerus verdedigd wordt als een stamppot van waargebeurde verhalen. Hetgeen we uit het Verhaal van Noach misschien moeten onthouden is dat de richtlijnen die onze innerlijke intuïtie ons bij momenten toefluisterd niet zonder rede terzijde moeten leggen maar eerder moeten overdenken en zelfs opvolgen, ook indien die tegen al de regels van het logische denken indruisen.
Als alle schuilhoeken van het bewustzijn zijn verkend, alle vluchtwegen zijn doorlopen, alle wijsheidsboeken zijn gelezen, geen enkel boek meer bevredigen kan, als alle tempels zijn bezocht, alle riten en ceremonies zijn beleefd, kan de laatste projectie God worden ingetrokken en het bestaan in alle naaktheid worden geschouwd, zoals het altijd is geweest.
De doden zullen opstaan in jezelf. In jezelf zullen alle heilanden vervluchtigen, wordt het einde der tijden voltooid, alle begin weggevaagd, stervend in het eigen einde en de lange verhalen tussen begin en einde door traditie en geloof in stand gehouden zullen verpulveren tot stof.
Ware geestelijke democratie vinden we in Jezus Christus. Een aantal godgeleerden en farizeeën wilden, met een beroep op hun Wet, mensen die hadden gezondigd in staat van beschuldiging stellen. Maar Hij zei hun: Laat degene die nooit gezondigd heeft dan de eerste steen gooien. Dat is een manifestatie van geestelijke democratie! Christus suggereerde daarmee dat de menselijke natuur in ieder van ons aanwezig is. Hoe nederig en gering iemand ook kan zijn in zijn ontwikkeling en beroep, we zijn allemaal onderling afhankelijk van elkaar. Wij hebben de hulp en dienstbaarheid van de ander net zo hard nodig als de ander ons nodig heeft. Hoe rijk, machtig en aanzienlijk wij ook kunnen zijn, we blijven nog steeds afhankelijk van de nederigste en armste mens in de wereld. De realisatie van het leven is een kwestie van geven en nemen, van het verwerkelijken van geestelijke waarheid en ware democratie. Pas als deze geest vaardig is in het individuele zelf, kan de wereld als geheel op een hoger plan komen.
Blijkbaar was het Descartes die het dualisme introduceerde in onze materialistische Wereld en de geest scheidde van het lichaam en voor iedereen leek dat toen vanzelfsprekend en wetenschappelijk bewezen,...
en ondertussen glimlachte de Kosmische Oceaan en hield al de 'afgescheiden' golven tegen haar boezem...
Er over filosoferen met het instrument van de ratio kunnen we tot in het oneindige laten doorgaan maar een vrije wil zal er nooit komen vermits zoiets gewoon niet bestaat, hoe zou een druppel water in de oceaan ooit een vrije wil hebben? De Natuur heeft ieder individu de mogelijkheid gegeven om zijn talenten te ontplooien maar dat wil nog niet zeggen dat die er zijn gekomen door zijn eigen keuze, de possibiliteiten waren enkel ingebed door de lijn van de voorouders en diens voorouders. Daarom moeten we ons respect tonen aan heel de mensheid en ons inzetten om onze talenten te kunnen blijven vermenigvuldigen en te delen met iedereen, meer kunnen en moeten we niet doen. Al de rest is fêteren van de druppel.
De Waarheid bestaat niet, alles is toegelaten. Deel 2
Nothing to be done is de openingszin van Samuel Beckett's Wachten op Godot en kan als een spielerei vergeleken worden met het gezegde dat de Waarheid niet bestaat. De twee mannen die in zijn verhaal wachten op de komst van Godot zijn zoals de spirituele zoekers die de queeste volgen naar de ultieme Waarheid en bevrijd willen worden van alle wereldse bekommernissen. Die spirituele speurders zoeken het altijd in de richting van de toekomst wachtende en hopende dat dit punt dichterbij zal komen tot in de fuik van dit moment, maar in de schaduw van die supreme verlichting knipperen in ons kloppend centrum constant de woorden dat De Waarheid niet bestaat. De Ratio is daar echter chinees doof voor en blijft koppig onder alle populaire en aantrekkelijke boekenkennis zoeken naar de ultieme antwoorden. De moderne versie van de Graalbeker is de acceptatie van het Hier en Nu als antwoord dat de Existentie ons geeft en er aan toevoegt dat alles toegelaten is want één bepaalde Bedoeling heeft het leven niet - maar Ontelbare! - en geen van deze heeft meer of minder waarde dan een andere.
Vrije wil? of moeten we het leven aanvaarden zoals het op ons afkomt? soms willen we ons leven in eigen handen nemen..., probeer dan eens op het strand een handvol wit zand in je hand te houden, het zal je moeilijk lukken, het zand zal tussen je vingers wegglijden. De illusie van een vrije wil gaat met het verstrijken van de jaren sterk achteruit en uiteindelijk zullen we pas een vredevol gevoel krijgen als we iedere dag - met een attidude van aanvaarding - verwelkomen. Moeilijk? maar niet onmogelijk. En eigenlijk is dit het meest gemakkelijke dat ons kan overkomen.
De Waarheid bestaat niet, alles is toegelaten. Deel 1
Lieden die zich laten leiden door de uiterlijkheden van bepaalde lui om die hun spiritueel nivo te meten komen sowieso van een kale reis terug thuis en dat is een zeer eng huis. De 'spirituele mens' heeft zich de laatste decenia's laten kennen als een rebelse sterveling die op zoek was naar zichzelf al of niet geholpen door een dagelijkse portie wiet en die vooral kennis had van de kosmische verbanden dankzij het ouijabord en dergelijke orakels. Voor de meeste New-Agers was dit misschien de gangbare weg, maar godzijdank waren er ook diegene die zich niet in de luren hebben laten leggen door de lethargische guru's die er enkel op uit waren om zich te wentelen in oosterse mystieke rituelen en keltisch bijgeloof. Diegene die eerlijk zijn met zichzelf nemen de moed in eigen handen en nemen het risico om hun eigen leven op het spel te zetten spijts alle daarmee samenhangende kritieken en tegenslagen enkel en alleen met het oog op de eeuwige queeste om de ultieme waarheid te ontdekken en een handvol van die reizigers ontdekt dan dat die ultieme waarheid alleen maar kan worden beleeft, en niet met woorden en zeker niet met handelingen kan omschreven worden. De beroemde en beruchte Tempeliers die ontstaan zijn in de twaalfde eeuw uit een monnikenorde en die er niet voor terugdeinzden om het heilige zwaard te trekken gebruikten de spreuk Nusquam est verus, panton est licitus. Wat niet betekent dat we zomaar op straat een zwaard moeten gebruiken om al diegene die door het rood licht rijden te doorboren, maar wel dat we in het samen leven met anderen soms zelf iets verkeerd doen en daardoor leren uit onze ervaringen om steeds betere mensen te worden en de maatschappij, waarin we allemaal leven, te veredelen.
Het is niet mijn gewoonte om krantenknipsels hier toe te voegen maar deze vind ik toch noemeswaardig want Alain de Botton ken ik van zijn laatste boek Religie voor atheïsten en zijn interessante documentaires over filosofen
Filosoof Alain de Botton is volgend jaar gastcurator bij het Rijksmuseum. Dat meldt het NRC Handelsblad.
De Britse filosoof (1969) en auteur van bestsellers als Religie voor atheïsten en Statusangst noemt musea doodse opslagplaatsen die geen rekening houden met de innerlijke behoeften van de museumbezoeker. Liever ziet De Botton geen academische inrichting en schoolse tekstbordjes, maar kunstwerken die thematisch gerangschikt worden naar de noden van de ziel. De getoonde collectie zou niet het doel moeten zijn van musea, maar slechts een middel tot een harmonieus leven.
Een voorbeeld van zo'n alternatief tekstbordje geeft De Botton in NRC Magazine van zaterdag 13 april. Bij het schilderij Christus verschijnt aan Zijn moeder, van Juan de Flandes, schrijft hij: Dit werk verbeeldt een liefdevolle relatie tussen moeder en zoon, maar gaat niet voorbij aan conflict of verdriet: het schilderij laat juist zien dat die de kern vormen van liefde. De Botton besluit met: Het is een oproep aan mannen om meer begrip te hebben voor hun moeder en haar eens wat vaker te bellen.
De directeur van het Rijksmuseum, Wim Pijbes, laat weten geïnspireerd te zijn door Art as Therapy, het nieuwe boek van De Botton dat volgend jaar verschijnt: Ik deel De Bottons kijk op musea.
Op Twitter zijn de reacties overwegend positief: Gloedvol betoog, frisse ideeën, prachtig en inspirerend. Een enkeling zegt: In het museum van Alain de Botton zou ik niet graag rondlopen.
Vrij Nederland-columnist Carel Peeters is kritisch op de ideeën van De Botton:
De Botton beschouwt musea als nieuwe kerken, geheel overeenkomstig de priesterlijke overtuigingen die hij in zijn boek Religie voor atheïsten belijdt en kennelijk nog verder gaat uitdragen met zijn volgend jaar te verschijnen boek Art as Therapy. Voor De Botton zijn kunstwerken niets op zichzelf als kunstwerk, ze zijn er een middel om onze zachte kanten te ontwikkelen, zodat we (ik citeer) in de keuken, de speelkamer, de badkamer, het park en op het kantoor emotioneel beter functioneren. En moeder wat vaker bellen.
De laatste tijd moet ik steeds meer en meer vaststellen dat ik al een hele hoop boeken geopend en doorpluisd heb en dat doe sinds ik de onschatbare waarde ontdekt heb van het geschreven woord als erfenis van vele wijze meesters die wegwijzers wilden achterlaten voor diegenen die de weg nog moesten bewandelen zoekende naar het einddoel aan de horizon dat geeneen kent en niettemin het spirituele hart vroeg of laat roert van eenieder. Tegelijkertijd stel ik ook vast dat die neiging om mijn oude boekenkast voortdurend te laten kraken door het binnenloodsen van steeds meer presieuze ingebonden wijze woorden en steeds herhaalde raadgevingen en authentieke richtlijnen wegebt en ververst wordt door een onstuitbaar verlangen om zelf te beginnen met het creëren van een origineel levensboek geschreven met de inkt van empirische ervaringen op de bladzijden van intieme relaties zoals honingbijen ook slechts afkomen wanneer de rijpe lentebloesems geuren.
Tijd noch ruimte bestaan voor de mens die het Eeuwige kent.
Ruimte en tijd zijn echt voor de mens die nog onvolmaakt is en ruimte is voor hem verdeeld in dimensies, tijd in verleden, heden en toekomst. Hij kijkt achter zich en ziet zijn geboorte, wat hij verworven heeft, en alles dat hij verworpen heeft.
Dat verleden wordt continu gewijzigd door de toekomst die er steeds maar aan toegevoegd wordt. Vanuit het verleden wendt de mens zijn ogen naar de toekomst waar de dood, het onbekende,
de duisternis, het mysterie, hem opwacht.
Gefascineerd hierdoor kan hij zich niet langer van dit alles losmaken. Het mysterie van de toekomst houdt voor hem de vervulling in van al zijn verlangens, die het verleden hem ontzegd heeft, en in zijn dromen vliegt hij naar die schitterende horizon waar geluk moet bestaan, waar hij dat moet zoeken. Niemand zal ooit in het onbegrensde mysterie van de toekomst doordringen - ondoordringbaar in z'n vervagende illusie - noch tovenaar, profeet noch God! Maar omgekeerd zal het juist het mysterie zijn dat de mens zal overspoelen, dat hem niet zal laten ontsnappen, dat de drijfveer van zijn leven zal breken. Het leven kan niet benaderd worden vanuit het verleden, noch door de luchtspiegeling van de toekomst. Het leven kan ook niet benaderd worden door bemiddelaars, noch overwonnen voor een ander. Die ontdekking kan alleen gemaakt worden in het onmiddellijke heden - door het individu voor zichzelf en niet voor anderen - door het individu die het eeuwige "Ik" geworden is. Dat eeuwige "Ik" wordt geschapen door de vervolmaking van het zelf, een volmaaktheid waarin alle dingen vervat zijn, zelfs menselijke onvolmaaktheden. De mens, die die toestand nog niet bereikt heeft in het heden, leeft in het verleden waarvan hij spijt heeft, leeft in de toekomst waarop hij hoopt, maar nooit in het heden wat hij negeert.
Dit is het geval voor alle mensen.
In een dynamisch evenwicht tussen het verleden en de toekomst, is het "Ik" aan het balanceren als een tijger die klaar is om te springen, als een adelaar die klaar is om te vliegen, zoals de boog op het moment van het loslaten van de pijl.
Dit moment van evenwicht, van hoge spanning, is "schepping."
De Spirituele Inzichten waarover sprake zijn inderdaad als chocolade Paaseieren, ze zien er lekker uit en er is een heel scala van smaken zodat iedereen in de verleiding wordt gebracht ze open te breken om te zien wat er in steekt en voor diegenen die niet van snoep houden zijn er ook nog de romantische exemplaren in papier. Het Attractieve Ding van het Paasei dat de kracht heeft om mensen aan te trekken is echter niet datgene wat de tong verlangt namelijk de cacao maar de essentie van het paasei zit dieper. Het typische van een paasei is namelijk dat het leeg moet zijn en dat geldt zowel voor de chocolade als voor de echte kippeneieren die later ook nog eens beschilderd kunnen worden. De leegte is namelijk de beste plaats voor het Nieuwe want daar op die plaats kan Alles opnieuw beginnen. De Leegte is het ultieme ingrendiënt dat het Paasei tot de cultfiguur van deze dag heeft gemaakt, maar slechts enkelingen kunnen de Leegte smaken en waarderen zoals het zou moeten kunnen en al de anderen blijven steken in de calorieleverende schoonheid van de in de fabriek van Willy Wonka gemaakte lekkernijen. Zoek daarentegen de Leegte op van het Ei is de Boodschap van de Zieners die hun medegezellen willen leiden naar de Waarheid omtrent het Pleroma: de Volheid van het Leven. Zodat we Vol-Ledige individuen kunnen worden. En dat die Ene Man ook op deze Feestdag aan het kruis gestorven is betreft een ander verhaal; staat trouwens het kruis niet symbool dat eenieder aanzet om in het hier en nu te leven? De boodschap van dat verhaal gaat over Eénwording, een possibiliteit dat in ieders bereik ligt.
Wedergeboorten, 2b or not 2b, dat is de vraag, voor sommigen een ultieme vraag en voor anderen helemaal geen vraag want levensvragen zijn voor de meerderheid van de schapen geen prangend onderwerp waar men zijn dag aan besteed, maar voor deze schrijver dus wel. Hoe zit dat nu met Het Leven, komen we ooit terug in een volgend leven of niet? Het antwoord, heb ik ervaren, verandert met de seizoenen van het leven, Eerst hangde ik, het was toen Lente en al een beetje Zomer, de leerstelling aan dat ik voordien geleefd had en nog vele levens ging terugkomen om uiteindelijk op te gaan in het nirwana, gered door het bereiken van de verlichtende modus des mensen hoogste trap van de evolutie. Maar met het bereiken van de Herfst en seffens de Winter, begin ik te begrijpen dat het IK de grootste illusie is van de Schepping en dusdanig niet in de gelegenheid kan zijn om zichzelf te herscheppen. Hieruit de conclusie trekken dat de wetenschap van de wedergeboortens op niets stoelt is welliswaar dan weer voorbarig, ook die zienswijze is gebonden aan dat kleine IKje, dat op die manier in de roes leeft dat zo in een zeer kort tijdsbestek alle verlangens dienen voldaan moeten worden. Om het juiste perspectief te vinden en om zo zichzelf te laten overweldigen door het diepste inzicht dient men te gaan zitten op de beste plaats die men kan vinden en dat is in het Hier en Nu, slechts van daaruit begrijpt men dat de filosofie van de wedergeboorten en nog nog veel meer van dergelijke prangende vragen des leven slechts tijdsverlies zijn en niet dienen opgelost te worden, het zijn wolken voor de blauwe hemel en metaforisch het beeld voor het geluk dat iedereen zoekt.
In een fabriek te werken is voor geen mens een plezierige opdracht en deze persoon is niet beter dan een ander. Als in een roes groeide nochthans daardoor in hem het verlangen om een eind te maken aan diens eigen kostbare leven dat nog maar vierentwintig jaren jong was, en met een scherp mes te snijden in beider polsen en te laten doodbloeden zodat er een stopping zou komen aan het kloppen van het jonge hart in de overtuiging dat dan de pijn er niet meer zou zijn en dat dan de rust wel ging terug komen. Had hij de moed niet? en ging de pijn van het gemis heel het leven hem achtervolgen? Hij wist toendertijd niet wat er aan de hand was en besefte ook niet dat de pijn veroorzaakt werd doordat er een leegte was in het hart: een groot gemis. De pijn bleef aan de deur van het hart kloppen tot op de dag dat Ik op mijn weg de sleutel vond om het slot om te draaien en de verse wind te laten binnenstromen in al de lege holtes van het koude lichaam. Want het grote nieuws dat meegebracht werd door de vreemde gedachten en ideeën uit de wereld van die Oosterse mystieke wetenschap die me terug de Eenheid toonde maakten mijn lichaam terug jong en vulde het met een onbeschrijfelijk geluksgevoel. Zoals een pasgeboren kind moest ik er terug mee leren lopen, het leven had me bij de gratie van de onstoffelijke Schepper nieuwe ledematen gegeven waarmee ik in het Paradijs mocht werken en de voor mij nieuwe kennis omzetten en transformeren in voedsel voor de Nieuwe Aarde dat nu als hemels manna door iedereen die het kan gebruiken met veel smaak opgenomen wordt.
Dochter lief zit momenteel te genieten in het naar Sandel ruikende en exotische Morgenland zoekend naar het liefdevolle Licht van de Poolster als spirituele Wegwijzer des desperate mensenharten en naar de lijm voor een hechter contact met de Moeder die alle Leven baart. Het is een innerlijke reis die eigenlijk ieder van ons maakt onder de regenboog van zijn eigen habitat en de illusoire bagage draagt van vele vertwijfelde levens zonder dat Neckermann daar aan te pas komt. Soms zitten we in een overvol of verlaten treincoupé met een slechte ventilatie en soms met een slecht uitzicht en soms in een donkere en schijnbaar eindeloze tunnel waardoor we helemaal van niets meer weten. Meestal zitten we samen met trouwe gezellen die we niet of amper begrijpen en als we geluk hebben geeft iemand een onverwachte hint waardoor we wakker worden uit de droom en herinneren we dat we slechts lichamen desalniettemin op Tempels gelijkend zijn die op de trein des levens zitten rijdend van nergens naar nergens en dat het uiteindelijke doel van de reis alleen in het Hier en Nu te vinden is - en dus niet ergens in de Toekomst, want een volgend Station bestaat enkel in onze fantasie en superstitie
Velen worden geraakt wanneer ze een regenboog zien. Een mengeling van bemoediging, ontzag en hoop wordt dan vaak beleefd. De geestelijke kracht en betekenis van dit natuurverschijnsel wordt veroorzaakt doordat we op dat moment aanwezig zijn bij de schepping zelf. Zonlicht en regen scheppen kleuren en een prachtige ronde vorm. Op dezelfde wijze waarop ooit de wereld werd geschapen. We zijn erbij, bij de vorming van deze tijdelijke schoonheid en tegelijk bij het niet eindigende wonder van het menselijk bestaan. Deze getuigenis ontroert. Het verbindt ons direct met het scheppende principe van het bestaan waarin alles enkel komen is en weer gaan, ontstaan en weer sterven. En hoe tijdelijk deze regenboog ook is, ze was er al, lang voor wij er waren en zal er zijn, lang nadat wij hier niet meer leven. Het ondergaan van dit tijdloze en almaar aanwezige scheppingswonder, spreekt ons aan in onze eigen kwaliteit van erbij zijn. Zo kunnen we deze regenboog zien als een terugkerend beeld van kracht, duurzaamheid en scheppingskracht. Maar vooral als een oproep diezelfde kwaliteiten in onszelf ten volle te ontwikkelen.
Een mens wordt altijd geroepen
