Wedergeboorten, 2b or not 2b, dat is de vraag, voor sommigen een ultieme vraag en voor anderen helemaal geen vraag want levensvragen zijn voor de meerderheid van de schapen geen prangend onderwerp waar men zijn dag aan besteed, maar voor deze schrijver dus wel. Hoe zit dat nu met Het Leven, komen we ooit terug in een volgend leven of niet? Het antwoord, heb ik ervaren, verandert met de seizoenen van het leven, Eerst hangde ik, het was toen Lente en al een beetje Zomer, de leerstelling aan dat ik voordien geleefd had en nog vele levens ging terugkomen om uiteindelijk op te gaan in het nirwana, gered door het bereiken van de verlichtende modus des mensen hoogste trap van de evolutie. Maar met het bereiken van de Herfst en seffens de Winter, begin ik te begrijpen dat het IK de grootste illusie is van de Schepping en dusdanig niet in de gelegenheid kan zijn om zichzelf te herscheppen. Hieruit de conclusie trekken dat de wetenschap van de wedergeboortens op niets stoelt is welliswaar dan weer voorbarig, ook die zienswijze is gebonden aan dat kleine IKje, dat op die manier in de roes leeft dat zo in een zeer kort tijdsbestek alle verlangens dienen voldaan moeten worden. Om het juiste perspectief te vinden en om zo zichzelf te laten overweldigen door het diepste inzicht dient men te gaan zitten op de beste plaats die men kan vinden en dat is in het Hier en Nu, slechts van daaruit begrijpt men dat de filosofie van de wedergeboorten en nog nog veel meer van dergelijke prangende vragen des leven slechts tijdsverlies zijn en niet dienen opgelost te worden, het zijn wolken voor de blauwe hemel en metaforisch het beeld voor het geluk dat iedereen zoekt.