De Kern van iedere mens is Stilte Als je je niet thuis voelt in het NU
maakt het niet uit waar je heen gaat, want je neemt je onbehagen overal mee naartoe.
Eckhart Tolle
09-05-2013
De Waarheid bestaat niet, alles is toegelaten. Deel 2
Nothing to be done is de openingszin van Samuel Beckett's Wachten op Godot en kan als een spielerei vergeleken worden met het gezegde dat de Waarheid niet bestaat. De twee mannen die in zijn verhaal wachten op de komst van Godot zijn zoals de spirituele zoekers die de queeste volgen naar de ultieme Waarheid en bevrijd willen worden van alle wereldse bekommernissen. Die spirituele speurders zoeken het altijd in de richting van de toekomst wachtende en hopende dat dit punt dichterbij zal komen tot in de fuik van dit moment, maar in de schaduw van die supreme verlichting knipperen in ons kloppend centrum constant de woorden dat De Waarheid niet bestaat. De Ratio is daar echter chinees doof voor en blijft koppig onder alle populaire en aantrekkelijke boekenkennis zoeken naar de ultieme antwoorden. De moderne versie van de Graalbeker is de acceptatie van het Hier en Nu als antwoord dat de Existentie ons geeft en er aan toevoegt dat alles toegelaten is want één bepaalde Bedoeling heeft het leven niet - maar Ontelbare! - en geen van deze heeft meer of minder waarde dan een andere.
Vrije wil? of moeten we het leven aanvaarden zoals het op ons afkomt? soms willen we ons leven in eigen handen nemen..., probeer dan eens op het strand een handvol wit zand in je hand te houden, het zal je moeilijk lukken, het zand zal tussen je vingers wegglijden. De illusie van een vrije wil gaat met het verstrijken van de jaren sterk achteruit en uiteindelijk zullen we pas een vredevol gevoel krijgen als we iedere dag - met een attidude van aanvaarding - verwelkomen. Moeilijk? maar niet onmogelijk. En eigenlijk is dit het meest gemakkelijke dat ons kan overkomen.
De Waarheid bestaat niet, alles is toegelaten. Deel 1
Lieden die zich laten leiden door de uiterlijkheden van bepaalde lui om die hun spiritueel nivo te meten komen sowieso van een kale reis terug thuis en dat is een zeer eng huis. De 'spirituele mens' heeft zich de laatste decenia's laten kennen als een rebelse sterveling die op zoek was naar zichzelf al of niet geholpen door een dagelijkse portie wiet en die vooral kennis had van de kosmische verbanden dankzij het ouijabord en dergelijke orakels. Voor de meeste New-Agers was dit misschien de gangbare weg, maar godzijdank waren er ook diegene die zich niet in de luren hebben laten leggen door de lethargische guru's die er enkel op uit waren om zich te wentelen in oosterse mystieke rituelen en keltisch bijgeloof. Diegene die eerlijk zijn met zichzelf nemen de moed in eigen handen en nemen het risico om hun eigen leven op het spel te zetten spijts alle daarmee samenhangende kritieken en tegenslagen enkel en alleen met het oog op de eeuwige queeste om de ultieme waarheid te ontdekken en een handvol van die reizigers ontdekt dan dat die ultieme waarheid alleen maar kan worden beleeft, en niet met woorden en zeker niet met handelingen kan omschreven worden. De beroemde en beruchte Tempeliers die ontstaan zijn in de twaalfde eeuw uit een monnikenorde en die er niet voor terugdeinzden om het heilige zwaard te trekken gebruikten de spreuk Nusquam est verus, panton est licitus. Wat niet betekent dat we zomaar op straat een zwaard moeten gebruiken om al diegene die door het rood licht rijden te doorboren, maar wel dat we in het samen leven met anderen soms zelf iets verkeerd doen en daardoor leren uit onze ervaringen om steeds betere mensen te worden en de maatschappij, waarin we allemaal leven, te veredelen.
Het is niet mijn gewoonte om krantenknipsels hier toe te voegen maar deze vind ik toch noemeswaardig want Alain de Botton ken ik van zijn laatste boek Religie voor atheïsten en zijn interessante documentaires over filosofen
Filosoof Alain de Botton is volgend jaar gastcurator bij het Rijksmuseum. Dat meldt het NRC Handelsblad.
De Britse filosoof (1969) en auteur van bestsellers als Religie voor atheïsten en Statusangst noemt musea doodse opslagplaatsen die geen rekening houden met de innerlijke behoeften van de museumbezoeker. Liever ziet De Botton geen academische inrichting en schoolse tekstbordjes, maar kunstwerken die thematisch gerangschikt worden naar de noden van de ziel. De getoonde collectie zou niet het doel moeten zijn van musea, maar slechts een middel tot een harmonieus leven.
Een voorbeeld van zo'n alternatief tekstbordje geeft De Botton in NRC Magazine van zaterdag 13 april. Bij het schilderij Christus verschijnt aan Zijn moeder, van Juan de Flandes, schrijft hij: Dit werk verbeeldt een liefdevolle relatie tussen moeder en zoon, maar gaat niet voorbij aan conflict of verdriet: het schilderij laat juist zien dat die de kern vormen van liefde. De Botton besluit met: Het is een oproep aan mannen om meer begrip te hebben voor hun moeder en haar eens wat vaker te bellen.
De directeur van het Rijksmuseum, Wim Pijbes, laat weten geïnspireerd te zijn door Art as Therapy, het nieuwe boek van De Botton dat volgend jaar verschijnt: Ik deel De Bottons kijk op musea.
Op Twitter zijn de reacties overwegend positief: Gloedvol betoog, frisse ideeën, prachtig en inspirerend. Een enkeling zegt: In het museum van Alain de Botton zou ik niet graag rondlopen.
Vrij Nederland-columnist Carel Peeters is kritisch op de ideeën van De Botton:
De Botton beschouwt musea als nieuwe kerken, geheel overeenkomstig de priesterlijke overtuigingen die hij in zijn boek Religie voor atheïsten belijdt en kennelijk nog verder gaat uitdragen met zijn volgend jaar te verschijnen boek Art as Therapy. Voor De Botton zijn kunstwerken niets op zichzelf als kunstwerk, ze zijn er een middel om onze zachte kanten te ontwikkelen, zodat we (ik citeer) in de keuken, de speelkamer, de badkamer, het park en op het kantoor emotioneel beter functioneren. En moeder wat vaker bellen.
De laatste tijd moet ik steeds meer en meer vaststellen dat ik al een hele hoop boeken geopend en doorpluisd heb en dat doe sinds ik de onschatbare waarde ontdekt heb van het geschreven woord als erfenis van vele wijze meesters die wegwijzers wilden achterlaten voor diegenen die de weg nog moesten bewandelen zoekende naar het einddoel aan de horizon dat geeneen kent en niettemin het spirituele hart vroeg of laat roert van eenieder. Tegelijkertijd stel ik ook vast dat die neiging om mijn oude boekenkast voortdurend te laten kraken door het binnenloodsen van steeds meer presieuze ingebonden wijze woorden en steeds herhaalde raadgevingen en authentieke richtlijnen wegebt en ververst wordt door een onstuitbaar verlangen om zelf te beginnen met het creëren van een origineel levensboek geschreven met de inkt van empirische ervaringen op de bladzijden van intieme relaties zoals honingbijen ook slechts afkomen wanneer de rijpe lentebloesems geuren.
Tijd noch ruimte bestaan voor de mens die het Eeuwige kent.
Ruimte en tijd zijn echt voor de mens die nog onvolmaakt is en ruimte is voor hem verdeeld in dimensies, tijd in verleden, heden en toekomst. Hij kijkt achter zich en ziet zijn geboorte, wat hij verworven heeft, en alles dat hij verworpen heeft.
Dat verleden wordt continu gewijzigd door de toekomst die er steeds maar aan toegevoegd wordt. Vanuit het verleden wendt de mens zijn ogen naar de toekomst waar de dood, het onbekende,
de duisternis, het mysterie, hem opwacht.
Gefascineerd hierdoor kan hij zich niet langer van dit alles losmaken. Het mysterie van de toekomst houdt voor hem de vervulling in van al zijn verlangens, die het verleden hem ontzegd heeft, en in zijn dromen vliegt hij naar die schitterende horizon waar geluk moet bestaan, waar hij dat moet zoeken. Niemand zal ooit in het onbegrensde mysterie van de toekomst doordringen - ondoordringbaar in z'n vervagende illusie - noch tovenaar, profeet noch God! Maar omgekeerd zal het juist het mysterie zijn dat de mens zal overspoelen, dat hem niet zal laten ontsnappen, dat de drijfveer van zijn leven zal breken. Het leven kan niet benaderd worden vanuit het verleden, noch door de luchtspiegeling van de toekomst. Het leven kan ook niet benaderd worden door bemiddelaars, noch overwonnen voor een ander. Die ontdekking kan alleen gemaakt worden in het onmiddellijke heden - door het individu voor zichzelf en niet voor anderen - door het individu die het eeuwige "Ik" geworden is. Dat eeuwige "Ik" wordt geschapen door de vervolmaking van het zelf, een volmaaktheid waarin alle dingen vervat zijn, zelfs menselijke onvolmaaktheden. De mens, die die toestand nog niet bereikt heeft in het heden, leeft in het verleden waarvan hij spijt heeft, leeft in de toekomst waarop hij hoopt, maar nooit in het heden wat hij negeert.
Dit is het geval voor alle mensen.
In een dynamisch evenwicht tussen het verleden en de toekomst, is het "Ik" aan het balanceren als een tijger die klaar is om te springen, als een adelaar die klaar is om te vliegen, zoals de boog op het moment van het loslaten van de pijl.
Dit moment van evenwicht, van hoge spanning, is "schepping."
De Spirituele Inzichten waarover sprake zijn inderdaad als chocolade Paaseieren, ze zien er lekker uit en er is een heel scala van smaken zodat iedereen in de verleiding wordt gebracht ze open te breken om te zien wat er in steekt en voor diegenen die niet van snoep houden zijn er ook nog de romantische exemplaren in papier. Het Attractieve Ding van het Paasei dat de kracht heeft om mensen aan te trekken is echter niet datgene wat de tong verlangt namelijk de cacao maar de essentie van het paasei zit dieper. Het typische van een paasei is namelijk dat het leeg moet zijn en dat geldt zowel voor de chocolade als voor de echte kippeneieren die later ook nog eens beschilderd kunnen worden. De leegte is namelijk de beste plaats voor het Nieuwe want daar op die plaats kan Alles opnieuw beginnen. De Leegte is het ultieme ingrendiënt dat het Paasei tot de cultfiguur van deze dag heeft gemaakt, maar slechts enkelingen kunnen de Leegte smaken en waarderen zoals het zou moeten kunnen en al de anderen blijven steken in de calorieleverende schoonheid van de in de fabriek van Willy Wonka gemaakte lekkernijen. Zoek daarentegen de Leegte op van het Ei is de Boodschap van de Zieners die hun medegezellen willen leiden naar de Waarheid omtrent het Pleroma: de Volheid van het Leven. Zodat we Vol-Ledige individuen kunnen worden. En dat die Ene Man ook op deze Feestdag aan het kruis gestorven is betreft een ander verhaal; staat trouwens het kruis niet symbool dat eenieder aanzet om in het hier en nu te leven? De boodschap van dat verhaal gaat over Eénwording, een possibiliteit dat in ieders bereik ligt.
Wedergeboorten, 2b or not 2b, dat is de vraag, voor sommigen een ultieme vraag en voor anderen helemaal geen vraag want levensvragen zijn voor de meerderheid van de schapen geen prangend onderwerp waar men zijn dag aan besteed, maar voor deze schrijver dus wel. Hoe zit dat nu met Het Leven, komen we ooit terug in een volgend leven of niet? Het antwoord, heb ik ervaren, verandert met de seizoenen van het leven, Eerst hangde ik, het was toen Lente en al een beetje Zomer, de leerstelling aan dat ik voordien geleefd had en nog vele levens ging terugkomen om uiteindelijk op te gaan in het nirwana, gered door het bereiken van de verlichtende modus des mensen hoogste trap van de evolutie. Maar met het bereiken van de Herfst en seffens de Winter, begin ik te begrijpen dat het IK de grootste illusie is van de Schepping en dusdanig niet in de gelegenheid kan zijn om zichzelf te herscheppen. Hieruit de conclusie trekken dat de wetenschap van de wedergeboortens op niets stoelt is welliswaar dan weer voorbarig, ook die zienswijze is gebonden aan dat kleine IKje, dat op die manier in de roes leeft dat zo in een zeer kort tijdsbestek alle verlangens dienen voldaan moeten worden. Om het juiste perspectief te vinden en om zo zichzelf te laten overweldigen door het diepste inzicht dient men te gaan zitten op de beste plaats die men kan vinden en dat is in het Hier en Nu, slechts van daaruit begrijpt men dat de filosofie van de wedergeboorten en nog nog veel meer van dergelijke prangende vragen des leven slechts tijdsverlies zijn en niet dienen opgelost te worden, het zijn wolken voor de blauwe hemel en metaforisch het beeld voor het geluk dat iedereen zoekt.
In een fabriek te werken is voor geen mens een plezierige opdracht en deze persoon is niet beter dan een ander. Als in een roes groeide nochthans daardoor in hem het verlangen om een eind te maken aan diens eigen kostbare leven dat nog maar vierentwintig jaren jong was, en met een scherp mes te snijden in beider polsen en te laten doodbloeden zodat er een stopping zou komen aan het kloppen van het jonge hart in de overtuiging dat dan de pijn er niet meer zou zijn en dat dan de rust wel ging terug komen. Had hij de moed niet? en ging de pijn van het gemis heel het leven hem achtervolgen? Hij wist toendertijd niet wat er aan de hand was en besefte ook niet dat de pijn veroorzaakt werd doordat er een leegte was in het hart: een groot gemis. De pijn bleef aan de deur van het hart kloppen tot op de dag dat Ik op mijn weg de sleutel vond om het slot om te draaien en de verse wind te laten binnenstromen in al de lege holtes van het koude lichaam. Want het grote nieuws dat meegebracht werd door de vreemde gedachten en ideeën uit de wereld van die Oosterse mystieke wetenschap die me terug de Eenheid toonde maakten mijn lichaam terug jong en vulde het met een onbeschrijfelijk geluksgevoel. Zoals een pasgeboren kind moest ik er terug mee leren lopen, het leven had me bij de gratie van de onstoffelijke Schepper nieuwe ledematen gegeven waarmee ik in het Paradijs mocht werken en de voor mij nieuwe kennis omzetten en transformeren in voedsel voor de Nieuwe Aarde dat nu als hemels manna door iedereen die het kan gebruiken met veel smaak opgenomen wordt.
Dochter lief zit momenteel te genieten in het naar Sandel ruikende en exotische Morgenland zoekend naar het liefdevolle Licht van de Poolster als spirituele Wegwijzer des desperate mensenharten en naar de lijm voor een hechter contact met de Moeder die alle Leven baart. Het is een innerlijke reis die eigenlijk ieder van ons maakt onder de regenboog van zijn eigen habitat en de illusoire bagage draagt van vele vertwijfelde levens zonder dat Neckermann daar aan te pas komt. Soms zitten we in een overvol of verlaten treincoupé met een slechte ventilatie en soms met een slecht uitzicht en soms in een donkere en schijnbaar eindeloze tunnel waardoor we helemaal van niets meer weten. Meestal zitten we samen met trouwe gezellen die we niet of amper begrijpen en als we geluk hebben geeft iemand een onverwachte hint waardoor we wakker worden uit de droom en herinneren we dat we slechts lichamen desalniettemin op Tempels gelijkend zijn die op de trein des levens zitten rijdend van nergens naar nergens en dat het uiteindelijke doel van de reis alleen in het Hier en Nu te vinden is - en dus niet ergens in de Toekomst, want een volgend Station bestaat enkel in onze fantasie en superstitie
Velen worden geraakt wanneer ze een regenboog zien. Een mengeling van bemoediging, ontzag en hoop wordt dan vaak beleefd. De geestelijke kracht en betekenis van dit natuurverschijnsel wordt veroorzaakt doordat we op dat moment aanwezig zijn bij de schepping zelf. Zonlicht en regen scheppen kleuren en een prachtige ronde vorm. Op dezelfde wijze waarop ooit de wereld werd geschapen. We zijn erbij, bij de vorming van deze tijdelijke schoonheid en tegelijk bij het niet eindigende wonder van het menselijk bestaan. Deze getuigenis ontroert. Het verbindt ons direct met het scheppende principe van het bestaan waarin alles enkel komen is en weer gaan, ontstaan en weer sterven. En hoe tijdelijk deze regenboog ook is, ze was er al, lang voor wij er waren en zal er zijn, lang nadat wij hier niet meer leven. Het ondergaan van dit tijdloze en almaar aanwezige scheppingswonder, spreekt ons aan in onze eigen kwaliteit van erbij zijn. Zo kunnen we deze regenboog zien als een terugkerend beeld van kracht, duurzaamheid en scheppingskracht. Maar vooral als een oproep diezelfde kwaliteiten in onszelf ten volle te ontwikkelen.
Allan Kardec schrijft over mediums in het jaar des Heeren 1884 in zijn boek: PROEFONDERVINDELIJK SPIRITISME, HET BOEK DER MEDIUMS OF GIDS VOOR MEDIUMS EN TER INVOCATIE VAN GEESTEN, het volgende:
Over de mediums.
Alle menschen zijn mediums: alle hebben een Geest die hen tot het goede leidt als zij naar hem willen luisteren. Dat nu eenigen door eene bijzondere mediumniteit met hem in gemeenschap zijn, terwijl anderen hem alleen door de stem van het hart en der rede hooren, doet er weinig toe, het is daarom niet minder hun beschermgeest die hen raad geeft. Noem dezen geest, rede, intelligentie, het blijft altijd eene stem die aan uwe ziel antwoord geeft en u goede woorden mededeelt; alleen verstaat gij die niet altijd. Niet allen weten te handelen naar de ingeving der rede, niet de rede die eer kruipt en zich moeielijk langs den grond sleept, dan loopt, niet de rede die zich te midden der stoffelijke en grove belangen verliest, maar de rede die den mensch boven zichzelf verheft, die hem naar onbekende gewesten voert; het heilig vuur dat den kunstenaar en den dichter bezielt, de goddelijke gedachte die den wijsgeer verheft, de opwelling die zoowel de individuen als de volken medesleept, die rede die het algemeen niet begrijpen kan, maar die den mensch verheft en hem, meer dan eenig ander schepsel tot God voert, het verstand dat hem van het bekende tot het onbekende weet te leiden en hem de verhevenste dingen doet ten uitvoer brengen. Luistert dus naar die stem in uw binnenste, naar den goeden genius die steeds tot u spreekt, en gij zult steeds meer en meer uwen beschermengel hooren, die u uit den hoogen de hand toereikt; ik herhaal het, de innerlijke stem die tot uw hart spreekt, is de stem der goede Geesten, en het is uit dat oogpunt beschouwd, dat alle menschen mediums zijn.
Moqui Stenen zijn levende stenen die van oudsher hun herkomst hebben vanuit de Indiaanse reservaten in het westen van de Verenigde Staten. Moqui in het Indiaans betekent Trouwe Schat. De Indianen ontdekten al vroeg de helende krachten van de Moqui Marbles. Honderden jaren geleden al ontdekten de Indianen dat de stenen helend waren voor lichamelijke klachten, maar ook voor de ziel en het in balans brengen van de aura.
Moqui marbles brengen rust, vrede en overredingskracht in een gestrest bestaan zeker bij mensen die hier overgevoelig voor zijn. Ze blokkeren ook negatieve invloeden door anderen.
Moqui marbles komen uit de oerlagen van de aarde (vandaar hun hardheid) en worden door hun hardheid en vorm naar de oppervlakte geduwd, net als de Indiase Shiva Lingams. Er is een mannelijke en een vrouwelijke vorm (pos/neg) waarbij de vrouwelijke vorm vaak ronder, gladder en kleiner is. De mannelijke en vrouwelijke Moqui Marble vormen samen een geheel, waarbij de mannelijke vorm rechtsdraaiende energie en de vrouwelijke vorm links draaiende energie heeft.
Moqui marbles zijn zeer ijzerhoudend en hebben verder Mangaan, Titaan en Palladium in zich met een zeer hoge hardheid van 7.4. Dit te vergelijken met buitenlandse steen zoals Meteorieten en Moldavieten vanuit het heelal op onze aarde gestort als vergane planeten. Ze werken naast energie overdrager ook als versneller en informatie gever.
Moqui Marbles helpen bij blokkades in het lichaam, de geest en de ziel, herstellen de aura en versterken de eigenwaarde en levenszin. Om de energie van de Moqui Marbles te ervaren kun je de stenen in je hand nemen. Mannelijke steen in je linkerhand en de vrouwelijke steen rechts. Sluit je handen zacht en breng beide handen naar je hartstreek. Je zult nu na verloop van enkele minuten de energie ervaren en voelen dat je armen willen reageren.
Moqui marbles moeten als paartje bij je worden gedragen en zullen door je lichaamswarmte extra aktief zijn. Bijzonder ook is de hulp van de Moqui Marbles bij slaapproblemen, leg een set in of onder je kussen en je zult merken dat de slaapproblemen verminderen/verdwijnen. Vooral bij onrustig slapende kinderen, waardoor ouders vaak ook te weinig nachtrust krijgen werkt dit uitstekend. Maar ook bij volwassenen zijn de resultaten zeer bevredigend. Ook bij mensen met te veel stress en burn-outs zijn de resultaten meer dan bevredigend. Gezegd moet in dit kader dat ieder mens anders reageert en de effecten op de geneeskrachtige stenen natuurlijk wisselend zijn. Na verloop van tijd kan het zijn dat de stenen minder gaan reageren omdat ze veel negativiteit opgenomen hebben. Deze kunnen dan weer opgeladen worden door ze in een bakje met bergkristal stenen +/- 48 uur voor het raam in het licht (zon/maan) te zetten, waarna ze weer zijn geactiveerd
Het is aanvaarbaar te opperen dat slechts bijgeloof aan de basis ligt van de massale rush naar mensen zoals John Of God en desondanks kan niemand ontkennen dat de geheimzinnige sfeer rond deze Braziliaanse Casa mensen blijer en vooral mentaal sterker kan maken. De in wit geklede toeristen hullen zich in ontvankelijkheid en genieten van mekaars vriendschappelijke aura beseffende dat dit de enige deur is naar een betere wereld. Desondanks was ik ontgoocheld toen ik te horen kreeg dat mijn exceptionele stenen tweeduizend vijfhonderd dollar ( = € 1.875) gingen kosten, Door dit toedoen kon ik me niet meer van het vermoeden ontdoen dat er in economische route van die commercie ergens een omweg liep naar persoonlijk profijt. Zonder met mijn terechtwijzende vinger iemand aan te wijzen hebben mensen met spiritueel beslag mijns inziens een speciale verantwoordelijkheid om de omgang met het leven eenvoudig te houden en extreem winstbejag achterwege te laten. De stenen heb ik dus met de vlieger niet meegebracht maar ik had het intuïtief vermoeden dat ik mijn gerief ging kunnen vinden in de eigen landelijke streek hetgeen later met positief resultaat bevestigd werd. Een handelaar, en tevens een spirituele vriend, met een winkel met stenen en mooie mineralen en dergelijken in Antwerpen kon voor mij gelijkaardige exceptionele stenen gewoon uit zijn schuif toveren, want hij kende dergelijke stenen; ze lagen daar te koop voor een uitzonderlijk democratische en menselijke prijs en sindsdien ben ik de bezitter ervan, en niemand heeft ze sinds dat moment niet meer gezien behalve deze schrijver.
Vandaag wil ik een vreemd verhaal aan mijn blog toevertrouwen en wanneer je me zult tegenkomen zal ik waarschijnlijk alles ontkennen want het verhaal vertellen zal me heel kwetsbaar maken. Het verhaal begint in Brazilië op de plaats waar we twee weken verbleven hebben: Abadiania, in de Casa van Joao De Deus. Ik maakte deel uit van een kleine groep die van over de hele wereld bijeengegaard was om te genieten van de kracht van de Entiteiten die de dienst uitmaakte om de healingszoekende mensen te begeleiden naar een gezonder leven wat dat ook moge betekenen. Iedereen mocht op een zeker moment van het begin van het verblijf aldaar zijn specifieke vragen neerschrijven om de volgende dag aan de Entiteiten te laten lezen. Iedereen in de Groep had daarmee geen noemenswaardige problemen want iedereen had de lange reis ondernomen met als doel zijn of haar fysieke en misschien mentale zorgen te zien verlichten door de Genezers van Abadiania. Maar voor deze traveler was het een kortstondig zoektocht om zijn briefje te vullen met een vraag aan de onzichtbare helpers want tot dan toe had deze er nog niet over nagedacht vermits het zijn doel niet was geweest met een vraag op zak naar ginder te reizen. Maar misschien mede door de smaak van het Açaïsap werd zijn zoeken naar een vraag op een goed spoor gezet, mijn vraag betrof namelijk de opdracht waarmee ik in dit exotisch land terecht gekomen was: Help me als het jullie belieft aan voldoende kracht om dit werk zo lang mogelijk uit te oefenen, en was daarmee blij met deze vraag. Het antwoord van de Entiteiten liet niet lang op zich wachten, de volgende dag kwam het antwoord uit de mond van John met als doel mijn vraag een gepaste omkadering te geven: Een heerlijke onspanning werd me aanbevolen met kosmische muziek op de achtergrond en flikkerende lichten vanuit gezegende kristallen wachten de zoeker op om weg te zinken in een diep rust. Dat was het eerste gedeelte van hun antwoord. Het tweede gedeelte daarvan was de opdracht van een totaal ander caliber, namelijk om in het bezit te komen van twee exceptionele stenen en het exceptionele bestond er in dat de twee stenen elkaars tegenpool waren, moeilijk te begrijpen maar simpel te verstaan als duidelijk wordt dat van de twee stenen er de ene mannelijk genoemd wordt en de andere vrouwelijk. Vanaf het moment dat ze in het bezit kwamen van de eigenaar mochten ze aan niemand meer getoond worden en slechts persoonlijk gebruikt worden om de drager op te laden met zuivere energie: het antwoord dat het resultaat was van mijn gestelde vraag.
Op de vraag ofdat de Mens een vrije wil heeft of niet kan tot in de eeuwigheid gediscuteerd worden en tot hier toe heeft nog niemand een pasklaar en deftig antwoord op tafel gelegd laat staan dat men "vrije wil" gedefiniëerd heeft, want wat betekent een vrije wil? Wanneer is een wil vrij en wanneer niet? Is een wil an sich vrij of niet? Indien de Wil - meestal - niet vrij is wanneer is hij dan wel vrij? Als ik de straat wil oversteken om naar een etalage te gaan kijken of om een vriend te spreken is dat dan gebaseerd op een vrije wil of niet? Zoniet, wanneer is de wil dan toch - zogenaamd - vrij? Zijn onze keuses gebonden aan iets of zijn ze vrij, zijn we vrij om te kiezen tussen verschillende dingen of zijn we niet vrij om te kiezen. Of willen we gewoon iets? zonder dat er sprake is van vrijheid, en zeggen we achteraf dat we vrij waren om te kiezen?
Over mijn trip naar Abadiania ben ik nog niet uitgesproken laat staan uitgedacht want het impact dat die uitstap naar Brazilië op mij heeft gehad is nog niet verwerkt en moet nog altijd een plaats in mijn leven krijgen. Waarover hier in het druilerige België wordt gesproken, gefantaseerd en workshops worden over gegeven, daar pakt men in Abadiania gewoon de koe bij de horens en kan men zonder aarzelen en schroom spreken over Entiteiten en healing alsof het Dagelijkse Kost is. Natuurlijk is 'Healing', en de zogenaamde mirakels, terplaatse geen dagelijkse kost maar wordt het door de believers ge-ogenschouwd als het begin van een lang proces dat eventueel leidt naar een andere kijk op het leven in al zijn aspecten alhoewel ik gehoord heb van wonderbaarlijke genezingen en geef ik die verhalen het nodige krediet want dat ademt de plaats en het gebeuren rond het Medium John Of God wel uit. De terugreis naar de eigenste thuishaven leverde helemaal geen overbodige tranen op want deze schrijver en eigenlijk iedereen van onze groep besefte terdege dat het grootste souvenier niet in de valiezen stak maar veilig opgeborgen was in het spirituele centrum van het hart en onaanraakbaar was voor allerlei skeptisisme van anderen, want de uren die we doorbrachten in die sacrale plaats konden we met vertrouwen achterlaten in de goede handen van de herinneringen.
We zijn een tijdje uit de ether geweest en dat werd veroorzaakt doordat deze schrijver in december naar het andere halfrond van onze planeet gevlogen is en meer bepaald naar Abadiânia, in Brazilië. Lezers met meer achtergrondinformatie zullen onmiddelijk begrijpen dat dit het spirituele oord is van João de Deus alias João Teixeira de Faria . Het was voor de schrijver dan ook een unieke ervaring die hem overviel en in zijn schoot geworpen werd door een gentleman die zijn hulp zeer goed kon gebruiken. Op het ogenblik dat dit geschrijf hernomen wordt begint het verwerkingsproces zich te nestelen in het dagdagelijkse leven en tegelijkertijd in het stappenplan naar de toekomst toe, als we dat zo mogen noemen voor iemand die van moment naar moment leeft, in dit verband mag ik een wens citeren van iemand die me ter gelegenheid van Nieuwjaar 2013 onlangs de zijne zond "Ik wens jou een boeiende reis gestuurd door een gerichte wind: God's adem".
Een mens wordt altijd geroepen
