Dochter lief zit momenteel te genieten in het naar Sandel ruikende en exotische Morgenland zoekend naar het liefdevolle Licht van de Poolster als spirituele Wegwijzer des desperate mensenharten en naar de lijm voor een hechter contact met de Moeder die alle Leven baart. Het is een innerlijke reis die eigenlijk ieder van ons maakt onder de regenboog van zijn eigen habitat en de illusoire bagage draagt van vele vertwijfelde levens zonder dat Neckermann daar aan te pas komt. Soms zitten we in een overvol of verlaten treincoupé met een slechte ventilatie en soms met een slecht uitzicht en soms in een donkere en schijnbaar eindeloze tunnel waardoor we helemaal van niets meer weten. Meestal zitten we samen met trouwe gezellen die we niet of amper begrijpen en als we geluk hebben geeft iemand een onverwachte hint waardoor we wakker worden uit de droom en herinneren we dat we slechts lichamen desalniettemin op Tempels gelijkend zijn die op de trein des levens zitten rijdend van nergens naar nergens en dat het uiteindelijke doel van de reis alleen in het Hier en Nu te vinden is - en dus niet ergens in de Toekomst, want een volgend Station bestaat enkel in onze fantasie en superstitie
|