De Kern van iedere mens is Stilte Als je je niet thuis voelt in het NU
maakt het niet uit waar je heen gaat, want je neemt je onbehagen overal mee naartoe.
Eckhart Tolle
22-07-2011
Ayurveda
Ayurveda: een krachtiger persoonlijkheid worden
Ze zeggen weleens dat een riethalm sterker is dan een eik. Hoe zit dat? Welnu, bij een zware storm zal een eik met een donderend geraas kunnen omwaaien, maar een riethalm buigt zich slechts en zal na de storm weer fier rechtop staan. Met andere woorden: niet je lichaamsgestalte maakt je krachtig, maar je innerlijke veerkracht, de aard van je persoonlijkheid. Ook daarover kan de Ayurveda je het een en ander vertellen. De Ayurveda is immers niet alleen een geneeskunde; haar naam betekent letterlijk: 'inzicht in het leven en daarmee bedoelt ze het leven van mens, natuur en kosmos. Als mens ben jij met dat alles verbonden. Je kunt je van de natuur en van de kosmos onmogelijk losmaken. 'Je wordt wat je eet en je groeit naarmate je weet zegt een wijze uitspraak. Met dat laatste wordt dan bedoeld dat je je persoonlijkheid kan laten groeien als je voldoende zelfkennis hebt. De mens die zichzelf niet of nauwelijks kent is vaak slachtoffer van een labiel innerlijk evenwicht. Tegenslagen, ziekten en teleurstellingen kunnen zon mens dan zwaar treffen. Heb je een goed inzicht in jezelf, ken je ook je krachten en je mogelijkheden.
Zelfkennis
Vaak denken mensen wel dat ze zichzelf goed kennen maar als puntje bij paaltje komt kunnen ze zichzelf ineens verliezen. Woedeuitbarstingen of harde woorden zijn dan vaak het gevolg en daarna zeggen ze met schaamte dat ze 'zichzelf niet waren of horen ze dat van anderen. Wie zichzelf echter kent, kent ook de ander beter. Je zou eigenlijk wel kunnen zeggen dat hoe harder het oordeel over een ander is hoe minder zelfkennis aanwezig is. De Ayurveda spreekt hier over omdat zij grote waarde hecht aan de balans in het leven. En dat is niet alleen een balans tussen jezelf en de wereld, maar ook de balans in jezelf. Zwakke persoonlijkheden verliezen die balans erg snel. Daarom adviseert de Ayurveda aan mensen die daar last van hebben oefeningen te gaan doen in zelfkennis! Een van die oefeningen is bijvoorbeeld om op een dag te turven hoe vaak je negatief oordeelt over een ander. En dat niet alleen door wat je zegt maar ook door wat je denkt en voelt. Als je je collega tegenkomt of je buurman of wie-dan-ook en je voelt je direct negatief, dan is dat al een oordeel. Je hebt die persoon immers als negatief bestempeld met je gevoel en dat is dus een vinkje. Als de dag om is zul je tot je verbazing merken dat je echt heel wat geturfd zult hebben. Ook het televisiekijken hoort daarbij. Politici die je niet mag, presentators die volgens jou verkeerde dingen zeggen enzovoorts, overal oordeel je over.
Uitstelgedrag
Nu gaat het er niet om dat je moet stoppen met oordelen, nee, dit is slechts een oefening om jezelf beter te leren kennen. De Ayurveda geeft ook oefeningen per menstype. Heb je bijvoorbeeld een hoog vata-gehalte, dan bestaat de oefening eruit om op je ritme te letten. Een hoog vata neigt er namelijk toe om veel te spontaan te zijn en ritmeloos te leven; dit verzwakt de persoonlijkheid. Ook fysiek zal dit gevolgen kunnen krijgen, vooral naar het zenuwstelsel en de darmen. Is de pitta juist weer te hoog dan moet gelet worden op innerlijke verdraagzaamheid. Een hoog pitta maakt vaak onverdraagzaam met alle gevolgen van dien. Ook hierbij kan het lichaam nare gevolgen krijgen zoals ontstekingen en huidklachten. Is de kapha juist weer te hoog dan moet gelet worden op het eigen uitstelgedrag. Mensen met een hoog kapha zijn erg goed in uitstellen en vertragen. Als de kapha hoog blijft dan kunnen uiteindelijk hartproblemen ontstaan en verslijming van de bijholten. Wil je je persoonlijkheid dus versterken, is die zelfkennis dus onmisbaar. Natuurlijk zullen alle menstypen hun eigen zwakke en sterke kanten hebben; toch geldt voor alle doshas (typen) dat een sterke persoonlijkheid zich kenmerkt door het begrip consequentie. Als je hebt besloten vanavond vroeg naar bed te gaan, doe dat dan ook, hoe groot de verleiding er weer is om dat niet te doen. Als je besloten hebt om je voeding met meer aandacht en zorg te gaan bereiden laat je dan niet opnieuw verleiden door het maken van de zoveelste magnetronmaaltijd. Iemand die steeds weer excuses heeft om niet consequent te zijn heeft geen stabiel innerlijk. Is die behoefte aan zon stabiel innerlijk echter wel aanwezig, kun je deze stabiliteit bereiken door onder andere dit soort Ayurvedische oefeningen te doen. De allerbeste oefening om een krachtiger persoonlijkheid te worden vinden we in de woorden van Charaka, de grote Ayurvedische arts uit de 4e eeuw voor onze jaartelling, wanneer hij zegt: 'gevoel en denken zijn als de vleugels van een vogel: doet één het niet goed, dan stort de vogel neer! Met andere woorden: als je je dreigt mee te laten slepen door je gevoel, denk dan even na. Maar als je teveel in je hoofd zit, ga dan weer naar je gevoel. Hoe beter jij je balans kan vinden tussen deze twee 'vleugels, hoe krachtiger jouw persoonlijkheid worden zal!
Aan het politieke discours waag ik me niet ondanks de felle spotlichten die dagelijks op het landelijke nieuws gericht worden en iedereen zal wel zijn mening hierover willen spuien over zijn naasten en draait het daar niet rond, zijn eigen mening tegenover de anderen? en wie heeft dan het laatste woord? altijd maar woorden tegenover woorden, een chinees spreekwoord zegt dat op de plaats waar iemand gelijk heeft gehad de amandelboom het volgende jaar niet zal bloeien. Separeren of repareren; trouwens het woord "pareren" heeft blijkbaar te maken met het versieren van dingen en als keukenterm wordt het gebruikt wanneer men dingen wegsnijd om iets mooier te maken. In die zin wordt het van franse origine woord "se-pareren" gemakkelijk begrepen als het zichzelf versieren en "re-parenen" wordt dan eenvoudig het terug versieren. Als we nu eens samen gewoon onszelf en mekaar versierden met vriendschap en vooral in - en vanuit de - stilte. Dat zou pas een feest zijn...
mediteren staat niet tegenover de wetenschap en de kennis van de astrofysica en van vele andere interessante terreinen. Het is eerder complementaire en we mogen toch ook niet uit het oog verliezen dat de mens veel meer een emotioneel wezen is dan een rationeel, alhoewel de meerderheid van de bevolking ervan uitgaat dat het tegenovergestelde waar is, maar gelukkig heeft de meerderheid niet altijd gelijk. Mediteren geeft onze emotionaliteit een cognitieve kennis die we nergens anders kunnen vinden en samen met de kennis uit onze universitaire aula's maken ze van de homo sapiens een volledige mens die met twee benen op de aarde staat en zich tegelijkertijd verbonden voelt met de mystiek van het leven en de sacraliteit van de stilte. Een fijn afgietsel van het Zen-Boeddhisme is Jon Kabat-Zinn's meditatietechniek met de naam Mindfulness dat zijn plaats in het Westen heeft gevonden. Deze amerikaanse professor promoveerde trouwens in de moleculaire biologie en is dus een bewijs dat wetenschap best in hand kan gaan met meditatie, weliswaar met het doelwit om de mensheid te leren omgaan met zijn stress, angsten, pijn en ziekten, welk trouwens ook de bekommernis was van Boeddha.
Boeddha kreeg de volgende vraag voorgelegd: "Welke meditatie beoefenen u en uw leerligen? Hij antwoorde: "we zitten, we lopen en we eten." De vraagsteller merkte op:
"Maar mijnheer , iedereen zit, loopt en eet."
Boeddha vertelde hem: "Als we zitten, wéten we dat we zitten. Als we lopen, weten we dat we lopen. Als we eten, weten we dat we eten." Meestal verliezen we onszelf in het verleden of worden we weggevoerd naar de toekomst. Als we aandachtig zijn en in direct contact met het huidige ogenblik, verdiept zich ons inzicht in wat er in en om ons heen gebeurt, waardoor we geleidelijk vervuld worden van instemming, vreugde, vrede en liefde.
Bij elke inademing breng ik rust in mijn lichaam. Bij elke uitademing glimlach ik. Ik blijf in het moment van nu en ervaar het grote wonder van dit moment.
Als je denkt dat vrede en geluk ergens anders zijn en je rent er achteraan, zul je nooit aankomen. Alleen wanneer je beseft dat vrede en geluk hier in dit moment beschikbaar zijn, zul je in staat zijn je te ontspannen.
In het dagelijks leven is er zoveel te doen en zo weinig tijd. Je voelt je misschien gedwongen de hele tijd te rennen. Stop er gewoon mee! Raak de diepste grond aan van het huidige ogenblik en je zult ware vrede en vreugde aanraken.
Zitten, glimlachen, naar de dingen kijken en ze werkelijk zien, dat vormt de basis van vredeswerk.
Leven met volle bewustzijn, de pas vertragen en elke seconde en elke ademhaling proeven, dat volstaat.
Als er oorlog in ons woedt, zal het niet lang duren of we voeren oorlog met anderen, zelfs met diegenen waarvan we houden.
Als je in ieder moment doordringt, zie je de werkelijkheid zoals zij is, en dat bevrijdt je van lijden en verwardheid.
Een goed tuinman kan de compost zien in de roos en de roos in de compost. Zonder compost zijn er geen rozen, zonder rozen is er geen compost.
Sommigen onder ons stellen zichzelf en aan anderen de vraag ofdat het leven op deze planeet het gevolg is van een toevalligheid en zelfs als het antwoord een ja of een nee zou zijn kan men zich verder afvragen ofdat er op andere gelijkaardige planeten hetzelfde zou kunnen gebeuren, desnoods onder de leiding van een creationist of in het andere geval onder het alziende oog van een Charles Darwin. In ieder geval wil ik je iets persoonlijks vertellen uit mijn dagelijks leven en dat is dat ik soms de deur niet uit ga of een stemmetje in mijn oor stelt me de vraag ofdat ik in God geloof. Ik vindt het een lastige vraag omdat ik altijd hetzelfde antwoord moet geven, soms met andere woorden of soms iets uitvoeriger. Het lijkt wel ofdat er een soort Jiminy Cricket me met iets wil confronteren of me aan iets wil laten herinneren en altijd juist wanneer ik de deur achter me dichttrek, vreemd is anders. Als je wil weten wat ik als antwoord aan mijn Jiminy Cricket geef moet je maar verder blijven lezen. Ten eerste onderzoeken we dan samen de vraag. Om te beginnen kijk ik naar het werkwoord "geloven", in geloven zit een ander werkwoord in verborgen en dat is het werkwoord loven (merk ook de connectie met het engelse love op), en dat kan ik met de beste wil van de wereld niet in verbinding brengen met een God (loven past beter wanneer het na een lange droogte hard begint te regenen). En dat heeft niets te maken met atheïsme maar eerder met mijn mystiek aanvoelen, ik heb namelijk van kleinsafaan alles over God willen weten en kennen, geloven vond ik te min, en met het verloop van de jaren kwam ik steeds dichter bij het antwoord van mijn zoeken. Het fenomeen "God" kan men mijns inziens onderzoeken langs twee wegen en één daarvan is de rationele weg, de theologisch geïnspireerde lieden hebben zich gespecialiseerd om God te verklaren met argumenten vanuit de Bijbel denkende dat het daarom bewezen is maar gelijklopend hebben profane sceptici met harde feiten bewezen dat er helemaal geen god aan te pas komt. Immanuel Kant noemde dat contradictorische verschijnsel een antinomie maar hoe je het ook benoemt niemand kan met vaste hand het verlossende antwoord geven. Een tweede weg om met de vraag van mijn Jiminy Cricket af te rekenen is een gevaarlijke en risicovolle weg, het is de weg van het vertrouwen in de empirische benadering van de mystieke gevoelens die iedereen ook wel eens in zijn of haar leven tegenkomt. Het zijn meestal gevoelens die te maken hebben met empathie en eenheid met één of meerdere personen, of zelfs met de hele wereld en meer dan dat. Laat me even mijn mystische taal de vrije loop gaan en God definiëren als de oceanische matrice desnoods in de vorm van een kosmische walvis waar we in zitten en met de hulp van de onvoorwaardelijke liefde transfigureren in een volwassen mensenkind, Pinokkio achterna...
Ademen tijdens de meditatietechniek moet gemakkelijk zijn en nooit geforceerd. Als je longen beperkt zijn in hun volume dan doe je het kalmeraan. Misschien zal het in de toekomst nog verbeteren. De basis van goed ademen ligt trouwens in de buik en niet in de longen, ademen met de longen geeft een vorm van stress - ademen met de buik geeft rust; van nature ademt de mens met de buik. De adem en de meditatie gaan hand in hand, daarom dat een rustige buikademhaling een rustig denken geeft; tijdens het mediteren zal het denken trouwens niet helemaal stil worden en dat hoeft ook niet, het enige wat jij moet doen is leren ernaar te kijken. Over je verwachtingen van een meditatieve toestand heb ik toch mijn bedenkingen, meditatie geeft op lange termijn eerder een helderder inzicht en geen vorm van slaperige trance, in dat geval zit je op een doodlopend spoor. Meditatie is een manier om wakker te worden uit de droom, eens dat dat bereikt is zal je al de technieken overboord kunnen gooien.
Het doel van menigeen is te leven naar de toekomst toe. Sommigen kiezen ter wille hiervan een veelbelovend beroep dat erop gericht is de financiele ruggesteun zo krachtig en sterk mogelijk te maken en vooral te houden. Hierop valt natuurlijk niets te becommentariëren, alhoewel het toch mag gezegd worden dat sommigen van onze menselijke species de obsessie koesteren om te overdrijven en hun goudreserves hoog opstapelen, wat niet altijd leidt naar een meer zegenrijker voortbestaan. De relaties worden gelijklopend ook niet verwaarloosd, een gepaste achting in het juiste milieu is uitermate nuttig voor allerlei contraprestaties en met het oog op morgen zal de inzet nooit verloren zijn. Sommigen gaan zelfs zo ver dat ze terecht komen bij de juiste schoonouders. Enfin, er zijn evenveel van dergelijke levensverhalen in romans gegoten, de meeste eindigden weliswaar in pijnlijke drama's en melodrama's. Maar daarover wilde deze schrijver het nu niet hebben. Waarover dan wel? Mijn gebrabbel in de inleiding van deze bijdrage ging voornamelijk over welvaart die ontegensprekelijk broodnodig is. Maar wat ik wilde aanstippen is het belang van het wel-zijn. In tegenstelling met de geldelijke ondersteuning vanuit de welvaarthoek reflecteerd het welzijn het onzichtbare niveau van ons diepere zieleleven, dat we enkel kunnen voeden met een portie volwassen eigenliefde maar vooral ook met onvoorwaardelijke liefde die gekeerd is in de richting van onze medemensen. "Het geluk dat men heeft komt van het geluk dat men geeft" was de levensleuze van wijlen Jan Lamquet mijn turnleraar en spiritueel inspirator van het eerste uur, hij was mijn guru avant la lettre. Hij straalde in ieder geval de bron van welzijn met grote kunde uit naar zijn omgeving en deelde met iedereen zijn positieve kracht en met de nodige portie optimisme. Woorden wekken, voorbeelden strekken. De meeste vrienden die hem gekend hebben zijn door hetzelfde virus gebeten.
Even een moment nemen om te recapituleren en de opzet van deze blog uit te leggen of toch minstens toe te lichten, hetgeen niet eenvoudigis, in dit geval lijkt het eenvoudiger om het oplossen van differentiaalvergelijkingen te beschrijven. In de teksten die uit mijn toetsenbord komen schuilt een existentiële bedoeling die de betrachting heeft om een empirische ervaring te delen met gelijkgestemden. Anno 98 en in de maand augustus, het lijkt alsof ik het nooit meer kan vergeten, werd ik omarmt door een ervaring die ik kan vergelijken met het instorten van dikke stenen muren rondom een blinde die daardoor zijn ogen terugkreeg en daarmee ook begreep dat anderen nog steeds voortploeterden in hun zelfgebouwde cellen. Voor hen wil ik op kousenvoeten tonen dat het leven meer bevat dan de ernstigheid van metro-boulot-dodo, het lot van menigeen die een dergelijk leven slechts kan equilibreren met triviale bezigheden. Iedere mens is namelijk op zijn eigen manier op zoek naar de Blauwe Vogel, de exotische vogel die we kennen vanuit het sprookje van Maurice Maeterlinck. In het verhaal bleek op het einde dat de vogel helemaal niet weggevlogen was maar heel de tijd aanwezig te zijn geweest in de kinderen hun eigen huis, een metaforische verwijzing naar ons eigen thuis, de thuis die weliswaar niet vergelijkbaar is met de gezelligheid van ons warme nest voor het plasmascherm maar in dat epicentrisch punt ligt van ons ware ik, een punt dat door velen nog niet eens aangevoeld wordt dat het überhaupt bestaat. Daarom dat zij verloren lopen in het labyrinth van oppervlakkig plezier en ander ersatzgeluk, gelovend dat het leven niets anders te bieden heeft dan een leven dat soms geen leven waard is. De zin van het leven schuilt in het ontdekken van de connectieve eenheid in de diversiteit van de verscheidenheid.
Evenwicht bereikend door de middenweg te bewandelen tussen Exacte Wetenschap en Onstoffelijke Spiritualiteit is niet mogelijk ondanks de goede bedoelingen van sommige raadgevers die bezorgd zijn om des Mensen groei naar volwassenheid. Zij doen ons geloven dat wetenschap en spiritualiteit gelijkwaardige danspartners zijn, niets is minder waar. Wetenschappers betuttelen graag de believers in de intuïtie of equivalente volgelingen van het Linkse Pad. Volg je eigen weg van Vertrouwen-in-je-Innerlijk-Kennis, en we schrijven het niet zonder reden met een hoofdletter. Het is inderdaad de Kennis van het Hart die ons dichter bij de Waarheid brengt dan de kennis van de planeten en de quarks. Het is de horizon van de Stilte die voor ons de deur opent naar de tuin van Eden, ook wel het Nirvana genoemd.
Waar de heren commentatoren op doelen is natuurlijk dat de mannelijke en vrouwelijke energieën in de Mens desgewenst in Harmonie moeten zijn, oosterlingen spreken van de Yin- en de Yangenergie. Geven en nemen zijn op dat moment gelijkwaardig. Verleden en Toekomst komen tesamen in het Hier en Nu; bedoelde Jezus van Nazareth met zijn voorspelling dat Hij zal wederkomen op het einde der Tijden niet dat het Christus-Licht zal neerdalen in het hart van de Mens die bewust in het Nu leeft... Gissen naar de einddatum van de bedreigde wereld wordt dan helemaal een speculatieve bezigheid van religieuze fanatici.
De Mens gaat er van uit te beschikken over een wil die vrij is te kiezen uit verschillende mogelijkheden om zo zijn weg naar een beter leven stap voor stap verder te zetten en vooral te bekronen door het reisdoel te bereiken. Desondanks blijft de paradijselijke horizon waar we allemaal trachten te arriveren steeds even ver van ieder van ons verwijdert, en dit scenario herhaalt zich generatie na generatie onverandert voort. Het lijkt wel alsof het ingeprent zit in ieders genen en ons gevangen houdt in een magisch spiegelpaleis waarin iedere uitgang ontbreekt, en er vast van overtuigd zijn dat ons spiegelbeeld een verifieerbare werkelijkheid is. Zoals Narcissus verheerlijken we onze weerspiegeling in de Wereld en vergeten dat wij het Zelf zijn die met de schoenen tegen elkaar te tikken zoals Dorothy uit Frank Baum's "Tovenaar van Oz" de thuiservaring kunnen beleven. We kunnen hetzelfde waarnemen bij de huisjesslak die voordat ze één stap heeft gezet al thuis is.
De bewoners van deze planeet zijn het resultaat van toevalligheden, aldus wetenschappers die verklaren dat het leven op Aarde met de hulp van de chemische evolutie is ontstaan, een huwelijk van eiwitten en aminozuren, in combinatie met hevige onweders en vulkanische activiteiten. Ge zou dus kunnen zeggen dat de Mens spruit uit een molecule. In een later stadium heeft Darwin ons op de hoogte gesteld van de evolutie die leidde naar de hedendaagse situatie van de Mensensoort. In een ver verleden is het universum uit de explosie van de Big Bang geboren, dat zijn we te weten gekomen door de observaties van superwetenschappers die hun ogen lieten glijden tussen de oudste plekken van onze ontelbare Melkwegstelsels. Het wordt allemaal heel fascinerend voorgesteld, voor een leek is het nochthans allemaal moeilijk te begrijpen. Met de hulp van de hogere wiskunde kan men de situatie van de Oerknal ontrafelen tot bijna in het moment van het prilste begin. Op Wikipedia maar ook en niet te vergeten op de zitbankjes van onze universiteiten kan men er alles over terugvinden, en als ik jonger was zou ik er niet voor terugwijken om me in te schrijven. Enfin, moest mijn interesse volledig overhellen naar de theorieën van de exacte wetenschappen, en dat is echter niet zo. Op het ogenblik voel ik me meer in eenheid met de esoterie, de kennis van de binnenwereld, in tegenstelling met de exoterie: dit is de kennis van de buitenwereld. Deze kennis is niet geheim maar volledig open voor iedereen. Alleen moet men bereid zijn om de stap te zetten naar de krochten van je innerlijke wereld, en dat is nu net de drempel die iedereen tegenhoud om die stap te zetten. Je eigen innerlijke wereld, Carl Gustaf Jung noemde het onze schaduwkant, is duister en angstaanjagend, weinigen durven in hun eigen kelder af te dalen en anderen ontkennen zelfs unaniem het bestaan van zo'n onderaards gewelf. Ofdat de esoterie en de exoterie samen kunnen gaan is natuurlijk de vraag, persoonlijk zie ik dat wel zitten. Probeer het ook eens, je zult dan wel leren inzien dat de eerste sporen van de Mensheid reeds aanwezig waren in de singulariteit...en verder.
Het is zoals leren fietsen, weken aan een stuk moet je als kind elke dag oefenen op je fiets. Misschien heb je een lange tijd gereden op een fietsje met twee zijwieltjes om je de illusie te geven dat je kon fietsen. En dan deed je papa die wieltjes eraf en moest je leren fietsen zonder zijwieltjes! Plotseling besef je dat fietsen iets is dat onmogelijk lijkt, je verliest gedurig je evenwicht, steeds opnieuw en opnieuw. De grote mensen en de kinderen die het al kunnen moedigen je aan om niet op te geven, want zij weten dat fietsen helemaal niet moeilijk is, je moet alleen maar vertrouwen hebben zeggen ze, maar je weet zelf niet in wat. Je geeft niet op, en na herhaaldelijk te proberen gebeurt het ! Plotselijk ontdek je in jezelf dat evenwichtspunt, en hup, je bent vertrokken. Je kan plotseling fietsen en begrijpt ineens niet meer hoe het was om niet te kunnen fietsen. Je kan nu fietsen voor de rest van je leven, zelfs al stop je voor jaren met fietsen, je kan het steeds opnieuw en opnieuw. Geloof me! Zo is het ook met die onnozele term: Verlichting. Je zult altijd wel een argument vinden om het niet te moeten ontdekken. Iedereen wilt zijn zijwieltjes niet afgeven, liever dat dan de vrijheid van het Leven. Maar dan, op een dag gebeurt het, je zag het niet aankomen, kom je tot inzicht.
Mensen worden vanuit een innerlijk weten sinds het begin der tijden aangetrokken tot religie en aanverwanten sferen. Atheïsten beweren dat de mens daar geen behoefte aan heeft en vanuit een zelfstandigheid de aarde ook zonder goddelijke aanbidding kan bewonen. Dat kan natuurlijk, want er bestaat natuurlijk geen goddelijke persoon die daar belang aan heeft. Die atheïstische visie kan in ook volgen. Desalniettemin kan ik ook toegeven aan mijn spirituele facetten. Het leven wordt daar mooier en fascinerender door. Spiritualiteit moet beleefd worden vanuit een ernstig en liefdevol bewustzijn, zonder enige zweem van bijgeloof, daarom moet alles moet ondervraagd en afgewogen worden, alles moet in twijfel worden getrokken en onderzocht worden op een eerlijke manier en zoals gezegd vanuit een ernstige basis.
We leven in het Heden vanuit ons denken, en datzelfde "denken" oordeelt gedurig vanuit ervaringen uit het verleden en gesteunt door toekomstverwachtingen; opgeleid en geconditioneerd door onze ouders en leraren, beinvloed door vrienden en de media. De illusie zit in het feit dat we het Denken beschouwen als ons echte "ik"; en dat is het niet ! Ons echte ik of beter gezegd: onze ware identitiet, is de Eenheid en de Bron, die we delen met alles en iedereen. Niemand hoeft daar een heel leven aan te werken, het is onze ware natuur, ons ware lichaam, we komen daar het dichts bij in de Stilte. De jas die we aantrekken maakt deel uit van onze wereldlijke status, nuttig om geld te verdienen en onze menselijk relaties te onderhouden maar in de ogen van de Werkelijkheid een illusie.
franciscus
De stelling klopt niet . Hoe kun je nu denken zonder te bestaan. Je moet het omkeren. Je moet eerst bestaan om te kunnen denken. Kortom de stelling is onzin.
In deze blog draait alles rond het feit dat alleen de Stilte bestaat, al de rest bestaat ook maar als een Spiegelbeeld. De hersenen denken en de persoon denkt maar de Stilte denkt niet, zij hoeft zelfs niet naar het denken te kijken maar is het denken en is de denker. Het is de leegte die de volheid voortbrengt. Je ware natuur is mystisch en ongrijpbaar voor het oog. Je bent het begin en het einde van alle verlangens.
Het centraliseren van een god in een "geloof" gieten vraagt om duizend en één problemen die ondersteund worden door mantra's zoals God save America en La illaha illah Allah. Esoterischeinteresse schuwt mede daarom het bewieroken van altaars en alle soorten tempels. De ene plaats die terecht de naam waardig is, is de sacrale ervaring van de alomtegenwoordige eenheid. Theologen lopen verloren in het moeras van hun eigen geschrijf, en het ene boek moet meestal het vorige verduidelijken, zodat de schapenstal op de duur afhaakt en zich slechts kan wentelen in oppervlakkige rituelen en onbegrijpbare psalmen meezingt, terwijl de voorganger zich vergrijpt aan ongepast zinnelijk genot. Daarom moet aan Volwassen Mensen slechts één onderwijs gepromoot worden en dat is op zoek te gaan naar het innerlijke numinus, de moeder aller dingen en wezens, dat vrij is van alle dogma's.
"het" is inderdaad moeilijk te vatten. Met ons denken proberen we "verlichting" en "inzicht" te begrijpen vanuit de dingen die we kennen. We zijn onrustig en we willen rust bereiken, we voelen ons onwetend en we willen weten, we leven een zinloos leven en we willen zin in ons leven brengen, we voelen ons ongelukkig en we willen gelukkig zijn, we zoeken zelfs een relatie die ons zal gelukkig maken (!?), enzovoort enzovoort. Sommigen onder ons zoeken een oplossing hiervan door het hebben van status, macht en geld. Anderen willen het nirvana bereiken om te kunnen ontsnappen uit hun wereldse frustraties en hun mentale pijnen, we blijven op die manier altijd steken in een dualistische confrontatie. Maar die paden leiden helemaal niet naar ons verwachtte doel, als we eerlijk met onszelf zijn zullen we moeten bekennen dat geen enkel pad leidt naar een bevredigend antwoord op onze vragen. Daarom moeten we op zoek gaan naar de essentie van het pure geluk, en dat is het één voelen met alle dingen en alle mensen. Alleen die ervaring geeft het ultieme resultaat, we zijn op dat moment bevrijd van alle vragen. Het lijkt een onmogelijke opdracht, maar dat is enkel zo voor het denken, en dat is voor de doorsnee mens de schijnbare troon van het ego, maar dat is het niet ! Het denken is louter het instrument van de sacrale stilte in de Mens. Voor die sacrale stilte is het helemaal niet moeilijk te vatten, het is haar natuurlijk staat. Je hoeft het niet te verwerven, je moet enkel de illusie doorprikken met gedurig je dogmatisch denken in vraag te stellen.
Een monnik realiseert zich dat, voordat
hij zich kan 'verlichten', eerst van het échte leven moet 'proeven'. .
De film begint als Tashi (Shawn Ku),
een jonge monnik, drie jaar, drie maanden en drie dagen afgezonderd heeft gemediteerd. Als hij wordt
opgehaald door de monniken uit het klooster lijkt hij meer dood dan levend. Het
kost Apo (de hoofdmonnik) flink wat moeite hem op te peppen. Als Tashi eenmaal
bij zijn positieven is, merkt hij langzamerhand dat hij toch nog bepaalde
gevoelens heeft, die hij eigenlijk verwacht had niet meer te hebben...Zijn vriend denkt er het zijne van en is bedroefd. Apo
denkt dat Tashi er eventjes uit moet. Een tripje naar het dorp brengt Tashi
'verder van huis'. Hij ontmoet daar namelijk Pema (Christy Chung) en wordt
verliefd. Hij droomt 's nachts dat Pema hem komt opzoeken. Terug in het klooster
hinkt Tashi tussen twee gedachten: blijven of weggaan. Als hij hoort van Apo dat
zijn droom géén droom was, is het duidelijk voor hem. De grote Siddharta had
toch ook een normaal leven gehad voor hij verlicht werd, dus waarom hij
niet...
Tashi trekt zijn gewone kleren aan en
gaat terug naar het dorpje (mooie scène als hij het water in loopt). Hij vindt
Pema, zijn toekomstige geliefde. Het heeft zo moeten zijn, denkt Tashi. Niet
iedereen is het daar mee eens, want Pema stond al op 'het verlanglijstje' van
een andere man. Oeps! Pema en Tashi trouwen, krijgen kinderen en worden
gelukkig. Of toch niet?
Superlatieven schieten tekort bij deze
prachtige film over het boeddhisme, geloof en liefde. Opgenomen in Ladakh,
India, met hele mooie plaatjes. (en dan bedoel ik niet alleen van het landschap)
Ook de mensen, in hun klederdracht en de erotische scènes. Jazeker, er zitten
zelfs heuse lessen uit de Kama Sutra in! Er wordt heel weinig in gesproken,
maar de beelden en geluiden spreken voor zichzelf. Sterker nog, de geluiden
nemen een heel belangrijke plaats in. Ook kleuren hebben een functie in deze
film; ze lopen parallel met de emotionele toestand van Tashi. Regisseur Pan
Nalin is zeven jaar met deze film bezig geweest, dus de film moest perfect
worden. Naar mijn mening is ie dat ook geworden!
Tashi wordt in het gewone leven
blootgesteld aan allerlei verleidingen en geeft hier dan ook regelmatig aan toe.
Gewoon als een normaal mens. De film neemt wel een ander standpunt in dan andere
films over Tibet, want we horen Pema zeggen dat Prins Siddharta, toen de tijd,
niet nagedacht heeft over de gevolgen van zijn actie. Wat voor een verdriet en
schaamte hadden zijn vrouw en kind wel niet! Leuk dat je wilt ontdekken wat het
leven inhoudt, maar had dat eerder bedacht! Nu heb je een vrouw en een kind, die
je wel even achterlaat... De parallel wordt heel mooi getrokken in deze film,
maar de kritieke kanttekening is wel gezet!
Vandaag stond homeopathie wederom in het vizier van de wetenschappelijke garde. Zij schijnen geen beweringsgrond te hebben gevonden om het onomstotelijk bewijs te kunnen leveren van zijn nut. De populaire flesjes en granullen blijken te zijn gevuld met puur water, en dus niet behebt te zijn met enige medicinale waarde. Deze discussie tussen de conventionele geneesheren en de alternatieve aanhangers verloopt al enkele decennia's. Ondertussen heeft de lijdende burgerij zijn weg gevonden in het vocabulair van Samuel Hahnemann's nalatenschap. De activisten beweren dat zij zelf, hun kinderen en zelfs hun huisdieren al flink geholpen werden met een verscheidenheid van het zogezegde waterproduct. Volgens de klassieke dokters is homeopathie en trouwens het hele gamma uit de alternatieve rekken alleen behulpzaam voor de Maladie imaginaire. De rauwe discussie zou meteen opgelost en gladgestreken zijn moesten de beide partijen enig flauw idee hebben op welke basis de werking van deze behandeling steunt. De sleutel van de homeopathie is esoterie, niet meer dan dat. Geneeskunde die pretendeerd te zijn geschoold door volwaardige kennis heeft het daar blijkbaar moeilijk mee, misschien ook die die zichzelf alternatief noemt. Desondanks zou het lonend zijn om die esoterische achtergrond iets meer te bewandelen, zodat het verziekt proletariaat wat minder zijn toevlucht moet zoeken in prozac en nutteloze antibiotica. In dezelfde krant van vandaag stond ook een artikel dat 1 op de 4 baby's teveel paracetamol krijgen voorgeschreven door dezelfde waakhonden die erop toezien dat onze ziekenfondsen geen onnodige investeringen besteden in niet-conventionele genezingsvormen.
Waar is mijn huis als de liefde in mij is? Tot welke Bron moet ik nog bidden als de liefde in mij danst? Welke cultuur of religieus decor kan mij nog iets bieden als ik zelf de speler en het spel de regisseur en de toeschouwer blijk te zijn ... Marcel Messing
Marcel Messing heeft het mooi verwoord vind ik. Het Spel en de Speler, de Regisseur en de Toeschouwer zijn Eén. Er is geen sprake van dat we kunnen spreken van een God in ons of in de Hemel. Heel de vertoning is een illusie en ze is perfect gespeeld. Wie zoekt God? Wie vindt God? Het draait altijd om Dezelfde. Moeilijk om met het "denken" te begrijpen, want dat is trouwens niet in staat om dat te begrijpen. Het "denken" is slechts in staat om te functioneren in de illusie, waarvoor het natuurlijk goed uitgerust is, met oa zintuigen van hoge kwaliteit, soms met de hulp van inventieve accesoires, soit. Het denken kan alleen redeneren en rationaliseren, het hoogste inzicht daarentegen kunnen we alleen intuïtief ervaren in het nu, en dat is onbereikbaar voor het denkinstrument. Er was nooit een begin en er zal nooit een einde aan komen. Het Universum met al de Melkwegstelsels leeft voor eeuwig en bestaat slechts in dit Moment. De zoeker zoekt maar is nog niet tot het inzicht gekomen dat hij of zij nooit iets kwijt gespeeld is, dat hoort natuurlijk bij het Spel van de Illusie.
Je ware identiteit is gevestigd in het hier en nu, eens je dat intuïtief gevonden hebt, oftewel herontdekt, zul je dat punt nooit meer uit het intuïtieve oog verliezen...tot dan is het niet te be-grijpen.
tot dan leef je in de spiegel - je ware ik kijkt naar de spiegel - uiteindelijk kom je tot inzicht dat er zelfs geen spiegel is
met een korte boodschap van de grappige U.G. Krishnamurti
