Het doel van menigeen is te leven naar de toekomst toe. Sommigen kiezen ter wille hiervan een veelbelovend beroep dat erop gericht is de financiele ruggesteun zo krachtig en sterk mogelijk te maken en vooral te houden. Hierop valt natuurlijk niets te becommentariëren, alhoewel het toch mag gezegd worden dat sommigen van onze menselijke species de obsessie koesteren om te overdrijven en hun goudreserves hoog opstapelen, wat niet altijd leidt naar een meer zegenrijker voortbestaan. De relaties worden gelijklopend ook niet verwaarloosd, een gepaste achting in het juiste milieu is uitermate nuttig voor allerlei  contraprestaties en met het oog op morgen zal de inzet nooit verloren zijn. Sommigen gaan zelfs zo ver dat ze  terecht komen bij de juiste schoonouders. Enfin, er zijn evenveel van dergelijke levensverhalen in romans gegoten, de meeste eindigden weliswaar in pijnlijke drama's en melodrama's. Maar daarover wilde deze schrijver het nu niet hebben. Waarover dan wel? Mijn gebrabbel in de inleiding van deze bijdrage ging voornamelijk over welvaart die ontegensprekelijk broodnodig is. Maar wat ik wilde aanstippen is het belang van het wel-zijn. In tegenstelling met de geldelijke ondersteuning vanuit de welvaarthoek reflecteerd het welzijn het onzichtbare niveau van ons diepere zieleleven, dat we enkel kunnen voeden met een portie volwassen eigenliefde maar vooral ook met onvoorwaardelijke liefde die gekeerd is in de richting van onze medemensen. "Het geluk dat men heeft komt van het geluk dat men geeft" was de levensleuze van wijlen Jan Lamquet mijn turnleraar en spiritueel inspirator van het eerste uur, hij was mijn guru avant la lettre. Hij straalde in ieder geval de bron van welzijn met grote kunde uit naar zijn omgeving en deelde met iedereen zijn positieve kracht en met de nodige portie optimisme. Woorden wekken, voorbeelden strekken. De meeste vrienden die hem gekend hebben zijn door hetzelfde virus gebeten.

franciscus

06-07-2011 om 17:28 geschreven door godelieve