De Kern van iedere mens is Stilte Als je je niet thuis voelt in het NU
maakt het niet uit waar je heen gaat, want je neemt je onbehagen overal mee naartoe.
Eckhart Tolle
14-02-2012
Jeff Buckley
Het Hallelujah - moment is vertegenwoordigd door de allomme
aanwezigheid van de liefde met een hoofdletter die de magneet is tussen al wat
bestaat, atomen worden bij elkaar gehouden door deze oerkracht en heel de
Natuur kan zich voort planten met het mensdom incluis door deze kracht die
zonder begin is en zonder eind. Niettemin maakte Jeff een einde aan zijn leven,
maar dat fenomeen behoort ook in het scenario van deze liefdevolle en
onmetelijke schepping. Dit aanvoelen en empirische kennis kan onmogelijk doorgegeven
worden, enkel met het innerlijk oog gezien worden wanneer al het duisternis
verdwenen is. Soms kan ik mijn eigen woorden en geschrijf ook niet meer
begrijpen maar dat is nu net het probleem met woorden, ze verdwijnen in de
wind.
De Kikker die al jaren lang in zijn Plasje leefde hoorde van een Vogel het bestaan van een Oneindige Oceaan maar kon zijn oren niet geloven en leefde - evengoed - nog lang en gelukkig in zijn Domeintje.
De grote meerderheid van de bevolking en zelfs van de Zoekers leven alzo geblinddoekt voort in hun beperkte wereldje, de deur niet vindend naar de unieke oceanische ervaring. Gezien vanuit het perspectief van De Oceaan verandert dat natuurlijk niets aan de Werkelijkheid, want die is Onveranderlijk en Onverstoorbaar. Ofdat de Mens nu bewust is of onbewust dat verandert niets aan de Oceaan, die we allemaal zijn...
Onlangs was er een programma op de televisie over het feit dat de medische wetenschap een bewijs zoekt over het leven na de dood en volgens deze schrijver zal dat nooit geleverd kunnen worden omdat de Schepping zo in mekaar steekt dat het onontrafelbaar is door het mentale werkinstrument: hersenen genoemd. En terwijl we desondanks op zoek zijn naar het voortbestaan van het kleine ikje na de dood leven mensen een leven dat geen leven is maar eerder een leven dat vergelijkbaar is met het leven van een schaap als kuddedier en kan men voor sommige stervelingen de vraag stellen ofdat ze wel een leven leiden voor de dood. Met die gedachte trof ik het volgende artikel aan en vond het erg interessant genoeg om door te geven. Wees eens eerlijk en confronteer jezelf met de volgende vaststellingen en luister aandachtig naar het kleine stemmetje in je hart.
Bronnie Ware heeft een boek
geschreven over de vijf dingen die mensen het meest betreuren aan het einde van
hun leven. Als verpleegster die al jaren werkt op de palliatieve afdeling
schetst ze een uniek beeld van hoe patiënten op hun leven terugkijken.
Ik wou dat ik vroeger de moed had om een leven te leiden dat trouw was
aan mezelf. Ik wou dat ik minder had geleefd volgens de verwachtingen van
anderen. Dit was de meest voorkomende spijt, zegt Ware.
Als mensen beseffen dat hun leven bijna voorbij is, worden ze
geconfronteerd met dromen die ze nooit hebben vervuld. De meeste mensen hebben
nauwelijks de helft van hun dromen gerealiseerd en vaak ligt dat aan de keuzes
die ze destijds hebben gemaakt. Of de keuzes die ze moesten maken.
Ik wou dat ik minder hard had
gewerkt. Alle mannelijke patiënten die ik heb verzorgd, vertelden me
dit, zegt de verpleegster. Ze misten hun opgroeiende kinderen en
het gezelschap van hun vrouw. Bij vrouwen kwam dit minder vaak voor, omdat ze
van een generatie zijn waar de man de enige kostwinner was.
Ik wou dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te uiten. Veelmensen hebben hun gevoelens onderdrukt omdat
ze geen zin hadden in een polemiek. Met als gevolg dat ze zich verzoenden met
een middelmatig bestaan. Terwijl ze in staat waren om meer te
bereiken. De bitterheid die om die reden ontstaat, mondt vaak uit in
ziektes.
Ik wou dat ik contact was blijven houden met mijn vrienden. Heelvaak realiseerden ze zich niet wat de
voordelen waren van oude vrienden, tot ze de dood in de ogen keken, aldus
Ware. Pogingen om die vrienden alsnog op te sporen draaiden veelal op
niets uit. Ze zaten gevangen in hun eigen leven, waardoor ze die kostbare
vriendschappen lieten verwateren. Iedereen miste zijn of haar vrienden op het
einde.
Ik wou dat ik mezelf gelukkiger had gemaakt. Deze bekentenis
kwam verrassend vaak voor, aldus de vrouw. Op de laatste dagen of
weken na realiseerden ze zich niet dat geluk een eigen keuze is. Ze bleven vaak
vasthouden aan oude gewoonten en patronen. Daardoor maakten ze zichzelf wijs
dat ze geen nood hadden aan verandering, ook al was dit wel degelijk het
geval.
Het is hier niet de bedoeling en niet de plaats om een analyse te maken hoe het Oosterse denken een reikende hand kan geven - dat zou trouwens misplaatst zijn - om de autismestoornis ter hulp te komen, dat is niet haar bedoeling laat staan dat dat in haar macht lag. Het is eerder mijn intentie om vanuit het inzicht van het Morgenland naar de oorzaak van de intensieve struggle for life van de moderne mens te kijken, die oorzaak ligt mijn inziens in de verwarrende strijd tegen windmolens door de met ego's gevulde zeepbellen die een reis maken in een wereld achter de regenboog waar steekspelen gevoerd worden door harnassen gemaakt van peperkoek en vooral van veel frustraties die slechts kunnen dromen en fantaseren over de wonderschone Dulcinea die enkel een luchtspiegeling blijkt. Het povere resultaat van al deze loze strijdlust is vermoeidheid en burn-out en in het ergste geval verwatert die in fysieke ongemakken. De vinger die naar de bron van dit alles wijst noemt zichzelf de illusie van de verscheidenheid in analogie met de angst van de autist die ook functioneert in het fragmentarische en daardoor het geheel misloopt. Het Avondland kenmerkt zich door een habitat die bestaat uit puzzelstukjes waardoor de bewoners het Geheel uit het oog verloren zijn, verloedert in zij aan zij levende individualisten. Gelukkig zijn er nog lieden die daar los door kunnen zien...
"Voor mensen met een stoornis in het autismespectrum is de wereld chaotisch" is een citaat uit één van Peter Vermeulen's boeken over autisme en die geeft goed het klimaat weer waarin mensen met deze stoornis moeten leven. Ik probeerde enkele schrijfproducten van deze schrijver in mij op te nemen maar desondanks is het moeilijk om in de leefwereld van het autisme binnen te dringen, maar dat is geen schande want blijkbaar is dat ook het geval voor de gespecialiseerde begeleiders. Wat mij bovenal aanspreekt in de bestudering van deze stoornis om niet van een handicap te spreken is de vergelijking die ik maak met de parallelle wereld van de normale mensen. Gezien vanaf het gezichtspunt van het Oosterse denken kan ik me namelijk inbeelden dat die de normale mensen ook als autistisch zouden benoemen. Ik durf die conclusie in haar plaats te nemen vanuit mijn observatie van het menselijk gedrag. Voor het Oosterse denken heeft de mens de possibiliteit om zich één te weten en te voelen met het Al-wat-is, en met deze uitdrukking verwijs ik naar een menselijke staat - die de multiple verscheidenheid omvat in het beeld van een spiegel - die slechts te beleven is nadat die mens het aha-erlebnis moment gezien heeft en waarmee met al de andere mensen nog niet gecommuniceerd kan worden, voor die mensen geldt slechts de boodschap dat ze moeten leren inkeren en op zoek gaan naar het sacrale moment van de stilheid.
Deze schrijver is ongeveer dertig jaar geleden in de esoterische wereld terecht gekomen via een Indische omweg en gaf zich over om de achtergrond te bestuderen van meer bepaald de yogawetenschap die zich gespecialiseerd heeft op al de leefterreinen van de menselijke soort van zowel het fysieke, het mentale en het gevoelsniveau tot en met de fijnstoffelijke en spirituele ervaringen. Mijn nieuwsgierigheid zette me aan om gelijksoortige stelsels zoals het Boeddhisme en de Zen tot zelfs de Kabbala te bestuderen vertrekkende vanuit mijn beperkt cognitief gezichtspunt, maar dat zag ik nooit als een vorm van begrenzing eerder als een voordeel. Op die manier ontdekte ik als een wit blad de vele schoonheden van het Oosterse denken en vooral van het niet-denken. Als een verkennende peuter zette ik mijn eerste stappen in de meditatie en was verrast door de stilte die daaruit tevoorschijn kwam. Een verborgen wereld opende de deuren voor de ogen van een nieuwe boorling en sindsdien klaarde de mist meer en meer op. De mijlpaal plantte zich vast toen er op een dag vlakbij, dichter dan handen en voeten, een licht ontvlamde dat er altijd al was geweest maar ik veronderstelde steeds dat het slechts kon flikkeren op het einde van de tunnel en dat gedacht behoorde dus blijkbaar tot de grote illusie. De eenheid was zichtbaar geworden voor mijn innerlijk oogpunt en dat gaf de stilheid een veilige haven. Tot hier enkele woorden om iets te verwoorden wat niet met woorden te beschrijven is. Het enige wat ik er nog kan aan toevoegen is dat iedereen de sprong moet maken om het zelf te kunnen voelen en ! iedereen kan het.
Er zijn twee soorten boeddha's, de ene zit aan de zijkant en geeft raad en de andere zit gewoon aan de zijkant.
7. De terugkeer naar de wereld
De staat van heelheid is een heerlijke ervaring. Maar tevens de laatste barrière. De held wil daar blijven hangen, maar moet weer terug naar de wereld die hij aanvankelijk verlaten heeft, en helpers en eventuele magische objecten of magische vermogens achterlaten. Je bent nu aangewezen op je eigen kracht. De valkuil waarin je hier terecht kunt komen is: je eigen weg aan anderen opleggen. Dan wordt je een valse helper. Maar er is ook een andere mogelijkheid: je kunt nu zelf een magische helper worden door anderen te bemoedigen in vrijheid ook hun eigen weg te gaan, dat wil zeggen op hun eigen manier hun eigen roep te volgen.
Met dank aan Bram Moerland eindigt hier de Weg van de Held maar laat me er onmiddelijk aan toevoegen dat het niet een einpunt is maar eerder een beginpunt, een nieuwe mens wordt hier geboren. George Ivanovitsj Gurdjieff, de russische of eerder de grieks-armeense filosoof en leraar, was er van overtuigd dat men enkel vanaf dit punt kon spreken van een mens met een eigen identiteit en voor die tweede geboorte ervaren de mensen het leven slechts vanuit hun hypnotische slaaptoestand en daar tegenover staat volgens Scott Kiloby dat tijdens de spirituele zoektocht het ego gelooft dat het net als bij een ui lagen van zichzelf moet wegpellen om zo bij zijn ware versie uit te komen - als we spiritueel rijp zijn realiseren we ons dat we nooit een ui zijn geweest - die ui was een droom. Laten we afronden met de esoterische boodschap dat diegene die oren heeft hoort en ogen heeft ziet.
De Weg is omgeven door allerlei verleidelijke voorstellen die de gezel plagen om de Weg te doen verlaten want zo is de Natuur ineengestoken, het is een éénrichtingsweg maar eens dat het evenwicht gevonden is lijkt het kinderspel.
5. Beproevingen gedurende een lange reis
Op zijn verdere weg wachten de held allerlei beproevingen. Deze beproevingen overwinnend wordt de held naar zijn bestemming gevoerd (Odysseus: terugkeer naar Ithaka, Parsival: de graalburcht). Dat is de eigenlijke queeste, de levenstaak.
6. Vereniging (mystieke bruiloft)
Het vinden van je bestemming is een ervaring van volmaakte eenheid, uitgedrukt in het beeld van de mystieke bruiloft. In deze vereniging van de leefwereld met een innerlijk domein is je rol in de samenleving één geworden met de krachten van je innerlijk wezen; binnen en buiten zijn één. De held is een heel mens geworden.
Angsten zijn de grootste vijand van de zoeker, maar het zijn dikwijls angsten die overgeleverd zijn door de samenleving en gebaseerd op vooroordelen, gehechtheid aan het gekende en huivering voor het vreemde. Als we klaar zijn voor de grote verandering dan moeten we afrekenen met die angsten en vervangen door liefde. Het grootste gedeelte van het mensenras wordt in de greep gehouden door een vorm van autisme, waarover ik hier later meer over kwijt wil. Maar eerst breng ik de Weg van de Held tot zijn einde...
3. Magische helpers langs de weg
Als de held de sprong waagt, en zich als eenling op het pad van individuatie begeeft, zal hij tot zn verrassing helpers aantreffen, in mythes en sprookjes meestal kort na het verlaten van een stad of van het ouderlijk huis. De helper is dikwijls een oude man of vrouw, soms ook een sprekende dier. De helper geeft de held een magisch voorwerp, een toverspreuk, of een oude veerman zet hem over een rivier. In de praktijk van het leven zullen het gewone mensen zijn die je bemoedigen om je eigen weg op je eigen manier te volgen.
4. De wachters aan de drempel
Buiten de vertrouwde omgeving of aan de overkant van de rivier wacht de held ook een monster of een vijand die overwonnen moet worden. Soms in afzichtelijke vormen (gnomen, reuzen, draken). Dat zijn je eigen angsten. Die angsten moeten worden overwonnen, soms in een strijd op leven en dood. Hier zijn ook de valse helpers die je een paradijs beloven als je je eigen pad verlaat en alleen hen volgt.
Iedere mens is een golf die op weg is om één te worden met de grote Oceaan ofdat we dat nu beseffen of niet en in elk geval bereiken we dat doel na de dood, ons individuele ikje verdwijnt dan in het water zoals een druppel oplost in het onmetelijke watergebied dat zonder begin en zonder einde is. Als we sterven verdwijnen we en dezelfde persoon komt nooit meer terug, alle reïncarnatieverhalen ten spijt. Maar de Oceaan houdt nooit op nieuwe persoonlijkheden te creëren die geloven dat ze uniek en onsterfelijk zijn zonder in te zien dat alleen de Oceaan de Moeder van alles is. Sommige en rare mensen voelen op een wonderbaarlijke manier de aanwezigheid van hun Moeder en willen daar meer over weten, ze gaan dan op zoek naar de bron van hun gevoel en laten zich niet meer afleiden door het goedkope geflikker van de wereld. Joseph Campbell (1904 1987) heeft met de hulp van mythen en oude verhalen de puzzel gelegd van die speciale mensen die op zoek gingen naar de bron die de hunne was en zonder het te weten ook het verhaal kan zijn van eenieder. De reis van de Held zoals hij het noemde verloopt in zeven stappen.
met dank aan Bram Moerland begin ik met de eerste twee stappen. Later komen hier ook de volgende stappen
De cultuurfilosoof Campbell onderzocht oude mythen, sprookjes en andere verhalen en ontdekte daarin een grondpatroon. Ze vertellen over de fasen van het pad van de individuatie. Hij onderscheidde zeven fasen en voegde die samen tot wat hij noemde: De weg van de held. Niet alle verhalen bevatten alle themas. Sommige gaan over maar één fase. Andere vertellen de hele weg, zoals het verhaal van Odysseus en Parsival.
1. De roep (of het ontwaakte verlangen)
In elk mens schuilt een diep verlangen zichzelf te zijn. Vaak wordt dat verlangen geofferd aan de sociale gemeenschap waartoe je behoort. Maar steeds weer zal dat verlangen worden geactiveerd. Eén of andere gebeurtenis wekt dat verlangen. Je wordt geroepen. Dat is het begin van de weg. In mythes en sprookjes meestal op verlaten, geheimzinnige plekken in een donker woud of bij een bron, of onder een oude boom. Op een bepaalde manier zijn deze plaatsen zowel vreemd als vertrouwd. De roep nodigt de held uit een reis te ondernemen.
2. De sprong (of de overwinning van de weerstanden)
De eerste stap op het pad van individuatie is het loslaten van de identiteit die je ontleent aan de groep waartoe je behoort. Dat is een sprong in het ongewisse. Als je wel de roep wilt beantwoorden, dan vraagt dat om een ferm besluit, een wilsbesluit of misschien meer een daad van overgave, die dikwijls het karakter heeft van bewust de eenzaamheid durven binnengaan. Het innerlijk verlangen helpt de held de sprong in het ongewisse te wagen en drijft hem er soms zelfs toe. Met die sprong begeeft de held zich op het pad van individuatie.
Twaalf maanden, reinige die grondigvan verbittering, hebzucht, aanmatiging en angst en snijde iedere maand in dertig tot eenendertig delen, zodat de hoeveelheid precies toereikend is voor een heel jaar.
Nu bereiden we iedere dag afzonderlijk toe uit één deel werk en twee delen blijmoedigheid en humor.
We brengen ze op smaak met drie volle eetlepels optimisme en een theelepel tolerantie, en een snuifje ironie en een fikse scheut consideratie en tact. Nu wordt de massa gekruid met rijkelijk veel liefde. Het aldus bereide gerecht garneren met wat plukjes van kleine attenties waarna we het dagelijks opdienen met een gulle lach en een goed afgemeten dosis niet al te vurig temperament.
Twee mooie bijdragen die ik onlangs gevonden heb op het Juwelenschip en in het Levenssnoer die de kerstsfeer onderlijnen met metaforische proza die de droom weerspiegelen van elkeen die de betrachting opzoeken om van de wereld een liefdevollere niche te maken en geïllustreerd met de nachtegale stem van Eithne Patricia Ní Bhraonáin (fonetische uitspraak: Enja njí Wrénanj)
Velen gaan op een bepaald moment stil staan bij de nood die er is, bij de duisternis die realiteit is en waarvan ze voelen dat ze erdoor verzwolgen dreigen te worden. Dan komt er een punt dat de mens gaat zeggen: Hoe het allemaal ook is, ik sta ervoor, ik wil hier zijn. Ik wens al die duisternis, wat voor gezicht het ook heeft, aan te gaan, ermee in contact te komen, het op te lossen. Dat zie ik als mijn taak, als mijn leven. Dat zie ik niet als iets waarvoor ik wil blijven vluchten, nee, ik keer me om en ik ga erin, in die duisternis. Feitelijk zal je zien dat als je dat doet het duister wijkt. Op dat moment is er sprake van een Zonnewende, is het Kerstmis. Kerstmis is daar waar je zegt: Ik ben werkelijk hier geïncarneerd, ik ben werkelijk hier, ik ben een lichtend mens, wat ook de tegenwerking is. Ik sta in voor wat ik doe, voor wat ik vind, ik sta in voor mijn liefde.
Uit de lezing Het ritme van de tijd van Hans Korteweg
(met dank aan Het Juwelenschip)
De wereld heeft meer dan ooit handen nodig. Handen die vorm geven aan ongekende mogelijkheden. Handen die vertrouwen schenken. Handen die bouwen aan een nieuwe wereld. Handen die koesteren en beschermen. Vertrouwen inboezemen en moed inspreken. Handen die zich openen voor nieuwe perspectieven. Handen die optillen en uitreiken boven de grenzen van onbegrip en uitsluiting. Handen die verstevigen wat dreigt door te breken. Handen die de geest in de materie beamen. Handen die zich vouwen tot een gebed van verzoening. Verzoening met de kwetsbaarheid van het menselijk bestaan. Handen die redden wat dreigt verloren te gaan. Handen die zegenen wat door de schepping gegeven is. Handen die zich in dienst laten nemen van het Leven dat onstuitbaar dwars doorheen de duisternis van niet weten met rasse schreden verdergaat in de richting van Menswording.
het leven heeft geen zin maar het is daarom niet zinloos, het is gewoon, zoals een spin iedere dag opnieuw haar web hermaakt zonder daarbij te filosoferen over de zin van het leven en klaagt: moeder waarom leven wij. Het leven is een creatie van een onuitputtelijke energie die zonder na te denken zichzelf ieder moment herschept, geboorte en dood overstijgend, zichzelf herkent in ieder atoom en geen nood kent om zichzelf voorbij te lopen want zij is al-een. Ongekend voor de logica en geliefde van ieders stil hart, zij is het voedsel en de eter, het vuur en het water, nooit kende zij een begin en nooit zal het eindigen. Met die kennis gevestigd in de stille ruimte van het hart begrijpt het denken via de intuïtie het geheim van de natuur en worden vragen zoals over de zin van het leven met de borstel van de liefde weggeveegd en prevelt men onophoudelijk de mantra ik ben de ik ben.
De Elise die in het ziekenhuis overleden is is niet de Elise die ik gekend heb en voor jullie zal dat ook wel zo zijn. De Elise die ik gekend heb zou zich niet bezighouden met sentimenteel gedoe, maar dat kwam waarschijnlijk door haar moeilijke leven dat overschaduwd werd door ziekte en pijnen, en haar ziel verharde met eelt. Dat verengde haar sociale leven tot de korte uitstappen in de omgeving van het Harmoniepark. Toch heb ik haar in haar laatste jaar zien evolueren naar een kwetsbare vrouw die grote nood had naar vriendschap en gevoeliger werd voor een helpende hand. Ik denk dat ze in vrede afscheid genomen heeft van haar kleine wereld.
Daarom neem ik innig deel met de rouwenden die achterblijven.
What is age? Is it the number of years you have lived? That is part of age; you were born in such and such a year, and now you are fifteen, forty or sixty years old. Your body grows old and so does your mind when it is burdened with all the experiences, miseries and weariness of life; and such a mind can never discover what is truth. The mind can discover only when it is young, fresh, innocent; but innocence is not a matter of age. It is not only the child that is innocent - he may not be - but the mind that is capable of experiencing without accumulating the residue of experience. The mind must experience, that is inevitable. It must respond to everything - to the river, to the diseased animal, to the dead body being carried away to be burnt, to the poor villagers carrying their burdens along the road, to the tortures and miseries of life - otherwise it is already dead; but it must be capable of responding without being held by the experience. It is tradition, the accumulation of experience, the ashes of memory, that make the mind old. The mind that dies every day to the memories of yesterday, to all the joys and sorrows of the past such a mind is fresh, innocent, it has no age; and without that innocence, whether you are ten or sixty, you will not find God.
J. Krishnamurti, The Book of Life
Sterf iedere dag...
Wat is ouderdom? Is dat het aantal jaren dat je geleefd hebt? Dat is maar een gedeelte van wat ouderdom is: je bent geboren in dat of dat jaar en nu ben je vijftien, veertig of zestig jaar. Je lichaam wordt oud en zo wordt ook je denken oud wanneer het zich begint te vervelen na vele ervaringen van lijden en de zorgen van het leven, en een dergelijk denken kan nooit de waarheid ontdekken. Dat kan het denken slechts wanneer het jong, fris en onschuldig is. Maar onschuld is geen kwestie van ouderdom. Er is niet alleen kinderlijke onschuld - als die al bestaat - maar het is ook dat denken dat bij machte is om het resultaat van de ervaringen los te laten. Het is onvermijdelijk dat het denken ervaart, het moet responderen op van alles: de rivier, de dieren, op de doden die verbrand worden, de arme dorpelingen die hun lasten dragen langs de weg, op de kwellingen en het lijden van het leven, zo niet is er geen actief leven meer; maar het moet ook bij machte kunnen zijn om los te laten. Het is door de routine en de veelheid van indrukken, het puin van de herinneringen, dat het denken oud wordt.
Het denken dat steeds de oude gedachten ten grave draagt, ook de plezieren en de pijnen uit het verleden, is altijd fris en onschuldig, het heeft geen leeftijd. En zonder die onschuld, of dat ge nu tien of zestig zijt, zult ge god niet vinden.
J.Krishnamurti, Het Boek van het Leven. (vrije vertaling van dezer, eventuele correcties zijn welkom)
Kan waarheid gedeeld worden met anderen is de vraag en dan meen ik dat waarheid niet gedeeld kàn worden met medereizigers maar alleen beleeft geworden in het eigen belevingsveld en dan is de waarheid met hoofdletter altijd een eigen ervaring en in geen geval ooit uitspreekbaar maar alleen waarneembaar en slechts vindbaar op je eigen pad hoe eenvoudig dat ook mogen zijn met andere woorden: waarheid kan je alleen zijn.
Deze film naar het boek van Elizabeth Gilbert lijkt me wel een interessant verhaal, ik ga er eens op zoek naar want ik wil hem wel een zien en dan kan ik er iets van vertellen, tot dan...
Ja het is gelukt dat ik de film gezien heb en het blijkt een film te zijn die echt de moeite waard is om te zien voor iedere zoeker naar God of met een ander woord dat beter past bij het Westerse atheïsme en dat is Geluk of gelukkig zijn, en dat laatste is tegenwoordig niet meer evident want door ons haastig leven hebben we geen voeling meer met het centrum van ons "zijn" maar enkel nog met het commerciëel genot en daar profiteerd alleen de portemonnee van de aandeelhouders van. Echt gelukkig zijn heeft te maken met het religieus gevoel van één te zijn met het totale moment in het hier en nu en het helpt de mens om op elk moment de beste keuses te maken en oude dingen los te laten en open te staan voor nieuwe confrontaties en frisse indrukken.
