Trouwe lezers zullen al opgemerkt hebben dat ik van interessante voordrachten alleen nederlandstalige versies zoek en plaats. Maar deze keer is dat niet mogelijk, later volgt er misschien een ondertitelde versie, niettemin wil ik deze versie niet weren uit mijn blog omdat deze toespraak juist zo waardevol en prachtig is. Caroline Casey is namelijk blind geboren, en als je haar op het podium ziet rondlopen kun je dat niet geloven. Hopelijk kan je met een basiskennis Engels haar woorden verstaan en haar getuigenis volgen en begrijpen.

WAARSCHUWING

Probeer dit niet thuis als je alleen bent !!! 

Het kan ooit gebeuren dat je in de knoop zit met jezelf, ga dan de miserie niet uit de weg, maar ga de confrontatie aan met je problemen, zonder onmiddelijk te willen grijpen naar zogezegde rationele oplossingen. Maar laat de knoop zijn zeg doen. Knopen zeggen ons inderdaad iets, het zijn zoals spiegels. Ze nodigen ons uit om goed te kijken, om even stil te staan bij onszelf.
De draad van dit onderwerp nodigt me uit om iets te vertellen over één van de Tarotkaarten, namelijk over Zwaarden Acht. Op de kaart zien we een vrouwelijk personage die zich in een hachelijke situatie bevindt. Ze zit gevangen tussen een achttal gevaarlijke zwaarden; ze is vasgebonden en geblinddoekt; daardoor ziet ze natuurlijk niet dat ze niet echt door de zwaarden wordt omsingeld, dat is enkel zo in haar denken. Ze kan eigenlijk zo uit haar situatie stappen, en het touw zal ook wel niet goed vastgemaakt zijn, want we zien er geen knoop in. De kaart nodigt ons uit om de stap te zetten uit de situatie; ieder moment maken we keuzes en ieder moment is het gevolg van vorige keuzes. Iedere dag kunnen we opnieuw kiezen tussen gelukkig zijn ofwel ongelukkig zijn, op zich lijkt dat geen moeilijke keuze, maar toch kiezen de meeste mensen voor het laatste. Ze vinden altijd wel een goed argument...beweren ze...

Het antwoord ligt niet in het verstand.
Je kunt het denken niet gebruiken om
je te bevrijden van de problemen en
kronkels die het denken zélf heeft gecreëerd.
Het is een nobel streven,
maar gedoemd om te mislukken.

John Wheeler

"Alleen in landloosheid schuilt de hoogste waarheid"

Kapitein Achab

Kapitein Achab was geobsedeerd door zijn zoektocht naar de Witte Wavis; het verhaal van Herman Melville blijkt een metafoor te zijn voor het archetype van de zoekende reiziger. De zoeker die antwoorden op grote levensvragen zoekt doorheen mentale en relationele conflicten, en vooral ook spirituele crisissen, en die niet tevreden is met ersatz. De Witte Walvis is het laatste obstakel dat vernietigd moet worden om de ultieme Werkelijkheid te kunnen herontdekken.
Het verhaal uit 1851 heeft helemaal niets te maken met deze moderne toeristen die de ervaring van hun leven meemaakten.

Veel mensen worden ook tegelijkertijd geliefd en gehaat...
Verschillende religieuzen houden ook van kinderen en in ziekenhuizen genezen ze soms ook patiënten...
En mirakels gebeuren tegenwoordig ook, zie maar naar John van God... (later meer hierover)

Anderzijds moet ik bekennen dat het goed is dat moderne zoekers op zoek gaan naar de mens achter het idool dat zich Jezus Van Nazareth noemde. Op zoek gaan naar antwoorden op metafysische levensvragen is een trend die van alle tijden is en blijft, en in mijn ogen was Jezus daar een trendsetter van, zoals velen van zijn genre. Deze individuen zijn ook van alle tijden, sommigen worden bekend en vele anderen blijven onbekend. We hoeven ze niet op onze handen te dragen, maar wel hun weg te volgen; maar altijd is het een weg die onbetreden is, voor iedereen is de weg anders. Bijgelovige fans die blijven hangen voor de posters van hun lieveling missen het echte leven, terwijl ze de kans laten voorbijgaan om zelfstandige en volwassen mensen te worden.

Soms vraag ik me af ofdat dat wel mogelijk is: je-zelf in de weg zitten. Als het niet mogelijk is hoef je aan je-zelf niets te veranderen. Laat de personen in hun wijsheid voortleven, hun profane levenswijze is perfect zoals het moet zijn. Zelfs Jezus was niet voortdurend iedereen aan het terechtwijzen, hij kon meegenieten met hun plezier, leefde mee met hun verdriet, en was ieders vriend. Hij luisterde naar ieders woord en gaf soms zijn mening aan wie het vroeg. Hij was een levensgenieter en had ontzag voor de wonderen en de schoonheid van de natuur. Leefde van moment tot moment en aanvaarde geen gezag naast de stem van zijn hart. Dat was natuurlijk een doorn in het oog van de rabijnen, het vervolg was voorspelbaar.

Als wijze van appreciatie plaats ik hier met plezier de bijdrage van Paul de Blot die onlangs op zijn blog verscheen. Hij behandelt hierin datgene wat voor ons allemaal belangrijk is, namelijk leven vanuit een innerlijk gevoel van éénheid met al wat leeft op deze planeet. Dat is niet vanzelfsprekend, omdat hiermee de grenzen tussen individuen verdwijnen, voor de meesten onder ons is dat een stap te ver. Niettemin is dat de enige oplossing om te evolueren naar een spirituele broederschap.

Franciscus


"Als we de laatste maanden het nieuws volgen staat alles in brand en we hebben geen effectieve blusapparatuur. Het is alsof we in onze planning nergens meer houvast kunnen vinden.

We zien telkens weer hoe door de democratische bewustwording de mensen steeds harder strijden om hun vrijheid en de situatie daarmee steeds minder beheersbaar maken waardoor steeds grotere verwarring ontstaat. Dat ervaren we niet alleen in onze politiek, maar ook op wereldniveau. Volkeren en groeperingen komen in opstand tegen heersers om hun vrijheid te bevechten zoals we nu zien in het Midden Oosten. We zien hoe gemakkelijk deze brand uitslaat naar andere gebieden van de wereld.

Niet alleen menselijke vrijheid maakt planning onmogelijk, maar ook de onvoorspelbaarheid van de natuur waar we geen greep op hebben. Na de watersnood in Pakistan waarvan de gevolgen nog niet geheel te overzien zijn volgden de desastreuze overstromingen in Australië en als hoogtepunt van de ellende de tsunamie in Japan. Het trotse en technisch hoog ontwikkelde Japan, dat in staat was de atoombom te overleven wordt nu getroffen door een complex van rampen die onbeheersbaar zijn. Een zware aardbeving, een ontzagwekkende tsunamie die drie havens, een vliegveld en een belangrijke industriële regio wegvaagt, het gevaar van een nucleaire ramp en nu ook nog de dreiging van een cholera-, tyfus- en griep-epidemie. 

In een dergelijke onvoorspelbare situatie zijn er geen rationele oplossingen mogelijk. Het gaat om mensen in wanhoop die ondanks hun grote vrijheid geen houvast vinden en zich machteloos voelen. Ofschoon we in Nederland niet direct in deze ellende betrokken zijn, ervaren we zeker ook de gevolgen ervan, want we zitten in een wereldomvattend netwerk niet alleen van economische en politieke verbondenheid, maar ook van menselijke verwevenheid met elkaar.

De grote vraag die ons bezig houdt is de zinvraag, waar niemand concreet antwoord op kan geven. Het postmodernisme wijst alle filosofische systemen af als een onhoudbaar antwoord op de zinvraag. Volgens hen is enkel het relatiesysteem in staat om houvast te geven aan onze zinvraag. Dat blijkt ook uit de ervaring van mensen in het dieptepunt van hun leven. De psychiater Viktor Frankl beschrijft in het vernietigingskamp van de Joden in Dachau hoe mensen dood gingen uit wanhoop. Enkel menselijke relaties en vriendschap konden hun kracht geven om te overleven. Dat is ook de ervaring uit mijn kamptijd dat je zonder vrienden het kamp niet kon doorstaan.

Bij al die rampen, in al die oorlogen blijkt telkens weer dat het enige houvast en de enige redding wordt gevonden in de menselijke relaties, bij vrienden die je helpen en geliefden die je houvast bieden. Het zijn de 50 onbekende namen die aan de kernreactor in Japan met eigen levensgevaar alles doen om een ramp te voorkomen en daarmee duizenden mensenlevens kunnen sparen. Het is deze verantwoordelijkheid voor de medemens, deze openheid voor vriendschap en relaties die als enig houvast bieden om in uitzichtloze situaties staande te blijven.

Het gaat altijd weer om mens te zijn, mens voor anderen en met anderen. Vrijheid gaat niet om willekeur, het is geen vrijheid om macht uit te oefenen of naar bezit te graaien. In haar wezen gaat het om vrijheid als mede-verantwoordelijkheid voor de ander, met nadruk op mede. Dat is de openheid voor relaties en gerichtheid op vriendschap, op het samen iets doen om te overleven.  

Life is not a problem to be solved.            
Life is a mystery to be lived.                       
Osho

Roei roei roei de boot
langzaam langs de stroom
vrolijk en blij vrolijk en blij
't leven is maar een droom

Het gaat hier blijkbaar van kwaad naar erger, wat het niveau van de boxen betreft toch. De volgende sfeerbeelden dateren van tweeduizend en vijf, de plaats waar het zich afspeelde was Rock Werchter. Op dat ogenblik stonden er duizenden jonge mensen op de weide. De groep Faithless stond op het podium en leidde het publiek naar hoge euforisch momenten. Mijn zoon en zijn beste vriend waren erbij, ergens vooraan. Via Belgacom konden we thuis ook alles volgen. Mijn hart is verloren wanneer het al deze data moet verwerken. Het ritme van het slagwerk en ook het buitengewone charisma van de zanger Maxwell Fraser, maar vooral de intense innerlijk beleving van deze man maken iets los in mijn gevoel. Ik voel zijn beleving van eenheid met zijn publiek, dat als één centrum in dit heelal ademt en leeft. Probeer het in ieder geval tot het einde met mij te beleven. Hierna beloof ik dat mijn blog wat rustiger gaat worden, met een kinderliedje nog wel...

Met Toon Hermans kon je lachen en schateren, maar een echte traan kon er ook eens bij komen.
Hij zette de mensen aan het denken en toonde hen een weg om het leven te relativeren, hun verdriet en hun emotionele pijn. Maar natuurlijk zonder hen te schokeren, hij was zo een lieve man.
Luister maar even...

Dit gedicht van Dr Eugène Mattelaer wil ik niemand onthouden. Het is de man die ook het bekende gedicht van John McCrae: "In Flanders fields" heeft vertaald, ook dat gedicht wil ik hier graag plaatsen.

Blijf in ’t goede steeds geloven

Zeg niet alles wat gij weet,

wie al zegt wat hij weet,

zorgt dikwijls voor eigen leed.

Geef niet al wat gij bezit,

wie al geeft wat hij bezit,

heeft vaak zelf geen eigen zit.

Geef vertrouwen niet aan allen,

wie vetrouwen geeft aan allen,

zal veel dromen zien vervallen.

Oordeel niet al wat gij ziet,

wie steeds oordeelt wat hij ziet,

ziet zoveel dat niets bediedt.

Geloof ook niet al wat gij hoort,

wie gelooft al wat hij hoort,

zegt zo vaak veel leugens voort.

Maar wie in de Liefde blijft geloven,

in de Vriendschap blijft geloven,

dan drijft Goedheid altijd boven.

Dr. Eugène Mattelaer

met vriendelijke groeten, franciscus

Wetenschap houd zich bezig met het bestuderen van de werkelijkheid, de objectieve werkelijkheid van het leven, en is daar een meester in. Spiritualiteit richt zich op een totaal andere werkelijkheid, althans de volwassen vorm van de spiritualiteit, namelijk de werkelijkheid van de dood of het proces van het sterven. Dat is waarom wetenschap en spiritualiteit elkaar nooit de hand zullen reiken. Wetenschap kan spiritualiteit niet begrijpen, juist om die reden. Spiritualiteit heeft dan weer moeite om de resultaten die uit de Wetenschap voortkomen als volwaardig te beschouwen en meer als een tijdverdrijf, juist door het aspect van het Momentum Mori. Spiritualiteit kijkt op dat vlak op een meer lucide manier naar de werkelijkheid dan de Wetenschap. Voor de spiritualiteit heeft het leven geen zin, voor de Wetenschap heeft de wereld wel een zin, daarom onderzoekt zij haar constant, op zoek naar de ultieme Zin, die volgens de spiritualiteit luoter een fata morgana is.
Wetenschap meent dat het de Rede als bondgenoot heeft maar beseft niet hoe wankel die relatie is. In een Universum waar groei en verval onduidelijk zijn, heeft men aan het hebben van een denken niets.

synoniemen voor chagrijnig zijn bv humeurig, bedroefd, slecht geluimd, nors, ontevreden, zeurig. Vertel mij waarom een spiritueel mens eens niet slecht geluimd mag zijn of bedroefd. ‘Ik ben een mens: niets menselijks is mij vreemd’ – deze uitspraak van de oude Romeinse toneelschrijver Terentius wordt door velen gezien als een gemeenplaats, en door nog meer personen als een wenselijk ideaal.
Wie zijn eigen fouten en gebreken in liefde aanvaard, zal van een ander mens niets meer verwachten en verlangen. Hoe dat we de anderen zien of niet willen zien, komt door onze eigen psychologische knooppunten. Degene die vies is van zijn eigen fouten en gebreken en daarom – tracht en snakt – naar het tegengestelde, zal geen leraar aanvaarden die bedenkelijk gedrag vertoont.
We moeten daarom op zoek gaan naar het wezenlijke in ieder mens, als we dat consequent doen, zal het wezenlijke ook in onszelf beginnen openbloeien. De leraar die, eventueel, dan op moment verschijnt zal niet veel meer moeten bijschaven of veranderen…

mijn idee van een leraar, of lerares, is dat deze persoon niet onberispelijk hoeft te zijn. Niemand kan perfect zijn en dus mogen we dat van een “levend voorbeeld” ook niet verlangen, laat staan verwachten. We verlangen dat, omdat wij het zijn die met een probleem zitten, wij zijn niet tevreden met onszelf en het zijn wij die varlangen naar een tegenovergestelde persoonlijkheid, met discipline en een onbesproken gedrag. Volgens mij is een leraar iemand die ons laat tevreden zijn met onszelf, zoals we zijn, zonder frustraties en dogma’s, vooroordelen en complexen. Net vandaag kreeg ik de volgende spreuk in mijn mailbus:

“Meditatie is niet het verstillen van het denken.
Ware meditatie is de herkenning van je werkelijke identiteit als het stille, onverstoorbare bewustzijn waarin de activiteit van het denken verschijnt,
of dat denken nu kalm of onrustig is.
Nin Sheng”

Voor velen lijkt dit contradictorisch met het ideaalbeeld van een verlichte leraar, maar ligt dat dus niet aan psychologie van de zoeker? ik vraag het me af…

Materialisten vertrekken blijkbaar van het standpunt dat de materie louter bestaat omwille en dankzij de materie zelf. Dan kan een omstaander zich toch afvragen wat het verschil is tussen een levend lichaam en een dood lichaam. Kunnen we dan nog spreken over een "ik" en een vrije wil? Vermits alles, als we dan consequent zijn, bepaalt wordt door fysica en fysiologische werkingen., hormonen en genen. Kan iemand dan nog veroordeeld worden voor zijn daden? Als alles louter materie is en alles draait rond materie dan kunnen we misdadigers gewoon straffen door hun handen te verwijderen wanneer ze iets gestolen hebben, want daardoor zullen ze het niet meer doen...
Wat maakt de mens dan anders dan de dieren? Of is er geen verschil? Als alles louter rond materie draait dan hoeven cultuur en ethiek ook niet meer, of zijn we hier even niet consequent omdat dan onze eigendom, veiligheid en burgerlijk leventje in gevaar komt. Waarom zouden we dan angst hebben voor ziekte of entropie, pijn en dood?
Waarom zou het onbewuste niet kunnen bestaan? Professor C G Jung had gezien dat mensen een verborgen bewustzijn hebben dat ze niet onder ogen willen of durven zien, daarom natuurlijk dat het veiliger is om het bestaan van een onbewuste te blijven ontkennen en onszelf wijsmaken dat het leven louter een strijd is en beheerst wordt door de wet van de sterkste. Zijn eerste successen in de psychologie kwamen tot stand via hypnose en droom uitleggingen en genas op die manier fysieke aandoeningen, lees zijn biografie. Het is typisch voor materialistisch ingestelde mensen, dat ze alles onder controle willen houden. Daarom dat ze onverklaarbare dingen classeren onder de zaken die nog wel door de toekomstige wetenschap zullen verklaard worden. Op die manier kunnen ze blijven voortleven in het idee dat alles onder controle blijft. Ze schrappen en verbannen het mystieke (ik heb het dan niet over iets goddelijks of een ziel) aspect van het leven naar het land van de fabels, want dat maakt het leven anders onzeker en ongemakkelijk, natuurlijk vanuit hun materialistische visie gezien.
dharma

Moest de Wetenschap over de schepping een verklarende en duidelijke uitleg hebben, dan zouden de "gelovigen" dadelijk overstappen in het atheïstische bootje. Maar spijtig genoeg heeft die wetenschap slechts een zeer klein gedeelte van de wonderen van de Natuur ontsluierd, meestal blijft het bij vaststellingen en geen concrete verklaringen. Zo heeft de medische wetenschap de beschikking over dure en kostbare instrumenten om de mens te onderzoeken en te genezen, maar een klein wondje op het topje van je vinger, dat na enkele dagen genezen is en alle functies, zoals de vingerafdruk en de zenuwuiteinden, hersteld zijn, kan in een lab niet nagebootst worden. Het wonder van Moeder Natuur kan door de Wetenschap niet ontheiligd worden, en dat proberen de atheïsten nochthans te doen. Ik heb het dan niet over het bijgeloof die de wereldgodsdiensten creëeren, want die reiken inderdaad aan het criminele. Daarom stel ik dat atheïsme niet de tegenpool is van theïsme, maar eerder moet neigen naar realisme, in tegenstelling dat geloof neigt naar de wereld van de fantasmen; zelfs de meest heilige boeken kunnen daar niets aan veranderen (het is niet voor niets dat ze toendertijd slechts voor ingewijden beschikbaar waren). 
Wie de wetenschap bestudeert en volgt wat er tegenwoordig wordt ontdekt ivm het ontstaan van het universum en het mysterie van het super kleine numineuze onderdeel van de materie, kan toch niet anders dan verstomd staan bij dat onverklaarbare wonder, zoniet ben je een even grote fanfast...

zelf richt ik mijn aandacht niet naar een zogenaamde wet van karma. Het is niet onder woorden te vormen, maar ik voel dat er maar één iets is dat reëel is (Spinoza noemde het de substantie), al het andere is niet reëel, maar eerder een "schijn"; en dat "iets" creëert voor zichzelf een wereld van atractie, vol van verscheidenheid, waardoor dat iets kan leven doorheen ontelbare vormen zoals mineralen, planten en dieren, maar vooral door dat wat we bewuste individuen noemen. Dat "iets" creëert voor zichzelf een fata morgana dat het "ik" noemt en gaat in competitie en concurentie met andere individuen die zich ook "ik" noemen. Daarom zijn we spiegels voor elkaar en kunnen we leren van mekaar. Daardoor en dank zij onze ervaringen groeien we gezamelijk naar een steeds hoger gebied, alhoewel dat niet altijd te merken is, als we kijken naar de agressie en de chaos die de laatste decenniën rondom ons verschijnen.
Nochthans heb ik het gevoel dat het grootste kado dat we de wereld kunnen geven onze innerlijk stilte is. Het lijkt maar een druppel, maar uiteindelijk zorgen vele druppels dat er ooit iets zal kantelen, op een zeker moment zal één druppel genoeg zijn om de weegschaal te doen omslaan.

dharma

op Klara enkele anecdotes vertellen uit het leven van Frank Sinatra. Mijn aandacht werd vooral gescherpt door de tekst van één van zijn songs: "The Best Is Yet to Come". Op het eerste zicht lijkt deze slogan het resultaat van een blijde kijk op het leven, zijn biografie blijkt echter een aaneenschakeling van ongelukkige momenten, toen hij Nancy liet staan voor Ava wist hij nog niet dat hij een viertal zelfmoordpogingen zou ondernemen doordat zijn eega hem liet staan voor een stierenvechter. Hij liet de tekst uit zijn beroemde song beitelen op zijn grafsteen, waarschijnlijk in de veronderstelling dat het beste nog moest komen.
Toen ik na de uitzending nog filosofeerde over de tekst moest ik voor mezelf toch bekennen dat ik niet akkoord kon gaan met de uitspraak. Als men leeft met de gedachte dat het beste nog moet komen, dan betwijfel ik ofdat de persoon wel aandachtig genoeg is om te kijken dat er maar één moment bestaat en dat is het hier en nu, en als men dat moment niet kan beschouwen als het beste moment dan leeft men maar half. En zelf wanneer het beste moment uit je leven nog moet komen (alles is natuurlijk relatief), blijf altijd kijken naar de pracht van dit moment, het hier en nu, ook al lijkt de situatie niet rooskleurig, alles is natuurlijk relatief.

tot volgende keer, the best is yet to come
dharma

Vanuit de donkere middeleeuwen konden we met de hulp van de techniek en de wetenschap ons een confortabeler leven veroorloven. Het schijnt dat het woord "confort" komt van "steviger". Maar nu zijn we gesukkeld in een over-confortabelere habitat waardoor we als het ware de gevangene zijn geworden van de consumptiemaatschappij die ons leven dirigeert. Wat "de massa" prefereert wordt als waarheid gekroond en de enkeling die tegen die stroom probeert te zwemmen, en authentiek probeert te zijn wordt beschouwd als een sukkelaar.
De middenweg proberen te vinden tussen onze technologie en het sacrale zal ons terug op het juiste spoor zetten. Het verhaal dat zich afspeeld in de film Avatar toont de Gaia-mens een schijnbaar fictieve wereld die, enigszins in het klein, ook op onze planeet mogelijk is. Ik zie in de bewoners van Pandora, de Na'vi, replieken van onze amerikaanse Indianen die de natuur ook heiligden en vereerden. De meerderheid van deze roodhuiden hebben de blanke mannen met hun gespleten tong, wel naar de eeuwige jachtvelden geholpen.

dharma