zelf richt ik mijn aandacht niet naar een zogenaamde wet van karma. Het is niet onder woorden te vormen, maar ik voel dat er maar één iets is dat reëel is (Spinoza noemde het de substantie), al het andere is niet reëel, maar eerder een "schijn"; en dat "iets" creëert voor zichzelf een wereld van atractie, vol van verscheidenheid, waardoor dat iets kan leven doorheen ontelbare vormen zoals mineralen, planten en dieren, maar vooral door dat wat we bewuste individuen noemen. Dat "iets" creëert voor zichzelf een fata morgana dat het "ik" noemt en gaat in competitie en concurentie met andere individuen die zich ook "ik" noemen. Daarom zijn we spiegels voor elkaar en kunnen we leren van mekaar. Daardoor en dank zij onze ervaringen groeien we gezamelijk naar een steeds hoger gebied, alhoewel dat niet altijd te merken is, als we kijken naar de agressie en de chaos die de laatste decenniën rondom ons verschijnen.
Nochthans heb ik het gevoel dat het grootste kado dat we de wereld kunnen geven onze innerlijk stilte is. Het lijkt maar een druppel, maar uiteindelijk zorgen vele druppels dat er ooit iets zal kantelen, op een zeker moment zal één druppel genoeg zijn om de weegschaal te doen omslaan.

dharma