Over mijn trip naar Abadiania ben ik nog niet uitgesproken laat staan uitgedacht want het impact dat die uitstap naar Brazilië op mij heeft gehad is nog niet verwerkt en moet nog altijd een plaats in mijn leven krijgen. Waarover hier in het druilerige België wordt gesproken, gefantaseerd en workshops worden over gegeven, daar pakt men in Abadiania gewoon de koe bij de horens en kan men zonder aarzelen en schroom spreken over Entiteiten en healing alsof het Dagelijkse Kost is. Natuurlijk is 'Healing', en de zogenaamde mirakels, terplaatse geen dagelijkse kost maar wordt het door de believers ge-ogenschouwd als het begin van een lang proces dat eventueel leidt naar een andere kijk op het leven in al zijn aspecten alhoewel ik gehoord heb van wonderbaarlijke genezingen en geef ik die verhalen het nodige krediet want dat ademt de plaats en het gebeuren rond het Medium John Of God wel uit. De terugreis naar de eigenste thuishaven leverde helemaal geen overbodige tranen op want deze schrijver en eigenlijk iedereen van onze groep besefte terdege dat het grootste souvenier niet in de valiezen stak maar veilig opgeborgen was in het spirituele centrum van het hart en onaanraakbaar was voor allerlei skeptisisme van anderen, want de uren die we doorbrachten in die sacrale plaats konden we met vertrouwen achterlaten in de goede handen van de herinneringen.

We zijn een tijdje uit de ether geweest en dat werd veroorzaakt doordat deze schrijver in december naar het andere halfrond van onze planeet gevlogen is en meer bepaald naar Abadiânia, in Brazilië. Lezers met meer achtergrondinformatie zullen onmiddelijk begrijpen dat dit het spirituele oord is van João de Deus alias João Teixeira de Faria . Het was voor de schrijver dan ook een unieke ervaring die hem overviel en in zijn schoot geworpen werd door een gentleman die zijn hulp zeer goed kon gebruiken. Op het ogenblik dat dit geschrijf hernomen wordt begint het verwerkingsproces zich te nestelen in het dagdagelijkse leven en tegelijkertijd in het stappenplan naar de toekomst toe, als we dat zo mogen noemen voor iemand die van moment naar moment leeft, in dit verband mag ik een wens citeren van iemand die me ter gelegenheid van Nieuwjaar 2013 onlangs de zijne zond "Ik wens jou een boeiende reis gestuurd door een gerichte wind: God's adem".

 wij zijn maar als blaren

ritselend langs de zoom

van oude wouden

en alles is onzeker,

en hoe zouden wij weten

wat alleen de wind weet, kind

De glazen asbak was blijkbaar vannacht op de grond gevallen en de vieze inhoud had zich over het tapijt verspreid. Ik merkte dat de geur van de sigarettenpeuken en de assen in mijn neus een walging opwekte. Het gordijn was door mijn slecht humeur gisterenavond slordig dichtgeschoven en liet de ochtendzon door de opening haar stralen binnenkomen en gelukkig niet op mijn ogen want ik had hoofdpijn. Ik moest allang opgestaan zijn maar mijn hoofd was nog zwaar door de vele Duvels. Ik fantaseerde dat een Engel de kamer binnenkwam, gedragen door de moeiteloze kracht van haar witte vleugels en die de schade kwam opmeten. Maar deze kwam blijkbaar wonderwel in de kamer tevoorschijn met andere vragen in haar hoofd want met duidelijk verstaanbare woorden stelde zij me de vraag wat ik vandaag wilde zijn: gelukkig of ongelukkig. Zonder erbij na te denken antwoordde ik dat ik vandaag eindelijk eens gelukkig wilde zijn. Twee weken geleden was mijn vrouw opgestapt met mijn beste vriend en de wonde bloedde nog. In ieder geval bood deze engel me nu de mogelijkheid aan om dat verleden los te laten en me te richten op de dingen die me vandaag zouden kunnen overvallen zoals negatieve herinneringen en bruine enveloppen van de fiscus en ze op te vangen met een vrolijke lichaamshouding. Na het douchen had ik de koffiezetter aangezet en was ik het voorval met de engel al bijna vergeten toen de telefoon zijn best deed om aandacht te vragen.

Voor veel mensen is religie een onderwerp dat geklasseerd kan worden bij de B van bijgeloof, voor mij echter bij de M van mystiek, alhoewel dat voor diezelfde mensen natuurlijk geen verschil uitmaakt. De nuance ligt in de oorsprong van het gevoel dat men mysticisme noemt. Indien men er van uit gaat dat de Mens en al wat existeerd het resultaat is van een toevalligheid in de chemische moleculen dan zou ik in dit pandemonium ook twijfelen in het bestaan van een creator die men God wil noemen. En wanneer men aanhanger is van een creationistisch geloof moet men een persoon zijn die met simplistische oogkleppen over de ontegensprekelijke bevindingen van de exacte wetenschap durft stappen. Toch blijft de term mystiek niet ongemerkt als men zich open stelt voor de grootsheid en de kracht van de natuur en het leven.  De Natuur enerzijds en de dominantie over de natuur van de egocentrische Mens anderzijds, het lijkt allemaal onoverkomelijk en gepredestineerd door de machtzucht des mensen's nauwe ego. Maar als de zoekende eenling over de drempel stapt van de innerlijke stilte en daar de brug ontdekt die leidt naar het panoramisch zicht op het Universum in het grenzenloze hart dan herkent die eenzelvige Mens sowieso de sacrale geschiedenis die ingeluid wordt met de oorspronkelijke Oerknal en stopt in het hier en nu en herkent zijn reflectie in ieder moment.

Ieder partikeltje - zo groot en zelfs kleiner dan een speldenpunt - van een ruimte, leeg of gevuld met objecten, is een afbeelding van het grote geheel dat we Kosmos noemen. Zoals iedere miniscule cel een duplicaat is van ons lichaam. Op dezelfde manier zijn wij als mens een identiek afgietsel van het Universum. Met de hulp van de Ratio is dit allemaal misschien moeilijk of onmogelijk te vatten maar via de Sacrale Stilte des te beter. Dit en nog veel meer komt binnen in ons intuïtief lichaam via graziosoose inzichten. Mijn gewezen en heengegane turnleraar Jan Lamquet die tevens mijn eerste contact was met het spirituele corsage van de mens vertrouwde me dikwijls toe dat hij dergelijke kennis noch voor waar aannam maar ook nooit verwiep, maar deze in de schuif legde van de nog te checken onderwerpen en ze daar liet liggen totdat er meer informatie voor hem beschikbaar zou zijn, een mooie en interessante levensleuze die ik graag overnam. Over de meeste mysterieuze aspecten van het leven heb ik in de loop van de jaren wel een eigen soepele mening gevormd maar toch en desalniettemin liggen er nog veel onderwerpen in mijn goedgevulde schuif. En deze is er één van:

De theorie over de wedergeboorte is gebasseerd op verhalen van mensen die beweren dat ze al eerder geleefd hebben en duidelijke herinneringen meebrengen als bewijs dat hun verhaal klopt als een bus en zelfs sceptici verbaast doen staan alhoewel ze dat slechts schoorvoetend durven toe te geven. Ook het leven na de dood lijkt door believers duidelijk omschreven te worden want het verhaal van de lange tunnel met op het einde het schitterende licht wordt wereldwijd door diegene die het meemaakte vertelt aan iedereen die het wil horen. Al die beweringen en mooie verhalen over reïncarnatie boeiden deze schrijver ook vele jaren en met grote interesse las ik spannende biografiën met dit gegeven als onderwerp. Maar een mens evolueerd en het denkpatroon kan veranderen zoals alles trouwens. Op dit moment zie ik enkel rondom mij een oneindige oceaan zonder bodem en naast mij zijn er ontelbare andere mij's en ik vraag me dikwijls af waar de grenzen zijn tussen al die mij's want ik zie er geen, en evenmin zien wij geen grenzen in het verleden en naar de toekomst toe, en die grenzenloosheid geeft gemoedsrust en een liefdevol hart. Maar ook vertrouwen dat alles loopt zoals het moet lopen want een mensenwezen kan vreemde wendingen nemen die door anderen onbegrijplijk zijn, en wie ben ik om daarover te oordelen. Elke geboorte heeft zijn eigen scenario dat nooit op voorhand mag ingekeken worden, het is altijd een verrassing en pas achteraf zien we de samenhang der dingen. George Bernard Shaw (1856 - 1950) wist ook dat je beter een leven lang fouten maakt dan een leven lang niets te doen, hij was dan ook een beroemd schrijver die waarschijnlijk veel fouten heeft gemaakt en dan mag je zoiets schrijven. 

Hoe meer je
je identiteit
ontleent
aan je gedachten,

des te meer raak je
afgesneden
van de spirituele
dimensie
in jezelf.

Eckhart Tolle

De mens is een doorzichtig en onbepaald wezen dat zich moet uitdrukken via zekere gedragingen en dat als gevolg daarvan uiterlijk - voor de anderen - veel meer omlijnd en gepreciseerd wordt dan hij innerlijk is. Hieruit komt de tragische wanverhouding voort tussen zijn geheime onrijpheid en het masker dat hij opzet in zijn omgang met anderen . Er blijft hem niets anders over dan zich innerlijk aan dat masker aan te passen alsof hij werkelijk diegene is die hij schijnt te zijn!

Wanneer je de ander zult kunnen integreren en aanvoelen als een deel van je-zelf zal het gevoel van die tragische wanverhouding verdwijnen als sneeuw voor de Zon. Die metamorfose wordt gedragen door de sacrale stilte die leeft achter dat doorzichtig en onbepaald wezen, zoals je dat zo mooi beschrijft, en anderzijds gepreciseerd en meer omlijnd uiterlijk. Af en toe of regelmatig die sacrale stilte opzoeken helpt om de identificatie ermee te verwezenlijken en de eenheid aan te voelen met zowel 'zijn geheime onrijpheid' als dat 'schijnbare masker'.

To be alone is essential for man to be uninfluenced, for something uncontaminated to take place. For this aloneness there seems to be no time, there are too many things to do, too many responsibilities and so on. To learn to be quiet, shutting oneself in one's room, to give the mind a rest, becomes a necessity. Love is part of this aloneness. To be simple, clear, and inwardly quiet, is to have that flame.
Jiddu Krishnamurti, Letters to a Young Friend, 20

Alleen zijn is essentieel voor de mens om niet te worden beïnvloed, om iets onbesmets te laten plaatsvinden. Om deze alleenheid te leren voelen lijkt er nooit tijd te zijn, er is altijd iets te doen, we hebben te veel verantwoordelijkheden en ga zo maar door. Om te leren stil te zijn wordt het noodzakelijk om ons zelf op te sluiten in een kamer. Liefde maakt deel uit van deze alleenheid. Met dit vuur in zich is men eenvoudig, helder, en innerlijk stil.
Jiddu Krishnamurti, Brieven aan een jonge vriend, 20

De Rooms-Katholieke Kerk loopt 200 jaar achter. Dat zegt de gisteren overleden vroegere aartsbisschop van Milaan, Carlo Maria Martini, in een interview dat vandaag in de krant Corriere della Sera is verschenen. Martini, die aan de ziekte van Parkinson leed, stond vorige maand voor de krant een ordegenoot - hij was jezuïet - te woord. Martini stond bekend om zijn progressieve opvattingen. Hij zegt in het postuum gepubliceerde interview dat katholieken zelfvertrouwen missen. "Onze cultuur is oud geworden, onze kerken zijn groot en leeg en de kerkelijke bureaucratie neemt toe, onze godsdienstige rites en de kleren die we dragen, zijn pompeus." Hij waarschuwt dat de kerk milder moet zijn jegens gescheidenen. De vraag is volgens hem niet of zij de sacramenten mogen ontvangen, maar hoe de kerk gezinnen kan helpen. Duizenden inwoners van Milaan hebben zaterdag afscheid van de vroegere aartsbisschop genomen. Martini, die gold als een kandidaat voor het pausschap, leidde het grootste katholieke bisdom in de wereld van 1980 tot en met juli 2002. Hij wordt maandag begraven in de Dom van Milaan.
De Morgen 1 september 2012


Is de Kerk inderdaad stil blijven staan terwijl de mensheid verder geëvolueerd is vooral in de richting van het individualisme en dat sinds de Verlichting (1650 -1850). Eenvoudig kan gesteld worden misschien dat de Kerk hetzelfde simulare verhaal van de Kikker doorloopt die gekneld zit in zijn kleine vijver en er stellig van uit gaat dat die vijver de Wereld is. Iedereen ziet wel het grappige dat die kikker verbeeld maar wie ziet hetzelfde soms verschijnen in het eigen leven waar een met prikkeldraad omringt leefgebied zijn kosmische wereld moet verzinnenbeelden gebarricadeerd met een dogmatisch denken en een met oogkleppen uitgeruste ratio.
Daarom: Een standbeeld voor mensen zoals Martini 

Een groep toeristen heeft zaterdag in IJsland uren gezocht naar een vermiste vrouw om haar uiteindelijk terug te vinden in de groep die aan het zoeken was. De toeristen trokken met een bus door IJsland en waren nabij een vulkanisch gebied gestopt. De vrouw verdween even om zich om te kleden en op te frissen. Toen ze terugkwam, herkende niemand haar, meldt de IJslandse website Reykjavik Grapevine. Enkele uren later ging het als een lopend vuurtje rond dat er een vermiste passagier was. De vrouw herkende de beschrijving van zichzelf niet en begon duchtig mee te zoeken. Ongeveer 50 mensen kamden de omgeving uit, de kustwacht werd gealarmeerd en zette een helikopter in om de vrouw op te sporen. Om 3u 's nachts werd de zoektocht afgeblazen toen duidelijk werd dat de vermiste vrouw heel de tijd in de groep zat op zoek naar zichzelf.
Bron: De Morgen van 30 augustus 2012

Het lijkt wel komkommertijd in mijn geschrijf en dat beetje dat verschijnt is de laatste tijd erg mager en saai ondanks het mag gezegd en geschreven worden dat mijn dagelijkse werkschema's in de realiteit afgewisseld worden door lichtzinnige en onbesuisde acties  en ogenschijnlijke inhoudloze pitstops achter een boek. De meest actieve gedeelten van mijn dagschema's zijn niet altijd de meest zichtbare voor de directe omgeving, het andere gedeelte van de dagschema's - het rustige en introverte gedeelte - des te meer. Misschien, als ik erover probeer na te denken, komt het omdat ik voordat ik bepaalde beslissing neem en tot bepaalde acties overga, toch wel degelijk niet zo maar over één nacht ijs stap, en eerst ernstig wik en weeg, en dit dan liever alleen dan met twee. Anderzijds weet ik soms niet waardat die ideeën en de inspiraties vandaan blijven komen om bepaalde dingen te doen, ze komen in ieder geval niet uit mijn eigen ver verleden. De zaken die ik momenteel ten uitvoer breng komen uit een ijle of indirecte omgeving waar mijn verleden niets mee te maken heeft, het zijn totaal nieuwe dingen, die ik desondanks en desalniettemin met meer dan genoeg plezier en met de simpele talenten waarover ik mag beschikken tot een goed eind breng. Indien je meer wil weten over mijn toekomstplannen dan moet je maar blijven komen kijken.

grtjs




 

De Waarheid moet je zelf vinden en je moet het pad alleen gaan - en eigenlijk is er geen pad naar De waarheid. De Waarheid is een uitgestrekte oceaan die niet in kaart gebracht is, zij is onpeilbaar. Je moet ze zelf vinden, je moet eindeloos lopen, en die eindeloosheid zal een marteling worden, iets waar je bang voor bent als je niet begrepen hebt waar we het in begin over gehad hebben. Dan verdwijnt namelijk de tijd, dan leef je zo in die vol-ledigheid dat de tijd verdwijnt en leef je totaal in het heden, het hier en nu. Heb je ooit een vogel zijn glijden op zijn vleugels of een blad zien vallen of de zon zien schitteren op het water of de volle maan zien reflecteren op het water. Heb je dat al werkelijk gezien?, de schoonheid van dat moment?, op dat moment is er namelijk geen tijd: dat moment is eindeloos, maagdelijk, onvergankelijk,... tijdloos. Datzelfde zie je ook in een religieuze geest gebeuren. En het is alleen zo'n religieuze geest die het onmetelijke, het naamloze, kan ontvangen.


vrij vertaald naar de tekst van Jiddu Krishnamurti


Truth is the vast ocean which has not been charted: it is fathomless

Wetenschap beweert dat de Mens een eindproduct is van de evolutie, en dat zou je Darwinisme kunnen noemen. Veel is daar niet tegenin te brengen en wanneer je dat wel van plan bent zijt ge een creationist, en dat is een believer van een god die als bijberoep het heelal geschapen heeft, en dat is niet niks. Je zou ook gewoon tegen de stroom kunnen zwemmen en durven beweren dat de Mens niet het eindresultaat is van de Evolutie maar de oorzaak, met andere woorden is de Oerknal volledig in opdracht geweest van de Mens, en ik weet niet ofdat de wetenschap daar vrede mee kan nemen en evenzo voor de adepten van de verschillende godsdiensten. Dat zouden we eens moeten bespreken tussen pot en pint. Enfin, geniet ondertussen van het resultaat van de natuurlijk selectie en gelukkig zien we geen bonobo's op het podium rondhuppelen, evenmin als gepluimde aartsengelen, maar jonge mensen die hun creativiteit en liefde voor kunst kunnen uiten in een desondanks hoogstaande cultuur, een parel aan de kroon.

Sommige mensen doen mee met de Dodentocht van de Kadees omdat ze iets willen bewijzen en misschien alzo aandacht opeisen van hun omgeving, maar ik denk dus vooral zichzelf willen bewijzen en aan hun omgeving willen zeggen Hier sta ik dan, en Ik ben zoveel en evenveel waard als iedereen, en kijk eens hoe Mijn leven zin heeft. Zin geven aan je eigen leven is heel belangrijk en een push up aan je mentale en emotionele ruimte. Hoe zouden we dan niet ieders manier om zin te geven aan het eigen leven niet respecteren en onze steun geven en vooral onze kritiek - moesten we die al hebben - enkel voor ons zelf houden want niemand weet eigenlijk iets van de innerlijke ruimte in het denken van een ander, en dat we andersmans leven moeten respecteren wisten we al maar het gaat soms veel verder dan dat. Het gaat ook om de keuzes van de ander en hun zingeving aan hun leven. Die kunnen soms rare bochten maken in de biografie van iemands leven. Maar zoals Erich Fried het schijft Het is wat het is...

Een bijdrage wil ik besteden aan de update van de medische toestand van de hernia, hoe dat je het moet noemen weet ik niet meer sinds ik ontdenkt heb dat het in medische kringen ook epigastrische hernia wordt genoemd. De dag waarop deze gebeurtenis plaatsvond behoorde tot de zonnigste dagen van deze zomer en gaven een goed voorteken om een goede afloop te mogen verwachten. Het momentum begon op de noen maar het feit nam plaats om zestien uur, voor sommigen was dat lang wachten. De heelmeester heeft het beste van zichzelf gegeven en oordeelde om zijn patiënt halverwege onder volledige verdoving te laten brengen. De volgende dag was ik ondanks een slapeloze nacht goed gerecupereerd en mochten ze mij komen ophalen om terug huiswaarts te keren, tesamen met al het verband op mijn buik. Later toen ik mezelf helemaal voelde begreep ik dat er iets was achtergebleven in het momentum, een oud pakje dat zijn dienst had gedaan maar dat nu niet meer nodig was, het gaf me nu aligzins een lichtere indruk in mijn gevoelens.

Niet voor gevoelige zielen...
In ons O.K. stond er geen piano!... ;-)

If 
                                    
Rudyard Kipling
(1895)

Indien
vertaald door J.M. de Vries de Waal in 1942



Indien ge met bezonnen hoofd alom beroering kunt aanschouwen,

 Paniek en dreiging om u heen met kalme blik kunt gadeslaan

 Indien, waar ànd'ren aan u twijf'len, gij u zèlven kunt vertrouwen,

 Maar tòch die twijfel aan uw trouw óók kunt vergeven en verstaan

 Indien ge wachten kunt, het juiste tijdstip met geduld verbeiden,

 En, als een lastertong u treft, gij laster slechts met waarheid keert

 Indien, vervolgd door haat, ge tot geen wrokgevoel u laat verleiden,

 En daarbij nimmer met uw deugdzaamheid of wijsheid paradeert 

 Indien ge dromen kunt - nochtans u niet door dromen laat regeren

 Indien ge denken kunt, maar niet uw heil zoekt in gepeins alléén

 Indien ge alle wisselingen van het noodlot kunt trotseren,

 En rustig koers houdt, langs de klippen van triomf of rampspoed heen

 Indien ge kunt verduren, dat een schelm het woord, door u gesproken,

 verdraait, vervalst, en dan voor goede munt verkwanselt aan een zot

 Indien, als 't werk van héél uw leven voor uw ogen wordt gebroken,

 ge 't weder opbouwt, met gereedschap deels versleten, deels kapot 

 Indien ge met de fondsen, door uw vlijt en spaarzaamheid verkregen,

 een bod naar rijkdom hebt gedaan, een sprong gewaagd naar méér gewin,

 en 't is mislukt... en àl uw leed hebt ge voor iedereen verzwegen

 Uw hand grijpt weer de ploeg, en ge begint opnieuw bij het begin

 Indien ge, als het moet, uw zinnen en uw zenuwen kunt dwingen

 Uw doel te dienen, ook al ging hun energie reeds lang teloor,

 Opdat ge nog één laatste ruk aan hun vermogens kunt ontwringen,

 waaruit ge onverwachte wilskracht put voor het bevel: Zet dóór! 

 Indien ge met de menigte, maar óók met Vorsten kunt verkeren,

 Moreel en geestelijk de kern van beide in uw hart omvat

 Indien wélmenend vriend, noch fèl - verbitterd vijand, u kan deren

 Indien een ieder voor u meetelt, maar ge niemand overschat

 Indien ge nóóit een kostbare minuut onnuttig laat verlopen,

 Maar elke vliedende seconde naarstig arbeidt aan uw plan,

 Dàn ligt de weg naar Vrede, Voorspoed en Voldoening voor u open,

 En - wat oneindig méér betekent –

dan, m'n zoon,

zijt ge een mens!

Vandaag heb ik iemand een mooi citaat horen citeren, het moet volgens de citeerder komen uit de film Gone with the wind: "Laat het ego geen cheque schrijven die het lichaam niet kan betalen", en als er iemand is die dat kan bevestigen dat die inderdaad uit de beroemde film komt dan mag hij of zij dat altijd komen doen. Ik heb het in ieder geval onmiddelijk opgeschreven in mijn agenda omdat ik hem heel nauw voelde aansluiten met de realiteit van ons dagelijks leven. Laat me eerst uitleggen wat ik versta met de term ego. Dat deeltje in onszelf dat altijd botst met de omgeving kunnen we benoemen als het ego, dat wat altijd tegen de stroom wil zwemmen kunnen we benoemen als het ego, dat wat altijd verlangt datgene wat het niet kan krijgen kunnen we benoemen als het ego, dat wat een afkeer heeft voor sommige mensen en tegelijkertijd aangetrokken wordt door andere mensen kunnen we benoemen als het ego. En dan wil ik daarover geen oordeel uitspreken ofdat dat ego goedaardig of kwaadaardig is, want in sommige gevallen moeten we het ego dankbaar zijn voor zijn ijver om bepaalde omstandigheden in goede banen te hebben geleid, zoals de bekende spreuk van Reinhold Niebuhr zegt in het gebed van de sereniteit: "God, geef mij de zielerust om de dingen te accepteren die ik niet kan veranderen en de moed om datgene aan te pakken wat ik wel kan veranderen, en de wijsheid  om het verschil tussen die twee te zien". Het heeft dus allemaal te maken met wijsheid en die hebben we blijkbaar niet uit onszelf. Of toch? Of misschien heeft wijsheid te maken met de Gone with the wind, en dan heb ik het niet over de film met de populaire Clark Gable maar over de flow van het leven, dus meer zoals Bob Dylan's blowing in the wind. De betekenis en de waarde van te leven met de flow kunnen we misschien vinden door zijn kenmerken te bestuderen: Men heeft een duidelijk doel - Concentratie en doelgerichtheid - Verlies van zelfbewustzijn: men gaat volledig op in de activiteit en vergeet zichzelf - Verlies van tijdsbesef: de tijd vliegt voorbij - Directe feedback: succes of falen ten aanzien van de activiteit zijn onmiddellijk duidelijk, zodat men daarop het eigen handelen direct kan aanpassen - Evenwicht tussen de eigen vaardigheid en de uit te voeren activiteit: de bezigheden zijn nét niet te moeilijk, maar wel heel uitdagend - Een gevoel van persoonlijke controle over de situatie of activiteit - De activiteit is intrinsiek belonend, bijvoorbeeld erg leuk. Een zekere Mihaly Csikszentmihalyi heeft die acht kenmerken na een grondige studie voor ons mooi op een rijtje gezet en iedereen kan nu voor zichzelf onderzoeken en besluiten ofdat zijn leven in de flow zit of niet. Ongedekte cheques zullen dan niet meer zo vlug geschreven worden.

God schiep Adam doordat hij wat stof van de aardbodem nam en daaruit een volmaakt lichaam vormde, het lichaam van een mens. Toen blies hij in de neus van de mens en Adam begon te leven. God gaf Adam werk te doen. Hij moest al de verschillende soorten van dieren een naam geven. Adam heeft de dieren waarschijnlijk lange tijd bekeken om ze een naam te kunnen geven die het beste bij ze paste. Daarbij merkte hij iets op. Weet je wat? De dieren hadden allemaal een metgezel. Er waren vaderolifanten en moederolifanten, vaderleeuwen en moederleeuwen. Maar Adam had geen metgezel. Daarom liet God Adam in een diepe slaap vallen en nam toen een rib bij hem weg. Uit deze rib maakte God een vrouw voor Adam. Wat was Adam nu gelukkig! En stel je eens voor hoe blij Eva wel geweest moet zijn in zo’n mooie tuin te mogen wonen! Nu konden zij kinderen krijgen en samen gelukkig zijn. God wilde dat Adam en Eva voor altijd zouden leven. Zij moesten de hele aarde net zo mooi maken als de tuin van Eden. Wat moet het Adam en Eva blij hebben gemaakt dit te mogen doen! Had jij ook niet graag meegeholpen de aarde tot een mooie tuin te maken? Maar Adam en Eva bleven niet zo gelukkig. Laten we eens zien waarom niet. Psalm 83:18; Genesis 1:26-31; 2:7-25
Nee ik ben (nog) niet seniel geworden, het bovenstaande is een uittreksel van het meestverkochte boek ter wereld en ik nam het hier ter hand omdat je hier het moment vindt waarop de mens de grote en onvergeeflijke vergissing maakte om alles profaan te maken door de dieren - en waarschijnlijk ineens al de rest ook - een naam te geven. In de huidige tijd weten we dankzij de wetenschap dat de basis van alle dingen een sacrale energie is (Higgs-boson?), voorgesteld in deze eenvoudige tekening: