De Kern van iedere mens is Stilte Als je je niet thuis voelt in het NU
maakt het niet uit waar je heen gaat, want je neemt je onbehagen overal mee naartoe.
Eckhart Tolle
29-05-2011
schaap of Mens?
Het centraliseren van een god in een "geloof" gieten vraagt om duizend en één problemen die ondersteund worden door mantra's zoals God save America en La illaha illah Allah. Esoterischeinteresse schuwt mede daarom het bewieroken van altaars en alle soorten tempels. De ene plaats die terecht de naam waardig is, is de sacrale ervaring van de alomtegenwoordige eenheid. Theologen lopen verloren in het moeras van hun eigen geschrijf, en het ene boek moet meestal het vorige verduidelijken, zodat de schapenstal op de duur afhaakt en zich slechts kan wentelen in oppervlakkige rituelen en onbegrijpbare psalmen meezingt, terwijl de voorganger zich vergrijpt aan ongepast zinnelijk genot. Daarom moet aan Volwassen Mensen slechts één onderwijs gepromoot worden en dat is op zoek te gaan naar het innerlijke numinus, de moeder aller dingen en wezens, dat vrij is van alle dogma's.
"het" is inderdaad moeilijk te vatten. Met ons denken proberen we "verlichting" en "inzicht" te begrijpen vanuit de dingen die we kennen. We zijn onrustig en we willen rust bereiken, we voelen ons onwetend en we willen weten, we leven een zinloos leven en we willen zin in ons leven brengen, we voelen ons ongelukkig en we willen gelukkig zijn, we zoeken zelfs een relatie die ons zal gelukkig maken (!?), enzovoort enzovoort. Sommigen onder ons zoeken een oplossing hiervan door het hebben van status, macht en geld. Anderen willen het nirvana bereiken om te kunnen ontsnappen uit hun wereldse frustraties en hun mentale pijnen, we blijven op die manier altijd steken in een dualistische confrontatie. Maar die paden leiden helemaal niet naar ons verwachtte doel, als we eerlijk met onszelf zijn zullen we moeten bekennen dat geen enkel pad leidt naar een bevredigend antwoord op onze vragen. Daarom moeten we op zoek gaan naar de essentie van het pure geluk, en dat is het één voelen met alle dingen en alle mensen. Alleen die ervaring geeft het ultieme resultaat, we zijn op dat moment bevrijd van alle vragen. Het lijkt een onmogelijke opdracht, maar dat is enkel zo voor het denken, en dat is voor de doorsnee mens de schijnbare troon van het ego, maar dat is het niet ! Het denken is louter het instrument van de sacrale stilte in de Mens. Voor die sacrale stilte is het helemaal niet moeilijk te vatten, het is haar natuurlijk staat. Je hoeft het niet te verwerven, je moet enkel de illusie doorprikken met gedurig je dogmatisch denken in vraag te stellen.
Een monnik realiseert zich dat, voordat
hij zich kan 'verlichten', eerst van het échte leven moet 'proeven'. .
De film begint als Tashi (Shawn Ku),
een jonge monnik, drie jaar, drie maanden en drie dagen afgezonderd heeft gemediteerd. Als hij wordt
opgehaald door de monniken uit het klooster lijkt hij meer dood dan levend. Het
kost Apo (de hoofdmonnik) flink wat moeite hem op te peppen. Als Tashi eenmaal
bij zijn positieven is, merkt hij langzamerhand dat hij toch nog bepaalde
gevoelens heeft, die hij eigenlijk verwacht had niet meer te hebben...Zijn vriend denkt er het zijne van en is bedroefd. Apo
denkt dat Tashi er eventjes uit moet. Een tripje naar het dorp brengt Tashi
'verder van huis'. Hij ontmoet daar namelijk Pema (Christy Chung) en wordt
verliefd. Hij droomt 's nachts dat Pema hem komt opzoeken. Terug in het klooster
hinkt Tashi tussen twee gedachten: blijven of weggaan. Als hij hoort van Apo dat
zijn droom géén droom was, is het duidelijk voor hem. De grote Siddharta had
toch ook een normaal leven gehad voor hij verlicht werd, dus waarom hij
niet...
Tashi trekt zijn gewone kleren aan en
gaat terug naar het dorpje (mooie scène als hij het water in loopt). Hij vindt
Pema, zijn toekomstige geliefde. Het heeft zo moeten zijn, denkt Tashi. Niet
iedereen is het daar mee eens, want Pema stond al op 'het verlanglijstje' van
een andere man. Oeps! Pema en Tashi trouwen, krijgen kinderen en worden
gelukkig. Of toch niet?
Superlatieven schieten tekort bij deze
prachtige film over het boeddhisme, geloof en liefde. Opgenomen in Ladakh,
India, met hele mooie plaatjes. (en dan bedoel ik niet alleen van het landschap)
Ook de mensen, in hun klederdracht en de erotische scènes. Jazeker, er zitten
zelfs heuse lessen uit de Kama Sutra in! Er wordt heel weinig in gesproken,
maar de beelden en geluiden spreken voor zichzelf. Sterker nog, de geluiden
nemen een heel belangrijke plaats in. Ook kleuren hebben een functie in deze
film; ze lopen parallel met de emotionele toestand van Tashi. Regisseur Pan
Nalin is zeven jaar met deze film bezig geweest, dus de film moest perfect
worden. Naar mijn mening is ie dat ook geworden!
Tashi wordt in het gewone leven
blootgesteld aan allerlei verleidingen en geeft hier dan ook regelmatig aan toe.
Gewoon als een normaal mens. De film neemt wel een ander standpunt in dan andere
films over Tibet, want we horen Pema zeggen dat Prins Siddharta, toen de tijd,
niet nagedacht heeft over de gevolgen van zijn actie. Wat voor een verdriet en
schaamte hadden zijn vrouw en kind wel niet! Leuk dat je wilt ontdekken wat het
leven inhoudt, maar had dat eerder bedacht! Nu heb je een vrouw en een kind, die
je wel even achterlaat... De parallel wordt heel mooi getrokken in deze film,
maar de kritieke kanttekening is wel gezet!
Vandaag stond homeopathie wederom in het vizier van de wetenschappelijke garde. Zij schijnen geen beweringsgrond te hebben gevonden om het onomstotelijk bewijs te kunnen leveren van zijn nut. De populaire flesjes en granullen blijken te zijn gevuld met puur water, en dus niet behebt te zijn met enige medicinale waarde. Deze discussie tussen de conventionele geneesheren en de alternatieve aanhangers verloopt al enkele decennia's. Ondertussen heeft de lijdende burgerij zijn weg gevonden in het vocabulair van Samuel Hahnemann's nalatenschap. De activisten beweren dat zij zelf, hun kinderen en zelfs hun huisdieren al flink geholpen werden met een verscheidenheid van het zogezegde waterproduct. Volgens de klassieke dokters is homeopathie en trouwens het hele gamma uit de alternatieve rekken alleen behulpzaam voor de Maladie imaginaire. De rauwe discussie zou meteen opgelost en gladgestreken zijn moesten de beide partijen enig flauw idee hebben op welke basis de werking van deze behandeling steunt. De sleutel van de homeopathie is esoterie, niet meer dan dat. Geneeskunde die pretendeerd te zijn geschoold door volwaardige kennis heeft het daar blijkbaar moeilijk mee, misschien ook die die zichzelf alternatief noemt. Desondanks zou het lonend zijn om die esoterische achtergrond iets meer te bewandelen, zodat het verziekt proletariaat wat minder zijn toevlucht moet zoeken in prozac en nutteloze antibiotica. In dezelfde krant van vandaag stond ook een artikel dat 1 op de 4 baby's teveel paracetamol krijgen voorgeschreven door dezelfde waakhonden die erop toezien dat onze ziekenfondsen geen onnodige investeringen besteden in niet-conventionele genezingsvormen.
Waar is mijn huis als de liefde in mij is? Tot welke Bron moet ik nog bidden als de liefde in mij danst? Welke cultuur of religieus decor kan mij nog iets bieden als ik zelf de speler en het spel de regisseur en de toeschouwer blijk te zijn ... Marcel Messing
Marcel Messing heeft het mooi verwoord vind ik. Het Spel en de Speler, de Regisseur en de Toeschouwer zijn Eén. Er is geen sprake van dat we kunnen spreken van een God in ons of in de Hemel. Heel de vertoning is een illusie en ze is perfect gespeeld. Wie zoekt God? Wie vindt God? Het draait altijd om Dezelfde. Moeilijk om met het "denken" te begrijpen, want dat is trouwens niet in staat om dat te begrijpen. Het "denken" is slechts in staat om te functioneren in de illusie, waarvoor het natuurlijk goed uitgerust is, met oa zintuigen van hoge kwaliteit, soms met de hulp van inventieve accesoires, soit. Het denken kan alleen redeneren en rationaliseren, het hoogste inzicht daarentegen kunnen we alleen intuïtief ervaren in het nu, en dat is onbereikbaar voor het denkinstrument. Er was nooit een begin en er zal nooit een einde aan komen. Het Universum met al de Melkwegstelsels leeft voor eeuwig en bestaat slechts in dit Moment. De zoeker zoekt maar is nog niet tot het inzicht gekomen dat hij of zij nooit iets kwijt gespeeld is, dat hoort natuurlijk bij het Spel van de Illusie.
Je ware identiteit is gevestigd in het hier en nu, eens je dat intuïtief gevonden hebt, oftewel herontdekt, zul je dat punt nooit meer uit het intuïtieve oog verliezen...tot dan is het niet te be-grijpen.
tot dan leef je in de spiegel - je ware ik kijkt naar de spiegel - uiteindelijk kom je tot inzicht dat er zelfs geen spiegel is
met een korte boodschap van de grappige U.G. Krishnamurti
Het principe van compassie of mededogen ligt ten grondslag aan alle religieuze, ethische en spirituele tradities; steeds opnieuw wordt daarmee een beroep op ons gedaan alle anderen te behandelen zoals wij zélf behandeld willen worden. Compassie is onze drijfveer om ons onvermoeibaar in te zetten voor het verzachten van het leed van onze medeschepselen, om terug te treden uit het middelpunt van onze wereld en een ander voor het voetlicht te plaatsen, en om recht te doen aan de onschendbare heiligheid van ieder mens en een ieder, zonder enige uitzondering, te behandelen met volstrekte waardigheid, billijkheid en respect.
Daarbij hoort tevens de opdracht om er zowel in het openbare als in het privé-leven voor te waken geen enkele vorm van leed te veroorzaken. Door gewelddadig te handelen, door de kwaliteit van het leven van een ander te verslechteren, door de grondrechten van die ander te misbruiken of te ontkennen, en door haat te zaaien met laatdunkende uitingen over anderen - zelfs over onze vijanden - doen wij de menselijkheid die wij allen met elkaar delen geweld aan. Wij erkennen dat wij er niet in zijn geslaagd een leven te leiden vervuld van compassie en dat sommigen uit naam van hun religieuze overtuiging het totale menselijke leed zelfs groter hebben gemaakt.
Daarom roepen wij iedere man en vrouw op om ~ compassie opnieuw te maken tot de kern van moreel handelen en van religie ~ terug te keren naar het oude principe dat iedere interpretatie van geschriften die aanzet tot geweld, haat of minachting geen enkele legitimiteit heeft ~ garant te staan voor de verstrekking van correcte en respectvolle informatie over andere tradities, godsdiensten en culturen aan jongeren ~ positieve waardering van culturele en religieuze verscheidenheid te stimuleren ~ bij te dragen aan medeleven, gebaseerd op kennis, voor het leed van alle mensen, ook van hen die wij als onze vijanden zien.
Het is van wezenlijk belang dat wij compassie of mededogen in onze gepolariseerde wereld maken tot een duidelijke, lichtende en dynamische kracht. Indien compassie is geworteld in principiële vastbeslotenheid om uit te stijgen boven egoïsme, kan zij politieke, dogmatische en religieuze grenzen oversteken. Als product van onze wezenlijke afhankelijkheid van elkaar, speelt compassie een fundamentele rol binnen menselijke relaties en bij een volwaardig mensdom. Compassie of mededogen voert naar verlichting en is onmisbaar voor het realiseren van een eerlijke economie en een harmonieuze wereldgemeenschap die in vrede leeft met elkaar
De filosofie van Nobelprijswinnaar Rabindranath Tagore was dat
"God" of "spiritualiteit" in het dagelijks leven kon worden
ervaren. Je moet alleen leren bewust te kijken naar je omgeving, de natuur,
dieren en mensen. Hoe wordt zijn visie in deze tijd gedragen?
Over Rabindranath
Rabindranath Tagore is de zoon van Debendranath Tagore, een
belangrijke leider van de Bengaalse hervormingsbeweging de Brahmo Samaaj. Deze
richtte zich op de uitleg van het hindoeïsme zoals die wordt beschreven in de
Oepanishads. Rabindranath startte na zijn studies een experimentele school
Shantiniketan waarin de Oepanishads centraal stonden. De bedoeling was een
ashram Indiase stijl te creëeren waar op Westere manier onderwijs werd gegeven.
Daar schreef hij zijn beroemde werk Gitanjali. Hij werd bekend als groot
dichter, schrijver, schilder, hervormer en componist. Hoewel hij niet politiek
bewogen was, was hij wel een goede vriend van Mahatma Gandhi en werd hij
wereldberoemd als de stem van India's spirituele erfgoed. Hij overleed 7 augustus
1941. Dit jaar precies 70 jaar geleden.
Oost-West Tagore werd niet alleen geroemd in Bengalen of India, maar ook
in het Westen. Zo was de Nederlandse psychiater en schrijver Frederik van Eeden
een groot bewonderaar. En ook Albert Einstein was onder de indruk van deze man.
Voor Einstein stond(en) Tagore (en Gandhi) voor vriendelijkheid, schoonheid en
waarheid. Tagore heeft de eeuwenoude Indiase visie op de wereld en het leven
ontsloten voor een Westers publiek. In zijn werk Naibedya (Offeringen) schreef
hij over de spirituele essentie van de waarheid.
Kleine dingen
Tagore zocht het in de kleine dingen. Zelf stond hij in nauw
contact met de natuur. Hij werd steeds weer geraakt door de kleuren en de
schoonheid, geuren en kleuren van de wereld om hem heen. Deze benadering kunnen
we ook nu nog proberen te leren. In het kader van zijn geboortedag 150 jaar
geleden, zijn er verschillende activiteiten om deze grote man te herdenken.
Toch zijn er ook mensen die nog nooit van hem hebben gehoord. Welke indruk laat
Tagore achter op mensen die hem nu leren kennen? En waarom zijn sommigen al
jaren verslingerd aan zijn werken?
(bron De Lotusvijver)
bij een Indische
Nobelprijswinnaar (voor literatuur) past natuurlijk het best etnische en
sfeervolle muziek met een sitaar en om de kerk in het midden te houden ook een
gitaar...
Laat mij niet bidden om gevrijwaard te worden voor gevaren maar om ze
zonder vrees tegemoet te treden.
Laat mij niet vragen dat mijn pijn
verzacht wordt, maar dat ik de moed zal hebben om haar te
doorstaan.
Laat mij niet zoeken naar bondgenoten op het slagveld van het
leven, maar laat mij vertrouwen op mijn eigen kracht.
Laat mij niet
in angstige vrees smeken om gered te worden, maar hopen op het geduld en de
rust om mijn vrijheid te winnen.
Geef mij dat ik geen lafaard zal zijn,
die alleen in voorspoed uw genade voelt; maar laat me het houvast van uw
hand voelen in mijn mislukkingen.
De dingen gebeuren, in de wereld en met onszelf, zoals ze moeten gebeuren. De discussie over de vrije wil of voorbestemdheid is nog niet ten einde, maar zal ook nooit opgelost geraken. Het is zoals Kant het noemde: een antinomie, de twee standpunten kunnen beiden met stevige argumenten verdedigd of afgebroken worden, de uitslag blijft altijd hetzelfde. Momenteel lees ik een boek over de filosofie van Kierkegaard. Hij raadde iedereen aan om te blijven twijfelen, nooit tevreden te zijn met de antwoorden die uit de rede komen, omdat beweerde hij, de rede onmogelijk de antwoorden kan kennen, de leefwereld van het denken is namelijk begrensd. Iedere mens moet zich door die grote Twijfel heen werken, totdat hij in de Leegte terecht komt, een gelijkaardige houding vinden we ook terug in de Zen. Dan leeft de Mens wederom in de onschuld van het Paradijs, dan pas kan hij authentiek zijn en leven in het hier en nu, bevrijd van alle dualiteit.
Men moet de dingen hun eigen stille, ongestoorde ontwikkeling laten die van diep binnenin komt, en door niets opgejaagd kan worden, alles is uitdragen
en dan baren.
Rijpen als de boom, die zijn sap niet opjaagt en vol vertrouwen in de lentestormen staat zonder angst dat daarna geen zomer zou komen die komt toch! Maar hij komt alleen voor de geduldige die daar zijn, alsof de eeuwigheid voor hen ligt zo zorgeloos, stil en wijds
Men moet geduld hebben met het onopgeloste in het hart en verzoeken, de vragen zelf lief te hebben als gesloten kamers en als boeken
die in een zeer vreemde taal geschreven zijn.
Het gaat erom in alles te leven als men in de vraag leeft leeft men langzaam zonder het te merken op een vreemde dag het antwoord binnen.
Trouwe lezers zullen al opgemerkt hebben dat ik van interessante voordrachten alleen nederlandstalige versies zoek en plaats. Maar deze keer is dat niet mogelijk, later volgt er misschien een ondertitelde versie, niettemin wil ik deze versie niet weren uit mijn blog omdat deze toespraak juist zo waardevol en prachtig is. Caroline Casey is namelijk blind geboren, en als je haar op het podium ziet rondlopen kun je dat niet geloven. Hopelijk kan je met een basiskennis Engels haar woorden verstaan en haar getuigenis volgen en begrijpen.
Het kan ooit gebeuren dat je in de knoop zit met jezelf, ga dan de miserie niet uit de weg, maar ga de confrontatie aan met je problemen, zonder onmiddelijk te willen grijpen naar zogezegde rationele oplossingen. Maar laat de knoop zijn zeg doen. Knopen zeggen ons inderdaad iets, het zijn zoals spiegels. Ze nodigen ons uit om goed te kijken, om even stil te staan bij onszelf. De draad van dit onderwerp nodigt me uit om iets te vertellen over één van de Tarotkaarten, namelijk over Zwaarden Acht. Op de kaart zien we een vrouwelijk personage die zich in een hachelijke situatie bevindt. Ze zit gevangen tussen een achttal gevaarlijke zwaarden; ze is vasgebonden en geblinddoekt; daardoor ziet ze natuurlijk niet dat ze niet echt door de zwaarden wordt omsingeld, dat is enkel zo in haar denken. Ze kan eigenlijk zo uit haar situatie stappen, en het touw zal ook wel niet goed vastgemaakt zijn, want we zien er geen knoop in. De kaart nodigt ons uit om de stap te zetten uit de situatie; ieder moment maken we keuzes en ieder moment is het gevolg van vorige keuzes. Iedere dag kunnen we opnieuw kiezen tussen gelukkig zijn ofwel ongelukkig zijn, op zich lijkt dat geen moeilijke keuze, maar toch kiezen de meeste mensen voor het laatste. Ze vinden altijd wel een goed argument...beweren ze...
Jiddu Krishnamurti op zesentachtig jarige leeftijd gaf deze uiteenzetting in het Zwitserse Saanen in 1981
Personen van zijn niveau en met een dergelijk inzicht hebben inderdaad geen betrokkenheid meer met hun omgeving en met hun publiek; het is een paradox, want voor de spirituele gemeenschap en voor allen die geïnteresseerd zijn, zijn ze een onvermoeibare wegwijzer. Het is niet mogelijk om dit verschijnsel met het denken te begrijpen. We proberen dat wel via gefilosofeer en redeneringen, maar het is niet mogelijk, ons oordeel zal altijd gekleurd zijn door de status van onze eigen psyche. Als we het niet bekijken als een koan zullen we nooit naar een antwoord toekomen. Een koan oplossen doe je via de stilte van de meditatie, de triptiek van dharana, dhyana en samadhi. Toch en niettemin moet de adept niet te vlug in de veronderstelling leven dat een eindresultaat verwacht kan worden. Alles hangt af van wat je met het mediteren wenst te bereiken, wil je beter functioneren op de werkvloer of wil je door de deur van de ultieme waarheid stappen. Als je voor dat laatste kiest ga je voor een weg die onvoorspelbaar en onbeoordeelbaar is door anderen en zeker niet door de rede. Terwijl je wel door de anderen, die het niet be-grijpen, etiketten krijgt opgeplakt; zo werkt het onvolwassen denken nu eenmaal.
Het antwoord ligt niet in het verstand. Je kunt het denken niet gebruiken om je te bevrijden van de problemen en kronkels die het denken zélf heeft gecreëerd. Het is een nobel streven, maar gedoemd om te mislukken.
"Alleen in landloosheid schuilt de hoogste waarheid"
Kapitein Achab
Kapitein Achab was geobsedeerd door zijn zoektocht naar de Witte Wavis; het verhaal van Herman Melville blijkt een metafoor te zijn voor het archetype van de zoekende reiziger. De zoeker die antwoorden op grote levensvragen zoekt doorheen mentale en relationele conflicten, en vooral ook spirituele crisissen, en die niet tevreden is met ersatz. De Witte Walvis is het laatste obstakel dat vernietigd moet worden om de ultieme Werkelijkheid te kunnen herontdekken. Het verhaal uit 1851 heeft helemaal niets te maken met deze moderne toeristen die de ervaring van hun leven meemaakten.
Veel mensen worden ook tegelijkertijd geliefd en gehaat... Verschillende religieuzen houden ook van kinderen en in ziekenhuizen genezen ze soms ook patiënten... En mirakels gebeuren tegenwoordig ook, zie maar naar John van God... (later meer hierover)
Anderzijds moet ik bekennen dat het goed is dat moderne zoekers op zoek gaan naar de mens achter het idool dat zich Jezus Van Nazareth noemde. Op zoek gaan naar antwoorden op metafysische levensvragen is een trend die van alle tijden is en blijft, en in mijn ogen was Jezus daar een trendsetter van, zoals velen van zijn genre. Deze individuen zijn ook van alle tijden, sommigen worden bekend en vele anderen blijven onbekend. We hoeven ze niet op onze handen te dragen, maar wel hun weg te volgen; maar altijd is het een weg die onbetreden is, voor iedereen is de weg anders. Bijgelovige fans die blijven hangen voor de posters van hun lieveling missen het echte leven, terwijl ze de kans laten voorbijgaan om zelfstandige en volwassen mensen te worden.
Soms vraag ik me af ofdat dat wel mogelijk is: je-zelf in de weg zitten. Als het niet mogelijk is hoef je aan je-zelf niets te veranderen. Laat de personen in hun wijsheid voortleven, hun profane levenswijze is perfect zoals het moet zijn. Zelfs Jezus was niet voortdurend iedereen aan het terechtwijzen, hij kon meegenieten met hun plezier, leefde mee met hun verdriet, en was ieders vriend. Hij luisterde naar ieders woord en gaf soms zijn mening aan wie het vroeg. Hij was een levensgenieter en had ontzag voor de wonderen en de schoonheid van de natuur. Leefde van moment tot moment en aanvaarde geen gezag naast de stem van zijn hart. Dat was natuurlijk een doorn in het oog van de rabijnen, het vervolg was voorspelbaar.
Als wijze van appreciatie plaats ik hier met plezier de bijdrage van Paul de Blot die onlangs op zijn blog verscheen. Hij behandelt hierin datgene wat voor ons allemaal belangrijk is, namelijk leven vanuit een innerlijk gevoel van éénheid met al wat leeft op deze planeet. Dat is niet vanzelfsprekend, omdat hiermee de grenzen tussen individuen verdwijnen, voor de meesten onder ons is dat een stap te ver. Niettemin is dat de enige oplossing om te evolueren naar een spirituele broederschap.
Franciscus
"Als we de laatste maanden het nieuws volgen staat alles in brand en we hebben geen effectieve blusapparatuur. Het is alsof we in onze planning nergens meer houvast kunnen vinden.
We zien telkens weer hoe door de democratische bewustwording de mensen steeds harder strijden om hun vrijheid en de situatie daarmee steeds minder beheersbaar maken waardoor steeds grotere verwarring ontstaat. Dat ervaren we niet alleen in onze politiek, maar ook op wereldniveau. Volkeren en groeperingen komen in opstand tegen heersers om hun vrijheid te bevechten zoals we nu zien in het Midden Oosten. We zien hoe gemakkelijk deze brand uitslaat naar andere gebieden van de wereld.
Niet alleen menselijke vrijheid maakt planning onmogelijk, maar ook de onvoorspelbaarheid van de natuur waar we geen greep op hebben. Na de watersnood in Pakistan waarvan de gevolgen nog niet geheel te overzien zijn volgden de desastreuze overstromingen in Australië en als hoogtepunt van de ellende de tsunamie in Japan. Het trotse en technisch hoog ontwikkelde Japan, dat in staat was de atoombom te overleven wordt nu getroffen door een complex van rampen die onbeheersbaar zijn. Een zware aardbeving, een ontzagwekkende tsunamie die drie havens, een vliegveld en een belangrijke industriële regio wegvaagt, het gevaar van een nucleaire ramp en nu ook nog de dreiging van een cholera-, tyfus- en griep-epidemie.
In een dergelijke onvoorspelbare situatie zijn er geen rationele oplossingen mogelijk. Het gaat om mensen in wanhoop die ondanks hun grote vrijheid geen houvast vinden en zich machteloos voelen. Ofschoon we in Nederland niet direct in deze ellende betrokken zijn, ervaren we zeker ook de gevolgen ervan, want we zitten in een wereldomvattend netwerk niet alleen van economische en politieke verbondenheid, maar ook van menselijke verwevenheid met elkaar.
De grote vraag die ons bezig houdt is de zinvraag, waar niemand concreet antwoord op kan geven. Het postmodernisme wijst alle filosofische systemen af als een onhoudbaar antwoord op de zinvraag. Volgens hen is enkel het relatiesysteem in staat om houvast te geven aan onze zinvraag. Dat blijkt ook uit de ervaring van mensen in het dieptepunt van hun leven. De psychiater Viktor Frankl beschrijft in het vernietigingskamp van de Joden in Dachau hoe mensen dood gingen uit wanhoop. Enkel menselijke relaties en vriendschap konden hun kracht geven om te overleven. Dat is ook de ervaring uit mijn kamptijd dat je zonder vrienden het kamp niet kon doorstaan.
Bij al die rampen, in al die oorlogen blijkt telkens weer dat het enige houvast en de enige redding wordt gevonden in de menselijke relaties, bij vrienden die je helpen en geliefden die je houvast bieden. Het zijn de 50 onbekende namen die aan de kernreactor in Japan met eigen levensgevaar alles doen om een ramp te voorkomen en daarmee duizenden mensenlevens kunnen sparen. Het is deze verantwoordelijkheid voor de medemens, deze openheid voor vriendschap en relaties die als enig houvast bieden om in uitzichtloze situaties staande te blijven.
Het gaat altijd weer om mens te zijn, mens voor anderen en met anderen. Vrijheid gaat niet om willekeur, het is geen vrijheid om macht uit te oefenen of naar bezit te graaien. In haar wezen gaat het om vrijheid als mede-verantwoordelijkheid voor de ander, met nadruk op mede. Dat is de openheid voor relaties en gerichtheid op vriendschap, op het samen iets doen om te overleven.
Hartelijke groet,
Paul de Blot Hoogleraar Business Spiritualiteit Nyenrode Business Universiteit"
Life is not a problem to be solved. Life is a mystery to be lived. Osho
Het leven is geen probleem dat moet opgelost worden. Het leven is een mysterie dat moet geleefd worden Osho
Creationisme of Evolutie, het is inderdaad niet één van beiden, maar eerder beiden tesamen; moeilijk te begrijpen in de twee kampen. De oplossing ligt zoals altijd in de schatkamer van je innerlijke Stilte, en ik schrijf het speciaal met een hoofdletter. Want met Stilte bedoel ik niet een bepaalde leegte in je hoofd of in je hart. De Stilte die ik bedoel is niet de afwezigheid van geluid (misschien heb je het ook gewaar geworden bij Faithless). Leegte met een hoofdletter is de bron van alle materie, en materie op zich is dus de expressie van de Leegte. Daar kan je mee in contact komen via de praktijk van de meditatie. Meditatie is zoals een upgrade van je persoonlijkheid, het linkt je aan je ware identiteit, zoals je navelstreng je ooit verbonden heeft aan de bakermat van je familie. Je ware identiteit is de eenheid met alle mensen en alle dingen, met andere woorden: het ganse universum. Als je eenmaal die ervaring hebt beleeft kan je ze nooit meer vergeten. In ieder moment van de dag herken je dan diezelfde ervaring, alles is vervat in dat ene "hier en nu". En dan kan geen enkele theoloog of wetenschapper je nog op andere ideeën brengen. Natuurlijk zijn de gevolgen van een dergelijk inzicht niet te overzien en moeilijk te delen met personen die niet door die inwijding gegaan zijn; het is misschien te vergelijken met een inwijding. Het is eigenlijk ieders erfrecht, en niet het privilege van enkelen. Maar de eerste stap moet je wel zelf zetten. Wees eens stil en luister...
Franciscus
Roei roei roei de boot langzaam langs de stroom vrolijk en blij vrolijk en blij 't leven is maar een droom
Het gaat hier blijkbaar van kwaad naar erger, wat het niveau van de boxen betreft toch. De volgende sfeerbeelden dateren van tweeduizend en vijf, de plaats waar het zich afspeelde was Rock Werchter. Op dat ogenblik stonden er duizenden jonge mensen op de weide. De groep Faithless stond op het podium en leidde het publiek naar hoge euforisch momenten. Mijn zoon en zijn beste vriend waren erbij, ergens vooraan. Via Belgacom konden we thuis ook alles volgen. Mijn hart is verloren wanneer het al deze data moet verwerken. Het ritme van het slagwerk en ook het buitengewone charisma van de zanger Maxwell Fraser, maar vooral de intense innerlijk beleving van deze man maken iets los in mijn gevoel. Ik voel zijn beleving van eenheid met zijn publiek, dat als één centrum in dit heelal ademt en leeft. Probeer het in ieder geval tot het einde met mij te beleven. Hierna beloof ik dat mijn blog wat rustiger gaat worden, met een kinderliedje nog wel...
Enya en andere meditatieve muziek zijn zalvingen voor de ziel en onontbeerlijk om van het dagelijks leven iets sacraals te maken, zo in de late uurtjes of zomaar en zelfs in de auto, met de boxen juist boven het niveau van de motor. Maar het hoeft niet altijd verfijnde muziek te zijn, het kan ook wat harder, zelfs het slagwerk van Metallica kan een sleutel zijn om de ziel te ontroeren, gedragen door de emotie van het publiek, gewoon fantastisch...zet je schrap
Zo dicht bij, maakt niet uit hoe ver weg Zou niet verder van het hart weg kunnen zijn Voor altijd vertrouwend op wie we zijn En niets anders doet er iets toe
Mezelf nog nooit zo geopend Het leven is van ons, we leven het op onze manier Al deze woorden zeg ik gewoon niet En niets anders doet er iets toe
Ik zoek vertrouwen en dat vind ik in jou Elke dag is voor ons iets nieuws Sta open voor een nieuwe blik En niets anders doet er iets toe
Nooit iets gegeven om wat ze doen Nooit iets gegeven om wat ze weten Maar ik weet Zo dicht bij, maakt niet uit hoe ver weg Zou niet verder van het hart weg kunnen zijn Voor altijd vertrouwend op wie we zijn En niets anders doet er iets toe
Nooit iets gegeven om wat ze doen Nooit iets gegeven om wat ze weten Maar ik weet Mezelf nog nooit zo geopend Het leven is van ons, we leven het op onze manier Al deze woorden zeg ik gewoon niet En niets anders doet er iets toe
Ik zoek vertrouwen en dat vind ik in jou Elke dag is voor ons iets nieuws Sta open voor een nieuwe blik En niets anders doet er iets toe
Nooit iets gegeven om wat ze zeggen Nooit iets gegeven om de spelletjes die ze speelden Nooit iets gegeven om wat ze doen Nooit iets gegeven om wat ze weten En ik weet Zo dicht bij, maakt niet uit hoe ver weg Zou niet verder van het hart weg kunnen zijn Voor altijd vertrouwend op wie we zijn Nee niets anders doet er iets toe
Met Toon Hermans kon je lachen en schateren, maar een echte traan kon er ook eens bij komen. Hij zette de mensen aan het denken en toonde hen een weg om het leven te relativeren, hun verdriet en hun emotionele pijn. Maar natuurlijk zonder hen te schokeren, hij was zo een lieve man. Luister maar even...
