Samsara, van regisseur Pan
Nalin (2001)
Een monnik realiseert zich dat, voordat
hij zich kan 'verlichten', eerst van het échte leven moet 'proeven'. .
De film begint als Tashi (Shawn Ku),
een jonge monnik, drie jaar, drie maanden en drie dagen afgezonderd heeft gemediteerd. Als hij wordt
opgehaald door de monniken uit het klooster lijkt hij meer dood dan levend. Het
kost Apo (de hoofdmonnik) flink wat moeite hem op te peppen. Als Tashi eenmaal
bij zijn positieven is, merkt hij langzamerhand dat hij toch nog bepaalde
gevoelens heeft, die hij eigenlijk verwacht had niet meer te hebben...Zijn vriend denkt er het zijne van en is bedroefd. Apo
denkt dat Tashi er eventjes uit moet. Een tripje naar het dorp brengt Tashi
'verder van huis'. Hij ontmoet daar namelijk Pema (Christy Chung) en wordt
verliefd. Hij droomt 's nachts dat Pema hem komt opzoeken. Terug in het klooster
hinkt Tashi tussen twee gedachten: blijven of weggaan. Als hij hoort van Apo dat
zijn droom géén droom was, is het duidelijk voor hem. De grote Siddharta had
toch ook een normaal leven gehad voor hij verlicht werd, dus waarom hij
niet...
Tashi trekt zijn gewone kleren aan en
gaat terug naar het dorpje (mooie scène als hij het water in loopt). Hij vindt
Pema, zijn toekomstige geliefde. Het heeft zo moeten zijn, denkt Tashi. Niet
iedereen is het daar mee eens, want Pema stond al op 'het verlanglijstje' van
een andere man. Oeps! Pema en Tashi trouwen, krijgen kinderen en worden
gelukkig. Of toch niet?
Superlatieven schieten tekort bij deze
prachtige film over het boeddhisme, geloof en liefde. Opgenomen in Ladakh,
India, met hele mooie plaatjes. (en dan bedoel ik niet alleen van het landschap)
Ook de mensen, in hun klederdracht en de erotische scènes. Jazeker, er zitten
zelfs heuse lessen uit de Kama Sutra in! Er wordt heel weinig in gesproken,
maar de beelden en geluiden spreken voor zichzelf. Sterker nog, de geluiden
nemen een heel belangrijke plaats in. Ook kleuren hebben een functie in deze
film; ze lopen parallel met de emotionele toestand van Tashi. Regisseur Pan
Nalin is zeven jaar met deze film bezig geweest, dus de film moest perfect
worden. Naar mijn mening is ie dat ook geworden!
Tashi wordt in het gewone leven
blootgesteld aan allerlei verleidingen en geeft hier dan ook regelmatig aan toe.
Gewoon als een normaal mens. De film neemt wel een ander standpunt in dan andere
films over Tibet, want we horen Pema zeggen dat Prins Siddharta, toen de tijd,
niet nagedacht heeft over de gevolgen van zijn actie. Wat voor een verdriet en
schaamte hadden zijn vrouw en kind wel niet! Leuk dat je wilt ontdekken wat het
leven inhoudt, maar had dat eerder bedacht! Nu heb je een vrouw en een kind, die
je wel even achterlaat... De parallel wordt heel mooi getrokken in deze film,
maar de kritieke kanttekening is wel gezet!
Superaanrader!
(tekst geleend bij filmrecensiepagina.nl)