De Kern van iedere mens is Stilte Als je je niet thuis voelt in het NU
maakt het niet uit waar je heen gaat, want je neemt je onbehagen overal mee naartoe.
Eckhart Tolle
22-06-2011
2 gedichten, auteurs onbekend
Alles wat ik zoek
een wereld zonder geweld, zonder de macht van geld.
Een wereld zonder haat, zonder lege woorden, zonder daad.
Een wereld in het teken van vrede waarin nimmer wordt geleden,
dat is alles wat ik zoek, dat is alles wat ik wil !
Maar als ik er om vraag, waarom wordt het dan zo stil?
Ik vroeg om kracht en God gaf me moeilijkheden om me sterk te maken.
Ik vroeg om wijsheid en God gaf me problemen om te leren oplossen.
Ik vroeg om voorspoed en God gaf me verstand en spierkracht om mee te werken.
Ik vroeg om moed en God gaf me gevaren om te overwinnen.
Ik vroeg om liefde en God gaf me mensen om te helpen.
Ik vroeg om gunsten en God gaf me kansen.
Ik ontving niets van wat ik vroeg, ik kreeg alles wat ik nodig had.
Even een moment nemen om te recapituleren en de opzet van deze blog uit te leggen of toch minstens toe te lichten, hetgeen niet eenvoudigis, in dit geval lijkt het eenvoudiger om het oplossen van differentiaalvergelijkingen te beschrijven. In de teksten die uit mijn toetsenbord komen schuilt een existentiële bedoeling die de betrachting heeft om een empirische ervaring te delen met gelijkgestemden. Anno 98 en in de maand augustus, het lijkt alsof ik het nooit meer kan vergeten, werd ik omarmt door een ervaring die ik kan vergelijken met het instorten van dikke stenen muren rondom een blinde die daardoor zijn ogen terugkreeg en daarmee ook begreep dat anderen nog steeds voortploeterden in hun zelfgebouwde cellen. Voor hen wil ik op kousenvoeten tonen dat het leven meer bevat dan de ernstigheid van metro-boulot-dodo, het lot van menigeen die een dergelijk leven slechts kan equilibreren met triviale bezigheden. Iedere mens is namelijk op zijn eigen manier op zoek naar de Blauwe Vogel, de exotische vogel die we kennen vanuit het sprookje van Maurice Maeterlinck. In het verhaal bleek op het einde dat de vogel helemaal niet weggevlogen was maar heel de tijd aanwezig te zijn geweest in de kinderen hun eigen huis, een metaforische verwijzing naar ons eigen thuis, de thuis die weliswaar niet vergelijkbaar is met de gezelligheid van ons warme nest voor het plasmascherm maar in dat epicentrisch punt ligt van ons ware ik, een punt dat door velen nog niet eens aangevoeld wordt dat het überhaupt bestaat. Daarom dat zij verloren lopen in het labyrinth van oppervlakkig plezier en ander ersatzgeluk, gelovend dat het leven niets anders te bieden heeft dan een leven dat soms geen leven waard is. De zin van het leven schuilt in het ontdekken van de connectieve eenheid in de diversiteit van de verscheidenheid.
Evenwicht bereikend door de middenweg te bewandelen tussen Exacte Wetenschap en Onstoffelijke Spiritualiteit is niet mogelijk ondanks de goede bedoelingen van sommige raadgevers die bezorgd zijn om des Mensen groei naar volwassenheid. Zij doen ons geloven dat wetenschap en spiritualiteit gelijkwaardige danspartners zijn, niets is minder waar. Wetenschappers betuttelen graag de believers in de intuïtie of equivalente volgelingen van het Linkse Pad. Volg je eigen weg van Vertrouwen-in-je-Innerlijk-Kennis, en we schrijven het niet zonder reden met een hoofdletter. Het is inderdaad de Kennis van het Hart die ons dichter bij de Waarheid brengt dan de kennis van de planeten en de quarks. Het is de horizon van de Stilte die voor ons de deur opent naar de tuin van Eden, ook wel het Nirvana genoemd.
Waar de heren commentatoren op doelen is natuurlijk dat de mannelijke en vrouwelijke energieën in de Mens desgewenst in Harmonie moeten zijn, oosterlingen spreken van de Yin- en de Yangenergie. Geven en nemen zijn op dat moment gelijkwaardig. Verleden en Toekomst komen tesamen in het Hier en Nu; bedoelde Jezus van Nazareth met zijn voorspelling dat Hij zal wederkomen op het einde der Tijden niet dat het Christus-Licht zal neerdalen in het hart van de Mens die bewust in het Nu leeft... Gissen naar de einddatum van de bedreigde wereld wordt dan helemaal een speculatieve bezigheid van religieuze fanatici.
De Mens gaat er van uit te beschikken over een wil die vrij is te kiezen uit verschillende mogelijkheden om zo zijn weg naar een beter leven stap voor stap verder te zetten en vooral te bekronen door het reisdoel te bereiken. Desondanks blijft de paradijselijke horizon waar we allemaal trachten te arriveren steeds even ver van ieder van ons verwijdert, en dit scenario herhaalt zich generatie na generatie onverandert voort. Het lijkt wel alsof het ingeprent zit in ieders genen en ons gevangen houdt in een magisch spiegelpaleis waarin iedere uitgang ontbreekt, en er vast van overtuigd zijn dat ons spiegelbeeld een verifieerbare werkelijkheid is. Zoals Narcissus verheerlijken we onze weerspiegeling in de Wereld en vergeten dat wij het Zelf zijn die met de schoenen tegen elkaar te tikken zoals Dorothy uit Frank Baum's "Tovenaar van Oz" de thuiservaring kunnen beleven. We kunnen hetzelfde waarnemen bij de huisjesslak die voordat ze één stap heeft gezet al thuis is.
De bewoners van deze planeet zijn het resultaat van toevalligheden, aldus wetenschappers die verklaren dat het leven op Aarde met de hulp van de chemische evolutie is ontstaan, een huwelijk van eiwitten en aminozuren, in combinatie met hevige onweders en vulkanische activiteiten. Ge zou dus kunnen zeggen dat de Mens spruit uit een molecule. In een later stadium heeft Darwin ons op de hoogte gesteld van de evolutie die leidde naar de hedendaagse situatie van de Mensensoort. In een ver verleden is het universum uit de explosie van de Big Bang geboren, dat zijn we te weten gekomen door de observaties van superwetenschappers die hun ogen lieten glijden tussen de oudste plekken van onze ontelbare Melkwegstelsels. Het wordt allemaal heel fascinerend voorgesteld, voor een leek is het nochthans allemaal moeilijk te begrijpen. Met de hulp van de hogere wiskunde kan men de situatie van de Oerknal ontrafelen tot bijna in het moment van het prilste begin. Op Wikipedia maar ook en niet te vergeten op de zitbankjes van onze universiteiten kan men er alles over terugvinden, en als ik jonger was zou ik er niet voor terugwijken om me in te schrijven. Enfin, moest mijn interesse volledig overhellen naar de theorieën van de exacte wetenschappen, en dat is echter niet zo. Op het ogenblik voel ik me meer in eenheid met de esoterie, de kennis van de binnenwereld, in tegenstelling met de exoterie: dit is de kennis van de buitenwereld. Deze kennis is niet geheim maar volledig open voor iedereen. Alleen moet men bereid zijn om de stap te zetten naar de krochten van je innerlijke wereld, en dat is nu net de drempel die iedereen tegenhoud om die stap te zetten. Je eigen innerlijke wereld, Carl Gustaf Jung noemde het onze schaduwkant, is duister en angstaanjagend, weinigen durven in hun eigen kelder af te dalen en anderen ontkennen zelfs unaniem het bestaan van zo'n onderaards gewelf. Ofdat de esoterie en de exoterie samen kunnen gaan is natuurlijk de vraag, persoonlijk zie ik dat wel zitten. Probeer het ook eens, je zult dan wel leren inzien dat de eerste sporen van de Mensheid reeds aanwezig waren in de singulariteit...en verder.
Het is zoals leren fietsen, weken aan een stuk moet je als kind elke dag oefenen op je fiets. Misschien heb je een lange tijd gereden op een fietsje met twee zijwieltjes om je de illusie te geven dat je kon fietsen. En dan deed je papa die wieltjes eraf en moest je leren fietsen zonder zijwieltjes! Plotseling besef je dat fietsen iets is dat onmogelijk lijkt, je verliest gedurig je evenwicht, steeds opnieuw en opnieuw. De grote mensen en de kinderen die het al kunnen moedigen je aan om niet op te geven, want zij weten dat fietsen helemaal niet moeilijk is, je moet alleen maar vertrouwen hebben zeggen ze, maar je weet zelf niet in wat. Je geeft niet op, en na herhaaldelijk te proberen gebeurt het ! Plotselijk ontdek je in jezelf dat evenwichtspunt, en hup, je bent vertrokken. Je kan plotseling fietsen en begrijpt ineens niet meer hoe het was om niet te kunnen fietsen. Je kan nu fietsen voor de rest van je leven, zelfs al stop je voor jaren met fietsen, je kan het steeds opnieuw en opnieuw. Geloof me! Zo is het ook met die onnozele term: Verlichting. Je zult altijd wel een argument vinden om het niet te moeten ontdekken. Iedereen wilt zijn zijwieltjes niet afgeven, liever dat dan de vrijheid van het Leven. Maar dan, op een dag gebeurt het, je zag het niet aankomen, kom je tot inzicht.
Mensen worden vanuit een innerlijk weten sinds het begin der tijden aangetrokken tot religie en aanverwanten sferen. Atheïsten beweren dat de mens daar geen behoefte aan heeft en vanuit een zelfstandigheid de aarde ook zonder goddelijke aanbidding kan bewonen. Dat kan natuurlijk, want er bestaat natuurlijk geen goddelijke persoon die daar belang aan heeft. Die atheïstische visie kan in ook volgen. Desalniettemin kan ik ook toegeven aan mijn spirituele facetten. Het leven wordt daar mooier en fascinerender door. Spiritualiteit moet beleefd worden vanuit een ernstig en liefdevol bewustzijn, zonder enige zweem van bijgeloof, daarom moet alles moet ondervraagd en afgewogen worden, alles moet in twijfel worden getrokken en onderzocht worden op een eerlijke manier en zoals gezegd vanuit een ernstige basis.
We leven in het Heden vanuit ons denken, en datzelfde "denken" oordeelt gedurig vanuit ervaringen uit het verleden en gesteunt door toekomstverwachtingen; opgeleid en geconditioneerd door onze ouders en leraren, beinvloed door vrienden en de media. De illusie zit in het feit dat we het Denken beschouwen als ons echte "ik"; en dat is het niet ! Ons echte ik of beter gezegd: onze ware identitiet, is de Eenheid en de Bron, die we delen met alles en iedereen. Niemand hoeft daar een heel leven aan te werken, het is onze ware natuur, ons ware lichaam, we komen daar het dichts bij in de Stilte. De jas die we aantrekken maakt deel uit van onze wereldlijke status, nuttig om geld te verdienen en onze menselijk relaties te onderhouden maar in de ogen van de Werkelijkheid een illusie.
franciscus
De stelling klopt niet . Hoe kun je nu denken zonder te bestaan. Je moet het omkeren. Je moet eerst bestaan om te kunnen denken. Kortom de stelling is onzin.
In deze blog draait alles rond het feit dat alleen de Stilte bestaat, al de rest bestaat ook maar als een Spiegelbeeld. De hersenen denken en de persoon denkt maar de Stilte denkt niet, zij hoeft zelfs niet naar het denken te kijken maar is het denken en is de denker. Het is de leegte die de volheid voortbrengt. Je ware natuur is mystisch en ongrijpbaar voor het oog. Je bent het begin en het einde van alle verlangens.
Het centraliseren van een god in een "geloof" gieten vraagt om duizend en één problemen die ondersteund worden door mantra's zoals God save America en La illaha illah Allah. Esoterischeinteresse schuwt mede daarom het bewieroken van altaars en alle soorten tempels. De ene plaats die terecht de naam waardig is, is de sacrale ervaring van de alomtegenwoordige eenheid. Theologen lopen verloren in het moeras van hun eigen geschrijf, en het ene boek moet meestal het vorige verduidelijken, zodat de schapenstal op de duur afhaakt en zich slechts kan wentelen in oppervlakkige rituelen en onbegrijpbare psalmen meezingt, terwijl de voorganger zich vergrijpt aan ongepast zinnelijk genot. Daarom moet aan Volwassen Mensen slechts één onderwijs gepromoot worden en dat is op zoek te gaan naar het innerlijke numinus, de moeder aller dingen en wezens, dat vrij is van alle dogma's.
"het" is inderdaad moeilijk te vatten. Met ons denken proberen we "verlichting" en "inzicht" te begrijpen vanuit de dingen die we kennen. We zijn onrustig en we willen rust bereiken, we voelen ons onwetend en we willen weten, we leven een zinloos leven en we willen zin in ons leven brengen, we voelen ons ongelukkig en we willen gelukkig zijn, we zoeken zelfs een relatie die ons zal gelukkig maken (!?), enzovoort enzovoort. Sommigen onder ons zoeken een oplossing hiervan door het hebben van status, macht en geld. Anderen willen het nirvana bereiken om te kunnen ontsnappen uit hun wereldse frustraties en hun mentale pijnen, we blijven op die manier altijd steken in een dualistische confrontatie. Maar die paden leiden helemaal niet naar ons verwachtte doel, als we eerlijk met onszelf zijn zullen we moeten bekennen dat geen enkel pad leidt naar een bevredigend antwoord op onze vragen. Daarom moeten we op zoek gaan naar de essentie van het pure geluk, en dat is het één voelen met alle dingen en alle mensen. Alleen die ervaring geeft het ultieme resultaat, we zijn op dat moment bevrijd van alle vragen. Het lijkt een onmogelijke opdracht, maar dat is enkel zo voor het denken, en dat is voor de doorsnee mens de schijnbare troon van het ego, maar dat is het niet ! Het denken is louter het instrument van de sacrale stilte in de Mens. Voor die sacrale stilte is het helemaal niet moeilijk te vatten, het is haar natuurlijk staat. Je hoeft het niet te verwerven, je moet enkel de illusie doorprikken met gedurig je dogmatisch denken in vraag te stellen.
Een monnik realiseert zich dat, voordat
hij zich kan 'verlichten', eerst van het échte leven moet 'proeven'. .
De film begint als Tashi (Shawn Ku),
een jonge monnik, drie jaar, drie maanden en drie dagen afgezonderd heeft gemediteerd. Als hij wordt
opgehaald door de monniken uit het klooster lijkt hij meer dood dan levend. Het
kost Apo (de hoofdmonnik) flink wat moeite hem op te peppen. Als Tashi eenmaal
bij zijn positieven is, merkt hij langzamerhand dat hij toch nog bepaalde
gevoelens heeft, die hij eigenlijk verwacht had niet meer te hebben...Zijn vriend denkt er het zijne van en is bedroefd. Apo
denkt dat Tashi er eventjes uit moet. Een tripje naar het dorp brengt Tashi
'verder van huis'. Hij ontmoet daar namelijk Pema (Christy Chung) en wordt
verliefd. Hij droomt 's nachts dat Pema hem komt opzoeken. Terug in het klooster
hinkt Tashi tussen twee gedachten: blijven of weggaan. Als hij hoort van Apo dat
zijn droom géén droom was, is het duidelijk voor hem. De grote Siddharta had
toch ook een normaal leven gehad voor hij verlicht werd, dus waarom hij
niet...
Tashi trekt zijn gewone kleren aan en
gaat terug naar het dorpje (mooie scène als hij het water in loopt). Hij vindt
Pema, zijn toekomstige geliefde. Het heeft zo moeten zijn, denkt Tashi. Niet
iedereen is het daar mee eens, want Pema stond al op 'het verlanglijstje' van
een andere man. Oeps! Pema en Tashi trouwen, krijgen kinderen en worden
gelukkig. Of toch niet?
Superlatieven schieten tekort bij deze
prachtige film over het boeddhisme, geloof en liefde. Opgenomen in Ladakh,
India, met hele mooie plaatjes. (en dan bedoel ik niet alleen van het landschap)
Ook de mensen, in hun klederdracht en de erotische scènes. Jazeker, er zitten
zelfs heuse lessen uit de Kama Sutra in! Er wordt heel weinig in gesproken,
maar de beelden en geluiden spreken voor zichzelf. Sterker nog, de geluiden
nemen een heel belangrijke plaats in. Ook kleuren hebben een functie in deze
film; ze lopen parallel met de emotionele toestand van Tashi. Regisseur Pan
Nalin is zeven jaar met deze film bezig geweest, dus de film moest perfect
worden. Naar mijn mening is ie dat ook geworden!
Tashi wordt in het gewone leven
blootgesteld aan allerlei verleidingen en geeft hier dan ook regelmatig aan toe.
Gewoon als een normaal mens. De film neemt wel een ander standpunt in dan andere
films over Tibet, want we horen Pema zeggen dat Prins Siddharta, toen de tijd,
niet nagedacht heeft over de gevolgen van zijn actie. Wat voor een verdriet en
schaamte hadden zijn vrouw en kind wel niet! Leuk dat je wilt ontdekken wat het
leven inhoudt, maar had dat eerder bedacht! Nu heb je een vrouw en een kind, die
je wel even achterlaat... De parallel wordt heel mooi getrokken in deze film,
maar de kritieke kanttekening is wel gezet!
Vandaag stond homeopathie wederom in het vizier van de wetenschappelijke garde. Zij schijnen geen beweringsgrond te hebben gevonden om het onomstotelijk bewijs te kunnen leveren van zijn nut. De populaire flesjes en granullen blijken te zijn gevuld met puur water, en dus niet behebt te zijn met enige medicinale waarde. Deze discussie tussen de conventionele geneesheren en de alternatieve aanhangers verloopt al enkele decennia's. Ondertussen heeft de lijdende burgerij zijn weg gevonden in het vocabulair van Samuel Hahnemann's nalatenschap. De activisten beweren dat zij zelf, hun kinderen en zelfs hun huisdieren al flink geholpen werden met een verscheidenheid van het zogezegde waterproduct. Volgens de klassieke dokters is homeopathie en trouwens het hele gamma uit de alternatieve rekken alleen behulpzaam voor de Maladie imaginaire. De rauwe discussie zou meteen opgelost en gladgestreken zijn moesten de beide partijen enig flauw idee hebben op welke basis de werking van deze behandeling steunt. De sleutel van de homeopathie is esoterie, niet meer dan dat. Geneeskunde die pretendeerd te zijn geschoold door volwaardige kennis heeft het daar blijkbaar moeilijk mee, misschien ook die die zichzelf alternatief noemt. Desondanks zou het lonend zijn om die esoterische achtergrond iets meer te bewandelen, zodat het verziekt proletariaat wat minder zijn toevlucht moet zoeken in prozac en nutteloze antibiotica. In dezelfde krant van vandaag stond ook een artikel dat 1 op de 4 baby's teveel paracetamol krijgen voorgeschreven door dezelfde waakhonden die erop toezien dat onze ziekenfondsen geen onnodige investeringen besteden in niet-conventionele genezingsvormen.
Waar is mijn huis als de liefde in mij is? Tot welke Bron moet ik nog bidden als de liefde in mij danst? Welke cultuur of religieus decor kan mij nog iets bieden als ik zelf de speler en het spel de regisseur en de toeschouwer blijk te zijn ... Marcel Messing
Marcel Messing heeft het mooi verwoord vind ik. Het Spel en de Speler, de Regisseur en de Toeschouwer zijn Eén. Er is geen sprake van dat we kunnen spreken van een God in ons of in de Hemel. Heel de vertoning is een illusie en ze is perfect gespeeld. Wie zoekt God? Wie vindt God? Het draait altijd om Dezelfde. Moeilijk om met het "denken" te begrijpen, want dat is trouwens niet in staat om dat te begrijpen. Het "denken" is slechts in staat om te functioneren in de illusie, waarvoor het natuurlijk goed uitgerust is, met oa zintuigen van hoge kwaliteit, soms met de hulp van inventieve accesoires, soit. Het denken kan alleen redeneren en rationaliseren, het hoogste inzicht daarentegen kunnen we alleen intuïtief ervaren in het nu, en dat is onbereikbaar voor het denkinstrument. Er was nooit een begin en er zal nooit een einde aan komen. Het Universum met al de Melkwegstelsels leeft voor eeuwig en bestaat slechts in dit Moment. De zoeker zoekt maar is nog niet tot het inzicht gekomen dat hij of zij nooit iets kwijt gespeeld is, dat hoort natuurlijk bij het Spel van de Illusie.
Je ware identiteit is gevestigd in het hier en nu, eens je dat intuïtief gevonden hebt, oftewel herontdekt, zul je dat punt nooit meer uit het intuïtieve oog verliezen...tot dan is het niet te be-grijpen.
tot dan leef je in de spiegel - je ware ik kijkt naar de spiegel - uiteindelijk kom je tot inzicht dat er zelfs geen spiegel is
met een korte boodschap van de grappige U.G. Krishnamurti
Het principe van compassie of mededogen ligt ten grondslag aan alle religieuze, ethische en spirituele tradities; steeds opnieuw wordt daarmee een beroep op ons gedaan alle anderen te behandelen zoals wij zélf behandeld willen worden. Compassie is onze drijfveer om ons onvermoeibaar in te zetten voor het verzachten van het leed van onze medeschepselen, om terug te treden uit het middelpunt van onze wereld en een ander voor het voetlicht te plaatsen, en om recht te doen aan de onschendbare heiligheid van ieder mens en een ieder, zonder enige uitzondering, te behandelen met volstrekte waardigheid, billijkheid en respect.
Daarbij hoort tevens de opdracht om er zowel in het openbare als in het privé-leven voor te waken geen enkele vorm van leed te veroorzaken. Door gewelddadig te handelen, door de kwaliteit van het leven van een ander te verslechteren, door de grondrechten van die ander te misbruiken of te ontkennen, en door haat te zaaien met laatdunkende uitingen over anderen - zelfs over onze vijanden - doen wij de menselijkheid die wij allen met elkaar delen geweld aan. Wij erkennen dat wij er niet in zijn geslaagd een leven te leiden vervuld van compassie en dat sommigen uit naam van hun religieuze overtuiging het totale menselijke leed zelfs groter hebben gemaakt.
Daarom roepen wij iedere man en vrouw op om ~ compassie opnieuw te maken tot de kern van moreel handelen en van religie ~ terug te keren naar het oude principe dat iedere interpretatie van geschriften die aanzet tot geweld, haat of minachting geen enkele legitimiteit heeft ~ garant te staan voor de verstrekking van correcte en respectvolle informatie over andere tradities, godsdiensten en culturen aan jongeren ~ positieve waardering van culturele en religieuze verscheidenheid te stimuleren ~ bij te dragen aan medeleven, gebaseerd op kennis, voor het leed van alle mensen, ook van hen die wij als onze vijanden zien.
Het is van wezenlijk belang dat wij compassie of mededogen in onze gepolariseerde wereld maken tot een duidelijke, lichtende en dynamische kracht. Indien compassie is geworteld in principiële vastbeslotenheid om uit te stijgen boven egoïsme, kan zij politieke, dogmatische en religieuze grenzen oversteken. Als product van onze wezenlijke afhankelijkheid van elkaar, speelt compassie een fundamentele rol binnen menselijke relaties en bij een volwaardig mensdom. Compassie of mededogen voert naar verlichting en is onmisbaar voor het realiseren van een eerlijke economie en een harmonieuze wereldgemeenschap die in vrede leeft met elkaar
De filosofie van Nobelprijswinnaar Rabindranath Tagore was dat
"God" of "spiritualiteit" in het dagelijks leven kon worden
ervaren. Je moet alleen leren bewust te kijken naar je omgeving, de natuur,
dieren en mensen. Hoe wordt zijn visie in deze tijd gedragen?
Over Rabindranath
Rabindranath Tagore is de zoon van Debendranath Tagore, een
belangrijke leider van de Bengaalse hervormingsbeweging de Brahmo Samaaj. Deze
richtte zich op de uitleg van het hindoeïsme zoals die wordt beschreven in de
Oepanishads. Rabindranath startte na zijn studies een experimentele school
Shantiniketan waarin de Oepanishads centraal stonden. De bedoeling was een
ashram Indiase stijl te creëeren waar op Westere manier onderwijs werd gegeven.
Daar schreef hij zijn beroemde werk Gitanjali. Hij werd bekend als groot
dichter, schrijver, schilder, hervormer en componist. Hoewel hij niet politiek
bewogen was, was hij wel een goede vriend van Mahatma Gandhi en werd hij
wereldberoemd als de stem van India's spirituele erfgoed. Hij overleed 7 augustus
1941. Dit jaar precies 70 jaar geleden.
Oost-West Tagore werd niet alleen geroemd in Bengalen of India, maar ook
in het Westen. Zo was de Nederlandse psychiater en schrijver Frederik van Eeden
een groot bewonderaar. En ook Albert Einstein was onder de indruk van deze man.
Voor Einstein stond(en) Tagore (en Gandhi) voor vriendelijkheid, schoonheid en
waarheid. Tagore heeft de eeuwenoude Indiase visie op de wereld en het leven
ontsloten voor een Westers publiek. In zijn werk Naibedya (Offeringen) schreef
hij over de spirituele essentie van de waarheid.
Kleine dingen
Tagore zocht het in de kleine dingen. Zelf stond hij in nauw
contact met de natuur. Hij werd steeds weer geraakt door de kleuren en de
schoonheid, geuren en kleuren van de wereld om hem heen. Deze benadering kunnen
we ook nu nog proberen te leren. In het kader van zijn geboortedag 150 jaar
geleden, zijn er verschillende activiteiten om deze grote man te herdenken.
Toch zijn er ook mensen die nog nooit van hem hebben gehoord. Welke indruk laat
Tagore achter op mensen die hem nu leren kennen? En waarom zijn sommigen al
jaren verslingerd aan zijn werken?
(bron De Lotusvijver)
bij een Indische
Nobelprijswinnaar (voor literatuur) past natuurlijk het best etnische en
sfeervolle muziek met een sitaar en om de kerk in het midden te houden ook een
gitaar...
Laat mij niet bidden om gevrijwaard te worden voor gevaren maar om ze
zonder vrees tegemoet te treden.
Laat mij niet vragen dat mijn pijn
verzacht wordt, maar dat ik de moed zal hebben om haar te
doorstaan.
Laat mij niet zoeken naar bondgenoten op het slagveld van het
leven, maar laat mij vertrouwen op mijn eigen kracht.
Laat mij niet
in angstige vrees smeken om gered te worden, maar hopen op het geduld en de
rust om mijn vrijheid te winnen.
Geef mij dat ik geen lafaard zal zijn,
die alleen in voorspoed uw genade voelt; maar laat me het houvast van uw
hand voelen in mijn mislukkingen.
De dingen gebeuren, in de wereld en met onszelf, zoals ze moeten gebeuren. De discussie over de vrije wil of voorbestemdheid is nog niet ten einde, maar zal ook nooit opgelost geraken. Het is zoals Kant het noemde: een antinomie, de twee standpunten kunnen beiden met stevige argumenten verdedigd of afgebroken worden, de uitslag blijft altijd hetzelfde. Momenteel lees ik een boek over de filosofie van Kierkegaard. Hij raadde iedereen aan om te blijven twijfelen, nooit tevreden te zijn met de antwoorden die uit de rede komen, omdat beweerde hij, de rede onmogelijk de antwoorden kan kennen, de leefwereld van het denken is namelijk begrensd. Iedere mens moet zich door die grote Twijfel heen werken, totdat hij in de Leegte terecht komt, een gelijkaardige houding vinden we ook terug in de Zen. Dan leeft de Mens wederom in de onschuld van het Paradijs, dan pas kan hij authentiek zijn en leven in het hier en nu, bevrijd van alle dualiteit.
Men moet de dingen hun eigen stille, ongestoorde ontwikkeling laten die van diep binnenin komt, en door niets opgejaagd kan worden, alles is uitdragen
en dan baren.
Rijpen als de boom, die zijn sap niet opjaagt en vol vertrouwen in de lentestormen staat zonder angst dat daarna geen zomer zou komen die komt toch! Maar hij komt alleen voor de geduldige die daar zijn, alsof de eeuwigheid voor hen ligt zo zorgeloos, stil en wijds
Men moet geduld hebben met het onopgeloste in het hart en verzoeken, de vragen zelf lief te hebben als gesloten kamers en als boeken
die in een zeer vreemde taal geschreven zijn.
Het gaat erom in alles te leven als men in de vraag leeft leeft men langzaam zonder het te merken op een vreemde dag het antwoord binnen.
Trouwe lezers zullen al opgemerkt hebben dat ik van interessante voordrachten alleen nederlandstalige versies zoek en plaats. Maar deze keer is dat niet mogelijk, later volgt er misschien een ondertitelde versie, niettemin wil ik deze versie niet weren uit mijn blog omdat deze toespraak juist zo waardevol en prachtig is. Caroline Casey is namelijk blind geboren, en als je haar op het podium ziet rondlopen kun je dat niet geloven. Hopelijk kan je met een basiskennis Engels haar woorden verstaan en haar getuigenis volgen en begrijpen.
Het kan ooit gebeuren dat je in de knoop zit met jezelf, ga dan de miserie niet uit de weg, maar ga de confrontatie aan met je problemen, zonder onmiddelijk te willen grijpen naar zogezegde rationele oplossingen. Maar laat de knoop zijn zeg doen. Knopen zeggen ons inderdaad iets, het zijn zoals spiegels. Ze nodigen ons uit om goed te kijken, om even stil te staan bij onszelf. De draad van dit onderwerp nodigt me uit om iets te vertellen over één van de Tarotkaarten, namelijk over Zwaarden Acht. Op de kaart zien we een vrouwelijk personage die zich in een hachelijke situatie bevindt. Ze zit gevangen tussen een achttal gevaarlijke zwaarden; ze is vasgebonden en geblinddoekt; daardoor ziet ze natuurlijk niet dat ze niet echt door de zwaarden wordt omsingeld, dat is enkel zo in haar denken. Ze kan eigenlijk zo uit haar situatie stappen, en het touw zal ook wel niet goed vastgemaakt zijn, want we zien er geen knoop in. De kaart nodigt ons uit om de stap te zetten uit de situatie; ieder moment maken we keuzes en ieder moment is het gevolg van vorige keuzes. Iedere dag kunnen we opnieuw kiezen tussen gelukkig zijn ofwel ongelukkig zijn, op zich lijkt dat geen moeilijke keuze, maar toch kiezen de meeste mensen voor het laatste. Ze vinden altijd wel een goed argument...beweren ze...
Jiddu Krishnamurti op zesentachtig jarige leeftijd gaf deze uiteenzetting in het Zwitserse Saanen in 1981
Personen van zijn niveau en met een dergelijk inzicht hebben inderdaad geen betrokkenheid meer met hun omgeving en met hun publiek; het is een paradox, want voor de spirituele gemeenschap en voor allen die geïnteresseerd zijn, zijn ze een onvermoeibare wegwijzer. Het is niet mogelijk om dit verschijnsel met het denken te begrijpen. We proberen dat wel via gefilosofeer en redeneringen, maar het is niet mogelijk, ons oordeel zal altijd gekleurd zijn door de status van onze eigen psyche. Als we het niet bekijken als een koan zullen we nooit naar een antwoord toekomen. Een koan oplossen doe je via de stilte van de meditatie, de triptiek van dharana, dhyana en samadhi. Toch en niettemin moet de adept niet te vlug in de veronderstelling leven dat een eindresultaat verwacht kan worden. Alles hangt af van wat je met het mediteren wenst te bereiken, wil je beter functioneren op de werkvloer of wil je door de deur van de ultieme waarheid stappen. Als je voor dat laatste kiest ga je voor een weg die onvoorspelbaar en onbeoordeelbaar is door anderen en zeker niet door de rede. Terwijl je wel door de anderen, die het niet be-grijpen, etiketten krijgt opgeplakt; zo werkt het onvolwassen denken nu eenmaal.
Het antwoord ligt niet in het verstand. Je kunt het denken niet gebruiken om je te bevrijden van de problemen en kronkels die het denken zélf heeft gecreëerd. Het is een nobel streven, maar gedoemd om te mislukken.
