Marcel Messing heeft het mooi verwoord vind ik. Het Spel en de Speler, de Regisseur en de Toeschouwer zijn Eén. Er is geen sprake van dat we kunnen spreken van een God in ons of in de Hemel. Heel de vertoning is een illusie en ze is perfect gespeeld. Wie zoekt God? Wie vindt God? Het draait altijd om Dezelfde. Moeilijk om met het "denken" te begrijpen, want dat is trouwens niet in staat om dat te begrijpen. Het "denken" is slechts in staat om te functioneren in de illusie, waarvoor het natuurlijk goed uitgerust is, met oa zintuigen van hoge kwaliteit, soms met de hulp van inventieve accesoires, soit. Het denken kan alleen redeneren en rationaliseren, het hoogste inzicht daarentegen kunnen we alleen intuïtief ervaren in het nu, en dat is onbereikbaar voor het denkinstrument.
Er was nooit een begin en er zal nooit een einde aan komen. Het Universum met al de Melkwegstelsels leeft voor eeuwig en bestaat slechts in dit Moment. De zoeker zoekt maar is nog niet tot het inzicht gekomen dat hij of zij nooit iets kwijt gespeeld is, dat hoort natuurlijk bij het Spel van de Illusie.

Je ware identiteit is gevestigd in het hier en nu, eens je dat intuïtief gevonden hebt, oftewel herontdekt, zul je dat punt nooit meer uit het intuïtieve oog verliezen...tot dan is het niet te be-grijpen.

tot dan leef je in de spiegel  - 
je ware ik kijkt naar de spiegel  - 
uiteindelijk kom je tot inzicht
dat er zelfs geen spiegel is