Sommigen onder ons stellen zichzelf en aan anderen de vraag ofdat het leven op deze planeet het gevolg is van een toevalligheid en zelfs als het antwoord een ja of een nee zou zijn kan men zich verder afvragen ofdat er op andere gelijkaardige planeten hetzelfde zou kunnen gebeuren, desnoods onder de leiding van een creationist of in het andere geval onder het alziende oog van een Charles Darwin. In ieder geval wil ik je iets persoonlijks vertellen uit mijn dagelijks leven en dat is dat ik soms de deur niet uit ga of een stemmetje in mijn oor stelt me de vraag ofdat ik in God geloof. Ik vindt het een lastige vraag omdat ik altijd hetzelfde antwoord moet geven, soms met andere woorden of soms iets uitvoeriger. Het lijkt wel ofdat er een soort Jiminy Cricket me met iets wil confronteren of me aan iets wil laten herinneren en altijd juist wanneer ik de deur achter me dichttrek, vreemd is anders. Als je wil weten wat ik als antwoord aan mijn Jiminy Cricket geef moet je maar verder blijven lezen. Ten eerste onderzoeken we dan samen de vraag. Om te beginnen kijk ik naar het werkwoord "geloven", in geloven zit een ander werkwoord in verborgen en dat is het werkwoord loven (merk ook de connectie met het engelse love op), en dat kan ik met de beste wil van de wereld niet in verbinding brengen met een God (loven past beter wanneer het na een lange droogte hard begint te regenen). En dat heeft niets te maken met atheïsme maar eerder met mijn mystiek aanvoelen, ik heb namelijk van kleinsafaan alles over God willen weten en kennen, geloven vond ik te min, en met het verloop van de jaren kwam ik steeds dichter bij het antwoord van mijn zoeken. Het fenomeen "God" kan men mijns inziens onderzoeken langs twee wegen en één daarvan is de rationele weg, de theologisch geïnspireerde lieden hebben zich gespecialiseerd om God te verklaren met argumenten vanuit de Bijbel denkende dat het daarom bewezen is maar gelijklopend hebben profane sceptici met harde feiten bewezen dat er helemaal geen god aan te pas komt. Immanuel Kant noemde dat contradictorische verschijnsel een antinomie maar hoe je het ook benoemt niemand kan met vaste hand het verlossende antwoord geven. Een tweede weg om met de vraag van mijn Jiminy Cricket af te rekenen is een gevaarlijke en risicovolle weg, het is de weg van het vertrouwen in de empirische benadering van de mystieke gevoelens die iedereen ook wel eens in zijn of haar leven tegenkomt. Het zijn meestal gevoelens die te maken hebben met empathie en eenheid met één of meerdere personen, of zelfs met de hele wereld en meer dan dat. Laat me even mijn mystische taal de vrije loop gaan en God definiëren als de oceanische matrice desnoods in de vorm van een kosmische walvis waar we in zitten en met de hulp van de onvoorwaardelijke liefde transfigureren in een volwassen mensenkind, Pinokkio achterna...

wordt nog vervolgd

09-07-2011 om 14:17 geschreven door valerieke