Wilde ik allang eens iets schrijven over het onderwerp wedergeboorte en de werkelijkheid omtrend dit thema bibberend en huiverig want het lijkt donker en beangstigend hieromtrent, omdat alles over het thema: de dood, de arme stervelingen die we allemaal zijn doet wegkijken van de realiteit. Toch is het veel gezonder en realistiser de dood met liefde in de ogen te kijken, want ook en alzo zullen we daardoor het leven meer naar waarde weten te schatten, genieten van ieder moment tegenover de verveling die anders de onnadenkende mens dag in dag uit vergezeld op zijn trieste en moeizame kruisweg. De dood is geen drempel maar eerder een pauze op de schoot van het Nu, meer is er niet en minder ook niet. Daarom is het zo belangrijk en vooral levensbemminend om onmiddelijk te beseffen dat de realiteit zich slechts afspeeld in dit enige moment. Ogenschijnlijk leven ontelbare mensen in dit moment als schakels van zoveel en eveneens ontelbare zielen die geleefd hebben sinds het ontstaan van ons ruimteschip genaamd Aarde, zielen die volgens de wet van oorzaak en gevolg steeds en steeds herboren worden totdat ze hun les geleerd te hebben en dan opgaan in de kosmische home sweet home oftewel de ultieme nirvana; desondanks er hierover al vele boeken en sacrale schrifturen geschreven zijn door wereldberoemde en heilige mensen zie ik dit niet als mijn waarheid. Eerder zie ik slechts één mens die voortdurend en zonder ophouden op elke bewoonbare en onbewoonbare planeet in dit uitgestrekt universum herboren en herboren wordt en deze kosmos van schijn met leven vult en elk ding is en op ieder moment.