Momenteel bestaat mijn leesvoer uit een interessant en mooi boekje dat uit de hand van Lama Anagarika Govinda gekomen is, over het Westerse Boeddhisme en waarin hij oa verteld dat ethiek bij het boeddhisme juist niet op de eerste plaats komt zoals dat wel het geval is in de christelijke kerken en ook de anderen - denken we maar aan de tien geboden die trouwens gekend zijn door één derde van de wereldbevolking - toch zeker niet als een dogma, eerder als een ideaal. Ethiek moet volgens de Boeddha komen vanuit de eigen ervaring, het eigen hart, en niet via to-do lijstjes, zoals het eigenlijk in het boeddhisme met alles zou moeten gaan, anders zijn we – volgens Shakyamuni – weeral verkeert bezig en neigen we naar het bijgeloof. Wanneer men in het bootje van het boeddhisme terecht komt en de meditatiepraktijk volgt die al tweeduizendvijfhonderd jaar door de bodhisattvas aan de adepten aangeleerd wordt, komt de aspirant op zijn eigen pad terecht dat geflankeerd wordt door karaktereigenschappen die eigen zijn aan de ware reiziger, om maar eens van het traditionele woord "zoeker" af te stappen (want die blijven maar geloven dat ze iets verloren zijn, haha), en één van die eigenschappen is dat hij zijn naaste bemind (Soren Kierkegaard) en alles wat betreft de nodige spirituele rijkdom en meer dan dat met hem wil delen, zonder deze persoonlijke kwalteit komt men hoegenaamd niet door de deur van het Nirwana, aldus Lama Govinda.