De zogezegd aangeboren hunkering naar godsdienst stoelt volgens mij niet op een struktuur in de genen van de mens maar in het feit dat heel onze ongeving - en wijzelf inbegrepen - een verschijning zijn van iets wonderbaarlijks en dat ontgaat ons allemaal omdat dat juist de bedoeling is van het hele bouwwerk. Al de zintuigen ter wereld van al de levende wezens zijn zo gemaakt dat ze zich voortdurend richten op de vormen die de ruimte vullen maar niet op de ruimte zelf, en net die ruimte maakt dat alles zo wonderbaarlijks is. Zelfs de Mens met zijn abstract denken blijft blind voor deze miraculeuze realiteit en acht zich de koning van het Universum en maakt zich meester over leven en dood. We worden pas een vol-ledige mens (genie, levensgenieter en mysticus - maw leven vanuit mededogen) wanneer we met onze aanwezigheid ook de ruimte omvatten.