Vannacht werd ik bezocht door een mooie droom die me liet zien dat ik dood was. Ik was namelijk onverwachts gestorven, maar hoe dat weet ik niet. De gedachte kwam ik mij op dat sommige mensen veel verdriet zouden hebben door mijn dood, maar daar kon ik niets aan doen, ik kon ze onmogelijk nog gaan troosten, want ik kon ze niet meer bereiken of contacteren, ik kon zelfs geen verbinding maken met hun werkelijkheid, mijn werkelijkheid was zoals de omgeving van een trieste droom, ik zat opgesloten in mijn eigen omgeving: zonder het gezelschap van iemand anders en geconfronteerd met mijn eigen eenzaamheid van dat moment. De gedachte van een doodskist kwam in mij op alhoewel ik er in mijn buurt geen zag staan, ik liep gewoon rond in een kaal en koud en vreemd huis zonder kleuren. Ik stond opeens voor een spiegel en was nieuwsgierig om te zien hoe ik er uit zag, maar zag enkel een dood gezicht: mijn hoofd was nog slechts bedekt met bleek en dood vlees en mijn ogen keken naar beneden en hadden geen kleur meer. Er zouden nog oudere mensen in de Werkelijkheid leven die tegen elkaar zeggen dat het ongelooflijk is dat ik nog te jong was om heen te gaan, maar de werkelijkheid in mijn droom kon daar niets meer aan doen, mijn dood was nu een feit en daar was dus niets meer aan te doen, ondanks een klein verlangen in dat dode hoofd om een gezondere en rustigere levenswijze te willen hebben navolgen, maar er is niets aan te doen: gedane zaken nemen geen keer. Ik wist zelfs niet meer hoe ik dood was gegaan en wist ook niet of dat ik met een schuldgevoel voor mijn eigen dood moest blijven rondlopen omdat ik dus niet wist hoe het gebeurt was.

Toen ik dan vanmorgen wakker werd was ik dankbaar dat ik een tweede kans kreeg, want ik begreep plotseling dat ik ooit niet meer wakker zou worden. En nu ik erover nadenk overkomt mij de gedachte: welk van de twee werkelijkheden nu de echte is en welk de droom...