Deze week nam ik eens deel aan een meditatie in de Zentraditie. Mijn verwachting vooraf was eerder neutraal. Ik deed de rituelen zoals ze werden voorgedaan zo goed als het kon na, weliswaar met een persoonlijk accent. Tweemaal een half uur stil zitten en tussenin de typische wandeling in de kamer, stilletjes stappend achter elkaar. Niemand van de aanwezigen had zich opgemaakt met de traditionele klederdracht, en het bleek ook hun gewoonte niet te zijn. Wekelijks kwamen ze samen. Maar voor mij was één keer genoeg geweest. Om de reden namelijk dat ik voor mezelf geen verschil meer had gevonden tussen de meditatie en het beleven van mijn dagelijks leven. Ik heb jaren gemediteerd volgens de yogatraditie, ik had het geluk dat ik terecht was gekomen bij een zeer correcte leraar die zijn leerlingen met de nodige aandacht kon motiveren. En mijn persoonlijke motivatie zat waarschijnlijk diep in mijn ziel want ik was altijd enthousiast om nieuwe technieken aan te leren. Maar het resultaat van al dat graven naar de stilte bereikte ik echter toen ik gestopt was met mediteren. Ondertussen had ik mijn interesse en concentratie verlegd naar het lezen van allerlei boeken, ik las het ene na het andere. Wat ik in die boeken zocht wist ik toen niet, in ieder geval vond ik niet wat ik zocht omdat ik ook niet wist wat ik ging vinden. Tot op een dag dat dat ene boek dat ik vasthad me vertelde wat ik al die jaren had gezocht, namelijk een diep innerlijk contact met mezelf dat ik nog nooit eerder had ervaren. En via die ervaring kwam ik als vanzelf in aanraking met nog een andere ervaring, namelijk dat mijn diepste stilte gelijk is aan de stilte die aanwezig is in alles en iedereen.

dharma