Het gepaste moment echter om Vloesberghe nu te bellen. Het zou de spanning bij Francis breken. Ik toestte het nummer in. Een slaperige stem vertelde dat Vloesberghe in Holland zat. Nee, het privénummer van de inspecteur mocht niet worden doorgegeven. Morgen zou meneer Vloesberghe er om halftien vast en zeker zijn. Er was verder niemand van de recherche aanwezig.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De telefoonstem ontwaakte en werd beroepsmatig nieuwsgierig:

‘Waarover gaat het eigenlijk, meneer? Kan ik helpen?’

‘De zaak Gerda Vanbesien. Ik ben Max Cijnens,  haar ...weduwenaar.’

‘Juist, de misdaad in de Begonialaan. U bent de meneer van de krant, nietwaar?’

‘Wil alstublieft dringend inspecteur Vloesberghe contacteren. Vraag hem mij ten spoedigste terug te bellen, zelfs deze nacht. Ik heb zeer belangrijke, vitale informatie aangaande de…dood van  mijn echtgenote. Zorg alstublieft dat hij me nog  bereikt. Ja, hij heeft mijn nummer, maar noteert u het toch maar, veiligheidshalve. Ik reken beslist op u.’

Ik gaf mijn nummer door en ging bij mijn zoon in zijn werkkamer.

Hij stond bij het raam. Ik zag hem in profiel. Zijn handen steunend op de vensterbank. Nerveuze trekkingen aan het kaaksgewricht. De typische Cijnens-tic bij stress of ingehouden woede.

‘Vloesberghe is momenteel niet te bereiken. Ze trachten hem op te roepen. Ik verwacht een telefoontje van hem, nog vannacht.’

Mijn zoon draaide zich om. Door zijn reactie wist ik dat mijn woorden niet tot hem  waren doorgedrongen:

‘Mooi zo, bon. We zien dan wel.’

‘Francis, ik denk dat ik beter doorga.’

‘Wat is er precies aan de hand met Vloesberghe, pa?’

Ik herhaalde mijn kort gesprek van daareven. Bewust van het feit dat elke vorm van communicatie eenrichtingsverkeer was. Ik wachtte op een wederwoord, een teken van hem. Hij zweeg. Ik ook. Francis nam zijn bril af, wreef over de ogen en schraapte de keel:

‘Kan je nog even blijven , pa?’

‘Zolang je wil, jongen’, antwoordde ik rustig.

‘Er is een en ander gaande tussen Pat en mij. Beter gezegd, het gaat helemaal niet meer. Vanavond was het nog…rustig, tot ma ter sprake kwam. Sedert de…gebeurtenissen met ma, is het hek compleet van de dam. Voortdurend die… hatelijke opmerkingen over jou, nu over ma…Ik pik dat niet meer. Er zijn grenzen, pa… Pat heeft die vanavond opnieuw overschreden. Bewust overschreden. Ik vind het verschrikkelijk… zeker ongepast om je daar uitgerekend  nu mee te vervelen. Sorry, pa, echt waar.’

Eindelijk, de eerste zinnen van het gesprek waar ik jarenlang had op gewacht. De oprechte, maar trieste confidenties van een ontredderde, zoon aan zijn begrijpende vader. Plots was Serge bijzaak, Vloesberghe zeker, alleen mijn zoon telde.

‘Geen sorry, jongen, dit is je vader, hoor! Ik ben er altijd voor jou. Tot mijn laatste snik.


Wordt vervolgd


’