Het bliksemend vuurwerk spatte vernietigend open, toen zij, onaangemeld en Eefje wegduwend  als een draak van een furie  in mijn bureau verscheen:

“Nu weet ik wat je zinnens bent. Ons onterven! Alles voor die teef, hé? Stuk ongeluk! Al dat geld, ons geld, ons vermogen nog wel! Maar Francis en ik gaan daar een stokje voor steken. Wij laten dat niet gebeuren. Geen cent, hoor je, geen cent, krijg je. Jij…verseksualiseerde bok…’

“Seksueel geobsedeerde bok, is correcter, Pat. Je kunt wel spreken  over de versekualisering van de maatschappij, van de media, van …”

‘… en je elf percent intrest hang ik voortaan liever aan mijn eigen gat. Ouwe vuile viezerik. Zie hem daar zitten met z’n onschuldige toot! Je bent zeker je smerige stoot van enkele weken geleden vergeten? Maar ik niet, hoor manneke, onthoud dat maar! Ik bijlange niet.’’

‘Ik heb niet the foggiest idea, maar jij gaat me dat nu vertellen, nietwaar?’

 Ha, meneer, weet het niet meer? Gebeurt het misschien regelmatig dat je ma wil omverrijden als ze ’s avonds van de kerk komt? Je wilt ervan af maar weet niet hoe. Ma heeft me alles verteld en meer nog… Ze heeft alles genoteerd in haar dagboek. Da’s schrikken, hé?  Mocht er met ma iets gebeuren, dan zal deze hier zorgen dat haar dagboeken in de juiste handen komen. Hoor je het, schoft dat je daar zit. Doe die lach van je smoel.’

Haar té grote mond samengeperst in één bruine lipstickstreep, haar bolle ogen uitpuildend op maximum vielen haast uit de kassen. De ziekte van Graves-Basedow plus een uitzinnige kolere, echt geen fraai zicht mijn schoondochter, puitenogen Pat. Ik bleef zo kalm mogelijk, dacht in eerste instantie aan het personeel en schrok, eerlijk gezegd, van mijn reactie:

‘Kwoeaak, kwoeaak, kwoeaak,’ riep ik haar met grove spot toe.

Ai, niet netjes, vriend, berispte denkduiveltje. Ook niet netjes, maar wel pijnlijk was de hete koffie, die mijn ogen en neus schroeide, mijn hemd en jas besmeurde. Ik sprong recht en duwde haar met beide handen door de openstaande deur:

‘ Buiten jij !’

Ze kieperde de lege mok door de middengang van de redactie, keerde zich naar mij, spuwde en ging met opgeheven hoofd weg.

Verdomde Francis! Opnieuw zijn belofte gebroken. Ik had beter moeten weten! Hij had me verraden, afgeschreven en de reactie van zijn vrouw was daarvan het ultieme bewijs.

“Nee, pa, echt niet. Je moet me geloven… ze was aan het douchen toen ik met Atlanta belde…Nee, pa, ik sluit niet zoals jij de deur van mijn bureau…Wist ik veel dat ze in de traphal bleef luisteren!’

Het telefoongesprek met Francis deed me goed.

Mijn zoon had woord gehouden. Gewoon een samenloop van omstandigheden. Een vrij lang zakelijk gesprek met zijn collega uit Atlanta, goeie vriend bovendien. Op het einde, net toen hij mijn verzoek aan het vertalen was, moest Pat op kousenvoeten de trap af zijn gekomen. Natuurlijk begreep ik hem.  Haar kennis van het Engels  is peanuts, maar de woorden ‘My dad …one hundredfifty thousand to start …his money ’ begreep ze wél. Meer was niet nodig, wist ik, om haar oren te laten klepperen.

‘Pa, wat kon ik zeggen’, vroeg hij me drie dagen later, toen hij me kwam opzoeken in de cafetaria van het bedrijf, ‘je had haar moeten zien, ze steigerde. Ik bespaar je haar emotioneel woordgebruik, maar…’

Met horten en stoten vernam ik het relaas van  het uitslaand betoog, dat Pat op z’n minst een halfuur had volgehouden. Eerlijk gezegd, ik vond het zelfs grappig hoe Francis zijn woorden wikte en woog om het jargon van een woeste Pat om te zetten  in zijn typisch geaffecteerd koel-zakelijk Nederlands.
 
 

Ik zag het plaatje in Keerbergen zò voor mij, Pat  briesend:

“Je denkt dat ik niet weet waarover dit gaat? Ik heb alles begrepen, hoor. De smeerlap moet zijn geld terug hebben. Voor wie? Voor zijn hoer, ja! En wij dan? Hoeveel is het? Hoeveel, hoor je mij. Bel meteen terug en zeg dat dit spel niet doorgaat. Sta daar niet zo onnozel, slappeling. Hem laten rotzooien met ons vermogen! Ha, de hoerenloper wil met ons geld  zijn vuil betalen. Maar die vlieger gaat niet op, lang niet. Niet met mij!”.

Ik kende mijn zoon, dus ook zijn reactie. Bewegingsloos, haar niet afremmend. Alsof hij haar verwilderd gekrijs goedkeurde en het niet verhelpen kon dat ik mijn geld terugvroeg. Alsof hij, net als zij, het grote slachtoffer was. En ik het loeder dat aan banden moest worden gelegd.

Ben je het al vergeten? Vraag het hem! Ik wist echt niet waarop denkduiveltje doelde. Die elf procent aan de puit haar gat, dommerik! Natuurlijk!

‘Francis  tijdens de monoloog van …je eega in mijn kantoor, had ze het over mijn elf  procent intrest, die ze voortaan liever aan haar …garderobe wou spenderen. Elf  procent intrest, Francis?’

Drie, vier seconden stilte. Las ik verbazing in zijn ogen?

‘Ach, pa, een vrouw die in alle staten is, kraamt er alles en nog wat uit. En, mag ik er je op wijzen dat je imitatie van een…enfin, dat dierengeluid, bijzonder kwetsend was gelet op haar oogafwijking. Bijzonderlijk pijnlijk, uiterst onkies, pa. Normaal toch dat ze…raaskalt?’

‘Mag ik er je ook op wijzen dat mijn imitatie van… dat dierengeluid, nadien gebeurde, ná de vermelding van die elf percent ?’

‘Luister, pa. Je weet toch dat ik bepaalde beheerskosten niet kan uitsluiten. Je betaalt geen instap, geen uitstap zoals anderen. Je geniet uitzonderlijk voordelige voorwaarden. Ik zou niet weten wat ik nog meer voor jou kan doen. Kijk, tegen Kerst is het grootse deel van je kapitaal vrij. Informeer je gerust elders, hoor. No problem at all!’

Dat geld toch, terwijl het sop de kool niet waard was. Discussie afgesloten. Francis zweeg verder in alle talen, maar hield me toch nu en dan op de hoogte van zijn verhandelingen.

Pat zag ik niet meer. Wel hield ze haar wekelijks bezoek op dinsdag aan. Francis kwam gewoontegetrouw elke woensdag bij Gerda. En ik had mijn passionele vrijages met Marianne, mijn stilaan weer veilig gemetseld geluk met haar.

Onze etentjes nu en dan, onze concert- en theaterbezoeken, ook onze eerste ruzie.