Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog?
Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven.
Mijn doel?
Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen.
Protest!
Een aantal jaren jong? Geleefd!
Hoe kan je in je leven weer rustdagen ontwerpen? Sedert alle dagen zondagen zijn heb ik het gevoel dat die rustdagen niet vanzelf komen: je moet ze wetens en willens veroorzaken. Zo van: Nee, vandaag geen internet, vandaag geen blog, vandaag geen bladzijden!
Maar heb ik dan 's avond wroeging van een dag die niet ingevuld is zeg! Want wie weet hoeveel er nog resten en hoeveel er verplichte rustdagen zullen zijn?
Nee 'jonge lui', eens op pensioen zijn er geen zondagen meer.
Hoewel Bodifee de mens ziet als een reactie tegen de natuur
om de noodzaak aan struggle for life te overwinnen, blijven de feiten toch
dreigend overeind; overbevolking, milieubelasting, sociale problemen
We zullen wel een oplossing vinden! zegt hij en als je het
omrekent hebben we daar misschien nog 20-30 jaar de tijd voor.
Maar is het niet wijzer om in de natuur naar voorbeelden te
zoeken, om na te volgen?
Bij de Rotifera (raderdiertjes) zijn de levensomstandigheden
soms ideaal, soms onmogelijk (hun waterige omgeving droogt gewoon uit) En ze
hebben er een oplossing voor. Bij gunstige voorzieningen hebben ze de mannetjes
uitgeschakeld en wordt gezorgd voor zon groot mogelijk aantal nakomelingen
(dochters) door parthenogenese. Als de populatie een piek bereikt, verschijnen
de mannetjes en dan worden slapende eieren geproduceerd die de komende droogte
kunnen overleven.
Misschien is onze piek nu groot genoeg om ook te zoeken naar
een soort slapend nageslacht dat binnen 1000 jaar in een hersteld milieu veel
uitbundiger zou kunnen genieten dan momenteel mogelijk zou zijn?
Elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval.
De Turbellaria zijn een klasse kleine diertjes die we in het
Nederlands nogal platvloers, platwormen noemen. We vinden ze bij ons in niet al
te vervuilde watertjes (hoewel, waar vind je die nog?) Echt kijken kunnen ze
niet, ze onderscheiden alleen licht en donker, voor hen goed en slecht, maar
dan omgekeerd. Ze schuwen een beetje het licht. Horen, ruiken en de wereld
waarnemen, daar zijn ze te primitief voor. Met hun enkel centimeters lichaamsstrip
(of streepje) glijden ze over bodem en waterplanten op zoek naar voedsel, naar
een slachtoffer mogen we zeggen. Met slechts enkele zenuwstrengen aan de
zijkant reageren ze op aanraking met kronkelbewegingen, de enige
overlevingsstrategie.
Mooi om te zien, mooi om weten dat ze al miljoenen jaren op
dezelfde manier leven. Maar er is toch iets waar ik versteld van sta. Ze zijn
allemaal man én vrouw! Ze hebben allemaal een penis en bij contact met een
soortgenoot moeten ze met hun enkele hersencellen (als we zon ganglion wel
hersenen kunnen noemen?) beseffen dat het moment er aan komt! Want ze gaan de
geschikte opening zoeken en vinden waar hun penis in past, wederzijds!!
En ik loop over van vragen. Hoe weten ze dat het een
soortgenoot is? (Er zijn 3000 soorten bekend.) En geen voedsel? Hoe kunnen
enkele zenuwcellen dat allemaal coördineren? Zou daar genot bij zijn?
In ieder geval, bedenk ik, los van deze platwormen, zijn
er heel weinig hersens nodig voor seksualiteit!!!
Kan het dat de natuur te vlug ontwaakt? Zich vergist door de vroege winter? Ik zag reeds spinnen webben maken, maar gisteren ook een zeer actief vliegende vleermuis in de namiddag, in de zon. Als die het noorden niet kwijt is? Maar ja, beestjes (en niet zij alleen) laten zich leiden door hun instinct. Zo was het ook met mijn vlieg.
Omdat ik meen iets belangrijks ontdekt te hebben (gisteren)
en ik van daaruit beslissingen heb genomen die de inhoud van mijn blog zouden
kunnen (waarschijnlijk zullen) bijsturen.
Het gaat hem over de betekenis van zin, zinvol en
zingeving.
Tot nu toe dacht ik dat de letters Z I N hierbij hetzelfde
voorstelden. Hoe kan iets zinvol zijn als het geen zin heeft, als het geen
betekenis heeft, geen doel, geen resultaat, geen vooruitgang? Als je van een
feit de zin niet ziet, dan kun je dat toch nooit als zinvol ervaren. En vermits
men tegenwoordig zoveel aan zingeving doet, zal ons leven wel een gebrek aan
zin hebben; je moet er immers altijd zelf toevoegen. Een logische pat stelling.
Stap ik over op ervaring. Een eenvoudig voorbeeld gisteren.
Vermits het weer voor het eerst inmaanden lenteallures heeft, ga ik een fietstocht maken. Heeft dit zin?
Ik rij van A naar A, kom vuil en bezweet thuis. Ik heb nergens iets gebracht en
niemand ontmoet. Het bestaan van mijn fietstocht is nu alleen iets in mijn
voorlopig geheugen en zal door andere tochten weldra volledig oplossen. Vermits
het geen enkel resultaat heeft, noemt mijn logica dit zinloos, zonder zin.
Maar tracht ik mijn emotioneel innerlijk te ervaren, dan heb
ik een gevoel dat het toch zinvol was. Ik heb mezelf een geschenk gegeven. Ik
heb mezelf bewezen dat het nog gaat. Ik kan genieten van dit zinloos gevecht
tegen de wind, van de overwinning op een onverschillig stuk weg. En achteraf
was er een gevoel (weer een gevoel) van tevredenheid. En hoewel het allemaal
geen zin had, was het toch zinvol.
Mijn fout (vroeger) was het woord zinvol op zin te
enten. Maar nu zag ik twee totaal verschillende zaken, het ene een beredeneerde
gedachte, het andere een versterkend gevoel. We zouden andere woorden moeten
hebben voor die twee, dan was ik misschien niet jaren misleid geweest. Nu weet
ik(op gevoel!) dat mijn zinloze tocht
toch zinvol was en dat ik aan zingeving ga doen door volgende tochten (onder
andere). Dat ik ook aan zingeving ga doen door mijn blog actueel te houden, met
een nieuwe gedachte of met een oud zeer. En hoewel het uiteindelijk toch
zinloos is, wil ik leven met een gevoel van zinvolheid.
Drie koningen sluiten het kerstverhaal. De wereldlijke macht
erkent de feitelijke opdracht van de mensheid. De diep ingeërfde strijd voor
macht moet doorbroken. Survival of the caring.
Gisteren zag ik een jaaroverzicht, gisteren voelde ik me
ziek, gisteren was jaren ver weg van die kerstgedachte. Gisteren was er schaamte
om mens te zijn.
Twee jaar geleden transponeerde ik het kerstgebeuren in onze
tijd (in verband met een mogelijk kinderkerstconcert). Er is niets veranderd.
Daarom geef ik het hieronder weer, maar ik geloof dat het fictie blijft.
Kerst 2008
Gaza wordt gebombardeerd
Maria en Jozef vluchten voor
hun leven met hun motorfiets. Ze rijden langs koude en stoffige wegen.
Ze slapen in ruïnes, want
die zijn geen nieuwe bommen waard.
Maria droomt met haar hoofd
tegen de beschermende schouder van Jozef. Ze droomt dat een Engel haar en Jozef
zal beschermen omdat ze een speciale taak heeft. Ze zal volgend jaar een kind
op de wereld zetten dat vrede zal brengen, liefde en hoop zal verkondigen.
December 2009
Maria en Jozef komen terug,
op zoek naar wat rest van hun boerderijtje. Maria is hoogzwanger. Het zijn
moeilijke dagen geweest en hun motor heeft het begeven, maar een ezeltje draagt
nu Maria verder.
Hun huis is weg, maar van de
resten heeft iemand een stal gemaakt, uit enkele balken van het dak en wat
stenen en rotsen. Binnen ligt hooi. Het is dus een stal van rondtrekkende
herders.
Verkenningsvliegtuigen
droppenlichten aan parachutes, opdat de
soldaten elke indringer zouden opmerken en doden.
Boven de stal blijft zon
licht hangen. Onbeweeglijk
Soldaten merken de ezel en
Jozef en komen aangestormd, verscholen achter tanks en gereed om te doden.
Maar een kleine wind
verplaatst het licht en werpt een lichtstraal op Maria die bevalt.
De soldaten stoppen en
zwijgen. De wapens in aanslag vallen op de grond. Tankmotoren worden
stilgelegd.
Licht straalt in de stal en
licht komt vertienvoudigd uit de stal
Hoofddeksel worden afgezet
en soldatenknieën ploffen in het stof.
De herders merken het felle
licht en komen eropaf. Ze zijn niet meer bang. Hun leven heeft geen waarde
vergeleken met het wonder dat in de stal geschiedt.
De herders komen bij de stal
en de soldaten vormen een erehaag, want het is uit hun stal dat het licht
stroomt en de hoop op vrede. Vrede waarnaar ze allen zo verlangen.
Ver daarvandaan krijgen
grote krijgsheren berichten van een onbekend gebeuren in de Gaza. Een onbekend
wapen zouuitstralen en de soldaten
verlammen. Nooit gezien, soldaten zouden als lammetjes de herders volgen en
geschenken geven aan de bron van het licht. De koning van Israël belt de koning
van Libanon en die belt de koning van Palestina en geen een weet wat het licht
is. Maar alle drie willen ze het met eigen ogen zien.
Drie helikopters vertrekken
tegelijk en komen samen aan de rand van de Gaza? Mijlen ver zien ze aan de
horizon het buitenaardse licht en ze rijden samen, eerst in een militair
voertuig, maar de laatste tien kilometer met kamelen omdat het zand er te zacht
is.
Hoe dichter ze komen, hoe
meer vijandigheid van hen afvalt. Bij de stal vallen ze ook op hun knieën en
geven geschenken aan het kind. Israël geeft een vredesverklaring, Palestina en
verklaring van de rechten van de mens en de vrouw, Libanon een verklaring van
de vrijheid van meningsuiting.
Nu begrijpen ze waarom de
soldaten als verlamd toekijken. Het kind, de nieuwe geboorte, de onschuld, de
onvoorwaardelijke liefde is de enige weg waarop vrede op aarde komt.
En toen verscheen er een
Engel en die zei: Laat voortaan elke geboorte van elk kind een zandkorrel zijn
waarop de wereldvrede gebouwd wordt. En laat ons zingen van vreugde voor dit
kerstgebeuren!
Dit schreef ik bij het afscheid van een verre vriendin , verongelukt in Peru met een bus. Vandaag kruist dit wild weer mijn weg. Voor hem (deze keer) was de weg lang, breed, maar niet gemakkelijk.
Ergens binnen in mij moet er een emotioneel sluis zijn dat
niet goed sluit. Of misschien een of andere overloop.
Even op Goldenoldies2 gaan kijken, want er zou iets nieuws
op gezet zijn. En ja daar klonk Net als vroeger van Cory Brokken.
Dit horen wekt nostalgie naar een heel jonge tijd, waarbij
we om Cory (sorry) lachten, want we wilden groot en modern zijn.
Maar daarbij nog zien, die tekst zien, lezen én horen,
breekt iets open.
Het is een vrouwenstem die mij aanspreekt, die mijn goede
herinneringen opwekt. Maar dat kan niet meer, al zes jaar niet meer.
Dus stel ik me voor dat je t omdraait: een man die een
vrouw aanspreekt. En dan krijgen de woorden een diepere betekenis. En dan is
het geen nostalgie meer, maar Ik vind er geen woord voor, want daar wordt
meestal niet over gesproken.
Waar is inderdaad de tijd
het verlies aan jeugd en gekte dat ons
spijt
Voor de grap nog eens? zegt het lied
maar bij ons kan het niet.
Ik kan er alleen van dromen
van tijden die niet meer komen
zelfs niet in een weblog-kleed.
Jij had andere plannen gesmeed.
En de glimlach van Cory verwatert voor mijn ogen. Of zijn
het mijn ogen zelf die ?
Is dat echt nog allemaal normaal denk ik, wat er in mijn kop
gebeurt? Hoelang draag je dat mee? Levenslang?
Maar ik denk dat ik daarin zwemmen opnieuw moet leren
om mij tegen de slijmstroom in te keren
en dat ik in alle eerlijkheid moet beweren
dat, hoewel ik de waarheid niet ken
en ik geen onmisbaar radertje ben
ik mezelf met uw reacties wat verwen.
Dit is ontstaan na een eerste indruk van webloggen op mij. Ik zag het allemaal blinken en vond het mooi klinken. Maar in feite wou ik wat meer, of beter anders. Het nieuw communicatie medium geeft me misschien een middel om meer mensen te bereiken? Ben nog onwennig en op zoek naar wat meer decoratie. Maar vergeet niet dat voor mij eigenlijk alleen de betekenis telt.
Ik vind het prachtig, die life-show. Sinds een half uur is
ze bezig, met de verhuis, moeder rat.
Eerst zag ik voorzichtig haar kopje van onder de verste
bloembak verschijnen. Rondspeurend naar een veilig moment om met een soort
hink-stap-sprong de tweede bloembak te bereiken. Of ten minste de ruimte
eronder die waarschijnlijk speciaal aan haar hoogte is aangepast. Daaronder
moet voor haar een echte sporthall liggen. Zeggen we 2,5m x 1,5m onder elke
bak?
En hoe verrast was ik toen ze een half minuutje later de
terugweg nam, maar nu eerder dravend, met een grijs balletje in de bek. t Is
rustig, middag, in de omgeving en ze schijnt het te weten, moeder rat!
Zonder te tellen schat ik dat ze nu minstens 12 omlopen
heeft genomen, de ingang duidelijk verschillend van de uitgang.
Die laatste bal was duidelijk groter! Kan dat?
Toch schattig, vooral omdat die dierentuin zich midden in de
stad bevindt. De stad waar katten (als een pest) bestreden worden. Ze bevuilen
immers alles en durven onze overschotten uit vervuilniszakken halen!
Weg met de kat! Leve de rat, want die zie je meestal niet.
Met een glimlach stel ik vast dat het wel twee families
moeten zijn, want zoveel tepels heeft een rat toch niet? Denk ik?
