De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
21-09-2014
"Zo lelijk mogelijk"
Vandaag derde zondag van september. Jaarlijkse Kermis in Hasselt. Doet me denken aan vroeger toen we met het gezin naar de Kermisattracties gingen kijken langs de Guffenslaan en het Kolonel Dusartplein. Een feest. Als kind kijk je er echt naar uit. Maar een domper op de feestvreugde werd gezet door mijn vader die vond dat ik er te mooi uitzag. Als 13- of 14-jarige sta je d'r niet bij stil, wat is mooi, wat is aantrekkelijk?... Het kwam erop neer dat mijn moeder mijn kleding uitkoos en mijn haren kamde volgens de instructies van mijn vader: "Zo lelijk mogelijk!". Mijn moeder voerde onderdanig zijn instructies uit. Maar nooit zal ik zijn woorden vergeten: "Zo lelijk mogelijk"... Alsof de islam al een worteltje in ons gezin geschoten had...
De thema's 'Wie PRAAT, krijgt hulp' en 'Horen, zien en SPREKEN' willen ouders en leerlingen ertoe aanzetten om bij het Centrum voor Leerlingenbegeleiding (CLB, het vroegere PMS-centrum) aan te kloppen. Met de klemtoon op 'SPREKEN', een dwingende uitnodiging om te spreken. Je kan er vrijuit je hart luchten, wan het CLB is gebonden aan het beroepsgeheim. Nu wil ik iets vertellen over de schending van het CLB-beroepsgeheim. Vroeger, toen ze de Turkse tolken nog niet hadden uitgevonden, was het beroepsgeheim in de PMS-centra vanzelfsprekend en heilig. Iedereen respecteerde de zwijgplicht over leerlingeninformatie. Enkel de betrokkenen mochten de dossierinhoud kennen. Met de komst van de Turkse tolk was het echter afgelopen met geheimen bewaren. Turkse tolk Gülnür veegde haar voeten aan het beroepsgeheim en geneerde zich niet om vertrouwelijke gegevens aan buitenstaanders mee te delen, zogezegd in het kader van 'samen zoeken naar oplossingen van het migrantenprobleem'. Zij besprak leerlingendossiers met migrantenwerksters en met de OCMW-dames van de Migrantendienst. In het OCMW-gebouw werd er geregeld een 'Intern Overleg', een 'Client Overleg', gepleegd om probleemleerlingen te bespreken. Bij die gelegenheden werd delicate info te grabbel gegooid aan personen die niets te maken hadden met CLB-dossiers! Deze misstanden zijn begonnen met de komst van tolken, van migrantenwerksters en andere moeials die naïef geloofden in de goedheid en opvoedbaarheid van de allochtoon...
Ik heb de tijd gekend dat allochtonen in de minderheid waren, toen ze een curieuze bijkomstigheid waren in onze samenleving, onopvallend en ongevaarlijk. Ze hielden zich gedeisd, waren nog kneedbaar en in te tomen. Wij keken ernaar, en wachtten af, en bleven wachten... Totdat er rare gasten opdoken die ons wezen op het belang van een verdraagzame en liefdevolle houding tov onze nieuwe medemensen. Wel, toen begon het mis te gaan. Er werden instanties uitgevonden en in het leven geroepen die het welzijn van 'de allochtoon' beoogden, een superwelzijn, een welzijn van betere kwaliteit dan dat van ons.
Zo waren er maatschappelijk werkers, straathoekwerkers en andere moeilijke werkers die leden aan het afschuwelijke syndroom 'Xenomanie', dat is een ziekelijke verheerlijking van vreemde snuiters met bruine velletjes en anderstalige krullebolletjes. Fanatiek dwepen met vreemde culturen en vreemde eigenheden, is één van de symptomen van de ongeneeslijke ziekte 'xenomanie'. Hun verdere leven brengen ze in terminale toestand door met oogkleppen die ze nooit meer kunnen afzetten... Stekeblinde verering voor alles wat vreemd is, is pervers, racistisch en dodelijk.
Als linkse predikers ons willen waarschuwen voor Xenofobie, dan mag IK schrijven over het verachtelijke Xenomanie!
Maatschappelijk werksters heb ik gekend als gepassioneerde tuttebellen die maar één doel nastreefden: het welzijn van de allochtoon! Zij waren niet weg te slaan uit concentratiescholen waar het wemelde van allochtoons geweld. Ik heb ze allemaal zien dwalen en dolen, de geobsedeerde werksters, in alle scholen, op alle wegen en banen en straten die leidden naar 'de allochtoon'. Zij bewogen zich als reddende engelen, uitverkoren om exotische gevallen te beschermen, om hen te helpen bij het volwaardig meegenieten van ónze welvaart in ónze gemeenschap. Allochtone leerlingen zagen zij als verschoppelingen, als arme stumperds, die moesten begeleid worden, tot in het absurde, om hen mee te kunnen laten snoepen van ons kansrijke leventje... Maar toen Jantje en Mieke om hulp schreeuwden, kregen ze geen gehoor van de racistische werksters!...
Maatschappelijk werksters waren anarchisten, eigen baas en zo. Gezag en hiërarchie wimpelden ze weg als nutteloze onzin, ze verdroegen geen tegenspraak, geen inmengingen, en eigenzinnig mochten ze op hun bekrompen ingeslagen wegen voortwandelen. Niemand haalde het in zijn hoofd om hen van racisme tebeschuldigen, zij waren toen automatisch mensenvrienden boordevol naastenliefde, en dus geen racisten...
En tóch waren ze rasechte racisten! Ze sloegen systematisch de Jantjes en Miekes over, en vertroetelden de Mehmetjes en Meryemkes...
In eigen kringen woekerde het racisme als niet te stoppen onkruid, het gevaarlijke omgekeerde racisme, waarbij Vlaamse leerlingen gediscrimineerd en verwaarloosd werden in een multiculturele klas. Multiculturaliteit? We kennen de slachtoffers nu wel... De herinnering aan Pietje Jansen doet nog altijd pijn. Pietje Jansen verkommerde temidden van zijn allochtone klasgenootjes... De verwaarlozing van Pietje Jansen: om nooit te vergeten!
Tieners opgepakt na mishandeling van 15-jarig meisje
Inzending van Walter:
In Nederland circuleerde gisteren een filmpje op de sociale media waarin twee jongens van 14 en 14 jaar in het Noord-Hollandse IJmuiden een 15-jarig meisje zwaar mishandelden op straat. Vandaag zijn de daders opgepakt.
Er circuleerde meerdere beelden op Facebook en Youtube van de mishandeling van het meisje uit Beverwijk. Verschillende omstaanders filmden hoe een jongen het meisje pal met zijn vuisten in haar gezicht slaat. Als ze op de grond ligt, krijgt ze nog een schop van de andere jongen. Opmerkelijk is dat de filmende omstaanders niet ingrepen.
Ook de taal die de jongeren uitkraamde was niet van de poes. ‘Kankerhoer! Maak mij niet kwaad. Deze keer klappen. De volgende keer neuk ik je‘, roept één van de jongeren.
En nu geef ik graag de commentaar van Houzee, http://blog.seniorennet.be/rechts Raak geformuleerd. Alleen bij de laatste zin zou ik eraan toevoegen: "castreren zonder verdoving"!
VUILE ALLACHZONEN
(tip uit de reactie van Walter F., waarvoor dank)
De titel kan misleidend klinken want allah heeft hiermee rechtstreeks niets te maken. Die "moedige" smeerlapkes zullen dan wel moslims zijn en waarschijnlijk isissers in spe, in het filmpje is te zien wat voor soort die 'jongeren werkelijk zijn. Lafaards die zich, natuurlijk NOOIT alleen, uitleven op een weerloos kind van 15 jaar. Tuig van de richel, kutmarokkaantjes zei ooit yves desmet terecht in een onbewaakt moment.
Ik schreef het al ; bij zulk gespuis zit dergelijk gedrag in de genen en als dàt dan een coctail wordt met de islam(lees koran) , krijgen we het resultaat ISIS te zien. En dat schijnt hier het geval te worden. Die 'stratiers'(lees; straathonden) zijn dan wel opgepakt , maar lopen allicht weer los. Een pamper aan hun gat , noch een vermaning en de straat op ! Want zeg nu zelf ; zo'n schuttingstaal ' kankerhoer, neuken' dàt zijn wij hier nie gewend zulle ! Een beetje manieren in 't vervolg hé mustafa en mohamed ! ...de volgende !
Hier gaat het duidelijk om isissers in spe waartegen men eindelijk eens maatregelen moet nemen met de ijzeren vuist. Een andere taal begrijpen die toch niet ! O ja ! castreren ware misschien ook een middel !
Een blogtechniek geleerd van Houzee. Ik gebruik die nu om te laten zien hoe de berichtgeving veel te vriendelijk omspringt met agressieve, onopgevoede wildemannen die zich helaas een plekje veroverd hebben in onze beschaafde samenleving. Ik ken nog de tijd dat "U" gezegd werd tegen mensen in uniform, dat mensen in functie met respect en beleefdheid bejegend werden. Die tijd is voorbij... Groepjes jongeren hebben altijd bestaan, maar dan onder de vorm van gedisciplineerde jeugdbewegingen.
Een routinecontrole op een voertuig van De Lijn in Gent is vanavond ernstig uit de hand gelopen. Het kwam zelfs zover dat de politie pepperspray en honden inzette om de toegestroomde menigte -vooral scholieren- in bedwang te houden. "Twee controleurs zijn het slachtoffer geworden van zeer zware fysieke agressie. Ze moesten het Dienstencentrum aan het Woodrow Wilsonplein binnenvluchten en zijn daarna naar het ziekenhuis gebracht voor verzorging", zegt woordvoerster Isabel Colbrandt van De Lijn.
Alles is begonnen toen de controleurs een jongere betrapten met een vervallen abonnement. "De jongen en een vriend van hem zijn daarna verbaal agressief geworden tegen de controleurs", zegt politiewoordvoerder Manuel Gonzalez. "Toen het begon te neigen naar fysieke agressie hebben de controleurs de politie verwittigd. Onze agenten moesten de jongeren tegenhouden omdat ze wilden weglopen. Opnieuw werden ze agressief en begonnen ze naar onze mensen te schoppen. Onze agenten moesten het tweetal met dwang tegengehouden."
Vanaf dat moment ging het helemaal mis. "Heel wat omstanders hebben zich tegen de politie gekeerd", aldus Gonzalez. "Onze agenten hebben bijstand gevraagd."
Maar liefst tien combi's kwamen ter plaatse, maar dat kon de toegesnelde massa - vooral jongeren - niet kalmeren. "Twee agenten die ingesloten raakten, hebben pepperspray gebruikt om zichzelf te bevrijden", zegt Gonzalez. Aan de ingang van het Dienstencentrum werden politiehonden ingezet om de jonge menigte op een afstand te houden.
De twee betrapte scholieren -16 en 17 jaar oud- worden momenteel vastgehouden in het Gentse hoofdcommissariaat. Het parket bekijkt wat er verder met de zaak moet gebeuren. De twee jongens van 16 en 17 jaar werden opgepakt, maar het is nog niet duidelijk welke maatregel ze opgelegd zullen krijgen.
Het is zo stil geworden in en rond Maaseik. Vorige week nog raakte bekend dat een groep moslims zich afgescheurde van de bestaande Maaseikse moskee om een eigen gebedshuis te starten.
Gematigde islamieten vrezen dat in de nieuwe moskee Syriëstrijders geronseld worden... dat de strijd in Syrië geromantiseerd wordt, en dat de gesneuvelden als martelaars beschouwd worden.
Omwonenden van de nieuwe moskee: "We zagen opeens mannen met lange baarden en lange witte gewaden opduiken. In groepjes van 3 of 4 mannen wandelen ze naar Maaseik. We zijn hier toch wel van geschrokken."... Een lange baard en traditionele kleren dragen, daar is toch niets mis mee, zo klinkt het vanuit de nieuwe moskee... Alsof van ons verwacht wordt dat we baarden en lange rokken gewoon moeten vinden, voor mannen nog wel. We hebben het al zo moeilijk met alle seksvariëteiten die tegenwoordig op de markt te verkrijgen zijn.
Uiteraard ontkende de nieuwe moskee in Maaseik de beschuldigingen van radicalisme. "We ronselen geen Syriëstrijders en prediken geen haat... Dat ons gebedshuis nu geassocieerd wordt met terrorisme is verschrikkelijk voor de kinderen die hier les volgen..." Kinderen aanvoeren is als een teken van schuldbekentenis!
Toch wordt het nieuwe gebedshuis nauwlettend in het oog gehouden door politie in contact met Staatsveiligheid. De burgemeester geeft toe dat radicalisering binnen de moslimgemeenschap een terugkerend probleem is... Afwachten.
Ik heb vroeger nooit anders geweten dan dat laatstejaars secundair onderwijs intensief begeleid werden bij hun studiekeuze. Zowel klassikaal als individueel. Ook de voorlichting en informatie over de hele waaier van studie- en beroepsmogelijkheden werd duidelijk en uitvoerig uitgelegd. Niet alleen voor laatstejaars, ook voor het vierde en vijfde secundair. Geen adviezen, wel informatie over aanbod en mogelijkheden.
Wat is er dan veranderd? Hoe komt het dan dat men nu klaagt over onvoldoende studiekeuzebegeleiding? Zou het dan toch kloppen dat 'toen PMS CLB werd, is 't gezeik begonnen'?
Bij de vrije CLB's maakt men zich zorgen over de bijdrage van de scholen bij de begeleiding. Algemeen directeur Grielens: "De begeleiding is de verantwoordelijkheid van de scholen, en zeker niet alle scholen vervullen die taak naar behoren."
Nu kan ik al zo direct het atheneum van Blauwbaard aanhalen waar men de studiekeuzebegeleiding met een korreltje zout nam, eerlijk gezegd werd er een hele zoutmijn tegenaan gegooid. En nu maak ik graag van de gelegenheid gebruik om weer eens te wijzen op de lakse deliberaties waarbij hopeloze allochtone gevallen vlot de weg gewezen kregen naar het stempellokaal, naar 'den dop' dus. Ik herinner me een keer dat mijn planning om laatstejaars in te lichten over hun uitgangswegen na het secundair, dat die gedwarsboomd werden. Ben ik nu nog boos over. Maar het helpt wel als ik iedere gelegenheid kan aangrijpen om het verhaal te vertellen over het atheneum van Blauwbaard waar men de laatstejaars liever de weg naar het stempellokaal wees dan naar richtingen in het hoger onderwijs, al was het maar info over het 7de beroepsjaar, of een gespecialiseerde voortgezette opleiding...
Wat lees ik? West-Vlaanderen verdeelt 55.000 luizenkammen. Alle kleuter-, basis- en secundaire scholen krijgen luizenkammen uitgedeeld, samen met een demonstratie van de kam ter bestrijding van luizen. Kosten: 25.000 euro. Lagere schoolkinderen zijn vaak het slachtoffer van een luizenplaag, vooral na een schoolvakantie...
"Vooral na een schoolvakantie"!... Nu zal ik dat onvolledige berichtje eens vervolledigen en zeggen waarom een luizenplaag steeds opduikt na een schoolvakantie. Ik zal dat eens ophelderen, want media doen dat niet. Terwijl in schoolmiddens iedereen wéét hoe de vork in de steel zit, maar niemand wil of durft er iets over kwijt. Dat idiote 'racisme' weer hé.
We zitten nu half september. De Turkjes zijn allemaal, of bijna allemaal, teruggekeerd van hun vakantie in Turkije. Spijbelaars en slappelingen blijven het laatst achter in hun thuisland... We mogen het niet luidop zeggen, maar ik zeg het tòch, ik schreeuw het uit. Na elke schoolvakantie worden schoolkinderen geplaagd door luizen. En die beestjes komen van de koppekes van Turkjes die zich in hun thuisland niet verzorgen en dan die vieze beestjes naar hier transporteren naar de Vlaamse kopjes. Zò werkt dat met dat ongedierte. En dan mogen we nog blij zijn dat ebola-achtige toestanden of andere narigheden niet mee naar hier overgebracht worden. Alhoewel...
Het 'Kammenproject' wil ouders en leerkrachten sensibiliseren voor preventie en bestrijding van hoofdluizen. Ik zou zeggen: vanaf de eerste schooldag ALLE hoofdjes van Turkse leerlingen die hun vakantie in hun thuisland doorbrachten onmiddellijk controleren op hoofdluis. Op 1 september! Tijdens het eerste lesuur! Aan de schoolpoort! Het zou heel wat tijd, energie en geld besparen om de Vlaamse kopjes weken later te inspecteren en te behandelen. Het zou waarschijnlijk helemaal niet meer nodig zijn.
Maar zie je de rooien en groenen al protesteren tegen de discriminerende behandeling van het allochtoon luizenfenomeen?... En tóch, in het belang van van onze Vlaamse kinderen, mogen we de maand september niet laten voorbijgaan zonder ongediertebestrijding bij de doelgroep: de allochtone leerlingen die terugkeren van hun thuisland!
Eerst even afrekenen met een lezer die niet weet van ophouden. Hij wil mijn blog een betere koers geven, hij wil me bekeren en me zeggen wat ik wel en wat ik niet mag schrijven. De griezel vergeet dat de blogger in volle vrijheid zijn eigen mening de vrije loop mag laten gaan op zijn blog. Het is de blogger gegund om kwallen, krengen en trollen door het slijk te sleuren. Een blog is als uitlaatklep en therapie voor de blogger als baas over zijn eigen blog. Zeurpieten en zaagtrienen raad ik aan om de Story of het parochieblad te lezen en weg te blijven van mijn blog.
Nu is Lieve vandaag in the mood om een dwarsligger uit het verleden verbrijzelen en vermorzelen tot er niets meer van overblijft, alleen een kleverige brij die tergend langzaam afglijdt langs een donkere afgrond, naar de hel met de eeuwige vlammen.
Eerst nog melden dat Lieve onschendbaar is en ontoerekeningsvatbaar voor alles wat ze vertelt. Ik vertel in de derde persoon.
De Turkse tolk werd in de concentratiescholen onthaald als een Bevrijder die orde kwam scheppen in exotische prietpraat. Een Reddende Engel die 'allochtonen in nood' onder haar beschermende vleugels neemt.
Naiëvelingen in scholen en CLB's dweepten met haar, gaven haar een gevoel van superioriteit en bejegenden haar alsof ze het vriendinnetje van Allah was. Als je van mensen een afgod maakt, word je zelf beduveld, bespot en bedot.
Velen zagen de Turkse tolk als een kleurrijke en leerzame toevoeging aan ons alledaagse leven, ze zouden haast buigen en knielen om hun verdraagzaamheid en bewondering overvloedig te laten blijken.
De afgoderij en dweperij maakten van haar een superwezen dat met haar snoet in de lucht liep, van verwaandheid, niet om onze Vlaamse lucht op te snuiven, maar om te genieten van alle voorrechten die zomaar in haar Turkse schoot geworpen werden.
In de scholen waar het allochtoontjes geregend had, zette ze Turkse zwanserijen om in Vlaams proza begroeid met hele bossen Turkse haren. Vlaamse verkrachtingen! Een beetje vertalen van Turks zwamgezeik was goed om misverstanden en vertroebelingen op te lossen, dacht men. Ondertussen hoefden leerlingen en ouders geen initiatieven te nemen om beter Nederlands te leren...
“Als de koran zegt dat wijn des duivels is… waarom staat er dan in dezelfde koran dat er stromen van wijn in de hemel op de moslims liggen te wachten?”
Ingrid Lieten, kersvers Vlaams parlementslid, gaf begin september al een opwarmertje, een pleidooi voor gezinnen en kinderen. Waarna de Gezinsbond op de proppen kwam met een stijging van 20 % van de kostprijs van een kind. Voor kinderen die nog niets gepresteerd hebben, die alles krijgen en alles mogen en alle kansen voor het rapen krijgen. Ik heb haar in het interview niets horen zeggen over ouderlingen die alles al gemaakt hebben, die sociale systemen ineen geknutseld hebben, en die nu toch uit de boot dreigen te vallen.
Politici en Gezinsbond blijven dus kibbelen over de herverdeling van het kindergeld. Lieve zal ze een handje helpen, ze zal eens de knoop doorhakken. Als ik in de derde persoon begin te schrijven, moet er rekening gehouden worden met verzachtende omstandigheden. Verzachtende toestanden en alle prullen daarrond gelden voor criminelen, dus waarom niet voor mij?
Lieve pleit voor een forse verhoging van het kindergeld voor al onze Vlaamse kinderen. En tegelijk pleit ik voor de totale afschaffing van kindergeld voor alle nieuwkomertjes die aan de lopende band geproduceerd worden door alles wat uitheems en vreemd is, door indringers die vanuit de hele wereld en omstreken en alle planeten in ons land komen binnenvallen om het te overbevolken. De geboortecurve van hun verse kleintjes wijst regelrecht naar de ijle lucht, baant zich pijlsnel en geruisloos een weg naar de hemel, terwijl de geboortecurve van nieuwe Vlaamse kindjes zich een gat in de grond boort. Angstwekkend voor de toekomst!
De discriminatie bij de herverdeling van het kindergeld is noodzakelijk! Uit zelfverdediging, om onze eigenheden te beschermen, om de tomeloze bevolkingsaangroei af te remmen van verse nieuwelingen en andere parasieten die ons hele maatschappelijk systeem ontregelen, om hen te ontmoedigen als ze nog eens in bed willen duiken om er nog een paar bij te maken. Hun kweekgedrag zal zich spontaan wijzigen als ze er geen centjes meer voor krijgen.
Verhoogd kindergeld is vóóral nodig als stimulans voor onze eigen bevolking, meer kindergeld om onze eigen mensen aan te zetten tot het vermenigvuldigen van hun geslacht. We mogen geen minderheid worden, want dan zullen we ooit het onderspit moeten delven!
Ilse V. was mijn naaste medewerker en assistente, zo ergens in het PMS-centrum van de jaren 80. Zij was enthousiast en geëngageerd, had geen moeite met haar ondergeschikte positie, maar opteerde voor de krullebolletjes en de bruine velletjes. Dat was haar grote handicap. Rare goestingskes en zo, die niet in bedwang konden gehouden worden. Met handen en voeten legde ze me ook nog de voordelen uit van het gebruik van een Turkse tolk in de scholen. Vergeefs natuurlijk. De islamlessen vond ze ook een goeie vondst. En het eerste migrantenproject stond ze luid applaudisserend toe te juichen... Waarom geen onderwijs in het Turks?!
Ilse raakte verliefd op een verse man, tralalie tralala, dus gingen die twee trouwen, en nog wel in de maand juni, de drukste maand van het schooljaar. Een hele maand juni was ze foetsie. Op huwelijksreis, naar exotische toestanden... En het daaropvolgende jaar in de maand juni was ze alweer weg, want dan had ze bevallingsverlof, en het jaar daarop alwéér, want toen werd hare tweede kleine geboren... Drie opeenvolgende jaren in de maand juni, de drukste periode, verdween Ilse!
Omdat Ilse niet vervangen werd, knapte ik haar werk op, waarna de baas mij een sabbatjaar beloofde. Voor een sabbatjaar moet je iets over hebben, dus zonder te mopperen werkte ik voor twee. Het beloofde sabbatjaar kwam er echter niet, ik kon ernaar fluiten en op mijn buik schrijven ook... Nu zal Lieve eens uit de doeken doen hoe ze wraak nam. En die wraak was zoet en goed voor het gemoed.
Om te beginnen onderschepte ik alle mogelijke briefwisseling en schriftelijke berichtjes voor migrantenwerksters. De Turkse tolk merkte nog op dat het een kalme periode was, weinig vergaderingen en andere blabla-bijeenkomsten. Vervolgens gaf ik telefonisch foute inlichtingen door wanneer een of andere migrantendienst iets wou weten. En of dat nog niet genoeg was, verduisterde ik cruciale dossiers die in de geduldige papiercontainer verdwenen. Mijn genoegdoening was compleet toen ik buiten verdenking nog een poosje kon doorgaan met de boycot. Mijn ingenieuze acties waren een schot in de roos!
Nu is Ilse V. werkzaam in een soort stedelijke dienst waar 'Diversiteit' bejubeld wordt. 'Het Waarderen van Verschillen' roepen ze daar luidkeels. En ondertussen zeggen ze dat iedereen gelijk is...
Vanmiddag ontmoette ik een ridder op een wit paard. Eindelijk. Zijn naam was CORNET. Hij droeg een sexy harnas, zag er viriel en bronstig uit, maar hij maakte zich niet kenbaar. Totdat ik het flesje voor de helft inschonk in het stoere glas. De smaak was overweldigend. Alsof je eikels aan het proeven was, maar dan gedrenkt in een hemels vocht...
Cornet is een zwaar blond Vlaams bier (8,5 vol.% alc), gebrouwen door Theodoor Cornet in 1686 (!), exclusief voor de avontuurlijke graaf Van Van Maldeghem/Steenhuffel. Het bier werd gerijpt op eiken vaten in de kelders van het kasteel van de graaf. Vandaar de naam 'Cornet oaked'. Rijpen op eiken vaten? Zou dat met mensen ook lukken? Wie weet hoe mooi onze samenleving eruit zou zien...
Het is niet mijn bedoeling om een saaie uiteenzetting te geven over het complexe onderwerp 'dyslexie'. Dyslexie of leeszwakte. Daarover zijn er genoeg andere bronnen om aan te boren, om te weten wat dyslexie precies betekent en hoe het behandeld kan worden.
Ik wil het wél hebben over mijn ervaringen met dyslectiekertjes, over hun typische trekjes en eigenaardigheden die mogelijk hun dyslexie kunnen verklaren. Pedagogen houden niet van deze algemene gedragslijn omdat het beschuldigend klinkt ten aanzien van de leesgestoorden, en dat mag in geen geval... Van mij mag het wél...
Mijn ervaring is dat leerlingen met lees- en schrijfproblemen vaak verwaaide sloddervossen zijn, hopeloze losbollen die nonchalant en onnauwkeurig omgaan met letters,woorden en zinnen, geen gevoel voor precisie en netheid hebben, niet gemotiveerd zijn om zich in een tekst in te leven, schrift en spelling bagatelliseren, niet leergierig zijn, onverschillig en oppervlakkig te werk gaan... Vaak gebeurt het ook dat ze de letters niet scherp kunnen zien, dat de lijnen op het blad gaan dansen zodat ze niet weten waar hun pen moet belanden (woorden die niet scherp gezien worden, kunnen niet ingeprent worden als 'woordbeeld'!). Soms gaan hun problemen ook gepaard met een slordig thuismilieu waar het ontbreekt aan stiptheid, netheid en discipline. Dyslectici zijn echter geen dommeriken en in rekenen kunnen ze bollebozen zijn.
Het valt me de jongste tijd op dat wanneer iemand niet zonder fouten kan schrijven, ze zich verschuilen achter: "Ik heb dyslexie". Een vals excuus meestal, mij maken ze dat niet wijs. Dyslexie komt niet zoveel voor als mensen ons doen geloven. Slechts 5 tot 7% van de bevolking lijdt aan ware dyslexie. Ik denk dat alle overige 'dyslectiekers' willen meedoen aan het modeverschijnsel 'dyslexie'. Klinkt voornaam en verdoezelt hun eigen achteloosheid jegens spelling en precisie.
Nu zijn het precies diegenen die zich verschuilen achter 'dyslexie' die niet geïnteresseerd zijn in therapieën. Zij zeggen: "Ik heb dyslexie" en daarmee stopt het. Er bestaan een heleboel remediërende oefeningen om schrijf- en leesvaardigheid te verbeteren, maar het interesseert hen niet. Bij een jong kind lukt het wel om de stoornis te behandelen, maar pubers en volwassenen staan er meestal afwijzend tegenover. Alsof ze zich neergelegd hebben bij hun 'handicap'.
Met enige trots mag ik vermelden dat ik uit de hele wirwar van remediëringstips een aantal samengevat heb, en samen met mijn eigen vondsten alles gegoten in een hanteerbaar compact geheel van oefeningen die gegarandeerd succes opleveren wanneer de dyslecticus ontvankelijk is voor verbetering van zijn lees- en schrijfzwakte. De 'woordbeeldtraining' vind ik daarbij een belangrijk onderdeel van de oefeningen, want zonder 'woordbeeld' zouden we spellend moeten lezen en fonetisch moeten schrijven...
Vliegshow in Kleine Brogel. De weg naar mijn stamcafe is versperd, omdat er vliegtuigen in de lucht vliegen. Even nadenken... Hoe geraak ik nu bij Bertie voor mijn dagelijkse portie vitamines? Dan maar terug naar huis.
Om een opmerkelijk berichtje op mijn blog te zetten dat ik een paar dagen geleden in De Telegraaf las. Jonge Françaises willen geen monokini meer aantrekken op het strand. Sommigen zeggen dat de badpakkentrend er zich niet meer toe leent om met 1 stukje te zonnebaden.
Eigenaardig, jonge vrouwen hebben nu meer rechten en vrijheid dan in de tijd van Brigitte Bardot toen die in de jaren 60 rebels in monokini op het strand ging liggen. Zelf heb ik ook topless in de zon gelegen, begin jaren 80, toen ik nog jong was. De monokini was toen heel gebruikelijk en vanzelfsprekend aan de zuidfranse kust.
Sociologen zoeken in het conservatieve gedrag van de Franse vrouwen serieuzere oorzaken (?). Ook de Franse overheid lijkt steeds puriteinser te worden. Zo liet een vrouwelijke minister haar medewerksters weten dat decolletés niet gewaardeerd worden. En dat in de Parijse parken vrouwen gewaarschuwd worden dat ze beter hun bovenstukje aanhouden...
Minister-president Geert Bourgeois trok een paar dagen geleden mijn aandacht met zijn insinuatie als zouden werkgevers schuldig zijn aan het grote aantal werkloze allochtonen. Heeft die man in coma gelegen toen in het verleden al duidelijk was dat de massale allochtone werkloosheid hard aangepakt moest worden door de allochtonen zélf te beschuldigen van hun werkloze status? Door henzèlf verantwoordelijk te stellen?
Waarom zijn allochtonen niet interessant voor werkgevers? Omdat allochtonen zichzelf niet aantrekkelijk maken voor de arbeidsmarkt, ze discrimineren zichzelf! Hoe doen ze dat?
Als ze jong zijn, ontwikkelen ze al hun eigen attitude op school. Hun onwil om iets bij te leren, om Nederlands te spreken, om te presteren... die onwil viel me vroeger op, maar ik moest zwijgen. En 'wedijver'? Dat kenden ze ook niet, en gevoeligheid voor goede rapportcijfers was er evenmin... En iedereen moest zwijgen.
De laatstejaars en schoolverlaters van concentratiescholen toonden buitenmatige interesse in 'den dop', ze waren niet gemotiveerd om werk te zoeken, 'werk zoeken' leek wel in te druisen tegen hun natuur, tegen hun aard. In hun familie en in de buurt was bijna iedereen werkloos, ze vonden het heel vanzelfsprekend... En iedereen moest zwijgen.
's Morgens gaan werken en 's avonds thuiskomen = ONZE cultuur. Hele dagen nietsdoen en geld krijgen = HUN cultuur, die indruk heb ik vroeger toch gekregen. Hoe moeten die twee culturen nu samenleven? Integreren kan niet, want dan kan je net zo goed een olifant in een muizenholletje stoppen (ja, goed gevonden he?).
Tenslotte, wat is er mis met een werkgever die de meest rendabele sollicitanten selecteert? De gediskwalificeerden hadden zich maar beter moeten inspannen. Een werkgever die etnische afkomst laat primeren op talent discrimineert de bekwame Vlaming!
Aflevering 10. Het Knoeiwerk van Maatschappelijk Werksters
Op een ochtend vond ik een nota van directeur Horbert op mijn bureau. Mijn hart sloeg een slag over en mijn bloed begon sneller te stromen. Mijn overleden collega's indachtig, besloot ik niet te steigeren en mij ook niet te laten wegzinken in een slachtofferrol. Een halve nacht heb ik erover geslapen, over hoe ik deze stress-situatie zou aanpakken. Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat men mij wou beetnemen.
Wat was er aan de hand? Wel, foefelaar Horbert had een stelletje maatschappelijk werksters opgetrommeld om allochtoontjes te 'testen' in concentratiescholen. In het kader van een of ander geldverslindend migrantenproject. Inclusief Turkse tolk Gülnür bij de louche onderneming. Organisatoren van de projecten loofden de ondernemingslust van Horbert. Daarom gingen geruchten de ronde dat hij er een dikke mercedes aan verdiend had, aan zijn medewerking met de migrantenprojecten.
Inhoud van de nota van pestkop Horbert: of ik van de testresultaten in bijlage een verslagje wou maken voor de leerkrachten. Dringend! Prioritair!... En nog zo van die slogans waarmee bazen hun personeel de stress injagen. Samen met de agressieve nota van Horbert vond ik ook nog kladjes van de maatschappelijk werksters, volgekribbeld met onleesbare cijfers. Het warrige geheel deed me denken aan een flauwe grap die ze met me wilden uithalen. Toen ik de verfrommelde kladjes doornam, werd ik overvallen door een wirwar van cijfers, letters en doorhalingen. Er zat niet de minste structuur in het gekribbel. Nergens vond ik een aanknopingspunt voor begin, midden en slot voor mijn verslag. Nergens vond ik interpretaties noch observatiegegevens over de geteste leerlingen. Niets! Enkel een hoop cijfers neergekribbeld in een epileptische of andere verstoorde geestestoestand van de warhoofden.
Ik raapte abrupt alle papieren bijeen en repte me naar alle betrokken leerkrachten om hen het 'kunstwerk' te laten zien van mijn collega's, de prutsers. "Kijk, dit is het resultaat van de testonderzoeken. Vergeet het verslag, er komt helemaal geen verslag, want er kan geen conclusie getrokken worden uit dit knoeiwerk. Maatschappelijk werksters zijn knoei- en smospotten! Prutsers en klungelaars! De tuttebellen hebben jullie gefopt!".
De leerkrachten begrepen me en voelden met me mee. Ze gaven ook toe dat ze eerlijk gezegd niets verwacht hadden van het hele testgebeuren. Mijn dag eindigde in grandioze zelfvoldaanheid, en de hele knoeiboel van de maatschappelijk werksters verdween in de vergeetput. Weg!
Ik heb ooit eens aan iemand gevraagd: "Wat heb je het liefste: een Reine Maagd of een Wulpse Non?". Hij wist het niet, of hij wou het me niet zeggen. Misschien wou ie ze allebei tegelijk wel hebben. Of ook nog een Onbevlekte Ontvangenis erbij, of een Betrapte Weduwe?... Nietwaar Johan?... Lezer, het gaat hier niet over oneerbare voorstellen hoor, of om louche uitnodigingen, maar om heerlijke biertjes met een voortreffelijke naam.
Dat komt ervan als het zonnetje te lang op je bolletje schijnt, dan komt er niets zinnigs meer uit je pen. Vanmorgen al waarschuwde mijn muze me voor oververhitting en andere gevaarlijke toestanden die me vandaag zouden beletten om een fatsoenlijk stukje proza te schrijven... Het zal voor morgen zijn...
Om te beginnen gooide de muze vanochtend heel vroeg de beddelakens van me weg, sleurde me genadeloos uit bed, richting pc, om me aan het werk te zetten, om te experimenteren met youtube. Zij bekommerde zich niet om mijn normale ochtendlijke behoeften, neen, een muze is een vaag onmenselijk wezen dat je dringend dwingt om alles aan de kant te gooien en om te schrijven, om je pc een goede beurt te geven, je hebt niet eens de tijd om je gedachten te ordenen, ook niet de tijd om naar buiten te kijken naar de benevelde wolken waarachter het zonnetje zich een weg probeert te banen naar ons aards tranendal.
Na een heftige stoeipartij met mijn muze, besloot ik haar op te sluiten in de garage. In de garage, omdat ik geen kolenhok heb. Oef, eindelijk wat rust... De hele dag heb ik van het zonnetje genoten, van het herfstwindje en van de gele blaadjes die me beloofden dat ze weer groen zouden worden in het volgende voorjaar. Als de zon straks niet meer wil schijnen, gaat ze uitrusten achter de bomen om haar ondergang voor te bereiden.
Nu hoor ik gebonk tegen de garagepoort. Het is de muze die mij absoluut wil spreken. "Jij hebt alleen maar een narcistische verhouding met jezelf, als ik niet meer bij je mag zijn, verlaat ik je voorgoed. Ik geef je nog één kans! Ga aan de slag met youtube!"... Haar laatste woorden stierven weg en toen verdween ze... Maar ik weet zeker dat ze d'er morgen weer is...
10 september. Internationale Zelfmoordpreventiedag.
Zelfmoord voorkomen? Kan niet altijd! Met een ongelooflijke wilskracht willen sommigen écht niet meer bestaan. En niéts kan hen dan weerhouden om hun suïcidale plannen uit te voeren. Niéts kan hen uit de neerwaartse spiraal halen.
Anja was een laatstejaars leerling aan het lyceum. Schooljaar 1996-1997. Elke dag verscheen ze in school met extravagante kleding en provocerende haarsnit. De leerkrachten zaten verveeld met haar gedurfde outlook, maar Anja blééf elke dag haar show opvoeren. Apathisch en geconcentreerd op zichzelf, uitsluitend op zichzelf alleen. Je moet er karakter voor hebben.
Anja deed haar best om op te vallen. Ze wilde zich onderscheiden van haar medeleerlingen en stelde alles in het werk om de aandacht van haar omgeving te trekken. Met haar imago sméékte ze om aandacht. Zonder woorden. Zonder vriendinnen. Tijdens een gesprekje met haar viel me haar enorme doorzettingsvermogen op om een einde aan haar leven te maken. Praten was zinloos. Ze wilde niet praten. Ze wilde niets kwijt over zichzelf, alleen dat ze er niet meer wilde zijn. Vastbesloten en vastberaden. Alsof ze geen raad wist met haar eigen lichaam dat een last werd, dat geen zin meer had, dat teveel was.
Als 18-jarige wist Anja al precies wat ze wilde: niet meer leven! Ze was al een poos vertrouwd met de gedachte aan zelfdoding en daarom kon ze soms 'uitspreken' wat ze van plan was. De signalen die ze uitzond werden aanvankelijk door niemand in school opgevangen. Ook niet toen ze begon te spijbelen. De school noemde het heel deftig 'suïcidale neigingen'. Leerkrachten begonnen zich te moeien met Anja. Te laat. Haar zelfmoordplannen zaten al in een te ver gevorderd stadium. Spijbelen, opvallende kleding en haarsnit, die symptomen waren al veel eerder zichtbaar. De fase van signalen uitzenden, hulp roepen en smeken om aandacht was voorbij voor Anja.
En precies nù haar vastberadenheid het grootst was, werd ze bestookt met gesprekjes, met vragen, met suggesties en adviezen. Veel en veel te laat. Alle acties schampten af op Anja. Flegmatisch onderging ze de bemoeienissen van haar omgeving. Niets kon haar nog raken. Gelaten en gevoelloos liet ze iedereen aan het woord die dacht haar leven te kunnen redden.
Anja had geen dromen meer, geen toekomstplannen, niets. 'Toekomst' had ze allang geleden uit haar leven geschrapt. Waarom dan nog ontvankelijk zijn voor anderen? Voor Anja was het genoeg geweest, en niets of niemand kon dat afwenden. Alle pogingen van buitenaf versterkten alleen maar haar fatale voornemens. Tot de laatste dag bleef ze haar uiterlijk dat extravagante accent geven. Bijzonder moedig... Of waren het de allerlaatste pogingen om uit de toon te vallen, om zich verheven te voelen boven de grauwe massa waarbij ze niet wilde horen?...
