Sardines voor menselijke consumptie en dierenvoeding worden 's nachts gevangen omdat ze
's nachts naar de oppervlakte komen en planton te eten. De vissers van Tazacorte gebruiken de
sardines o.a. ook als lokaas voor het vangen van bonitos (een kleine soort tonijn). Voor het
krieken van de dag zijn ze dicht bij het strand al druk bezig bij het vangen en verdelen van het
aas. Bij zonsopgang tijdens mijn ochtendwandeling levert het steeds mooie plaatjes op.   
 








Sardines komen bijna overal voor op de wereld, toch zijn er tijden van veel sardientjes. Ze zijn
dan waarneembaar vanaf het strand en maken sprongen in de branding. De lengte van het seizoen
van de sardinevangst neemt steeds af, bijgevolg ook het tonijnseizoen.  De vissers beginnen hun
dag dicht bij de kust met het vangen van sardines om ze achteraf dieper in zee te gebruiken als
lokaas want de tonijn jaagt op sardines. Ze worden overboord gegooid om een voerspoor te
maken voor de jagende scholen tonijnen. Met een beetje mazel vangen de vissers dan buiten de
gebruikelijke bonito ook een witte tonijn, een vis die hier vroeger veel voorkwam. Eind october
begin november loopt het bonito seizoen ten einde. De tonijnen worden lomer blijven langer in
een bepaald gebied hangen, gekend door de vissers die deze plekken voor mekaar proberen
geheim te houden ;-).

De zon op zondag.

Lang voor dageraad zijn de vissers al op zee om sardines te vangen.








De meeuwen zijn paraat en willen er bij zijn voor hun maaltje.








Een snorkelaar met duikbril en vinnen van wel een meter lang is met zijn gezicht in het water op
zoek naar een school sardines. De vissers op de boot staan klaar om hun net uit te werpen.



Visjes op het strand geworpen door de branding.








Bij gebrek aan sardientjes proberen de vissers het enkele honderden meter verder nogmaals.




De sardines worden gebruikt als levend aas en ook om een school bonitos
(een soort kleine tonijn) te lokken.

Tijarafe onder een wolkendek.


***














De Benahoaritas noemden deze plaats "Hiscaguán" , wat in de taal van de pre-spaanse bewoners
"land met frisse schaduw" betekende. Velen vinden nochtans dat het klimaat in Tijarafe precies
andersom is, namelijk droog en zonnig.

Gisterochtend vroeg.

Allicht is het vandaag achterhaald. Maar gisteren was het lanterfanten in de haven een
stukje leven in het Nu. Het rondkijken en het ervaren 'binnenin' van de mooie beelden en euh...
natuurlijk kiekjes maken.














De haven van Tazacorte ontwaakt.







Een werkboot vertrekt naar de visboerderijen die voor de kust liggen.





De zon komt piepen over de Cumbre.

Zonneharpen over de oceaan.


***

Tijdens het varen langs de kust zie je af en toe groepjes meeuwen dobberen. Mijn vriend
'de visser' zegt dan laconiek, : " Ze hebben geen honger, ze zouden moeten jagen en op zoek
gaan naar prooi, dan weten wij waar de vis zit". Soms vaar ik er heen om de slapende vogels
op te jagen zodat ze hun werk zouden doen, maar deze keer bleef er eentje achter en ging niet
vliegen. Ik vaarde langszij en mijn vriend haalde de zeevogel met een schepnet uit het water.
Hij wilde weten waarom of deze meeuw met gespikkeld verenkleed achterbleef en nazien of de
poten niet verstrengeld zaten in een kluwen van visdraad of -net.  Er was niets te zien, ook de
vleugels waren op het eerste zicht in orde. De meeuw leek geen pijn te hebben anders zou ze
proberen te bijten. Ze was in shock of te jong om te vliegen. 

Meeuwen broeden in kolonies op de steile rotsen van de kliffen langsheen de kust van het eiland.
Zou het kunnen zijn dat deze jonge meeuw uit het nest is geduwd door zijn broertje en zo min of
meer al zwevend is terecht gekomen in zee? De ouders voeren de jongen 4 á 6 weken en daarna
vliegen ze er zelf uit. Wij haden eigenlijk geen echte oplossing, dan de zeevogel de vrijheid te
geven en te hopen dat zijn ouders terugkomen om hem te voeden en te leren opstijgen.

De natuur kan wreed zijn.  

Alfonsiño op zondag.

***

's Zondags gaan we al eens een snelle hap eten in "Kiosco Teneguía". Net zoals in de Mac
Donald's is er gratis WIFI, maar er is meer, zoals bv. menseneten en een terras met zicht op zee.
Binnen is er een vijver met schildpadjes. Op het menu staat o.a. "Alfonsiño" vers gevangen
uit de oceaan waar je op uitkijkt. Geen kweekvis, geen diepgevroren cherne of panga die hier
op het eiland nog steeds verkocht wordt als vers gevangen vis, geen plofkip, geen Burger van
met ammoniak gewassen vermalen afvalvlees. Kortom menseneten  ;-) 



@ reacties: Menseneten is een Belgischisme of Vlaams dialect voor mensenvoeding, dus geen dierenvoeding





Als voorgerecht nam ik 'queso asado'. Enkele sneetjes gebakken geitenkaas met groene mojo. 













Schildpadjes binnen in het restaurant.

















Op de achtergrond Falillo de 'garçon' (Antwerps dialect voor kelner of ober). Veel mensen vinden
hem kortaf, maar als je hem kent valt hij mee. Hij behoort tot de Palmese folklore die stilaan aan
het verdwijnen is.

De zon op zondag.

Roques de Los Muchachos - De rots van de jongens.

Een groep van omhoogstekende rotsen die lijken op een groepje jongens die bijeen staan.
Volgens sommige bronnen was dit voor de oorspronkelijke bewoners (Benahoarites) een
heilige plek  waar de "jongens" om man te worden,  proeven van moed en behendigheid
moesten ondergaan. 








I was here photo
Het hoogste punt van het eiland La Palma is de Roque de Los Muchachos 2.426 m. Een gedeelte
van de bergtoppen van het eiland stijgen boven de 2.000 meter uit en deze zijn bijgevolg ook
meestal boven het wolkendek. Een van de verassende aspecten van het eiland is juist die zee van
wolken die dank zij de hoogte en de passaatwinden veelvuldig voorkomen. Op dagen zonder
wolken en die zijn er ook kan men vanaf 'de Roque' een adembenemend landschap aanschouwen.













In de verte "El Teide", de hoogste berg van Spanje, op het zustereiland Tenerife.



Twee kraaien.
Hier tref je tot hiertoe nog geen hordes landgenoten aan zoals op de Teide van het eiland Tenerife.
Japanners, mede Europeanen en Amerikanen, die allemaal hetzelfde willen zien.
Men hoeft niet te dringen om een plaatsje








Geen nood, dit is geen voorbode van een vulkaanuitbarsting, maar een passaat wolken die de
bergtop willen vangen, net als ik hen wil vangen met mijn camera ;-)



Als je de dreigende leegte boven de wolken niet aankan, kun je deze te lijf gaan met een
wandeling. Voor diegenen die moeten presteren, en niksen en luieren geen optie is (het is tenslotte
vacantie;-) zijn er wandelingen die een groot incasseringsvermogen eisen. Als je niet in optimale
conditie verkeert zijn grote afstanden afleggen de eerste dag geen optie, de kans van problemen
op deze hoogte zijn dan groot.

Eindelijk! De langverwachte McDonald's in de hoofdstad van het eiland.

Ik zat niet te wachten op 's werelds grootste hamburger fastfoodrestaurant op het eiland. Alhoewel
ik eerlijk moet toegeven dat in de tijd toen wij nog in België woonden, ik vele malen een Big Mac
met bijgaande frietjes heb verorberd. Al heel wat jaren ben ik geen vleeseter meer. Nu moet ik
eerlijk bekennen dat toen ik daar rondliep toch even op mijn tanden moest bijten om geen
cheesburger te bestellen al was het maar uit nostalgie van de tijd van toen ;-)

Het was drie uur in de namiddag. De restaurants in de omgeving waren leeg maar de nieuwe
McDonald 's zat vol jet-set Palmeros met kinderen. De enkele toeristen die daar rondwandelden
liepen de tent straal voorbij  

 






















Rondom het McDonald 's gebouw lagen er grasmatten van plastic. Ik dacht even aan de
onweerstaanbare slogan; dat je bij McDonald 's een lekkere 'plasic' burger kunt scoren,
maar dat wist je natuurlijk al.

De yucca bloeit in België en Nederland zelden. Hier op het eiland worden de yucca planten
enorme bomen met in de kruinen jaar na jaar vele bloemen. Na het bloeien maakt de plant (zeg
maar boom) nieuwe scheuten aan en wordt hij steeds hoger. Bij het planten had ik nooit gedacht
Dat de yucca's op een dag ons zicht op zee zouden belemmeren. Geen nood, de stammen kunnen
afgezaagd worden. Hieruit zullen nieuwe scheuten ontstaan. Dan hebben we voor een tijd terug
zicht op zee. Wat zeg nu zelf, op een eiland wonen zonder zicht op zee, dat kan toch niet.



















Tijdens het schieten van deze foto was ik aan't twijfelen tussen de beroemde blââuwe Palmese
lucht of het bloeien van de yucca's ;-)

Spreekwoorden: (1914) Rust roest.

"Dat is een spreekwoord ontleent aan 't yzer, dat wanneer het gebruikt word, blank blyft; maar
wanneer het stil ligt, uitslaat, ineet, en verderft. Men past dit aardig toe op menschen, die door
eene vadzige ledigheid, in zich zelven onbequaam worden, en als vervuilen en verroesten."









Waar blijven die "scheepswrakken op wielen" toch vandaan komen? In de winter telkens na een
storm vindt men autowielen op het strand van Tazacorte. Is er misschien in een grijs en ver
verleden een tijd geweest dat men de autowrakken gewoon vanaf de kliffen in zee dumpten?

Bijlagen:
http://www.dbnl.org/tekst/stoe002nede01_01/stoe002nede01_01_2040.php   

Parque Antonio Gómez Felipe
is een kleine botanische tuin in de stad Los Llanos. Een parkje met veel charme. Twee reusachtige
mozaïek hagedissen heten u welkom bij de ingang van de tuin. Het parkje met inheemse planten
wordt goed verzorgd en is een prachtige plek om te bezoeken.  

Oceaanzeilers koesteren zich in de ochtendzon.



Enkele zeilschepen wachten op het goede moment om de oversteek naar Amerika te wagen.




Bij de eerste zonnestralen over de 'Cumbre' verlaat een zeilboot de jachthaven van Tazacorte.




Gisteren tijdens de ochtendwandeling in de jachthaven van Tazacorte.
"The last bastion of individual freedom". Grapje hoor! Deze oneliner komt steeds in mijn
gedachten als ik hun reclame slogan lees "The last and peaceful European marina". Inderdaad
wereldzeilers doen steeds vaker onze haven aan om zich klaar te maken voor de grote oversteek.
Er zijn er ook die verder zuidwaarts varen naar de Kaapverdische Eilanden en daar het avontuur
van 'the Atlantic crossing' wagen.

Gisteren lag er een prachtige tweemaster aan de ponton. Ik kon niet goed zien uit welk land deze
zeilers kwamen, er was geen wind en de vlag hing er slap bij. Volgens de kleuren van de vlag
dacht ik aan Canada. Als het mogelijk is probeer ik steeds een babbeltje, en ja hoor! De
wereldzeilers kwamen uit St Gallen Zwitserland. Zelfde kleuren voor de vlag maar met een wit
kruis in de plaats van het rood eikenblad van Canada.














In de jachthaven van Tazacorte is men attentvol, bezoekers krijgen bij het ontbijt een lekker
Canarisch banaantje. De gemeenschap van oceaanzeilers is klein, daardoor is mond aan mond
reclame belangrijk. Het gaat als een lopend vuurtje. De marina van Tazacorte is goedkoper dan
ander jachthavens en bovenal, 'Je wordt er goed verzorgd'. Men zegge het voort

De zon op zondag met een glaasje sangria

***  

In het centrum van het dorpje El Paso bevindt zich de kapel van Onze Lieve Vrouw van de
Voorspoed. Aangezien deze kapel te kleine werd voor het aantal gelovigen van het dorp en
omstreken begon men in de tweede helft van de jaren achtienhonderd met de bouw van een
nieuwe parochiekerk die ook aan dezelfde Maria gewijd werd, namelijk "Nuestra Señora de
Bonanza", de beschermheilige van El Paso. Zoals de gewoonte in elk 'Vlaams' dorp, is de
kerktoren in het landschap van bijna alle kanten zichtbaar. Dé blikvanger van El Paso.    

Een  van de redenen waarom er op de kuststroken zoveel landschaps-ontsierende
bananenplantages overdekt met plastic staan, is de wind.













Nog een oorzaak waarom de bananenplanten omvallen is een worm (lokale benaming roca) die de
wordtels opvreet. De bananenboom is niet meer verankerd in de grond en met het minst zuchtje
wind valt hij om. Een van de redenen waarom er veel gebruik wordt gemaakt van insecticiden.



Op een eiland waar de economie meer dan 80% afhangt van het verbouwen van bananen vindt
men de met plastic overdekte plantages (die een doorn in het oog zijn van de toeristenindustrie)
van ondergeschikt belang. Waarschijnlijk een van de redenen waarom de lokale bevolking hier
op het eiland nog steeds in de meerderheid is. Dit is op bv. Lanzarote niet meer het geval.

Rondslenteren in de haven van Tazacorte.
 
Sinds ik mijn bootje heb, vertoef ik natuurlijk vaak in de haven. Als ik niet ga varen, kuier ik wat
rond en maak kiekjes. De haven van Tazacorte staat bekend als een relatief rustige haven waar
veel bewoners 's morgens komen joggen en ook wandelen. Voor de meeste toeristen beperkt het
bezoek aan de haven zich tot een rondvaart op de oceaan op zoek naar dolfijnen. 

Sinds enkele jaren is de haven uitgegroeid van een kleine vissershaven tot de belangrijkste
jachthaven van het eiland.

Na de zware labeur ;-) van het aanmeren gisteren, zijn we nog even de oceaan op gevaren.


















El Puerto de Tazacorte, in de volksmond "El Puertito".




Hier kan men bijna het ganse jaar door zwemmen in de oceaan.









I proudly present you my "Wanenonlie".














En zo heb ik heel lang geleden iemand gevonden om samen mee in zee te gaan