Op 2 februari 1970 werd onze 3e zoon geboren. Het was spekglad die ochtend. We glibberden over een verlaten straat van de ene kant naar de andere richting ziekenhuis, want no 3 zou in het ziekenhuis geboren worden. De kreet :"Nog één wee en dan is het er" van de vroedvrouw, gaf nog even de moed voor de laatste loodjes. En toen was hij er Mark Stefan, 8 pond en 3 ons schoon aan de haak. Heerlijk was het om in het ziekenhuis te bevallen. Iedereen pufte en zuchtte met me mee. Wim bracht diezelfde dag Gerhard en Rick naar opa en oma op de boerderij (jazeker "De Boomgaard"), waar ze 3 dagen zouden logeren. Daar hadden ze op de deel Teun de stier. En opa had altijd gezegd:"Daar mag je niet dichtbij komen." Gerhard schijnt het leukste spelletje uitgevonden te hebben, nl Rick in de brokkenkar en die dan slingerend over de deel vlak voor Teun langs te sturen. Rick vond het minder aan het gekrijs te horen, zegt men. De 3e dag mocht ik weer naar huis en Wim bracht de grootste deken mee om Mark in te doen. En... ziek dat hij was!!! Griep. Hij had er niet bij stil gestaan dat een babydekentje handiger was. Hij had 3 dagen tussen de bezoeken (hij bleef al op afstand) voor de verwarming gelegen.Toen de kraamverzorgster kwam, werd hij naar de logeerkamer verbannen en naar zijn zeggen gruwelijk verwaarloosd! Twee dagen voor Mark was Ernst geboren bij Dick en Anda. En een week eerder Pjotr bij onze buurtjes Han en Riet. Dat was echt geen afgesproken werk, maar wel erg handig voor oppas en gezellig koffiedrinken met spelende kinderen om je heen.
Marcel was Gerhards eerste echte vriendje. Hij was ruim 2 jaar toen we in jan.1968 naar Hengelo verhuisden omdat Wim niet langer tegen de lucht van bedorven eierstruif kon! Hij solliciteerde bij Stork, kwam in de pijpenbuigerij terecht bij de Kwaliteitsdienst i p v. de Scheepsmotoren. Jan Voermanstraat 16 werd ons nieuwe thuis, een ruime beneden flat, splinternieuw.. Vier huizen verder woonde Marcel, een spontaan jongetje met sproeten en rood haar. Tot dan zei Gerhard niet veel meer dan papa, mama, auto enz., maar toen ging het in een sneltreinvaart vooruit. 's morgens al vroeg stond Marcel al bij ons op de stoep om Gerhard op te halen of om bij ons te spelen. Hij kon alleen nog niet bij de bel. meestal klepperde hij dan met de brievenbus en riep: "Kom Piet".( zijn broer heette Jan Piet) Op een dag waren wij in het weekend wat later en hoorden we hem niet....tot we hem tegen de deur hoorden schoppen, gevolgd door glasgerinkel... hij had er naast geschopt. Ik als een haas naar beneden. Ik kijk om de hoek en zie hem nog net bij no 8 weer de hoek omgaan. Zijn moeder belde gauw de verzekering en dezelfde dag was het raam ook al weer vernieuwd. Het was een hele gebeurtenis toen Marcel 4 jaar later naar Den helder vertrok. Zijn vader had een poos in Hengelo gewerkt voor de marine en ging nu weer terug naar de basis.
Via Psalm 119 ( zeer lange weg van Ruurlo naar Lichtenvoorde) naar het Jeruzalem van de Achterhoek....Aalten dus. Dit stond bekend als een zéééér kerkelijk dorp, vandaar! Toen Wim in het jaar dat hij 27 werd en dus niet meer opgeroepen zou worden voor de dienstplicht een baan "aan de wal"zocht, kwamen we in Aalten terecht. Hij vertrok voor een 6 wekenreis naar West-Afrika en toen hij weer terug was in Amsterdam was ik al verhuisd met Gerhard naar Eligiusstraat 86 en kon hij meerijden met een buurman die 4 huizen bij ons vandaan woonde. En hij was na 10 jaar machinist koopvaardij af! Het werd een baan voor Wim als servicemonteur in eierinpak- en sorteermachines van Staalkat. Het beviel hem eerst wel, maar toen er ook vaak reparaties bij kippenboeren met lagen bewegend eierstruif onder de kapotte machines bijkwam werd dat minder. Hij kan nl slecht tegen "luchtjes". We woonden daar in een volksbuurtje. Ik paste me maar aan in het gareel van maandags wasdag en vrijdags de ramen. Grädeke een buurvrouwtje volgde ons doen en laten op de voet en als ik zei dat Wim 's nachts om 1 uur pas thuis was geweest, zei ze : Nee, half 2. Ik kon neet slaopen en zei tegen Jan.... ikke neet slaopen ..ieje ok neet slaopen. En toen rookten wiej effen een sigaretjen en toen zagen wiej hum thuus komm'n". Een ander jong buurvrouwtje moest onverwacht bevallen. Ik werd in paniek door de vader opgehaald. Pa belde daarna snel de vroedvrouw en ging op pad om de spullen voor de baby te kopen. Intussen kon buurvrouw,ondanks mijn advies van :" Zuchten", de baby niet meer binnen houden en werd een veel te klein baby'tje geboren, dat eerst niet huilde en pas nadat ik een paar tikjes op de billetjes gegeven had een heel ijl piepje gaf.Vroedvrouw èn huisarts kwamen. Huisarts met babytje naar het ziekenhuis en de vroedvrouw met buurvrouw er achteraan. Het kwam allemaal gelukkig goed. Hier werd ook Rick geboren 18 dagen te laat en 9 pond en 1,5 ons schoon aan de haak. Dat hij door zuurstofgebrek een handicap zou hebben opgelopen wisten we toen nog niet. De collega's van Wim kwamen met een knots van een krentenwegge aanzetten zoals daar gebruikelijk was Hij was net zo groot als een kind van 6 weken oud. Toen hij gedoopt zou worden kwamen Ben en Niesje ook. En meldden ons :"Wij houden van elkaar ". Niesjes vader ,Oom Paul, schijnt tegen Ben gezegd te hebben: "Voor een fles Bokma mag je d'r hebben!"Wij allemaal blij, want Niesje was al helemaal ingeburgerd in onze familie!
Het meest indrukwekkende dat je als 22 jarige kunt meemaken is volgens mij "moeder worden". De trouwdag is misschien de mooiste dag van je leven, maar je eerste kind krijgen is gewoon een omwenteling. Dan heb ik het nog niet eens over de bevalling. Mijn moeder had het altijd zo zwaar gehad, dat ik alleen maar opmerkingen had onthouden als: "Jij hoeft niet te trouwen.....Je staat met één been in het graf... ieder kind kost je een tand". De vorige middag had ik nog in de regen een boswandeling gemaakt, haren gewassen , overhemden moesten in één keer ook in de was..Ja en toen begon het....Wim heeft de hele nacht dienst gedaan als masseur. Onze trouwe huisarts van Haeringen kwam tegen 4 uur, gooide zijn hoed door de slaapkamer, liet zijn jas achter zich vallen ( moest Wim ophangen) en beval Wim thee te zetten, ja met een beschuit graag, en Tante Marie te roepen. Hij ging naast me zitten en legde geduldig uit hoe het een en ander in zijn werk ging. Om 6 uur werd Gerhard geboren. Ik was eigenlijk verbaasd dat ie er al was. Ik dacht dat het allemaal veel langer zou duren .Het is wel 41 jaar geleden, maar het blije gevoel en de stralende ( en opgeluchte) blik van Wim vergeet ik niet. En... jij was het mooiste wat ik ooit gezien had! De kraamverzogster kwam de andere dag en ik werd lekker in de watten gelegd.Ze had een makkie bij ons.Ze was gezinnen met 4- 6 kinderen gewend. Tante Marie overleed plotseling in haar slaap 14 dagen later.Een dag nadat zij uit de kerk werd gedragen werd jij er weer binnengebracht voor de doop.
foto: Gerhard tussen zijn neven Arend en Peter op ons 40 jarig huwelijksfeestje
Ik heb al eens gemeld dat die Rick van die rake opmerkingen kan maken. Het volgende blijft me altijd bij. We maakten tijdens een vakantie in Oostenrijk een bergtocht van 2 dagen met 2 gezinnen. Gerhard sliep in die vakantie in een tentenkampje op de camping met vrienden. Wijzelf hadden een chaletje gehuurd op diezelfde camping, waar wij met Rick en Mark bivakkeerden. Dat bleek achteraf Rick toch wel een doorn in het oog. Tijdens een rustpauze zie ik Gerhard gevaarlijk balanceren op een grote steen met daarachter ( leek mij) een afgrond. Ik roep: "Gerhard ,kijk uit... weg daar...als je toch valt". Ik werd wat uitgelachen, maar Rick sprak de woorden: "Nou, dan is Gerhard in de hemel......... en dan kan ik in z'n tent"
Vorige week zagen we hier 100 m vandaan in het veld een vos lopen. We waren toen bezorgd voor onze pups en durfden ze niet meer alleen in de buitenren te laten. ( zie Hetty1943) Dat deed me denken aan Ome Gijs! Ome Gijs was jachtopziener op de Veluwe. Hij woonde met tante Mies aan de rand van de Onzalige bossen. Hij had zelf wat kippen die gewoon om het huis liepen en 's nachts in een boom gingen slapen. Op een nacht werd hij wakker van het angstig gekrakeel van zijn kippetjes. Hij in z'n pyama naar buiten en ziet nog net Reintje de vos met een kippetje in de bek weglopen. Hij klapte in zijn handen... en Reintje liet van schrik z'n kippetje vallen. Ome Gijs nam z'n kip mee naar binnen en gaf hem wat water met een asperientje daarin opgelost. Een paar dagen later was de kip weer helemaal de oude. "Och", zei Ome Gijs, "Eigenlijk gun ik Reintje best af en toe een kippetje. Die heeft ook recht om te leven". Toch timmerde hij toen een hokje voor z'n kippen.
Wim en ik hebben drie zonen, alle drie heel bijzonder, maar dat zegt waarschijnlijk elke moeder van haar kinderen. Ik was zo trots als een pauw toen ik liep te pronken met Gerhard. Die lachte tegen iedereen. Hij was al jong behoorlijk zelfstandig, maar dat lag er misschien ook wel aan omdat Rick, onze nr twee door zuurstofgebrek bij zijn geboorte wat meer zorg nodig had. Ondanks zijn lichamelijke beperking( spastisch aan de linkerkant) groeide Rick met hulp van veel mensen om ons heen op tot een bijzonder en gevoelig mens, die nu toch heel zelfstandig woont en werkt. Hij is het wel die heel cryptische omschrijvingen hanteert. Vaak weet ik wel wat hij bedoelt, maar als je hem hoort zeggen: "Ik heb mijn ogen nog op chinees staan", heb ik toch echt niet zo gauw door dat hij bedoelt dat hij nog niet goed wakker is. En wat kun je bedenken bij de opmerking: "Morgen ben ik Fred Flintstone". Hij bedoelt alleen maar dat de schone sokken op zijn. Of: "Mijn slaaphok is al in Griekenland", wanneer hij 's avonds de wekker al verzet had voor de zomertijd de andere dag. Iets makkelijker te snappen is de opmerking bij zijn hoog opgeschept bord met mayonaise op de top: "Het lijkt de Himalaya wel". Ja onze Rick... om met Joh. Kievit te spreken: "Een bijzonder kind en dat is-ie".
Sommige verhalen of mopjes vergeet je niet. Zo ook het verhaaltje van dat Achterhoekse boertje dat voor het eerst het Zandvoortse strand aanschouwde. Hij ziet een jongen en een meisje elkaar insmeren met zonnebrandolie en vraagt nieuwsgierig:" Euliet iejleu oewleu?""Wat zegt u ,meneer?" "Of iejleu oewleu euliet"
Overal , maar wel in het oosten van het land hebben we al gewoond.Van Hattem naar Aalten, naar Hengelo, Jan Voermanstraat en later Marnixstraat. Ook in Emmen hebben we een nieuwe woonwijk zien ontstaan...de Rietlanden.Dat was in de teenerleeftijd van de jongens, maak je borst maar nat. Ik zie mijn pyromanen nog voor me terwijl ze de inhoud van het laatste verhuisbusje op de zandbergen achter ons huis verbrandden. Ook toen de 3 boys als zoete jongetjes op de bank achter ons huis kwamen zitten. Ik dacht gelijk: er is iets mis. Ja hoor, Mark 2 bekeuringen voor brommerrijden onder de 16 èn zonder helm. En Gerhard moest de volgende dag zijn verzekeringsbewijs op het politiebureau laten zien. Tja... en hoeveel fietsen er niet gejat, vernield of...".ja, er lag een grote steen en die zag ik gwoon niet". In 1995 kwam ons droomhuisje te koop, hier aan het Schoolpad. "Dat hadden jullie 10 jaar eerder moeten doen", zeiden de jongens. Nu 13 jaar later voelt het nog steeds als een warme jas om ons heen. Ons 4e nest met bordercollies is geboren en het is opnieuw een wonder. We hopen hier dan ook nog een heel poosje gelukkig te zijn.
Welkom op HETWIMPEL Het wimpel staat voor een afkorting , bedacht door onze familie op onze trouwdag op 3 maart 1965, nl Wim en Hetty. De familie nam het feestgebeuren in eigen hand. " Hetwimpel" stond op een grote vlag en werd binnengebracht door neef Jan met de grote trom, gevolgd door zwager Ben in babydoll, daarna neef Bert uitgedost als mevrouwtje die naar de markt gaat enz. Opa droeg een gedicht voor in onvervalst Achterhoeks dialect: "Wat za'k mien Truuken schrieven." Oom Sjoerd was de ceremoniemeester.En Oom Herman en tante Nettie waren er toevallig uit de USA en genoten van een Hollands huwelijksfeest. Dat feest was trouwens in 3 weken in elkaar gezet omdat we kamers aangeboden kregen bij mej. van der Meulen. Ze kwam het persoonlijk aanbieden bij Wim thuis. Ze had de fam. van der Kolk blijkbaar hoog in het vaandel. Wim kreeg van de Hollandsche Stoomboot Mij een maand verlof. En zo gebeurde het. Hetwimpel is ons "merk"geworden. Veel plezier bij het lezen van onze belevenissen.
Het meest indrukwekkende dat je als 22 jarige kunt meemaken is volgens mij "moeder worden". De trouwdag is misschien de mooiste dag van je leven, maar je eerste kind krijgen is gewoon een omwenteling. Dan heb ik het nog niet eens over de bevalling. Mijn moeder had het altijd zo zwaar gehad, dat ik alleen maar opmerkingen had onthouden als: "Jij hoeft niet te trouwen.....Je staat met één been in het graf... ieder kind kost je een tand". De vorige middag had ik nog in de regen een boswandeling gemaakt, haren gewassen , overhemden moesten in één keer ook in de was..Ja en toen begon het....Wim heeft de hele nacht dienst gedaan als masseur. Onze trouwe huisarts van Haeringen kwam tegen 4 uur, gooide zijn hoed door de slaapkamer, liet zijn jas achter zich vallen ( moest Wim ophangen) en beval Wim thee te zetten, ja met een beschuit graag, en Tante Marie te roepen. Hij ging naast me zitten en legde geduldig uit hoe het een en ander in zijn werk ging. Om 6 uur werd Gerhard geboren. Ik was eigenlijk verbaasd dat ie er al was. Ik dacht dat het allemaal veel langer zou duren .Het is wel 41 jaar geleden, maar het blije gevoel en de stralende ( en opgeluchte) blik van Wim vergeet ik niet. En... jij was het mooiste wat ik ooit gezien had!
Ik heb al eens gemeld dat die Rick van die rake opmerkingen kan maken. Het volgende blijft me altijd bij.
Vorige week zagen we hier 100 m vandaan in het veld een vos lopen. We waren toen bezorgd voor onze pups en durfden ze niet meer alleen in de buitenren te laten. ( zie Hetty1943)
Wim en ik hebben drie zonen, alle drie heel bijzonder, maar dat zegt waarschijnlijk elke moeder van haar kinderen. Ik was zo trots als een pauw toen ik liep te pronken met Gerhard. Die lachte tegen iedereen.
Welkom op HETWIMPEL
