De grote keukentent in latere tijd. In het midden mèt pijp zit Leo, altijd een kleurrijk figuur!
Weet je nog van die caravan met Bernard? Wanneer het woord kamperen viel in de lerarenkamer dan kwamen de sterke verhalen boven. Ik was niet de eerste die met caravan meeging op kamp. De tweede klassen moesten aan het eind van het jaar kiezen in welke richting ze verder wilden gaan. Ze konden kiezen uit electro, timmeren, schilderen, mechanische techniek of autotechniek. Daarom werden aan het eind van die tweede klassen ook kampen georganiseerd met die nieuwe groepsindeling. De nieuwe klasseleraar, zoals de mentor toen nog genoemd werd, had dan al een goed idee over wat hem te wachten stond. En de jongens konden alvast aan elkaar wennen. Bernard Platzer was een metaalman. Hij wilde ook niet in zon bekrompen tent slapen en nam zn caravan mee. Bernard hield ook niet van laat naar bed gaan. Terwijl de meeste collegas het nogal vol hielden onder het genot van enkele glazen wijn, lag Bernard al op één oor. Ze hadden zin in een goeie stunt en Bernard was het slachtoffer. Midden in de nacht hebben ze hem met caravan en al over de camping gesleept. Maar Bernard gaf geen krimp. Hij bewóóg nog niet. Jaren lang werd de stunt door verteld. Bernard glimlachte alleen maar! Er waren altijd een paar collegas die de jongens in hun tentjes in de gaten hielden. Leo en Jan waren daar goed in. Bij te veel spektakel werd er een extra nachtwandeling ingelast of werd zon knul wel buiten de tent gezet als hij zo graag buiten wilde zijn. Na een half uur was de lol er wel af en had je er geen kind meer aan. s Morgens was het altijd Rieks die met zn krantje en een hele grote pot thee helemaal wakker op ons zat te wachten! sAvonds na het avondspel had hij ook een hele pan Hema worsten warm gemaakt, voor ieder een halve. Tussendoor kregen de jongens regelmatig een stuk Mars om de energie wat op peil te houden. Wanneer ik nu nog jongens van toen, mannen van nu, spreek is het kamperen op de Rk LTS De Zuidoosthoek één van de hoogtepunten uit hun schooltijd.
Na 1990 kregen we na de fusie vbo-mavo, havo en vwo klassen en dus ook meisjes!
De taken waren goed verdeeld bij de organisatie van die brugklaskampen. In de loop der tijd waren er tenten en kookgerei aangeschaft en Wim Többen had daarover het oppertoezicht. Verder was er voor de mentoren een grote rol weggelegd, want die zorgden voor het programma. De mentoren kregen een paar uur vrijgeroosterd om van te voren de tenten te gaan opzetten. Ze mochten een hulpje uitzoeken om hen te ondersteunen bij alle voorbereidende werkzaamheden en tijdens het kamp zelf. Voor de leerlingen waren er driepersoons tenten en er was een grote tent als verzamelpunt waar ook de leiding sliep. Toen ik meeging hadden we net ons eerste caravannetje, het Knausje, en die ging mee en Wim kwam s avonds ook gezellig meedoen en sliep dan ook op kamp. Die tenten...... het was nog een hele toestand om die fatsoenlijk op te zetten. Ik was natuurlijk niks gewend en kwam geradbraakt weer thuis. Die brugklaskampen besloegen een hele week. Er waren twee groepen. De mentoren van de eerste groepen zorgden voor het opzetten van het kamp en die van de tweede groep voor het afbreken. Maar dan begon het feest. Zon kamp was bedoeld om aan elkaar en de school te wennen. Op de fiets naar De Hunzebergen in Borger met een stel brugklassers is niet niks, vooral omdat je ze nog niet kent. Ze zwiepen eerst alle kanten op. Dat zie je dan voor je gebeuren, want ik fietste meestal achteraan. Ik had graag John Wolters of Tonny Tibben bij me. Ook met Leo of Joop kon je goed samen op pad. Vaak gingen we onderweg nog wat ondernemen zoals een bezoekje aan het onderduikershol en aan de schaapskudde. We lieten het stelletje ongeregeld na de eerste oversteek al stoppen en dan werden ze toegesproken: twee aan twee, en bij de fluit achter elkaartegenliggers!!--. Daarna waren het nog maar enkelen die nog uit de band sprongen. Dan werden de dagen gevuld met spoorzoeken, zwemmen,kanoën, een bezoekje aan het grote hunebed met spannend verhaal van Leo, het douanespel met de smokkelaars en s avonds in het donker het dierengeluidenspel. Tussendoor werd er in de plaatselijke supermarkt per tent ingeslagen wat ze nodig hadden om in leven te blijven, want ze moesten zelf koken. Ze kregen per tent 25 gulden voor twee dagen.eind jaren 80-- Ik heb zulke leuke herinneringen aan dat koken. Op school hadden we al besproken wat ze op hun boodschappenbriefje moesten zetten. Ze leerden elkaar kennen ze moesten immers samenwerken. Bij iedereen at ik een klein hapje mee. Wij hadden na zon kamp wel door wat voor vlees we in de kuip hadden. Het opperhoofd van de keukentent was meestal Rieks Reuvers, het rustpunt van alles. Dat was onze stek. Daar kwamen de jongens met hun vragen en om s morgens brood boter, jam en hagelslag te halen. Tijdens de LTS tijd vond ik de kampen geweldig, maar na de fusie ging alles anders. Er werd op tijd en geld beknibbeld en het werd veel massaler. Jammer!
Toen Rick bij de Emco in de paprika's was gaan werken waren pa en Diny, maar ook Glenn en Greta van de partij op de Open Dag!
Vroeger stond er naast de school een klooster waar verschillende broeders woonden die ook op school les gaven. Lang voor mijn tijd gaf de directeur hier Engels. Hij was een kloosterling en als ik goed ben ingelicht droeg hij nog zon mooie witte pij. Laat hij toch verliefd worden op Marietje, een meisje van de administratie en Marietje op hem. Ach... hij ging in eerste instantie terug naar zijn eigen klooster ergens in Brabant. Het hielp niet. De liefde was echt. Hij trad uit en trouwde zijn Marietje. Ze zijn heel gelukkig geworden. Later werd hij een heel fijne directeur van onze LTS. Ook collega Frits is een uitgetreden kloosterling en zijn vrouw een voormalig nonnetje. Toch hadden we nog twee echte fraters in ons midden al was dat aan hun uiterlijk niet meer te zien. Frater Brouwer gaf met veel liefde voor de minder bedeelde jongens les in handvaardigheid. Ik herinner me zijn afscheidsspeech waarin hij pleitte voor minder gebruik van het rode potlood, maar meer voor het stimuleren van de leerlingen! We hadden het goed bij die mannen. Zat je bij Bernard aan de koffietafel ging het over politiek of financiën. Bij Teun werden er steeds moppen getapt en kropen we bijna van het lachen. John Wolters was als militair ooit naar Nieuw Guinea geweest en wist daar van alles over op te dissen. Tinus Timmer, de collega metaal kon je zo van achter bij de schouders pakken en optillen. Je had hem dan wel uitgedaagd natuurlijk. Een paar apart waren de vrienden Leo en Jan, beiden specialisten op het gebied van individueel onderwijs. Ik heb nog steeds groot respect voor ze. En Glenn ook een metaalman was vroeger bij de Marine geweest en we werden bevriend, samen met zijn Greta en mijn Wim. Maar allemaal hadden ze het over hun beroemde brugklaskampen. Daar werd ik onderhand ook wel nieuwsgierig naar.
De eerste periode op de LTS gaf ik alleen les aan de drie brugklassen. Ik ontdekte dat de taal die er onderling gesproken werd heel verschillend was. Het was een echte streekschool. De jongens kwamen van Ter Apel tot Oosterhesselen tot Schoonebeek en alles daartussen. Ik kon ze wel volgen , maar wanneer er echt Kanaols ( Emmer Compas, Nieuw Weerdinge en Ter Apel) gesproken werd stond ik ook wel eens met de oren te klapperen. Ik vroeg eens aan een jongen waar hij vandaan kwam. taontie, zei hij toen. Het duurde even tot het tot me doordrong dat hij Het Haantje bedoelde. Het toppunt was toen een brugpieper uit Erica een stukje voor moest lezen. Het stukje stond natuurlijk in het nederlands, maar hij las het voor in zn eigen taal en had het zelf niet door. Het orde probleem in die gewone LTS brugklassen toen was er nog niet zo. Na verloop van tijd kreeg ik er ook ITO- individueel techn. Onderwijs bij. Later zou het IVBO en nog later LWOO -leerweg onderst onderwijs- gaan heten. Daar speelt de motivatie een bijzonder belangrijke rol. Op een keer ging ik voor het eerst met een groep van 3 IVBO de trap op naar boven. Ik moest hier onverwacht invallen. Het waren allemaal jongens met van die stoere leren bromfietsjacks aan, stuk voor stuk een kop groter dan ik. Je weet wel: ruwe bolsters blanke pit! Collega en buurman Jan Scheve liep achter mij de trap op en mompelde naar mij:Leuke jongens hoor hartstikke leuke jongens ! Dat deed me echt goed op dat moment. Het werd een heel ontspannen les. Geen wonder, het hoofdstuk waar ze aan toe waren met nederlands ging ook over een stoere jongen op een brommer. Je kon merken dat ze het best leuk vonden dat er ook door een paar dames les gegeven werd. Greet Leon voor muziek, Ans Over voor Engels, Bernadien en ik vormden het dameskwartet, terwijl er minstens dertig mannelijke collegas waren. Bernadien was mijn steun en toeverlaat en ik de hare, Even oud, dezelfde opleiding, allebei uit de Achterhoek, zij twee en ik drie jongens. We hebben er wat afgelachen!
Na verloop van tijd kwam er een tweede bijverdienste. Mark kon in de vakanties bij verhuizer Hekman aan de slag. Het verdiende goed, vooral wanneer ze s nachts al op pad gingen. Vaak moesten ze militairen verhuizen van of naar Duitsland. Achterin de verhuiswagen lagen dekens en zo kon hij al slapend geld verdienen. Verder was het natuurlijk zwaar werk. En je moet wel inzicht hebben. Je moet in kunnen schatten hoe je een bureau het beste door een trapgat kunt krijgen .. of niet natuurlijk. Dat leerde hij al doende. Soms kwam Mark thuis met flessen drank die hij voor het goede zorgen gekregen had. Die werden dan door Wim dankbaar aanvaard. Bij het barbecuen gebruiken we nog vaak de handige en kwalitatief super goede Mepal borden die hij ook eens meekreeg. Anders gingen ze toch maar de container in. Ik moet zeggen dat ik iedereen kan aanraden om zn zoon te stimuleren een poosje bij een verhuisbedrijf te gaan werken. We hebben al zoveel plezier gehad van zijn kennis èn handigheid bij alle verhuizingen binnen de familie. Ook meubels uit elkaar halen en in elkaar zetten blijft een handigheidje. Toen we in 1994 hier naar het Schoolpad verhuisden, verhuisden wìj niet alleen, maar Gerhard en Judith gingen naar ons huis aan de Kuifmees. Rick ging van de Spehornerbrink naar de studio bij ons in de schuur en Mark trok van zn studentenkamer in de Emmerhout naar Rick zn flat. Alles gebeurde met eigen vervoer en mankracht. Ook toen Judiths ouders verhuisden hebben ze veel plezier gehad van Mark zn kennis en handigheid. Toen Mark, Jennifer en Eva in december verhuisden naar Sleen ging dat ook van een leien dakje. We hoefden dit keer niet eens mee te helpen, want deze vogels waren gevlogen letterlijk dan. Toen we terugkwamen van onze prachtige reis naar Nieuw Zeeland woonden ze al in hun gezellige 30er jaren woning. Op eerste Kerstdag hebben we er al met zn allen al kerst gevierd. Je zou niet zeggen dat ze de week ervoor er pas ingetrokken waren.
Omstreeks zn 15e jaar kwam ook Mark in geldnood. Met zn zakgeld kwam hij niet zo ver en dan heb je ouders die de hand aardig op de knip (moeten) houden. Een korte tijd heeft hij ook ramen gewassen in de buurt, maar Mark was er zo één die kwam en ging wanneer hij er zelf zin in had. En dat had hij niet altijd. Nee dat was nou niet zon succes. In die tijd ging ik ook weer aan het werk en wel op de r.k. LTS De Zuid-Oosthoek. Buurvrouw Korry kwam aan de deur:Heb jij niet zin om op Jan zn LTS in de brugklassen nederlands te gaan geven? Jan belde net dat ze daar plotseling verlegen zitten". De vorige docent was opnieuw wat over de toeren en had zijn hele handeltje aan boeken zo in de docentenkamer van zich af gegooid. Ze zagen het niet meer zitten dat hij terug zou komen. Deze collega werd door de leerlingen de cowboy genoemd vanwege de soort laarzen die hij meestal droeg. Zo gebeurde het dat hij op zaterdag in Emmen nageroepen werd:Hé cowboy ! Dan werd hij zo woest dat hij die jongens de hele V en D door achterna zat. Ik hoefde niet lang te denken. Eigenlijk popelde ik weer om op een school aan de slag te gaan. Ik had op de basisschool in de Rietlanden wel eens een paar dagen ingevallen, maar dit leek me wel een nieuwe uitdaging. Alleen dat r.k ? Ik kon gelijk s middags al op sollicitatiegesprek. Directeur Harry Reinders en onderdirecteur John Muysers ontvingen me met open armen. Het klikte meteen. Ik vertelde mijn staat van dienst en achtergrond. Toen ik zei dat ik niet rk was en niet gewend kruisjes te slaan moesten ze lachen. Daar ging het niet om op deze school, maar wel hoe je verder in het leven staat. Ik mocht s morgens op mn eigen manier beginnen. De boeken kreeg ik meteen mee naar huis en kon beginnen met voorbereiden. De volgende morgen begon ik .en ik ben bijna 20 jaar gebleven! Met opgroeiend kroost en een werkende man moest er qua huishouden wel wat georganiseerd worden. En het kwam goed uit dat Mark wel zin had om, uiteraard voor een aanvulling op zijn zakgeld, de handen uit de mouwen te steken! Hij stofzuigde regelmatig en hij bleek erg goed te zijn in opruimen. We hadden een deal!
1982--Onze eerste vakantie op camping Kirschenteuer, samen met Klaas en Sanny met vriend Ipe en Renny. Hier werden waarschijnlijk voor het eerst de gokautomaten op een camping gecheckt.
[b]De tijd brak aan dat de jongens met hun zakgeld niet meer rond konden komen. Ze werden handig met flipperkasten en later gokautomaten bleek nadien.. Niet dat ze constant aan het flipperen of gokken waren, maar ze wachtten op hèt strategische moment in de patatzaak aan de Twekkelerweg. En dat moment was dáár wanneer een speler zuchtend de strijd tegen zon apparaat opgaf en het strijdperk verliet. Dan kwamen ze in aktie. Want...... als er een poosje niets gewonnen was had je méér kans. Eerst werd er gekeken of er nog vrije spelen opstonden. Met deze vrije spelen hebben ze al menig patatje verdiend. Daarna probeerden ze of het geluk mèt hen was. We hadden dat eerst niet zo door, maar tijdens de vakanties bleken ze erg vaardig op dit punt en toen kwam de aap uit de mouw. Ook op de campings werd vroeg opgestaan om bij de apparaten langs te gaan. Ik heb zelfs nog een moment gedacht dat Gerhard misschien monteur zou worden van die apparaten in cafetarias. Maar nee het leverde toch geen stabiele verdiensten op en Gerhard meldde zich aan bij een schoonmaakbedrijf die de ramen van scholen ging wassen in de vakanties. Denk maar niet dat je daar zo maar voor aangenomen werd. Je moest eerst serieus oefenen en dan een soort examen doen. Gerhard slaagde. Hij heeft de laatste jaren in Hengelo zo zn zakcentjes aangevuld. Het werken had ook consequenties, want hij werd ook voor feestjes uitgenodigd en ja dan moet je ook een biertje drinken. Zo kwam hij na een bruiloft zo vol drank thuis dat hij vanuit zn bed de wc niet meer kon halen en uit het raam driehoog kotste. Alle ramen onder zijn kamerraam zaten onder Hij was nog niets gewend. De andere morgen werd de ladder uitgeschoven en kon hij de ramen van de twee onderste verdiepingen gaan wassen. Toen we later eens met Berend en Rick naar Wales gingen namen we de overtocht met de vrachtferry. Dat was mèt caravan een vrij goedkope nachtelijke overtocht. Je kreeg een lekker buffet, een hut en 's morgens je ontbijt in een zak mee. Ook daar werd flink door de chauffeurs aan de gokkasten gezeten. Maar zij niet alleen. Op een gegeven moment komt Rick met twee volle handen vijfjes bij ons, Berend glimmend in zijn kielzog.. Ik zeg: Wat is dat nou? Hoe kom je daar nou aan? Rick is een man van weinig woorden en zei alleen maar:Pok pok pok pok! Ook in Emmen ging Gerhard op pad in de buurt. Wij kochten de ladder en hij ging in een speciale outfit de buurt rond. Petje op bodywarmer aan shagje gedraaid ladder op de schouder en daar ging hij de buurt in om bij de huizen de bovenramen te wassen. Goeiemorgen .de glazenwasser! Ze waren heel blij met hem, want Gerhard is trouw. Wanneer hij zegt dat hij over 6 of 8 weken terugkomt doet hij dat. Hij heeft regelmatig de kreet gehoord:Kopje koffie glazenwasser?
Beetje onduidelijke foto, maar dit is Gerhard metTreesje, het nichtje van juffr. v d Meulen. Hij moet hier ong.8 maanden zijn. Zo vroeg begon je in die tijd al met zindelijkheidstraining. Pampers waren er nog net niet!
Wim is altijd een zorgzame vader geweest. Hoewel hij slecht tegen luchtjes kan was hij de eerste die baby Gerhards poepbroek verwisselde. Hij was niet alleen zorgzaam, maar hij gaf ook altijd vreselijk goede adviezen. Het was alleen wel zo dat je die wel op diende te volgen .anders was het hek van de dam. Hij snapt niet dat je iets op een andere manier ook handig kunt vinden want dat is het volgens hem niet. Zolang we in Hengelo woonden kwam hij tussen de middag thuis eten, behalve als hij met inspecteurs uit eten ging. Dat gebeurde nog wel eens en dan hadden wij het wel lekker rustig. We zaten net zo lang aan tafel daar ging het niet om. We konden alleen meer praten en verhalen vertellen. Dat wil je toch weten. Alle belevenissen van vriendjes en juffen passeerden de revue. Wim niet die kwam om te eten. En er moest vooral netjes gegeten worden. Ik heb wel eens gelezen dat Prins Bernhard ook zo gesteld was op de tafelmanieren van zijn kroost. En vooral niet smakken! En beslist met de mond dicht kauwen. Toen ik na de eerste klas op het Baudartius in Zutphen een vriendinnetje Wilma te logeren had vroeg die later zo tussen neus en lippen: Mag jij thuis smakken aan tafel? Ik zei natuurlijk dat dat bij ons ook niet mocht. Nou, je moeder doet het anders wel! En terwijl ik dit schrijf hoor ik weer het genoeglijk zachte smakgeluidje van mama. Die kon inderdaad smakelijk zitten eten. Dat had ze ook niet van een vreemde, want Opa Bijenhof deed dat net zo. Toen Wim in de begintijd van onze verkering in het weekend bij ons logeerde mocht hij steeds naast opa Bijenhof zitten. En hoewel hij zeer op opa gesteld was griezelde hij van die smakgeluidjes, maar kon daar natuurlijk niets van zeggen. En ik keek wel uit ..ach opa...laat hem toch... mij interesseerde het niet zo. Maar dank zij Wim wordt er bij ons aan tafel niet gesmakst, zoals wij dat altijd noemden.
Ong. 1990 toen we nog aan de Kuifmees woonden. Wim lijkt wat zorgelijk, maar dat viel wel mee...!
[b]Toen Gerhard naar de Mavo zou gaan kreeg hij een nieuwe fiets. Het was wel geen Gazelle, maar hij was wel splinternieuw. Het duurde niet lang of er zaten allemaal deukjes in de velg van het achterwiel. Het was snel duidelijk hoe dat kwam. Buurman Bertus zag het het eerst gebeuren. Hij reed gewoon met zn zware boekentas achterop bom zo van de stoep af en wat later kwak zo weer tegenop. Dat was het begin van de fietsellende. Toen Rick voor het eerst naar de Tuinbouwschool in Enschede ging kreeg die ook een nieuwe fiets. Bij ons vandaan was het goed te doen. De tweede dag werd hij al kletsnat thuisgebracht door een student van de TH halverwege Enschede. Het fietspad liep daar vlak langs. Ja ik reed gewoon, maar ik zag de bocht in het fietspad te laat en toen reed ik zo rechtdoor.... de vijver in. En toen dan? Blub blub blub! Daar ging dus de fiets met tas. Ik weet niet meer of Mark ooit een nieuwe fiets gehad heeft waarschijnlijk wel. Maar voor die jongens van ons was dat boter aan de galg gesmeerd. Bij Mark was het meer de slordigheid of moet ik zeggen.. de nonchalance, toen hij wat ouder was, die ons parten ging spelen. Had hij een lekke band..nam hij gewoon mijn fiets. Het ergste was het toen de heren begonnen uit te gaan. Daar hadden we met Gerhard nog niet veel last van gehad, maar Mark vond dat hij er eerder aan toe was. Ik ben de tel kwijt van de gejatte of vernielde fietsen. Op het laatst stond er nog een speciale café-racer onder dak bij ons. Die liep zo slecht dat je die zelfs niet op slot hoefde te zetten, want de potentiële dief gooide die na 10 meter toch wel weer van zich af. Het ergste wat ik me herinner, behalve dat akkefietje met Wims nieuwe fiets, was toen Mark mijn nieuwe fiets had meegenomen. Mijn oude was al gejat. Hij had hem wel netjes op slot èn extra aan een paal had gezet. Toen hij uitgefeest was vond hij mn fiets ( wel dure Gazelle) in elkaar getrapt, maar wel nog aan de paal weer terug. Hij was blijkbaar zo kwaad dat hij een andere damesfiets meejatte, want hij durfde niet helemaal zonder iets weer thuis te komen. Ik was zóóó kwaad:Je denkt toch zeker niet dat ik op een gejatte fiets ga rijden. Terugbrengen die handel! Eén keer dacht ik hem te pakken te hebben. Mark reed vaak met een studiegenoot mee vanaf basisschool Het Rietveld. Ik reed op een ochtend naar school en zie daar een fiets tegen een paaltje staan die verdacht veel op die van Wim leek. Op school vertel ik het aan vriend en collega Glenn. Die kende onze fietstroubles langzamerhand ook wel en zei:Meenemen en thuis verstoppen! Die middag stond de fiets er nog en ja het was die van Wim. Ik doe hem achter in de auto en zet hem achter het huis. Even later komt Mark thuis één streep naar achteren natuurlijk. Als ik het me goed herinner.... kwam hij toch heel opgelucht binnen!!
Op onze 25-jarige bruiloft kwam ons buurtje samen met onze jongens èn Judith in aktie! We worden er flink tussen genomen op een melodie van Doe maar! Ze eindigen telkens met: Daar word je niet goed van-- Wim z'n favoriete gemopper.
[b]Ik kan niet anders zeggen dan dat we het altijd getroffen hebben met onze buren. Aan de Kuifmees in de Rietlanden kwam er nog bij dat je allemaal een nieuw begin maakte in een nieuwe wijk. Samen met Roelie en Adriaan hadden wij al teeners . Zij drie meiden en wij drie jongens. De anderen hadden veel jongere kinderen en we hebben er heel wat geboren zien worden, figuurlijk dan! Wij zuchtten wel eens over de problemen van ons opgroeiend stel. Onveranderd kregen we van Jan en Korry en Ger en Lies te horen:Er is niks mis met jullie jongens leuk stel ..komt allemaal goed. Tegen de tijd dat we verhuisden hadden zij ze in die leeftijd puberproblemen? Toen konden wij zeggen :Die kinderen van jullie niks mis mee hartstikke leuk stel komt allemaal goed. Eens kwamen we van een vakantie naar Engeland terug. Lies liet zich amper zien. Beetje vreemd. Achter het huis stonden vier afvalzakken met kleren en lappen. Ik zeg:Wat is dit nou? O we hebben de zolder voor jullie opgeruimd! Lies zei nog:Laat alles eerst nog maar achter het huis staan, anders hadden we het al weggegooid. Kijk maar eens hoe netjes het geworden is. Ik inspecteerde eerst de zakken. Eén zak heb ik gered. Daar zat Wim zn nette blauwe broek in. Gerhard dacht dat het zijn broek van de Marine was. Maar de zolder was netjes. Ja, we hebben alles gewoon naar beneden gegooid en toen met een hark verder naar beneden gewerkt. Erik hielp ook mee. Jan Scheve zag dat vanaf de overkant gebeuren en kwam wat ongerust poolshoogte nemen. Ach, zei Lies toen, ik hou het wel in de gaten. s Avonds aan tafel kwam het volgende probleem ter sprake: Wims nieuwe fiets zat in de kreukels. Er was duidelijk afgesproken dat na alle narigheid met onze fietsen ( gejat bochel in t wiel..lekke band) die splinternieuwe van Wim zeer beslist niet gebruikt mocht worden. De eerste avond wij waren koud weg nam Mark de fiets al mee en op de terugweg s nachts zag hij die dikke steen te laat. Flinke schade.., die onze fietsenmaker niet zo maar wilde repareren. Wacht eerst maar eens tot je vader er weer is, zei die. Na het eten kwam Liesbeth toch maar goeiendag zeggen. Heb je nou alles verteld? Nee missen deden ze ons niet. Toen Rick in 1990 een ontstoken elleboog had ging Ger met hem naar het ziekenhuis. Nee over onze buren hadden we niet te klagen. Ook nu niet, al wonen ze hier wel 500 m verderop aan het Schoolpad!
1985--Dit was het jaar dat Gerhard zijn eigen weg begon te kiezen. In de vakantie zeker...! Ik weet niet meer welke vakantie het was, maar toen we eens in één keer door waren gereden naar huis ...geen files en ja... gewoon je ruikt de stal... zal ik maar zeggen, was Gerhard hoogst verbaasd en teleurgesteld dat we er al waren. Hij was zelf naar de voetbal, vriend Erik Scheve lag op de bank te slapen, een vriendinnetje had hij laten stofzuigen èn hij had die avond net een barbecue gepland met Ger en Lies, onze buren. Zolang wij aan de Kuifmees op vakantie gingen was het een rustig gevoel dat Ger en Lies en ook Jan en Korry een oogje in het zeil hielden. Daar konden ze altijd terecht. Het jaar ervoor had hij op Laska gepast dwz die hadden Ipe en hij meegenomen in de trein naar Hengelo en dat was nog een hele hijs geweest. Hij zat in die tijd nog op de MSvS in Zwolle nu en was bij oma van der Kolk onder dak. Hij heeft het er goed gehad. Oma had altijd goed de wind eronder. Hij ging zelfs naar cathechesatie. Met Gera had hij een bijzondere band daar. Ik vermoed dat ze elkaar vertelden hoe ze onder het juk van ouders èn oma uit probeerden te komen. Al had de studie niet het gewenste resultaat...ik weet zeker dat Gerhard nog met plezier aan die tijd terugdenkt of ik moet me vergissen. Gera kwam ook eens een weekend naar Emmen. Ze was zo benieuwd naar haar verzorgpony die nu bij de Eekwal in de manege was. En natuurlijk gingen ze samen Emmen in...zo tegen half 11 's avonds. Ik was altijd blij dat ik het speciale rammeltje van de fiets weer hoorde midden in de nacht. Dan kon ik pas slapen. Gera was altijd al creatief. Ik zal de broek die ze aan had niet gauw vergeten. Een wijd geval, dat ze had gemaakt van een laken. Toen we 2 jaar terug bij hen in Canada logeerden bleek Suze ook al het een en ander in elkaar te zetten. Dat bleef toen bij een rokje. Maar dat worden vast nog hele creaties!
Grote Laska werd de lieveling van ons allemaal, maar zo gemakkelijk als kleine Laska op te voeden was.... zo lastig was het met deze. Het bleek een zéééér eigenzinnig typje dat haar eigen zin deed. Ze was bovendien een stuk groter en daardoor sterker en hing je aan de riem als je haar uit ging laten. Toen ze dan alleen met kunst en vliegwerk in bedwang kon worden gehouden was de maat vol en gingen we op les: gedrag en gehoorzaamheid. Dat bleek dè oplossing. We hebben er met alle honden na die tijd gemak van gehad. Die eerste zomer ging ze mee naar Badenhard. Die vakantie stond in het teken van vliegeren, de Rijn, de Hohe Stein, Boer Steeg èn Laska. We woonden net een paar maanden aan de Kuifmees. Een verre vakantie zat er niet in dit keer. Gerhard ging niet meer mee en Laska kon dus mee tot groot plezier van Rick en Mark. Het was warm die zomer en we waren vaak aan de Rijn te vinden in Sankt Goar. Daar was ook telkens een Schotse colliepup die nog veel jonger was: Lady. Ze hadden haar gekocht op de Vogeltjesmarkt in Antwerpen. De mevrouw van het echtpaar was erg ziek, maar genoot nog zo veel mogelijk van alles en zij wilde graag dit hondje. Laska speelde graag met haar. Dit laatste weekend van juni ga ik een paar dagen met Diny naar Antwerpen en wij gaan zeker ook naar de Vogeltjesmarkt. Nee....we brengen geen beesten mee terug... zelfs geen hond.... echt niet!
Het acclimatiseren in Emmen heeft precies een 8 maanden geduurd. Wim ging fluitend naar zijn werk en we genoten van zn verhalen over de Drenten in de fabriek , over de Twentse collega die vond dat hij wel later beginnen mocht en over Willem Zeldenthuis die de vrolijke noot in de Kwaliteitsdienst bracht. Maar Gerhard woonde door de week bij Henk en Anneke in Lochem om op z'n brommertje naar de MSvS te gaan in Zutphen. Met tranen in de ogen ( alleen ik hoor!) brachten we hem naar de trein op zondagavond. In t weekend kreeg ik commentaar op de magere yoghurt met alleen een likje Roosvicee. Oooo bij Henk en Anneke krijg ik gele vla, rose vla .en chocoladevla! Den eersten dee et huus uut geet das et slimste, zei mama indertijd toen ik naar Hattem vertrokken was. Belachelijk vond ik dat toen, maar nu begreep ik haar. Rick had moeite om zich op school prettig te voelen. Hij zat nu op de Landbouwafdeling van de LAS tussen veel boerenjongens. De tuinbouwafdeling was meer gericht op kwekers en een aanleg en onderhoud hadden ze hier in Emmen niet. Mark dat was een verhaal apart. Zijn Twentse oo werkte op de lachspieren van klasgenoten. Die was hij dus snel kwijt. Verder had hij al heel gauw vrienden. Albert bleek de belangrijkste. Die hebben we dus veel over de vloer gehad. Ook toen we al in de Rietlanden woonden. Met de leraren was het soms aanzienlijk minder. We hebben wat een klaagzangen moeten aanhoren. Alleen met dhr Euving kon hij door één deur. Later dan Op een keer was er onenigheid over iets in de klas en niemand zei wat hij er van vond. Euving zei:Toe Mark zeg jij ook eens wat. . Ik weet niet precies meer wat, maar het klonk dus vrij brutaal waarschijnlijk. Euving kwam in de benen en greep hem bij de schouders. "Hij heeft me als een rat door elkaar geschud" volgens Mark. Diep beledigd kwam hij thuis en wilde meteen van school af. Het werd gelukkig uitgepraat. Wanneer hij er weer eens uitgestuurd werd ging hij in één streep door naar de kamer van Euving. Hier kon hij na dit akkefietje steeds zijn ei kwijt.
Het is een paar jaar later. Ook deze foto van Mark met Sacha laat iets zien van: ik en mijn vriendje. Natuurlijk was dit ook weer op de Boomgaard.Ik heb vanzelf zitten spitten in de voorraad foto's en dia's maar kan uit deze tijd niets vinden van Gerhard of Rick met een hond. Sacha was een superlieve hond. Toen waren er ook nog katten op de boerderij, waaronder Miesje en haar nakomelingen. Toen Johan en Joke na Sacha een nieuwe hond kregen was het helemaal gebeurd met de katten. Jansen was een levensgrote herdershond...een Duitse herder met een blik in de ogen van: ik lust jullie rauw. Maar voor eigen volk was hij lief. Wanneer Gerda Lettink even aan kwam fietsen begon ze bij de weg al te roepen van "...Jansen ...Jaaaaansen....Ik bun het heur"! Als je met de auto aan kwam rijden haalde hij je al half bij de weg op en liep naast de auto mee met zijn enorme kop bij het zijraam pal naast me. Wij kenden hem en onder luid geblaf stapten we uit. Dat blaffen stopte pas als Johan of Joke hem tot de orde riepen. Je kunt je voorstellen dat een onbekende niet zomaar uit z'n auto stapte. Toen Mark een jaar of 14 was en Gerhard 18 waren ze eens op "De Boomgaard". Iedereen ging naar binnen om koffie te drinken. Mark was de laatste...maar met een flinke grom ging Jansen voor hem staan. Mark durfde geen stap meer te verzetten en riep Johan. Toen pas liet Jansen hem binnen. Misschien had hij een zeer plekje waar Mark hem aangeraakt heeft. We zullen het nooit weten.
Waarom wil iemand een hond? Groei je er zelf in je jeugd mee op? Ik denk dat dat met mij wel zo was. Altijd hebben we een hond gehad. Op De Haar was er Trixie. Op De Boomgaard Juno en Max en Sacha. Nu ik deze foto zie denk ik dat dit de eerste echte kennismaking met honden was van Mark. Wij waren met pa en mama een dag of tien naar het Naturfreundenhaus op de Meissner in Hessen. Wij dat waren Wim en ik met Gerhard en Rick. Mark was toen 1,5 jaar en Ben en Diny die voor deze gelegenheid op De Boomgaard waren om de honneurs waar te nemen wilden best ook op hem passen. Ik vond het wel lekker rustig met twee ipv drie kinderen, maar Wim beviel het niets en beweerde met overtuiging dat hij in het vervolg alle jongens mee zou nemen op vakantie. En zo gebeurde het tot ze het één voor één zelf lieten afweten. Op De Boomgaard waren op dat moment twee honden: Sacha en haar jong Beertje. Het was ook net een beertje. De vader was zo te zien een Groenendaler bij hen uit de buurt. Mama zei altijd wanneer Sacha loops was de 14e dag dan moet je uitkijken ..dan gaan ze er vandoor. Zo zal dat deze keer ook wel geweest zijn. Beertje was een scheet van een hond en was gek op Mark beet hem iedere keer achter in de broek, vertelde Diny. En Mark was gek op Beertje. Op deze foto is al te zien dat hij zeer geïnteresseerd is in die kleine zwarte. En zo is t gekomen .dat Mark nu nog steeds gek op honden is. Beertje ging wat later naar zn nieuwe thuis, maar ze hebben niet lang plezier van hem gehad. Tja .dat verkeer!
Nee... een verjaardag kun je niet overslaan als je met Klaas en Sanny op pad bent. Hier krijg ik al een ontbijtje op bed in de caravan.
Ook dat ging niet ècht soepeltjes...voordat we daar in konden trekken! We zijn verscheidene dagen aan het werk geweest zelfs nog met Klaas en Sanny, om het uitgeleefde huis weer toonbaar te krijgen. In elk geval zó dat we er ons een half jaar op ons gemak zouden voelen. Een zwager van Klaas en Sanny legde de vloerbedekking, de Heugafelt uit onze benedenliving kwam in de keuken, maar de trap . We wisten niet hoe we die weer enigzins toonbaar konden krijgen. De schuimresten van de vorige vloerbedekking zaten er nog op. Wim leende daarom een straaljager bij Holvrieka om hem schoon te schuren. Dat lukte niet echt. Daarom hebben we de trap maar bruin geverfd. Mn eerste verjaardag in dit huis in Emmen was gelijk mn 40e, een kroonjaar. Iedereen kwam. Foi foi, wat woont jullie noe toch een ende vot, zei Diny toen ze tegen de middag aankwam. Inderdaad een ende vot: 7 kwartier heen en 7 kwartier terug! Te ver om even te komen koffiedrinken. Nee, wanneer ze nu vanuit de Achterhoek komen , trekken we er steeds een hele dag voor uit. Dat heb ik veel liever dan allemaal tegelijk op een avond. En de van der Kolkjes meestal de eerste zondag na de verjaardag. Eén van mn favoriete verjaardagen heb ik gevierd in Frankrijk aan het Lac du Bourget. We waren voor het eerst met ons Knausje op pad. Klaas en Sanny gingen mee. Het was al eind augustus en nu was er plaats genoeg op de camping. Denk maar niet dat je met die twee je verjaardag kunt overslaan. Die morgen werden we gewekt en kregen ontbijt op bed. De hele dag had ik een feestelijk gevoel. Klaas is nu erg ziek. Veel herinneringen aan onze gezamenlijke vakanties komen weer boven. Ik sta nu nòg meer stil bij de mooie contacten die we samen hadden en nog hebben!
Een paar maanden voor de verhuizing was onze superhond Laska overleden. Wat een verdriet. Zonder hond vertrokken we naar Emmen. We zouden niet lang zonder zijn!
Er was nog een klein probleempje! We wilden i.v.m. de scholen van de jongens aan het eind van de grote vakantie verhuizen, maar Kuifmees 20 zou pas begin 1984 klaar zijn. Inter Pares, de woningbouwvereniging die ook de huizen in de Rietlanden liet bouwen, had tijdelijk een woning voor ons en wel aan de Rolderbrink in Bargeres. Wij blij . En ongezien accepteerde Wim het aanbod. Toen ik die volgende dinsdag meeging met Wim zou ik even kijken waar het huis precies stond. Wims collegas keken al wat bedenkelijk en geschrokken toen ze het adres vernamen, maar gaven niet echt uitleg. Ach....ik moest toch in de Bargeres op een school zijn om een hele methode rekenboekjes af te geven die afkomstig waren van de Dr Kuyperschool in Hengelo, waar ik die laatste maanden aan het invallen was. Daar kon ik er mooi even naar informeren. Ik werd met open armen ontvangen en vroeg het hoofd maar even naar de buurt daar aan het eind van de Rolderbrink. Hij dook meteen in zijn namenregister en zei:Tja ik mag er niet veel over zeggen, maar met opgroeiende teeners .enfin rij er gewoon rustig door, stop maar eens bij het bewuste huis, stap maar uit kijk goed rond. Ik had het even niet meer. Enfin ik reed die straat in en langzaam zocht ik verder naar de plek waar ons nieuwe huis zou zijn. Tegenover ons a.s. onderkomen lagen een paar mannen aan een auto te sleutelen. Er stond ook nog een man met ontbloot bovenlijf iets onduidelijks aan zijn motor te doen. Ik reed heel langzaam. Ze stopten ogenblikkelijk met hun bezigheden, zetten hun handen in de zij en keken naar mijn verrichtingen. Man . Ik stopte niet eens, laat staan dat ik uit zou stappen. Ik wist maar één ding .. Even later kwam ik bij Wim op kantoor. De hele afdeling keek me nieuwsgierig aan en wilde mijn oordeel ook wel eens horen. Ik zei alleen maar:Daar wil ik niet wonen en de waterlanders stroomden al .! Ja toen wilden ze allemaal wel vertellen over die Rolderbrink. Inter Pares had daar alle mensen geplaatst met een verhaaltje zonder werk of te beroerd om te werken enz. Ach wat hadden ze met mij te doen. Wim pakte alleen de telefoon en legde de woningbouwvereniging in wat sterke bewoordingen uit wat hij vond van hun actie en dat hij heel binnenkort een ander aanbod verwachtte. Dat gebeurde ..op 24 augustus betrokken we een huis aan de Laan van de Marel in de Emmerhout om de winter te overbruggen.
Toen we in 1983 naar Emmen zouden verhuizen zochten we eerst naar ons droomhuis. Je weet wel .huisje met luiken een appelboom ervoor en een weitje met schapen. Zo gauw ons eigen huis in Hengelo verkocht was, gingen we op zoek. We deden een rondje om Emmen. We begonnen bij Nieuw Amsterdam, daarna Erica, Klazienaveen, Zwartemeer, Barger Compas, Emmer Compas en toen via Weerdinge weer terug. In al die dorpen bleven de mensen ons nakijken of we het zoveelste wereldwonder waren. Het was zo gek ik zou voor geen van alle kiezen. Toen we vanuit Emmen eens richting Sleen en Oosterhesselen gingen voelde dat helemaal goed. Maar Sleen was duur en het huis dat we in Oosterhesselen gingen bekijken was een keurige nieuwbouwwoning. Niks mis mee maar niet dat droomhuis. We werden wat praktischer. Waarom zouden we in een buitendorp gaan wonen als Wim èn twee van de drie jongens iedere dag naar Emmen op en neer moeten. De bakens werden verzet. Na die tijd ging ik elke dinsdag mee naar Emmen op huizenjacht. De fiets werd achterin de auto gepakt en vanaf Holvrieka fietste ik naar het dorp, haalde een krant en ging bij Micky koffie drinken en de huizen uit de krant nader bekijken. Daarna fietste ik bij een paar huizen langs om een indruk te krijgen. En ik ging naar Makelaar Span. Toen hij onze gezinssamenstelling en ons budget bekeek gingen we een middag huizen bekijken in de Bargeres. Aan de Oringerbrink stonden twee huizen te koop. Eén met een knaloranje toilet. Daarom alleen al vond ik dat niks en éen met een rustige, beetje Zweedse sfeer met een blauw bankje voor het huis. Daarop hebben we een bod uitgebracht. Jammer, we boden niet genoeg en dat huis ging naar een ander. Een week later gingen we een huis aan de Druwerbrink bekijken. Pa ging zelfs nog mee! Konden we gerust kopen, zei hij. Het was een degelijk gebouwd huis. Maar hier kon je niet met de auto bij huis komen en ik zag ons met die drie jongens, 5 fietsen en een brommertje niet in die piepkleine berging passen. Nee dat werd hem ook niet. Toen kwam het nieuwbouwproject in de nieuwe wijk de Rietlanden. Een houtskeletwoning twee onder één kap, een flinke tuin èn met subsidie. De kogel was door de kerk. Het werd : Kuifmees 20 in de Rietlanden!
Die zag dat paardrijden wel zitten. Met Vurose is ze jaren naar de rijverening geweest die in het begin onder leiding stond van de baron van de Wall Bake ja die met dat hese stemmetje. Ik vond het in het begin geen stijl. Ik had ook wel willen paardrijden. Op een keer toen Vurose al opgezadeld stond deed ik ook een poging. Hij had pas drie stappen gedaan of hij ging er vandoor. Ik vloog er af onder de kersenboom en bleef met mn voet in de stijgbeugel hangen. Lach niet .die schoot gelukkig los, maar ik had hem wel verzwikt. Pa heeft me een week lang naar school moeten brengen. De hele klas stonk naar de azijn die in de watten onder mijn rekverband zat. Ik heb nooit meer behoefte gehad om paard te rijden. Ik was voorgoed genezen. Maar Diny dan, zul je misschien denken. Is die er dan nooit afgevallen. Natuurlijk viel Diny er ook wel eens af. Ik zie haar er nog zo af duiken in een mesthoop die langs de kant van de weg stond. Maar ze kroop er zo weer op een niets ding dat was het en dat is ze nog steeds. Vurose was geen gemakkelijk paard. Soms ging ze voordat ze naar de rijvereniging ging met haar het aardappelland op en liet haar eerst een half uur door het losse zand draven. Dan was die de eerste kuren kwijt. Toen ze later aan concoursen meedeed had ze de gewoonte om vlak voor de hindernis bijna te stoppen en dan alsnog te springen. Diny had Wim ook eens te pakken. Toe Wim hol ij et peerd effen vaste? Wim deed dat gehoorzaam. Diny draait zich om en Vurose begint gelijk te steigeren en Wim ging mee de lucht in. Hij weet het nog! Die rijvereniging heeft haar toch wat meer opgeleverd, want ook Ben Wagenvoort zat er op. Ja . en zo is het gekomen . Ben en Diny! Nog steeds hebben ze een paard: Storm, die zn naam eer aan doet. Och, et is toch zon lief peerd, zegt Diny. "Maor dr is wat met em gebeurd. Hee wil gien zadel op hemmn. Dan brekt e de hele boel af"! Ben heeft zo nog wat te doen! Eva heeft wel eens het idee om hier bij ons een grotere pony te hebben, maar ik moet er niet aan denken dat er iets met haar gebeurt. Nee,.. paardrijden doet ze maar bij de manege wij houden het bij de Shetlandertjes.
Op De Boomgaard groeiden we verder op met veel planten, maar vooral ook met veel dieren. Juno was de waakhond. Die zat meestal in de ren met een hok erin. Het was een lichte herder. Echt te vertrouwen was hij niet. Ik heb in elk geval een litteken bij mn oog er aan overgehouden. Voordat wij er kwamen wonen was hij ook geen kinderen gewend. Na Juno kwam Max en later Sacha. Die zaten volgens mij bijna nooit in die ren ..misschien s nachts. De katten waren echte boerderijkatten. Muizen vangen dat moesten ze. Die katten kreeg je echt niet te pakken. Ook hier moesten we ze telkens bij de melkzeef wegjagen tijdens het melken. Pas nadat onze Miesje naar De Boomgaard verhuisd was kwam er wat handzamer soort bij. Dat melken gebeurde begin jaren 50 nog helemaal met de hand. Ieder keer wanneer er een emmer vol was werd die door de zeef op de melkbus geschonken zodat er geen vuil bij kon komen. Er waren 10 melkkoeien, meer konden er ook niet in de stal. Ze stonden s winters vast met kettingen aan een lerenhalsband, maar ze zagen er allemaal heel tevreden uit vooral als ze gevoerd werden. Op de deel stond de mangelmölle. Die werd door een motor aangedreven en daar werden de mangels (voederbieten) in gesneden. Het rook er altijd lekker naar koe! Alleen wanneer er persvoer gevoerd werd was de geur zeg maar gerust stank.. wel wat minder aangenaam. Die kreeg je ook bijna niet uit je kleren. Op verjaardagen werd er wel lacherig over gedaan. Zo van Aj bij de dokter in de wachtkamer zit krieg ij vanzelf de ruumte. Of Was het nog druk bij de dokter in de wachtkamer? Och nee alleen een paar boeren! In het voorjaar gingen de koeien naar buiten en begon de grote schoonmaak van de stallen en de deel. Eerst werd alles een dag in de week gezet en dan begon het schoon schrobben. De muren werden gewit en het onderste stuk van de muren werd mooi zwart geteerd. En als dan het hooi binnen werd gebracht rook het ècht heel lekker. In de hoek op de deel was vroeger ook een paardenstal en daarnaast stonden de kalfjes. Die roken wel het allerlekkerst. En nee .schapen had pa niet, maar toen Henk en Johan opgroeiden kwam er wel een geit Heidi, genoemd naar Heidi uit de bergen. En er is zelfs nog een pony geweest. Maar nee zon paardenliefhebber als pa was . nee de beide jongens hadden niks met paarden. Van Johan mochten later Jos en Joanne alle sporten doen.... als het maar geen paardrijden was!
Op De Boomgaard groeiden we verder op met veel planten, maar vooral ook met veel dieren. Juno was de waakhond. Die zat meestal in de ren met een hok erin. Het was een lichte herder. Echt te vertrouwen was hij niet. Ik heb in elk geval een litteken bij mn oog er aan overgehouden. Voordat wij er kwamen wonen was hij ook geen kinderen gewend. Na Juno kwam Max en later Sacha. Die zaten volgens mij bijna nooit in die ren
..misschien s nachts.
