Coöperatieve Werktuigen Vereniging MEDO te Vorden op de plek waar vroeger de zagerij van Hendrik Jan was.
Nu logeren we bij Jan en Jantje en gaan op bezoek bij een 87 jaar oude buurvrouw. Vroeger kwam ik altijd bij hen om de krant te ruilen. Ze heeft tot haar 80e een bril gedragen maar nu kan ze weer zonder bril de krant lezen en borduren. Op de fiets ga ik nog bij een paar schoolvrienden langs, wat gemakkelijk gaat op de nu geasfalteerde wegen, maar wat is het lastig in de bochten en wanneer je gepasseerd wordt door autos! Nettie gaat graag met Jantje naar Vorden om even te winkelen. Ook bezoeken we Jantjes familie. Die zondag ga ik met Jan en Jantje in Barchem naar de kerk. Nettie blijft intussen bij Dika waar we na de kerk koffie gaan drinken. Bij Dika ontmoeten we ook Ineke en haar man Jan èn haar beide dochters. Ineke en Jan werken beiden op een drukkerij in Deventer. s Middags gaan we naar De Jaeger zoals de boerderij genoemd wordt waar vader Eggink geboren is. Harrie en Riek Eggink wonen daar nu. Ze willen in oktober naar de 40jarige bruiloft gaan van hun broer Antoon en Bertha in Indiana en moedigen ons aan om daar ook heen te gaan. Harrie heeft een kleine boerderij en doet met zijn Ford tractor allerlei werk voor andere boeren. Ook ga ik de volgende morgen naar neef Herman Jansen. Zijn vader was mijn zondagschool onderwijzer. Dat boeide me zo dat ik dat later ook wilde gaan doen, maar de Engelse taal weerhield me er van. Totdat ik gevraagd werd als hulp door mrs. Zorgdrager en om haar een plezier te doen ging ik op haar voorstel in en ben 30 jaar gebleven als zondagschool onderwijzer. Dan ga ik naar buurman Dinkelman en naar Kaemingk, die beiden een mooie kudde Holsteiners hebben. Ook schoolvriend Willem Norde zoek ik op. Die heeft ons ook met een bezoek vereerd net toen we op de District Show waren met onze Holstein koeien. Hij heeft zelf twee broers in de USA wonen die hij had opgezocht. Het is wat kil en koud, maar zodra ik een trui aantrek zet Jantje meteen de kachel hoger. Nu gaan een paar dagen bij Hein en Gerritje logeren. We bezoeken Heins zoon Henk en Anneke in hun nieuwe huis in Lochem. Ze zijn nu 7 jaar getrouwd en hebben nog geen kinderen. Die zullen ze later nog krijgen, maar trekken nu veel op met de kinderen van Hetty en Diny. Nu ook is er een kleine jongen van Ben en Diny bij hen en die nemen we mee terug naar zijn ouders. De kinderen dragen hier net zulke overals als bij ons. Deze zondag gaan we niet naar de kerk, want we gaan met Hein en Gerritje naar Hetty, Cobas oudste dochter, in Hengelo. Haar man Wim van der Kolk werkt bij Stork als kwaliteitsambtenaar. Hij kwam net terug uit de kerk. Hetty was thuis om een big dinnervoor te bereiden. Ben en Diny Wagenvoort waren er met Hettys verjaardag geweest en hadden één van de jongens daar laten logeren en die brachten we aan het eind van de middag weer hen toe. Ben is docent wiskunde aan het Baudartius Lyceum in Zutphen en rijdt iedere dag op de fiets in een half uur van Vorden naar Zutphen. Zo krijgt hij zijn lichaamsbeweging wel. Hij èn Diny zijn grote liefhebbers van paarden en hebben er zelf ook één, die bij Johan op De Boomgaard loopt en een veulen heeft.
De Cooperatieve Zuivelfabriek in Vorden--1894-1986-- werd in de volksmond de Botterfabriek genoemd. Vader Hein heeft jarenlang een bestuursfunctie gehad.
!982Een bezoek van 2 maanden aan Duitsland en Holland
De winter van 1982 begint vroeg in december 81 met veel sneeuw dat de grond bedekt en in het voorjaar pas smelt zodat het smeltwater regelrecht de grond ingaat. Dat is uitstekend voor de oogst. De aardappelen die in de grond zijn blijven zitten toen de eerste sneeuw kwam beginnen gelijk te groeien. De winter van 1982 èn die van 1936 hebben veel met elkaar gemeen. Alleen in 1982 hebben we machines om de sneeuw weg te blazen. De sneeuwhopen zijn zo hoog dat we John Steen in moeten huren om de weg sneeuwvrij te blazen, om er voor te zorgen dat de melkboer met zijn melktruck bij de melkstal kan komen. Met veel moeite kunnen Harold en Leroy nog een sneeuwblazer te pakken krijgen bij een dealer in Sanborn. De provincie kan het niet redden om met haar twee sneeuwblazers de wegen open te houden. Met zoveel sneeuw wordt het ook een koude winter die erg veel brandstof kost, maar door de sneeuw zijn er ook weinig waterleidingen bevroren. Het ploegen en zaaien is door al die sneeuw ook veel later omdat de grond nog te nat is om te bewerken. Leroy koopt in mei een dubbele garage die hij met hulp van Charlie en een goedkope verhuizer verplaatst naar de plek waar onze oude garage stond. Het kippenhok ernaast wil hij later voor de kalveren gebruiken. Leroy huurt onze farm voor 100 dollar per acre, redelijk goedkoop. Doordat president Carter de export van graan naar Rusland stimuleerde werden de graanprijzen laag, maar onder president Reagan worden die weer hoger. Deze zomer is erg goed voor de oogst. De haver is uitstekend net als de soja bonen. Maar doordat de mais laat werd geplant doordat het te nat was, levert die niet zoveel op als het jaar ervoor.
We hadden opnieuw bezoekers uit Holland gehad en besluiten tot een tegenbezoek en willen tegelijk ook Hank en Irene opzoeken. Ik had vroeg willen gaan maar Nettie is betrokken bij de 4 H en de County Fair en wil wachten tot die Fair voorbij is. Na een vlucht van 6 uur en 15 minuten vanuit Minneapolis naar Amsterdam komt daar de zon net op en onze familie wacht ons op met twee autos en wat later komen we bij de Voortmans in Eefde aan met de koffie. Daarna gaan we naar Groot Nuelend waar Jan en Jantje met zus Dika binnen komen stappen. Hendrik Jan neemt ons mee naar het kasteel Vorden dat nu is veranderd van bestemming en gemeentehuis is geworden. Net als veel andere kasteelbaronnen kunnen de eigenaren van kasteel Vorden de belastingen niet meer opbrengen en gaan veel kastelen over in andere handen, vaak in die van het Geldersch Landschap. De mais en de bloemen staan er net als in Iowa overal goed bij. Bij het wisselen van dollars voor Nederlands geld krijgen we 2,75 voor een dollar. Daarna bezoeken we mijn zuster Heintje. Nadat haar eerste man Koos van Middelkoop veel te jong overleed, is ze nu getrouwd met Gert Jansen, een weduwnaar zonder kinderen. Ze hebben een mooie boerderij met een prachtige bloementuin. Zondag in de eeuwenoude N.H.kerk in Vorden kan ik niet goed verstaan wat er gezegd wordt door het hoge plafond en de echo. Deze oude kerken hier hebben geen mogelijkheid voor een keuken of om maaltijden te verzorgen. We drinken koffie in een gebouw aan de zijkant naast de kerk. We bekijken met de Groot Nuelends een koetsentocht in Zelhem. De volgende dag neemt Gerrit Voortman, die met mijn oudste zuster Hanna getrouwd is, ons mee de polders in en naar een tentoonstelling met allemaal landbouwwerktuigen. Het graan in de polders staat er prima bij en er wordt ook veel melkvee gehouden. De volgende dag maken we een mooie rit met koets en paard door de bossen. Midden in een losbarstend onweer komen we thuis. Het slaat in op de tv en bij een naaste buurman is het op de wasmachine geslagen. Bij de Groot Nuelends wordt een grote familiebijeenkomst gehouden. Hein en dochter Diny moeten wel even weg om te melken en te voeren op De Boomgaard omdat zoon Johan op vakantie is, maar wat later komen ze weer terug. Bennie Bloemendaal laat ons dias zien van hun bezoek aan Canada en dias van Dika die ze heeft gemaakt toen ze haar dochter Eefje opzocht in Mexico. En.... er worden plannen gemaakt voor een meerdaagse tour met elkaar.
Irene heeft ons naar de Voortmans gebracht en ik wil daar de retourtickets voor de USA kopen. Het blijkt dat het nog volop vakantietijd is en de prijzen vakantie prijzen zijn...erg hoog dus. In september zullen de tickets veel goedkoper zijn. De gedachte kom bij me op dat het mooi zou zijn om Denemarken eens te bezoeken. Ik heb mijn vroegere werkgever Hans Jensen vaak over Denemarken, waar zijn roots liggen, horen praten. Wanneer ik dat bij de Voortmans opper, blijkt er binnenkort een busreis naar Denemarken te zijn. Gerrits broer Antoon en zuster Bertha hebben wel zin om met ons mee te gaan en zo brengt Gerrit ons naar Arnhem waar de bus zal vertrekken. Vanuit Hamburg vertrekken we daarna met de ferry naar Kopenhagen. Daar giaan we met een Deense bus mèt gids een stadstour maken. We zien veel interessante plaatsen en kerken. We komen in een kerk waar de koning of koningin die het eerst stierf gebalsemd opgebaard ligt in een speciale ruimte, tot de echtgenoot sterft om daarna gezamenlijk begraven te worden. We zien een zo kleine cel in een gevangenis waar de gevangene alleen kan zitten of staan. Op straat zie je geen autos, alleen fietsen. Er is een timmerman die iets moet repareren in een kerk die met een lange ladder op de nek komt aanfietsen. Moeder en Bertha slapen bij elkaar op een kamer en ik deel de kamer met Antoon. Het Deens is wel anders dan Duits, maar ik kan het deels wel volgen. We hebben veel gezien. Woensdag is onze vrije dag. Sommigen gaan met de bus naar de dierentuin, maar wij wandelen. Dat is interessant. De beide vrouwen lijkt het ook heel plezierig om te kunnen winkelen. De taal blijkt toch lastiger dan we dachten. In Hollands, Duits of Luxemburgs we krijgen geen antwoord. Ze hadden ons gezegd dat in elke winkel wel iemand was die engels sprak, maar die vinden wij dus niet. Denemarken is heel welvarend met zn 4,5 miljoen inwoners tegenover de 12 miljoen in Nederland. Er wordt ook veel gerst verbouwd voor de bierfabrieken en dat wordt flink gesubsidieerd door die bierfabrieken. Nadat we eindelijk na een prachtige week Denemarken verlaten blijkt de oplossing voor de woensdagse vreemde vrije shoppingdag eenvoudig. De buschauffeur vertelt dat hij Noors is en in Denemarken alleen Noors sprak, want de Denen hebben nog steeds een gruwelijke hekel aan alles wat Duits is of Duits klinkt. Ook Nederlands en Luxemburgs klinkt als Duits voor hen. Ik ben verbaasd wanneer ik zie dat al het gerste stro van de gerst die voor de bierfabrieken verbouwd werd op het land verbrand wordt. Als ik er naar vraag blijkt dat ze hier geen vee hebben en dus ook geen stro nodig hebben. Ver naar het noordwesten hebben ze wel vee, maar om het stro eerst te balen en daarna te vervoeren kost te veel. Wèl worden er suikerbieten verbouwd. En voor mais zitten ze te ver noordelijk, net als Holland te noordelijk is voor de alfalfa. Daar groeit weer rode klaver en luzerne, waar veel proteïne in zit. Bij Hank in Duitsland had je wel alfalfa, maar door al de regen is het moeilijk om te drogen en wordt het half droog binnengehaald en in de schuur nog drooggeblazen. Op de terugweg stelt de chauffeur voor om eens een lied te zingen over het land waar we vandaan komen. Er worden wat streekliedjes gezongen, maar niemand komt met een echt vaderlands lied. Daarop zing ik het lied dat me zo dierbaar geworden is:
My Country This of Thee, Sweet Land of Liberty, Of Thee I sing.
Land where my father died, Land of the Pilgrims Pride From every Mountain Side Let Freedom ring.
Later zal ik dit lied vaker zingen bij de piano in het Verzorgingshuis, terwijl ik vertel dat ik het ver van huis in de bus op weg van Denemarken naar Holland ook gezongen heb.
Gerrit Voortman haalt ons weer op uit Arnhem en wij maken plannen voor onze terugreis. Die blijkt zoveel goedkoper dat we ons tripje aan Denemarken voor niks hebben gemaakt.
In 1980, nadat Irene was afgestudeerd in Ell Paso Texas, zou ze uitgezonden worden naar Worms in Duitsland naar de Amerikaanse legerbasis om vrouwelijke militairen les te gaan geven. We besloten om met haar mee te gaan omdat we als ouders van Henry die zijn 2e periode van 4 jaar in Duitsland zou gaan ingaan, goedkoop konden meereizen. Vanwege een erg harde storm konden we niet in New York landen, maar werd het Chicago en de volgende dag konden we pas verder naar New York en dan met een directe vlucht naar Frankfort. Hank had intussen een grotere auto geleend om al onze bagage te kunnen vervoeren. We zagen wat van de omgeving, bewonderden de druivenvelden en bezochten de militaire kapel voor een kerkdienst. Er waren ook veel kinderen want veel militairen hadden hun vrouw en kinderen ook laten overkomen. Hank liet ons ook een deel van België en Luxemburg zien en door het Rijndal gingen we weer terug naar hun appartement. Hank en Irene waren druk met hun werk en we besloten nu naar Holland te gaan om onze familie op te zoeken. Irene had zelf een auto gekocht en bracht ons naar Holland. Bij de Duits- Nederlandse grens moesten we stoppen en onze paspoorten laten zien en hier wisselden we ons geld in guldens. Bij de grens was ook een soort restaurant waar je wat kon eten en terwijl moeder en Irene al aan een tafeltje zaten en besteld hadden, ging ik ook mijn lunch bestellen. De man vroeg wat ik wilde drinken. Ik bestelde melk. Toen ik betaald had en ging zitten eten bleek de melk lauw te zijn en had een vreemd luchtje. Toen ik de man achter de toonbank vroeg waarom hij zulke lauwe melk serveerde antwoordde hij, dat je er altijd nog goede kaas van kon maken. Niemand bestelde hier melk. Twee jaar later, terug in Duitsland, ontdekte ik dat de boeren die hun koeien in de stal molken goede koeltanks hadden, maar de boeren die in de wei molken met een kleine melkmachine deden hun melk in melkbussen die ze aan de weg zetten en de melkwagen mengde de warme melk met de andere gekoelde melk. Ik herinnerde me dat op onze tour door Europa we de matige kwaliteit van de melk opmerkten, maar dat in Engeland goede melk enkele seconden verhit werd en houdbaar verpakt zodat het zonder koeling goed bleef. Deze melk was in verhouding te duur zodat er weinig melk gedronken werd. Irene had maar één vrije dag en ging weer terug naar Duitsland, maar ze wist goed de weg omdat ze tijdens Henrys eerste vier jaar vaak bij hem was en vaker naar Holland was gereden.
Nadat ik in 1996 de Autobiography van Uncle Heurmen had gekregen via Harold en Luella schreef ik een bedankje en gewoon een gezellige brief over ons gezin met een foto terug. Dat werd erg gewaardeerd, ook al omdat ik het in m'n beste engels had geprobeerd. Net als vroeger de brieven van Herman ging deze brief ook bij hen de familie rond. Wat later kreeg ik een tweede boek met ontboezemingen van oom Herman, eigenlijk aanvullingen op zijn autobiography. Het werkt bij hem blijkbaar net als bij mij en waarschijnlijk veel anderen. Je herinnert je één voorval of zelfs zin en een heel verhaal komt vanzelf naar buiten rollen. Het is net of ieder herinnering in een apart laatje zit met een stickertje er op. Je hoeft maar even op dat laatje te klikken èn het verhaal wat er achter zit komt vrij in je brein. Ach en ik ben toch eenmaal bezig en ik heb deze website met mogelijkheden. Het bijzondere van deze verhalen is dat hij veel meer over de familie en vrienden zelf vertelt. In zijn brieven en verhalen had hij het meestal over zijn farm en aan het eind van zon brief meldde hij steevast: en met Nettie gaat het ook goed. Mama was bijzonder gesteld op tante Nettie, helemaal nadat ze in 1975 samen met pa, tante Hermien en oom Sjoerd de grote reis naar Amerika maakte. Nettie was zo'n hartelijk warm mens en heeft er alles aan gedaan om ze zich thuis te laten voelen. Wijzelf vonden het heel bijzonder dat ze ons huwelijk mee konden maken op 3 maart 1965ja inderdaad morgen is dat 44 jaar geleden. Berdena en Curtis stuurden al een mail om ons ermee te feliciteren en vroegen of dat gevierd werd. Wij zijn een beetje raar stel. We doen net of we niets in de gaten hebben bij het opstaan, maar in de loop van de dag komt er meestal van Wims kant een bloemengroet en heb ik wat anders bedacht--- nee ik bunne t niet vergetten heur. Zo gaat dat bij ons. En morgen? We zien wel .. Het tweede boek van Herman gaat voornamelijk over een paar bezoeken van hen aan de familie, aan Hank en Irene die dan voor hun werk in Militaire Dienst in Duitsland wonen en werken, en hun trip naar Denemarken samen met een deel van de familie.
Dit stukje herinnering aan Herman Eggink kreeg ik toegestuurd door Ruud Eggink die ook op zoek is naar zijn familie. Hij had Leroy benaderd, omdat er eind 19e eeuw mensen uit zijn familie naar Amerika vertrokken waren. Luella mailde mij daarover en gaf zijn emailadres. Ik heb hem verteld hoe onze familie in elkaar zit. Nee dus.... wij zijn geen familie van elkaar. Deze Ruud stamt af van de Egginks uit Oolde. Hij had echter dit stukje over Herman en hoewel ik dit al wel eens gezien had vond ik het erg attent dat hij dit stuurde.
Nadat vader in 1993 het laatste stuk van dit boek geschreven heeft, is er veel gebeurd. Op 5 juni 1994 overlijdt onze moeder Nettie Van Heuvelen Eggink. Onze ouders zijn dan 62 jaar getrouwd,hebben vier kinderen, 11 kleinkinderen en 11 achterkleinkinderen. Ze is begraven op het Melvin Cemetary Op 17 juli 1994 viert vader zijn 90e verjaardag. We gaan die morgen met zn allen mee naar de kerk. Vader zingt die morgen een solo in de kerk. Hij zingt Jesus Is All The World To Me, met een luide heldere stem. Zijn kleinkinderen verrassen hem vóór de kerk met een lied als het Eggink Family Choir. Die middag houden we een kleine familie reünie in een park. Tenslotte bezoekt hij in september 1994 nogmaals zijn familie in Holland, de 12e trip, en zoals hij later zegt:Mijn paspoort is nog geldig tot 1998.
In april 1996 zal hij nog een keer teruggaan, maar dit keer gaat Harold met hem mee.
Leroy en Harold bij de farm van Leroy en Kolette. De farm, waar ze wonen met hun dochter Sara Linn en zoon Jacob, is dichtbij Sibley, op de plek waar Herman en Nettie zolang gewoond hebben.
Quin de kleine zoon van Keith viert in september zijn derde verjaardag en Diana krijgt een dochtertje, Kelsey. We kunnen erg genieten van deze kleintjes die mooi dichtbij ons wonen in Sibley. Ook de kleintjes van Charlotte en Richard Rollefson wonen niet ver. Amanda is op Netties verjaardag op 21 september 1984 geboren. Twilas zoontje Drew wordt eveneens op Netties verjaardag geboren op 21 september 1991 en op mijn verjaardag 17 juli1992 word de kleinzoon van Berdena en Curtis geboren: Nicholas Bjugstad. Mike en Janeen Bugstad hebben al een dochtertje Abbie, die in augustus 1990 geboren werd. Als klein kind kan Amanda al goed zingen. Ze zingt bij ons thuis op een keer het lied dat ze op de Zondagschool geleerd heeft: Jesus Loves Me This I Know, For The Bible Tells Me So. Wat later vindt ze en oude fluit en leert zichzelf het lied te spelen op die fluit. Dan vraagt ze me of ik dat lied wil zingen terwijl zij op de fluit de melodie speelt. Wat later nemen we het op een cassettebandje op en gebruiken we het in het Zorgcentrum. De oudste dochter van Rodney en Karla, Christina, zingt ook met de drie kinderen als ze bij ons is, maar zingt ook alleen een paar liederen. Het zingen van zulke jonge kinderen vinden de ouderen geweldig. Toen de Voortmans hier Kerst meemaakten en een grote groep kleine kinderen tijdens de dienst zong, waren zìj echter niet erg onder de indruk. Charlotte en Diana komen vaak om Nettie met de tuin te helpen. Meestal brengen ze de kleintjes mee. Quin wilde laatst bij me achterop de fiets, maar dat durfde ik niet aan. Toen ik een stukje fietste en terugkwam zag ik Quin niet meer. Even later zie ik dat hij een schoffel uit de schuur heeft gepakt en over de afrastering tussen de rijen groenten schoffelt.
Diny, Harold en Berdena bij het bezoek van Ben en Diny aan Amerika, oktober 2006
Het laatste stuk van de Autobiographie van Ome Herman bestaat uit een verkorte versie van zn eerste jaren in Amerika, zn staatsburgerschap, zn huwelijk met Nettie. Hij had hoofdpijn gehad en had verkeerde medicijnen gekregen. Nu is hij het geheel aan het afronden en brengt nog een 11e bezoek aan de familie in Holland. Ik denk dat hij toen ook een dagboekje heeft bijgehouden want dat beschrijft hij bijna dag voor dag. Ik wilde het eerst weglaten zoals ik veel meer weg wilde laten, maar ik kon het toch niet over mn hart verkrijgen en heb het alleen hier en daar wat ingekort.
Hermans 11e bezoek aan Holland. Tante Jo, Jopie en oom Bram en ome Gerrit Voortman halen Herman van Schiphol, maar het duurt wel even voor ze elkaar gevonden hebben. Herman is op het nieuwe gedeelte aangekomen en de familie wacht op hem in het oude gedeelte. Hij is erg te spreken over de KLM vlucht van 6 uur Chicago- Amsterdam en de verzorging onderweg. Hij brengt eerst een paar dagen door bij de Voortmans, bezoekt dan een 60 jarig huwelijk van een schoolvriend in een groot hotel in Barchem. Iedereen moet daar 10 betalen, vindt hij wat vreemd. De volgende dag is het Hemelvaart en veel mensen gaan er op uit met hun autos. Gerrit Voortman brengt hem naar Gijs Veldhuizen in De Steeg. Nettie heeft voor iedereen wat meegegeven met een lijstje met namen, maar die van Femmy de vriendin van Gijs staat er niet bij. (Hij noemt haar de housekeeper). Wel een Mary, die we dus niet kenden. Toen heb ik er maar Femmy van gemaakt, zegt hij. De volgende dag bezoekt hij zus Heintje, bewondert haar tuin en zoekt dan andere bekenden op. Zaterdags brengt zwager Gerrit hem naar Jo. Hij vertelt over de bloementuin daar, de jongens van Erna en Bennie , de tandpijn van kleine Rutger en het scheren van de schapen. Zondags vindt hij het erg koud in de kerk, de banken zijn hard en hij merkt op dat er evenveel vrouwen als mannen in de kerkenraad zitten. Zondagsmiddags komt Jantje en hij had 20 dollar meegekregen van Clarence van Diepen om Jantje mee uit eten te nemen. Hij had het eerst niet willen aanpakken omdat, zo had hij gezegd, de mensen in Holland zijn niet arm. Maar Clarence zag het als bedankje omdat Jan hem indertijd op een lampje had gewezen tijdens het planten van de mais die aangaf dat één rij niet goed geplant werd. Gerrit Voortman had in de krant gelezen dat alle vliegtuigen 2 uur moesten wachten omdat het haar van president Clinton nog geknipt moest worden voor hij Californie verliet. Dit keer vertelt Herman van alles over de verschillende families die hij bezoekt inclusief de gezinnen van Diny en mij. Hij schrijft regelmatig brieven naar Nettie en de kinderen. Geert, één van de kinderen van Reinie Groot Nuelend zal deze zomer stage lopen op het bedrijf van Harold en Leroy. Herman geniet enorm van alle aandacht die er voor hem is. Terug op het vliegveld van Minneapolis wacht Berdena met Twila en haar kleine jongen hem op en brengt hem dwars door een hevig onweer naar Mankato zoals ze dat vaker doen. Daar wachten Nettie en Leona op hem. Wanneer ze thuiskomen is er net een tornado over Sibley geraasd en er is veel schade,gelukkig niet bij hen.
Coöperatieve Werktuigen Vereniging MEDO te Vorden op de plek waar vroeger de zagerij van Hendrik Jan was.
