Kom Rick, ik heb ém al!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Mark was 3,5 jaar, toen ik gevraagd werd om in te vallen op de Emmaschool, vlakbij. Hij mocht mee naar de Tuinfluiter bij xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />Rick in de klas. Tussen de middag was ik natuurlijk erg benieuwd hoe het met hem gegaan was. “Zit over die maar niet meer in”, zei de juf. Mark had al gauw gezien dat er maar 2 stuurkarren waren op de hele school. Zo gauw het speelkwartier begon zat hij al op één en riep:”Kom maar Rick, ik heb hem al!”

De 14 dagen invallen wordt een jaar en Mark blijft dus gewoon op school.

Op de Emmaschool geldt een stilzwijgende afspraak. Wanneer iemand van de collega’s te laat is wordt zonder morren  de klas opgevangen, maar wordt wel van de laatkomer verwacht dat die in de pauze op gebak tracteert. Goeie regeling!  Gerhard heeft me altijd “juf”genoemd op school. Mark niet. Ik bleef “mama”.

Rick wordt dat jaar getest voor de kernafdeling van “Het Roessingh”, een revalidatiecentrum met school in Enschede. Hij kan z’n naam al schrijven en mag daarom al in de eerste klas beginnen. Anneke heeft hem dat blijkbaar geleerd toen hij daar eens logeerde. Een groot voordeel is dan dat hij alle therapie op school krijgt  èn gehaald en gebracht wordt met een busje. Ze hebben daar ook een zwembad met een beweegbare bodem. Hij is daar helemaal weg van. Hij zal daar tot z’n 10^e jaar blijven.