Mark was 3,5 jaar, toen ik gevraagd werd om in te vallen op de Emmaschool, vlakbij. Hij mocht mee naar de Tuinfluiter bij Rick in de klas. Tussen de middag was ik natuurlijk erg benieuwd hoe het met hem gegaan was. Zit over die maar niet meer in, zei de juf. Mark had al gauw gezien dat er maar 2 stuurkarren waren op de hele school. Zo gauw het speelkwartier begon zat hij al op één en riep:Kom maar Rick, ik heb hem al!
De 14 dagen invallen wordt een jaar en Mark blijft dus gewoon op school.
Op de Emmaschool geldt een stilzwijgende afspraak. Wanneer iemand van de collegas te laat is wordt zonder morrende klas opgevangen, maar wordt wel van de laatkomer verwacht dat die in de pauze op gebak tracteert. Goeie regeling! Gerhard heeft me altijd jufgenoemd op school. Mark niet. Ik bleef mama.
Rick wordt dat jaar getest voor de kernafdeling van Het Roessingh, een revalidatiecentrum met school in Enschede. Hij kan zn naam al schrijven en mag daarom al in de eerste klas beginnen. Anneke heeft hem dat blijkbaar geleerd toen hij daar eens logeerde. Een groot voordeel is dan dat hij alle therapie op school krijgtèn gehaald en gebracht wordt met een busje. Ze hebben daar ook een zwembad met een beweegbare bodem. Hij is daar helemaal weg van. Hij zal daar tot zn 10e jaar blijven.
Wanneer we zon wandeling van 3 à 4 uur achter de rug hebben zijn we s avonds wel toe aan een glaasje Rijnwijn. Daar slaap je goed op weet ik uit ervaring. Ook die keer dat pa en ma op bezoek komen, jazeker dat deden ze wel vaker, maar dat ze ook helemaal naar Badenhard zouden komen hadden we niet verwacht. Samen met Henk en Anneke en een dikke kip voor ons diner. Natuurlijk moet pa naar de boer met zn koeien voor de wagen en gaan ze samen op de foto. We dachten al dat het ossen waren maar nee, het zijn gewone melkkoeien! Hoewel de beste man ook wel een tractor had kunnen kopen, bleef hij toch zn koeien gebruiken. Natuurlijk gaat pa ook mee melk halen bij boer Steeg.
Die avond na de wijn mèt chips worden de bedden in orde gemaakt. Wim en ik slapen geïmproviseerd op de veranda en zij op de comfortabele slaapbanken in de kamer en ik hoor pa nog zeggen :Zo mooder, doo noe t harnas mor uut(corset).We kwamen niet meer bij!!
In de analen wordt Frau Laborenz ook wel "die Bärin" genoemd. Het zal zowel met haar postuur te maken hebben als ook met haar dominante persoonlijkheid. Herr Laborenzhad op een gegeven moment een ongeluk met de grasmaaier gehad op het schuin aflopende grasveld en lag in Oberwesel ins Krankenhaus met een lelijk beschadigde voet. Frau Laborenz had Dick en Anda vriendelijk verzocht om een paar keer op bezoek te gaan, maar kregen gelijk de boodschap mee: Kein Zigaretten und kein Schnapps mit zu bringen voor haar man. Laborenz had allang geregeld dat hij voorzien werd in zijn behoefte. Ja, die Bärin sagt: ORDNUNG MUSS SEIN
Na Dick en Andakomen Ben en Diny, Johan en Joke, Bertus en Marijke en Geren Lies ook naar die Hütte. En na de eerste keren gaan we eigenlijk ieder jaar wel een keer in voor- of na- seizoen.
Op een keer ,terwijl wij nog slapen gaan Gerhard en Mark naar de beek die beneden loopt om een bruggetje te bouwen en wanneer ze later via een paadje weer naar boven lopen, hoort Mark een geritsel en denkt dat het Gerhard is. Hij kijkt in die richting en roept en ziet dan een levensgrote kop met slagtanden. Het varken kijkt hem aan, draait zich om en wandelt weg. Als de heren thuis komen hebben ze veel te vertellen!
Nog steeds trekken Wim en ik graag naar die buurt en staan dan met de caravan aan de Rijn in St Goar op campingplatz Loreleyblick. Daar is altijd wat te beleven. Het is leuk om naar de verschillende boten te kijken. En altijd brengen we een bezoekje aan Badenhard , boer Steeg èn de Hohe Stein.
Ook nieuwsgierig naar verhalen van nu? www.hettysite.nl
Het werkt aanstekelijk dat vakantie houden in Badenhard. Een jaar later gaan Dick en Anda ons voor. Hun laatste en onze eerste nacht brengen we gezamenlijk door. Ook voor Henk en Anneke is Badenhard wel bijzonder geworden en zijn op doorreis langs gekomen met hun tentje. s Avonds gaan de mannen en Anneke naar het Gasthof naar de tv, want het was 1974 en de wedstrijd om het Wereldkampioensschap Voetbal Ned- Duitsland wordt gespeeld. Volgens overlevering maakt Henk zich, vooral tijdens de eerste helft van de wedstrijd zeker niet geliefd bij de Duitse dorpsbewoners met zn oranje uitmonstering en gejuich.In de 2e helft gaat Nederland toch onderuit en (Scheisse) bindt hij weer aardig in.
Verder staan de Badenhard vakanties in het teken van wandelingen naar o.a. de Hohe Stein en de Marktplatz von St Aldegunde, zwemmen en ook de Imbiss in St Goar is zéér in trek. We maken uitstapjes naar Cochem of Idar Oberstein met zn stenenmuseum en het Wildpark. Een toppertje( voor mijn mannen dan) is ook het racen in ons witte kevertje op de Nürburgring. Ik maar schreeuwen dat het niet zo hard moet (ik ben nou één keer een angsthaas) en de jongens maar roepen van Toe maar papa, toe maar papa! Datzelfde halen ze met me uit nadat Wim een slipcursus heeft gevolgd. In de winter ontdekt Wim dat er vlakbij huis in de Marnixstraat een plek is waar je heerlijk een rondje kunt draaien in een slip. En het is iedere winter glad op die plek. Hoe harder ik gil ..hoe mooier de jongens het vinden.
Als er een keer een paar Starfighters voor ons door het dal vliegen en zon lawaai veroorzaken dat je trommelvliezen bijna barsten, gaat Wim met veel plezier met de jongens vliegtuig spotten bij het vliegveld Hahn 30 km verderop. Kan ik lekker een hele middag lezen!
Telkens als ik aan een vliegveld denk, denk ik aan een angstig uurtje. Je moet weten dat Wim altijd vraagt:Waar ga je naar toeen Hoe laat ben je weer terug. En hij wordt heel nijdig als het dan toch later wordt. En ik vergeet de tijd nog wel eens ..
Op een avond gaat hij even een brief posten met Rick en Gerhard. Waarom dat met de auto moest, weet ik niet meer. Maar hij komt nooit weer terug, niet na een half uur, niet na een uur.. Na 1,5 uur begin ik te denken.. als er straks een politieagent aan de deur staat . is er iets verschrikkelijks gebeurd. Twee uur later, als ik net van plan ben de politie te bellen, komt hij weer aanzetten. Hij was even met de jongens naar Vliegveld Twente geweest en daar hebben ze naar de vliegtuigen gekeken die vlak boven hun hoofd opstegen!
Na die tijd vertel ik wel altijd waar ik heen ga, maar nooit meer hoe laat ik thuis zal zijn! Ik zie wel!
Nu is het dan:Heb je je mobiel bij je? foto: Op de voorgrond het huisje en uitzicht over het dal naar Birkheim -- Kreis Hunsrück
Maar dan , de jongens! Onderweg zongen ze dat het een lieve lust was. Theeeejooooo, wir fahrn nach Lodz. Het autorijden met onze drie is nooit een probleem geweest. Er waren zoveel autos op de weg en zoveel stripverhalen op de achterbank. Het 2e jaar dat we er heen gingen( en er volgden er nog vele) hadden we een route aangevraagd bij de ANWB. Die voerde ons door het Sauerland, alleen deden we er toen wel een hele dag over i.p.v. 4 uur. En dan het leven daar op het platteland: melk halen bij boer Steeg, lekkere Brötchen bij de bakker en de niet te versmaden Pommes mit Bratwurst bij de Imbiss in St Goar.
Vooral Mark was veel bij boer Steeg te vinden. s Morgens stond hij soms voor dag en dauw op om bij het melken te zijn. Boer Steeg had drie dochters en stelde voor om Mark maar in te ruilen. Gerhard en Mark gingen meestal melk halen voor de Brinta . Het zwei Liter Milch bittekenden ze snel. Rick deed eigenlijk met alles goed mee. Hij was net als de andere twee helemaal gek van het zwembad in een dal bij Oberwesel. Hij zwom als een waterrat, veel onder water.
Het spannendste wat we ooit meegemaakt hebben was een slippartij op de weg van Emmelshausen bovenlangs naar St Goar. Er heeft waarschijnlijk olie op de weg gelegen. De andere auto had wat schade en onze linkervoorkantje was gewoon wèg. Toen we later door Utzenhain reden zag een oudere dorpsbewoner ons aankomen. We waren al vlakbij en ik zie hem nogzijn ogen opensperren en het stompje sigaar uit zijn mond vallen.
De ANWB was niet van plan er iets aan te doen en Wim plakte het linker knipperlichtlampje, dat er los bij hing, met een plakbandje vast. We hadden buurman Bertus gevraagd om ons in geval van nood op te halen. Nee veel steun van de ANWB hebben we niet gehad.. Zolang het ding nog rijdt, dan rijdt ie! Ik snap eigenlijk niet dat we er nog steeds lid van zijn! Straks gaan we ook nog met ze camperen in Nieuw- Zeeland!
De jongens vonden het echter geweldig spannend ..net een avonturenroman. Onderweg hadden we dan ook veel bekijks en er werd veel gezwaaid, getoeterd en meelevend gekeken. We kwamen thuis zonder buurman Bertus te hoeven bellen. Er was iets van 5000 gulden schade, wat nu niet veel lijkt, maar toen waren het heel veel ribben uit ons lijf! We hebben de auto toen maar ingeruild. Dat was erg jammer, want die hadden we nog geen half jaar daarvoor van Edmund en Maran gekocht,vrienden van Dick en Anda! Een ruime stationcar, ideaal met 3 kinderen en een hond!
Toen ik Wim nog maar pas kende wees hij mij in Hattem in de verte iets aan. Ik zeg zo: O, bedoel je daar bij die sesy kar?Wat zeg je me nou? Ja, daar bij die sesykar. Hij kwam niet meer bij. Wij noemen dat hier anders een stationcar, hoor. Ik wist niet beter. Ik wist weinig van autos en mijn moeder zei altijd sesykar. Die had wel meer van die vervalsingen. Halverwege Varsseveld was een restaurant De Radstake, maar zij beweerde steeds:O, als je daar bij de Radsasa
Dat heeft toch ook wel iets .eigen initiatief .. of niet?!
foto: de Bratwurst bij de Imbiss smaakt ook nu nog uitstekend!
Bij Stork Hengelo had Wim veel met inspecteurs van doen. De pijpenbuigerij was zijn werkgebied . Eén van die inspecteurs van de T.U.V. was dipl. Ing. Herr Karl Laborenz, een hoffelijke Duitser. Hij weigerde pertinent om me Hetty te noemen. Het alternatief was Frau Hetty. Nou, vooruit dan maar. Hij bezat in de Hunsrück een Heisje, een tot vakantieverblijfopgeknapte jachthut. Hij kon met Wim goed door één deur, zal ik maar zeggen, en hij bood aan om daar tegen een geringe vergoeding onze 2 weken vakantie door te brengen. Wim war also ein Techniker, dus die zou zich daar wel redden. Want er was één voorziening en dat was de waterleiding. Licht hadden we d.m.v.gaslampen met kousjes. De hoge gasflessen stonden im Keller en als er één leeg was moest die omgewisseld worden en een nieuwe gehaald. Het ( af)waswater moest ins Freie hinaus geworfen werden, anders was de put te snel vol. Douchen doe je in het toilet naast de Keller en het water liep dan gewoon de berg af. Meestal deden we dat maar gewoon op de stoep ervoor. En . aant eind van ons verblijf werd er gestofzuigd d.m.v. een generator en moest genau bijgehouden worden hoe lang je hem gebruikt had i.v.m. het verversen van de olie of zoiets.
Spanning ten top toen we op weg gingen. Het scheelde dat Henk en Anneke ook van de partij waren met hun NSU-tje. Je moet ze alleen niet kwijtraken onderweg. Door een lekke band raakten ze even achterop, maar haalden ons bij St Goar am Rhein weer in. Bij de grote klok rechtsaf de berg op, zo steil ik heb de schrik nog in de benen. Maar dan eindelijk ons doel!Badenhard, later steeds door vriend Dick steeds "Badend Hart" genoemd.
De Schlüssel werd gehaald bij Frau Brück, waar je ook gelijk wat flessen wijn mee kon nemen. En dan was er nog het winkeltje van de fam. Maus en dat was gewoon een soort huiskamertje. En .wanneer je het huisje binnenkwam lag er een BOEK op tafel: De Hausordnung.
Eén zin kan ik me zo herinneren: An die Polstersachen darf nicht gegessen werden!!
Wat een schone lucht en wat een verscheidenheid aan bloemen overal en wat een uitzicht over het dal.s Morgens vroeg en in de schemer zag je de herten beneden grazen. En overdagwas er een boer uit het dorpje Birkheim die met koeien voor de wagen klaver van zn land ophaalde. Het enige nadeel dat dit plekje kon hebben was het weer!
Als het nl regende hield dat niet zo snel weer op.
In het Gästebuch had iemand geschreven: Zehn Tage waren wir am ORT
Es regnete im einem fort usw.
Wij hebben dat gelukkig niet meegemaakt! foto: Het Rijndal bij Oberwesel
Het jaar daarop gingen we naar Hessen, naar een Natuurvriendenhuis dicht bij de Oost-Duitse grens, op de Hohe Meissner. Pa en Ma gingen ook mee, alleen Mark bleef bij Ben en Diny, die tegelijk op de boerderij hielpen passen. Het eerste wat pa deed toen we gearriveerd waren, was één sprintje trekken naar de boer die daar boven op de bergweide aan het hooien was. Ik moest mee voor de taal. Maar pa redde zich aardig met zijn Achterhoeks en lichaamstaal. We werden uitgenodigd bij de boer beneden in Hausen. Pa wou alles weten van het boeren daar en was blij dat hij in Nederland niet op een berghelling hoefde te werken. Opa en oma waren veel met Gerhard en Rick in de weer. Pa werd daar der Bauer aus Holland genoemd en was zeer geliefd omdat hij s morgens altijd het terras aanveegde. Dit was eigenlijk onze eerste gezinsvacantie. De laatste dag, nadat we betaald hadden, bestelden we koffie. Daar werden grote stukken Torte mit Schlagsahne geserveerd.
Was sollen wir damit, wir haben nichts bestellt. Essen, alles aufessen, zei de Duitse schone. Nou ja ..we hadden net betaald .misschien.. Even later brak er enige paniek uit in de keuken. Een andere Nederlandse familie had de Torte besteld en zat boven te wachten. En nu was alles op.
Maar dat essen, alles aufessenwordt in onze familie nog vaak gezegd.
Toen we na die week weer thuiskwamen op de Boomgaard, zei Mark al papa en mama tegen Ben en Diny. Ik weet niet of dat er mee te maken had, maar 9 maanden later is hun eerste geboren, Berend Jan.
En Wim besloot dat hij in t vervolg alle drie jongens mee op vacantie wilde nemen. En zo gebeurde het.
Het jaar daarop gingen we naar Hessen, naar een Natuurvriendenhuis dicht bij de Oost-Duitse grens, op de Hohe Meissner. Pa en Ma gingen ook mee, alleen Mark bleef bij Ben en Diny, die tegelijk op de boerderij hielpen passen. Het eerste wat pa deed toen we gearriveerd waren, was één sprintje trekken naar de boer die daar boven op de bergweide aan het hooien was. Ik moest mee voor de taal. Maar pa redde zich aardig met zijn Achterhoeks en lichaamstaal. We werden uitgenodigd bij de boer beneden in Hausen. Pa wou alles weten van het boeren daar en was blij dat hij in Nederland niet op een berghelling hoefde te werken. Opa en oma waren veel met Gerhard en Rick in de weer. Pa werd daar der Bauer aus Holland genoemd en was zeer geliefd omdat hij s morgens altijd het terras aanveegde. Dit was eigenlijk onze eerste gezinsvacantie. De laatste dag, nadat we betaald hadden, bestelden we koffie. Daar werden grote stukken Torte mit Schlagsahne geserveerd.
Was sollen wir damit, wir haben nichts bestellt. Essen, alles aufessen, zei de Duitse schone. Nou ja ..we hadden net betaald .misschien.. Even later brak er enige paniek uit in de keuken. Een andere Nederlandse familie had de Torte besteld en zat boven te wachten. En nu was alles op.
Maar dat essen, alles aufessenwordt in onze familie nog vaak gezegd.
Toen we na die week weer thuiskwamen op de Boomgaard, zei Mark al papa en mama tegen Ben en Diny. Ik weet niet of dat er mee te maken had, maar 9 maanden later is hun eerste geboren, Berend Jan.
En Wim besloot dat hij in t vervolg alle drie jongens mee op vacantie wilde nemen. En zo gebeurde het.
Mn vader en moeder vonden dat we er maar eens een paar dagen op uit moesten met zn tweeën. Zij zouden wel op de jongens passen. Ze waren toen 0, 2, en 4 jaar. Dat aanbod kun je toch niet afslaan!
We hadden ze net afgeleverd op De Boomgaard en zouden Piet en Marry op de camping bezoeken. Elke keer wilde ik me omdraaien om wat te zeggen o, nee daar zit niks. De dag was gezellig en die avond brachten we door bij de verdere Hattemse familie en bleven daar ook slapen.
De volgende dag stond Giethoorn op het programma. Daar had ik goede herinneringen aan toen ik daar jeugdkampen van Youth for Christ meemaakte en dacht aan het zeilen op het Wiede. Wat een sfeertje was dat daar! Wim was al wat afwachtend. Enfin, we parkeren ergens, betaald natuurlijk. Daarna ging het in de file over al die bruggetjes. Tja hoogseizoen! Wim, laten we een bootje huren, zeg ik. Moet dat? Ja, joh, hartstikke leuk. Wij huren een bootje. Wim al wat mieterig. Hij had zn horloge af moeten geven als onderpand. Dat zinde hem dus helemaal niet. Nou en nu punteren maar. Wim aan de punterstok en ik aan het roer. Maar ik was vergeten welke kant ik op moest duwen met die roerstok. Gevolg was dat ik steeds tegen andere boten aanstuurde. Lach niet ik kon wel janken. En Wim maar foeteren. Eindelijk zijn we op het Wiede en zal het gebeuren. Wim en ik hijsen het zeil. Hiervoor zijn we gekomen! Alleen dat zeilen werd ook al een ramp, want er zat geen kiel onder de boot.
Na een paar vergeefse pogingen brachten we de boot weer terug. Ik wist nu in elk geval hoe ik sturen moest. Wij lopen stilzwijgend terug naar de auto opnieuw over al die bruggetjes in de file. Ik vergeet nooit dat beeld van die kwaaie billen van Wim voor me..foets foets foets
Zwijgend rijden we Giethoorn uit. In de buurt van Zwolle begon het spraakwater weer op gang te komen.Zullen we maar ergens koffie gaan drinken en iets voor de jongens kopen?
Een paar dagen zonder de jongens ..was ook niet alles!
Toen Rick3 /4 maanden oud was ging er bij ons een belletje rinkelen.
Hij pakte alleen met zn rechterhand en draaide zich alleen om over zn rechterzij. Tijdens onze verhuizing naar Hengelo hadden Henry en Tonny zich met hem bezig gehouden toen hij in Hattem bij oma logeerde. Het viel hun ook op. Ja, dan gaat het balletje rollen. Huisarts( inderdaad dr Busschers), neuroloog en toen we na 8 maanden ontdekten dat zijn linkervoetje ook niet meedeed ook nog naar de orthopeed. Tja E.E.G .tja..tja .door zuurstofgebrek moeilijke bevalling zeker, stukje uitval aan de rechterkant in de hersenen . Daardoor spastische afasie aan de linkerkant .
Ga maar flink oefenen, soepel houden enz .Met een jaar kreeg hij al fysiotherapie in het Gerardus Majellaziekenhuis. Mijnheer Otter speelde hierbij een grote rol. Hier leerde Rick lopen op de muziek van: Jan Klaassen was trompetter in het leger van de prins.
Hij marcheerde van Den Helder tot Den Briel .. Ik zie ze nog marcheren. Mijnheer Otter, gebukt natuurlijk, duwde al marcherend op de maat van Jan Klaassen z'n schoudertjes om de beurt naar voren waardoor vanzelf ook een beentje naar voren kwam . En iedereen in de fysiozaal zong mee!
Zou daarom Rob de Nijs een favoriet van Rick zijn? Vorig jaar ben ik nog met Rick naar een concert van hem geweest. Echt geweldig! Wat een vakman!
Rick werd door beide families verwend met aandacht. Soms logeerde hij op De Boomgaard, bij opa en oma. Rick vond het daar geweldig. Alleen ons weer zien weggaan dat kon niet. Nadat hij een keer krijsend voor onze auto was gaan liggen moesten we toch iets verzinnen. Opa wist het. Wanneer het voor ons tijd was om te vertrekken ging hij met Rick de kalfjes voeren ofeven naar de biggetjes kijken. Dan was het geen probleem meer. En tot aan de dag van vandaag beweren alle 3 dat de pannenkoeken die oma s morgens bakte de allerlekkerste waren. foto: 25jarig huwelijk 10-2-1975 Rick staat gezellig dicht bij oma.
Ook geinteresseerd in Schilderen, Puur natuur, Kinderprentenboekjes en Nieuws?--- www.hettysite.nl
Mark was een echte vrijbuiter en dat is hij tot aan de dag van vandaag gebleven!!Toen de 2 oudsten naar school gingen kon ik eindelijk weer eens de stad in. Lekker snuffelen bij de Hema. Ja en als ik één keer aan het snuffelen ben ..Zonet was Mark er nog en zó ben je hem kwijt. Hij was denk ik 2,5 jaar. Een dropje om te zien en hij was weg, ècht weg. Eerst denk je nog gewoon zoeken, maar dat zette geen zoden aan de dijk ..echt weg! De paniek begon al toe te slaan. Ik liet hem daar omroepen!Wie heeft er een klein jongetje gezien in een oranje pakje, dat zijn moeder kwijt is. Ik had het niet meer. Wat nu??
De politie! Vlug ging ik op de fiets naar het politiebureau.en vertelde mijn schrik van iedere moeder verhaal. Gelijk gingen er een paar politieautos op pad om te zoeken. Ik dacht maar één ding: ik heb hem het laatst bij de Hema gezien. Daar ga ik nu maar weer naar toe. Ik kom bij de Hema en ga naar binnen en zie daar tot mijn gróóóóte opluchting Mark aan de hand van een mevrouw binnenkomen. Ja,zei ze,Ik had de oproep zo straks gehoord van dat jongetje in een oranje pakje en ik zie daar buiten 100 m verderop dat jongetje op de stoep lopen dat zachtjes voor zich uitmama..mama riep. Dus heb ik hem maar even teruggebracht.
Man, wat een opluchting! Samen met Mark en 10 pond lichter ging ik weer terug naar het politiebureau omde vondst te melden.
En dan heb ik het nog niet gehad over de bult op Gerhards hoofd zo groot als een ei toen hij met de step tegen een betonnen paal was gereden. Het was zon ei dat je wel eens in de Donald Duck tegenkomt! In panieknaar de dokter. Busschers zei toen:Wat wil je dat ik doe , moet ik hem er afsnijden!! Na een paar dagen was de bult al weer verdwenen.
Of die keer dat Gerhard de aambeienzalf ontdekt had en op dat tuutje dat er aanzit had zitten zuigen. Of (alweer Gerhard) dat hij mijn pilhad ontdekt en er eentje geprobeerd had. Beide keren was de dokter niet aan wezig en heeft die kwaaie mevr. Busschers zelfs de kinderarts gebeld om te horen wat er eventueel gebeuren moest. Ik weet niet meer wie van de 3 de punt van de thermometer afgebeten heeft, maar opnieuw was het onze huisarts die onze paniek wist te sussen.
Op een dag belde er een mevrouw aan, die angstig naar boven wees en sssssst deed.
Gerhard ( ja natuurlijk ) lag languit in de vensterbank bij een open raam. Zij bleef eronder staan om hem eventueel op te vangen of in elk geval zijn val te breken. Ik sloop voorzichtig naar boven om Gerhard met zachte hand uit die vensterbank te krijgen! Oei!
Rick kwam niet op zulke ideeen. Ik zag altijd wat hij van plan was en greep dan in. En waren we bij anderen dan hing hij meestal tegen mijn knie.
Mark was ook voorzichtiger, maar soms ging het toch even mis. Ik had al vaak gezegd:Doe die ballon niet in je mond, dat is gevaarlijk dat blijft in je maag plakken .word je hééél ziek van.Tot hij op een keer op het mondstukje van een kapotte ballon kauwde en het toch inslikte. Toen was hij in paniek, dacht dat zn laatste uur geslagen haden riep maar steeds: Mama, de dokter bellenen hield er niet mee op voor ik dat gedaan had. Opnieuw stelde Busschers me gerust:Dat komt er vanzelf wel weer uit hoor.
Onze huisarts in Hengelo was dokter Busschers. Hij had een vrouw, waar we niet zo blij mee waren. Die was in staat om de deur voor je neus op slot te draaien als het spreekuur net voorbij was. Maar hij . was geweldig. Hij kwam voor alle kinderziektes. Het eerste half jaar dat Gerhard naar school ging bracht hij de bof, de waterpokken ,de rode hond èn de mazelen mee. En Rick deed overal in mee, vanzelf wel een dag of 10 later. Alleen Mark nog niet, die was nog geen half jaar en tot zolang werken de immuniteitsstoffen die hij van mij had meegekregen. Alleen kreeg hij op een gegeven moment wel de rode hond. Busschers zei:Dat kan alleen maar als jezelf die ziekte niet gehad hebt. t Is maar goed dat tegenwoordig alle meisjes hiertegen ingeent worden. Mark deed ook nog even mee met de vierde ziekte. Ook allemaal rode vlekken!
Daarna kregen we de amandelen. Na diverse oranje penicilinedrankjes moesten die er bij Gerhard eruit.
We hadden hem een trein beloofd. Na 1 nachtje ziekenhuis mochten we hem weer ophalen. Het eerste wat hij zei: Is de trein er al?En toen we zeiden:Ja, hoor!Rijdt hij vanzelf of moet je hem duwen?. Tot aan de dag van vandaag vind ik het nog sneu, dat het een trein was die je met de hand moest laten rijden. Hoewel . de trein werd steeds uitgebreid en met playmobil aangevuld en Robin heeft er 25jaar later later nog mee gespeeld. Ook bij Rick gingen de amandelen eruit. Na die tijd kreeg Mark ,die altijd braaf meedeed met keelontsteking, hier nooit meer last van!
De paar jaren die nu volgden heb ik als een beetje dubbel ervaren. Aan de ene kant was het heerlijk om met de kinderen te tuttelen, te spelenen te knuffelen, bij Anda op de koffie en zij bij mij, naar het Hertenkamp met zn allen. Och, dat waren nog eens tijden, zou je zo zeggen!
Maar het huishouden lag me niet zo. Iedere dag hetzelfde..de afwas, stofzuigen en vooral dat eeuwige opruimen lag me niet.
Op een dag was Anda gezellig bij me op de koffie. Ik was net Rick aant verschonen op de grond, toen de bel ging. Wims moeder uit Hattem stond op de stoep. Ze had mee kunnen rijden met een kennis die die dag in Twente moest zijn.
Anda vertelde later, dat ik in paniek niet wist wat ik het eerste of laatste moest grijpen, de poepbroek van Rick of wat anders. Nu lachen we erom.
Tot ik op een dag op een vrouwengroep me liet ontvallen dat ik best af en toe weer eens zou willen invallen op een school. Diezelfde week belde al een hoofd van een school en ging ik met Mark op pad. Mark was toen 3 en meestal dropte ik hem bij de kleuters of nam ik hem met zn tasje met autos mee in de klas. Hij zette zich dan meestal aan het bureau, stalde zn autos uit en speelde. Niemand keek er van op! Het was een verademing om weer de schoolsfeer te proeven. En als je nou denkt dat het wel erg druk moest zijn met 3 kleine kinderenèn invallen?!Het gaf me gewoon weer energie. De jongens kregen allemaal een taak(je), van even naar de Migro op de hoek tot opruimen, afdrogen of zelfs stofzuigen.Er hing een lijstje aan het prikbord. En Wim was natuurlijk altijd al handig.
Ze hebben me verzekerd dat ze er geen trauma aan overgehouden hebben!
De school vande kinderen was dichtbij. De kleuterschool heette De Tuinfluiter, een leuke school metvriendelijke juffen. De moeders mochten wel eens een middagje meedraaien. De middag in Gerhards groep begon met een kringgesprek over wonen.
Op een gegeven moment laat de juf een tekening zien van een boerderij en vraagt:Wie wonen er in zon soort huis?
Gerhard had het eerst de vinger in de lucht. Ja Gerhard? En Gerhard heel trots:Opas en omas!.
Tussen de middag kwam Gerhard ook al niet erg snel naar huis. Hij liep met anderen mee. Hij had altijd wel een reden waarom het wat later geworden was. Deze keer zei hij:Ik was met Mozes op de bergen. Je zou toch denken dat hij met het bijbelverhaal die morgen goed verwerkt had.
Zaterdags gaan we nieuwe laarzen voor hem kopen en hij wil beslist die groene laarzen en geen andere. Waarom die mooie blauwe niet,Gerhard?
O, Mozes heeft ook diezelfde groene.Mozes kwam uit een Moluks gezin, waar alle kinderen Bijbelse namen kregen: Ruben, Esther, Rebecca ,Gideon ..... Moeder zei:Die kleinste van ons heet Benjamin en dat moet ook de Benjamin maar blijven.
Nieuwsgierig geworden naar mijn kinderboekjes"Ik ben Moniek"en "Ik ben Scotty "of hou je van schilderen? Welkom op mijn website: www.hettysite.nl
Op 2 februari 1970 werd onze 3e zoon geboren. Het was spekglad die ochtend. We glibberden over een verlaten straat van de ene kant naar de andere richting ziekenhuis, want no 3 zou in het ziekenhuis geboren worden. De kreet :"Nog één wee en dan is het er" van de vroedvrouw, gaf nog even de moed voor de laatste loodjes. En toen was hij er Mark Stefan, 8 pond en 3 ons schoon aan de haak. Heerlijk was het om in het ziekenhuis te bevallen. Iedereen pufte en zuchtte met me mee. Wim bracht diezelfde dag Gerhard en Rick naar opa en oma op de boerderij (jazeker "De Boomgaard"), waar ze 3 dagen zouden logeren. Daar hadden ze op de deel Teun de stier. En opa had altijd gezegd:"Daar mag je niet dichtbij komen." Gerhard schijnt het leukste spelletje uitgevonden te hebben, nl Rick in de brokkenkar en die dan slingerend over de deel vlak voor Teun langs te sturen. Rick vond het minder aan het gekrijs te horen, zegt men. De 3e dag mocht ik weer naar huis en Wim bracht de grootste deken mee om Mark in te doen. En... ziek dat hij was!!! Griep. Hij had er niet bij stil gestaan dat een babydekentje handiger was. Hij had 3 dagen tussen de bezoeken (hij bleef al op afstand) voor de verwarming gelegen.Toen de kraamverzorgster kwam, werd hij naar de logeerkamer verbannen en naar zijn zeggen gruwelijk verwaarloosd! Twee dagen voor Mark was Ernst geboren bij Dick en Anda. En een week eerder Pjotr bij onze buurtjes Han en Riet. Dat was echt geen afgesproken werk, maar wel erg handig voor oppas en gezellig koffiedrinken met spelende kinderen om je heen.
Marcel was Gerhards eerste echte vriendje. Hij was ruim 2 jaar toen we in jan.1968 naar Hengelo verhuisden omdat Wim niet langer tegen de lucht van bedorven eierstruif kon! Hij solliciteerde bij Stork, kwam in de pijpenbuigerij terecht bij de Kwaliteitsdienst i p v. de Scheepsmotoren. Jan Voermanstraat 16 werd ons nieuwe thuis, een ruime beneden flat, splinternieuw.. Vier huizen verder woonde Marcel, een spontaan jongetje met sproeten en rood haar. Tot dan zei Gerhard niet veel meer dan papa, mama, auto enz., maar toen ging het in een sneltreinvaart vooruit. 's morgens al vroeg stond Marcel al bij ons op de stoep om Gerhard op te halen of om bij ons te spelen. Hij kon alleen nog niet bij de bel. meestal klepperde hij dan met de brievenbus en riep: "Kom Piet".( zijn broer heette Jan Piet) Op een dag waren wij in het weekend wat later en hoorden we hem niet....tot we hem tegen de deur hoorden schoppen, gevolgd door glasgerinkel... hij had er naast geschopt. Ik als een haas naar beneden. Ik kijk om de hoek en zie hem nog net bij no 8 weer de hoek omgaan. Zijn moeder belde gauw de verzekering en dezelfde dag was het raam ook al weer vernieuwd. Het was een hele gebeurtenis toen Marcel 4 jaar later naar Den helder vertrok. Zijn vader had een poos in Hengelo gewerkt voor de marine en ging nu weer terug naar de basis.
Via Psalm 119 ( zeer lange weg van Ruurlo naar Lichtenvoorde) naar het Jeruzalem van de Achterhoek....Aalten dus. Dit stond bekend als een zéééér kerkelijk dorp, vandaar! Toen Wim in het jaar dat hij 27 werd en dus niet meer opgeroepen zou worden voor de dienstplicht een baan "aan de wal"zocht, kwamen we in Aalten terecht. Hij vertrok voor een 6 wekenreis naar West-Afrika en toen hij weer terug was in Amsterdam was ik al verhuisd met Gerhard naar Eligiusstraat 86 en kon hij meerijden met een buurman die 4 huizen bij ons vandaan woonde. En hij was na 10 jaar machinist koopvaardij af! Het werd een baan voor Wim als servicemonteur in eierinpak- en sorteermachines van Staalkat. Het beviel hem eerst wel, maar toen er ook vaak reparaties bij kippenboeren met lagen bewegend eierstruif onder de kapotte machines bijkwam werd dat minder. Hij kan nl slecht tegen "luchtjes". We woonden daar in een volksbuurtje. Ik paste me maar aan in het gareel van maandags wasdag en vrijdags de ramen. Grädeke een buurvrouwtje volgde ons doen en laten op de voet en als ik zei dat Wim 's nachts om 1 uur pas thuis was geweest, zei ze : Nee, half 2. Ik kon neet slaopen en zei tegen Jan.... ikke neet slaopen ..ieje ok neet slaopen. En toen rookten wiej effen een sigaretjen en toen zagen wiej hum thuus komm'n". Een ander jong buurvrouwtje moest onverwacht bevallen. Ik werd in paniek door de vader opgehaald. Pa belde daarna snel de vroedvrouw en ging op pad om de spullen voor de baby te kopen. Intussen kon buurvrouw,ondanks mijn advies van :" Zuchten", de baby niet meer binnen houden en werd een veel te klein baby'tje geboren, dat eerst niet huilde en pas nadat ik een paar tikjes op de billetjes gegeven had een heel ijl piepje gaf.Vroedvrouw èn huisarts kwamen. Huisarts met babytje naar het ziekenhuis en de vroedvrouw met buurvrouw er achteraan. Het kwam allemaal gelukkig goed. Hier werd ook Rick geboren 18 dagen te laat en 9 pond en 1,5 ons schoon aan de haak. Dat hij door zuurstofgebrek een handicap zou hebben opgelopen wisten we toen nog niet. De collega's van Wim kwamen met een knots van een krentenwegge aanzetten zoals daar gebruikelijk was Hij was net zo groot als een kind van 6 weken oud. Toen hij gedoopt zou worden kwamen Ben en Niesje ook. En meldden ons :"Wij houden van elkaar ". Niesjes vader ,Oom Paul, schijnt tegen Ben gezegd te hebben: "Voor een fles Bokma mag je d'r hebben!"Wij allemaal blij, want Niesje was al helemaal ingeburgerd in onze familie!
Het meest indrukwekkende dat je als 22 jarige kunt meemaken is volgens mij "moeder worden". De trouwdag is misschien de mooiste dag van je leven, maar je eerste kind krijgen is gewoon een omwenteling. Dan heb ik het nog niet eens over de bevalling. Mijn moeder had het altijd zo zwaar gehad, dat ik alleen maar opmerkingen had onthouden als: "Jij hoeft niet te trouwen.....Je staat met één been in het graf... ieder kind kost je een tand". De vorige middag had ik nog in de regen een boswandeling gemaakt, haren gewassen , overhemden moesten in één keer ook in de was..Ja en toen begon het....Wim heeft de hele nacht dienst gedaan als masseur. Onze trouwe huisarts van Haeringen kwam tegen 4 uur, gooide zijn hoed door de slaapkamer, liet zijn jas achter zich vallen ( moest Wim ophangen) en beval Wim thee te zetten, ja met een beschuit graag, en Tante Marie te roepen. Hij ging naast me zitten en legde geduldig uit hoe het een en ander in zijn werk ging. Om 6 uur werd Gerhard geboren. Ik was eigenlijk verbaasd dat ie er al was. Ik dacht dat het allemaal veel langer zou duren .Het is wel 41 jaar geleden, maar het blije gevoel en de stralende ( en opgeluchte) blik van Wim vergeet ik niet. En... jij was het mooiste wat ik ooit gezien had! De kraamverzogster kwam de andere dag en ik werd lekker in de watten gelegd.Ze had een makkie bij ons.Ze was gezinnen met 4- 6 kinderen gewend. Tante Marie overleed plotseling in haar slaap 14 dagen later.Een dag nadat zij uit de kerk werd gedragen werd jij er weer binnengebracht voor de doop.
foto: Gerhard tussen zijn neven Arend en Peter op ons 40 jarig huwelijksfeestje
Ik heb al eens gemeld dat die Rick van die rake opmerkingen kan maken. Het volgende blijft me altijd bij. We maakten tijdens een vakantie in Oostenrijk een bergtocht van 2 dagen met 2 gezinnen. Gerhard sliep in die vakantie in een tentenkampje op de camping met vrienden. Wijzelf hadden een chaletje gehuurd op diezelfde camping, waar wij met Rick en Mark bivakkeerden. Dat bleek achteraf Rick toch wel een doorn in het oog. Tijdens een rustpauze zie ik Gerhard gevaarlijk balanceren op een grote steen met daarachter ( leek mij) een afgrond. Ik roep: "Gerhard ,kijk uit... weg daar...als je toch valt". Ik werd wat uitgelachen, maar Rick sprak de woorden: "Nou, dan is Gerhard in de hemel......... en dan kan ik in z'n tent"
Rick
Het meest indrukwekkende dat je als 22 jarige kunt meemaken is volgens mij "moeder worden". De trouwdag is misschien de mooiste dag van je leven, maar je eerste kind krijgen is gewoon een omwenteling. Dan heb ik het nog niet eens over de bevalling. Mijn moeder had het altijd zo zwaar gehad, dat ik alleen maar opmerkingen had onthouden als: "Jij hoeft niet te trouwen.....Je staat met één been in het graf... ieder kind kost je een tand". De vorige middag had ik nog in de regen een boswandeling gemaakt, haren gewassen , overhemden moesten in één keer ook in de was..Ja en toen begon het....Wim heeft de hele nacht dienst gedaan als masseur. Onze trouwe huisarts van Haeringen kwam tegen 4 uur, gooide zijn hoed door de slaapkamer, liet zijn jas achter zich vallen ( moest Wim ophangen) en beval Wim thee te zetten, ja met een beschuit graag, en Tante Marie te roepen. Hij ging naast me zitten en legde geduldig uit hoe het een en ander in zijn werk ging. Om 6 uur werd Gerhard geboren. Ik was eigenlijk verbaasd dat ie er al was. Ik dacht dat het allemaal veel langer zou duren .Het is wel 41 jaar geleden, maar het blije gevoel en de stralende ( en opgeluchte) blik van Wim vergeet ik niet. En... jij was het mooiste wat ik ooit gezien had!
Ik heb al eens gemeld dat die Rick van die rake opmerkingen kan maken. Het volgende blijft me altijd bij.
