Elke donkere wolk heeft ook een gouden randje.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Wanneer we Laska ophalen op “De Boomgaard” vertelt pa dat het met mama helemaal niet goed gaat. De kanker waaraan ze vorig jaar, dachten wij, met succes geopereerd was is terug en nu in alle hevigheid. Ze kan bijna niets meer eten. En wanneer haar arts daar openheid in geeft, heeft ze nog maar 3 weken te leven. Je kunt je de paniek voorstellen die over ons heen kwam. Tante Hermien, haar jongste zus, laat het er niet bij zitten en adviseert een speciale homeopatische arts, een vrouwtje van wel eind 70, die haar een dieet voorschrijft van granen en injecties ( maretak). En wonder boven wonder knapt ze daar zover van op dat ze weer kan eten en zich veel beter voelt. Een zucht van verlichting…., er wordt nog een bungalow in Vorden gekocht…de grootste wens van mama en ze verhuizen! Hond Sacha heeft 3 dagen aan de weg liggen wachten tot mama weer terug zou komen. Als dat niet het geval is, gaat die toch maar terug. Joke is ondertussen bij Johan in getrokken en die twee nemen de boerderij over. Pa blijft wel zoveel mogelijk op de boerderij meewerken.

Ik denk dat het op 10 december op Gerhards verjaardag is dat Mama vertelt dat ze het niet redden gaat. Ze heeft ondertussen een verandering ondergaan. Ze is altijd al een heel warme moeder geweest, maar is nu naar iedereen toe veel milder geworden. Ze breit voor Johan nog 12 paar dikke sokken, haar specialiteit, als een soort uitzet. Heel veel neven en nichtjes en andere familie komen langs om afscheid van hun tante Coba te nemen, allemaal enigszins gespannen. Wanneer ze weer uit haar slaapkamer komen zijn ze allemaal blij met het fijne gesprek dat ze gehad hebben.

Iedere avond komen tante Riek en tante Hermien  bij haar en worden veel herinneringen uit hun jeugd op “De Haar”opgehaald en gelachen.

Het is die vreselijk strenge winter 1978/ 79. Wanneer ik met de trein naar Vorden ga, moet de machinist onderweg  iedere keer de wissels handmatig verzetten. Pa haalt me dan in Lochem van de trein.

Johan en Joke trouwen de 23^e januari. Dat bij elkaar intrekken vonden Pa en Ma maar niks…..de buren!......en zo!

Mama kan er al niet meer bij zijn. Vooral voor Johan en Joke is de grote dag niet wat ze zich ervan voorgesteld hebben.

Alles is met iedereen doorgesproken en ook haar begrafenis en kerkdienst geregeld en is ze klaar. Met de huisarts heeft ze een heel bijzondere band. Half februari vertelt ze dat ze droomde dat de engel Gabriel bij haar was en dat ze dacht dat ze al met hem mee mocht. Maar nee, het was haar tijd nog niet! Op 5 maart worden we geroepen en neemt mama afscheid van ons allemaal. Die nacht slaapt ze in.

Samen met de huisarts legt tante Riek mama af, heel bijzonder! De begrafenis gebeurt geheel in haar stijl, bijna helemaal verzorgd door de oude buurt.

Ik ben erg onder de indruk van de hele vrouwenvereniging van Linde die bij de ingang van het kerkhof staat opgesteld om hun medelid uitgeleide te doen. Degene die me hier gelijk opvalt is tante Gerritje Koning, waar ik vroeger veel over de vloer kwam.

Ondanks alle verdrietige herinneringen zijn er ook  de bijzondere gesprekken die me bijblijven in het extra half jaar dat ons nog gegeven was.