Elke donkere wolk heeft ook een gouden randje.

Wanneer we Laska ophalen op “De Boomgaard” vertelt pa dat het met mama helemaal niet goed gaat. De kanker waaraan ze vorig jaar, dachten wij, met succes geopereerd was is terug en nu in alle hevigheid. Ze kan bijna niets meer eten. En wanneer haar arts daar openheid in geeft, heeft ze nog maar 3 weken te leven. Je kunt je de paniek voorstellen die over ons heen kwam. Tante Hermien, haar jongste zus, laat het er niet bij zitten en adviseert een speciale homeopatische arts, een vrouwtje van wel eind 70, die haar een dieet voorschrijft van granen en injecties ( maretak). En wonder boven wonder knapt ze daar zover van op dat ze weer kan eten en zich veel beter voelt. Een zucht van verlichting…., er wordt nog een bungalow in Vorden gekocht…de grootste wens van mama en ze verhuizen! Hond Sacha heeft 3 dagen aan de weg liggen wachten tot mama weer terug zou komen. Als dat niet het geval is, gaat die toch maar terug. Joke is ondertussen bij Johan in getrokken en die twee nemen de boerderij over. Pa blijft wel zoveel mogelijk op de boerderij meewerken.

Ik denk dat het op 10 december op Gerhards verjaardag is dat Mama vertelt dat ze het niet redden gaat. Ze heeft ondertussen een verandering ondergaan. Ze is altijd al een heel warme moeder geweest, maar is nu naar iedereen toe veel milder geworden. Ze breit voor Johan nog 12 paar dikke sokken, haar specialiteit, als een soort uitzet. Heel veel neven en nichtjes en andere familie komen langs om afscheid van hun tante Coba te nemen, allemaal enigszins gespannen. Wanneer ze weer uit haar slaapkamer komen zijn ze allemaal blij met het fijne gesprek dat ze gehad hebben.

Iedere avond komen tante Riek en tante Hermien  bij haar en worden veel herinneringen uit hun jeugd op “De Haar”opgehaald en gelachen.

Het is die vreselijk strenge winter 1978/ 79. Wanneer ik met de trein naar Vorden ga, moet de machinist onderweg  iedere keer de wissels handmatig verzetten. Pa haalt me dan in Lochem van de trein.

Johan en Joke trouwen de 23^e januari. Dat bij elkaar intrekken vonden Pa en Ma maar niks…..de buren!......en zo!

Mama kan er al niet meer bij zijn. Vooral voor Johan en Joke is de grote dag niet wat ze zich ervan voorgesteld hebben.

Alles is met iedereen doorgesproken en ook haar begrafenis en kerkdienst geregeld en is ze klaar. Met de huisarts heeft ze een heel bijzondere band. Half februari vertelt ze dat ze droomde dat de engel Gabriel bij haar was en dat ze dacht dat ze al met hem mee mocht. Maar nee, het was haar tijd nog niet! Op 5 maart worden we geroepen en neemt mama afscheid van ons allemaal. Die nacht slaapt ze in.

Samen met de huisarts legt tante Riek mama af, heel bijzonder! De begrafenis gebeurt geheel in haar stijl, bijna helemaal verzorgd door de oude buurt.

Ik ben erg onder de indruk van de hele vrouwenvereniging van Linde die bij de ingang van het kerkhof staat opgesteld om hun medelid uitgeleide te doen. Degene die me hier gelijk opvalt is tante Gerritje Koning, waar ik vroeger veel over de vloer kwam.

Ondanks alle verdrietige herinneringen zijn er ook  de bijzondere gesprekken die me bijblijven in het extra half jaar dat ons nog gegeven was.

19-07-2007 om 09:43 geschreven door Hetty  

Vive La France

Durven we dat aan om na Duitsland ook Frankrijk als vakantieland te kiezen. Dat is toch wel erg ver. Oud en Nieuw  1977/78 overleggen we, opnieuw met Dick en Anda, wat we dit jaar zullen ondernemen! Het wordt Auvergne. In de Vrij Uit gids vinden we vakantiehuisjes in Pont d’Allier , mèt zwembad èn de Allier die er vlak langs stroomt. De reis van 1000 km. moet te doen zijn in één dag en anders moet er maar gerust worden. ’s Middags om 5 uur vertrekken we, dan kunnen we er de volgende ochtend zijn! Wim heeft overdag flink geslapen toch….!.De ontdekkingstocht gaat via Apeldoorn, Antwerpen (omleiding), Brussel ( omleiding) naar Parijs, waar we pas ’s morgens om half 5 pas richting zuiden gaan. Daarna beginnen de files en krijgen we bij een tolweg de beroemde groene route uitgereikt. We wisten niet dat Frankrijk zo groot was…. We nemen de groene route en pas wanneer Dick van vermoeidheid of wat anders in een soort slip raakt nemen we een flinke rustpauze.

Om een lang verhaal kort te maken: we zijn precies om 5 uur ’s middags op onze favoriete bestemming, na 24 uur. Zoals meestal hebben de jongens zich onderweg perfect gedragen. We komen aan in een omgeving die overal geel gekleurd is door de brem.

Het weer is nog niet geweldig en ’s morgens wordt snel een krantje gekocht om ons schoolfrans wat te oefenen, maar Anda vooral om te lezen dat het weer “ beau et chaud” zal worden.

Gerhard zal na de vakantie voor het eerst naar de M.A.V.O. gaan en Dick leert hem alvast:

Un deux trois, voici mon frère Francois

Quatre cinq six , voilà ma soeur Alice.   

Gerhard is niet onder de indruk. Zo gauw hij later Frans kan laten vallen als schoolvak, doet hij dat!

De toppers hier zijn, behalve het zwembad o.a. onze dagelijkse bezoeken aan het bakkertje, waar we ons Frans oefenen en baquettes en beignets halen en het restaurantje waar je een dag van te voren af moest spreken. Anders hebben ze geen vlees en groenten genoeg. Oma bakt de patatten in de open keuken, moe doet de rest en de dochter bedient ons.

De rivier wordt hier al zwemmend overgestoken. Je kunt je heerlijk laten meedrijven met de stroom. Er wordt natuurlijk ook fanatiek petangue gespeeld, wat Wim bijzonder fascineert. De Fransen hebben dat al gauw door en roepen:” Allez Hollandais….. “en Wim doet dat maar al te graag. Ook Dick is later van de partij! Het is voor ons een geweldige kennismaking met het Franse platteland met le Puy als stad in de buurt. Daar beklimmen we een heel groot Christusbeeld met prachtig uitzicht over de stad.

17-07-2007 om 23:06 geschreven door Hetty  

Buurvrouw Boet was niet verkeerd….nee, maar wel één met gebruiksaanwijzing. Ze liet zeker niet over zich lopen.

Op een dag was Gerhard bezig om vanuit het raam van zijn kamer pijltjes te schieten en zó dat je niet in de gaten had waar het vandaan kwam, dacht hij. En buurvrouw Boet was blijkbaar een uitdaging voor hem. Maar B.B. stond ogenblikkelijk aan de deur en keek me aan of ik de grootste misdadiger aller tijden was en sprak:”Ik weet niet wie het doet, maar het komt uit dát raam”.

Wanneer ze eens naar zoon Jan is, die bij de douane werkt in Vlissingen, is het aangenaam rustig. De buurman komt gezellig even op de koffie en zegt, dat hij iedere keer telefoon krijgt, terwijl er niets gezegd wordt. Bij ons werd ook al eens gebeld met de vraag of de buren thuis waren. “Bel ze zelf”, zei ik toen, maar ’t was wel raar.

Enfin, buurman gaat op een avond even weg. Het is zaterdag en dus sauna-avond. We horen een uurtje later iemand bij hem aan het hek en nog even later, horen we rennende voetstappen op de trap naast ons. Ik denk nog…dat kan de buurman ook niet zijn…die loopt niet zo hard. Een halve minuut later staat de buurman bleek en ontdaan bij ons aan de deur.”Kom gauw buurvrouw, ze hebben bij me ingebroken!” Hij had ze betrapt , hij kwam te vroeg thuis en was die lui in de gang tegengekomen. Ze trokken de hele kapstok met jassen

over hem heen. Ik kijk wel uit en Wim belt snel de politie. Ze hadden de buit, de klok, in de tuin van zich afgegooid, maar lieten een enorme ravage achter.

Gelukkig is de bende later opgerold. Een ouder iemand belde steeds overal naar toe om te kijken wanneer de mensen wel en niet thuis waren en jonge knullen deden het inbrekerswerk. Ze hadden het vooral gemunt op antieke klokken.

16-07-2007 om 21:57 geschreven door Hetty  

14-07-2007 om 23:59 geschreven door Hetty  

Die Wassertretstelle

Ja, altijd achter elkaar aan op vakantie is ook niet alles. Dus besluiten we met Dick en Anda tot een gezamenlijke vakantie. Het wordt de Harz, een appartementenhuis met een zwembad naast de deur. Ik geloof dat Stefan daar de eerste beginselen van het zwemmen onder de knie krijgt.

En we hebben geluk, Anda in elk geval, want het is heet! We hebben per gezin een soort van grote slaapkamer mèt tv en een uitbouw met stapelbedjes voor de jongens. Het keukentje moet je wel delen met z’n drieën. Dat heeft ook wel wat. Op een soort veranda kun je dan eten.

Dick en Wim blijken experts in het bouwen van dammen in een riviertje. Altijd goed als je 5 jongens bij je hebt,Gerhard 11, Rick 8, Mark 6, Ernst 6 en Stefan 4 jaar. Dick heeft ook al een super 8 filmcamera en als we later zo’n filmpje bekijken zie je de hele meute langskomen. “’t Is net of er een bus leegloopt”, zegt Anda dan.

Bovendien hebben we ons hier verdiept in de ideeën van dr Kneipp. Hier is nl een Wassertretstelle, met ijskoud stromend water. Je moet je benen telkens hoog optillen en langzaam rondlopen. Is best lekker met dat warme weer. Dat Wim er languit in gaat liggen zal vast niet de bedoeling van dr Kneipp geweest zijn, maar ja….Wim hè!

Het is echt bloedheet, maar op een morgen zegt Stefan:”Ik wil m’n trainingspak an”. Een laatste opleving van de koppigheidsperiode? Dat gebeurt natuurlijk niet, maar als Stefan  iets in z’n hoofd heeft, ben je een hele Piet als je hem op andere gedachten weet te brengen. Nee dus! Het wordt een klein drama en Stefan, compleet over zijn toeren, wordt naar bed gebracht, waar hij als een blok in slaap vatl. Na 2 uur slapen wordt hij wakker en het eerste wat hij zegt :”Ik wil mijn trainingspak an”.  

14-07-2007 om 08:38 geschreven door Hetty  

Mark gaat kamperen!

Dat is lang geleden. De laatste jaren houdt Mark daar niet meer zo van. Hotelletjes, all inclusive, last minute en dat soort kreten is dan in!

Maar nu gaat het gebeuren, samen met Jennifer en Eva gaat hij kamperen. Echt behelpen kun je het niet noemen. We brengen samen de caravan naar camping “Het Toppershoedje” aan zee. Dan komt er een voortentje aan, stoeltjes uitgeklapt, koelkast gevuld, zwembroek en zonnebrand mee en dan naar het strand . De instructie over de caravan heeft hij al gehad. Ze hebben wat meer ervaren kampeerders bij zich. Gerhard, Judith en Robin zijn ook van de partij. Hun vouwcaravan is al gecheckt en in orde bevonden. Ze hebben er zin in!

Ik denk dat Mark 15 was toen hij samen met vriend Albert met ons mee ging naar het Ötztal. Ze trokken zich met hun tentje helemaal terug aan het andere eind van de camping.’s Morgens zag je ze langskomen met een grote fles cola en chips. Ontbijtje misschien? Ik weet niet meer wat ze kookten wanneer ze niet met ons mee aten, maar als ze na het eten toevallig even langskwamen aten ze bij ons en bij Klaas en Sanny de restanten van nassi en macaroni met veel plezier op.

We gingen ze ook even een bezoekje brengen. Ik zie nog de witte en lichtgele was hangen aan een doorgezakt touw en de mooie shirts hingen al weer in de modder. Maar leuk was het wel!

Een jaar later ging hij met voetbalvrienden naar Sneek. Daar had één van hun een boot. Wij brachten het stel weg en andere ouders haalden ze weer op. Ik weet de oorzaak niet precies meer,

maar 3 dagen te vroeg was hij er al weer. Een paar van die jongens lagen elkaar niet èn het geld is op.

Nu is het dan weer zover. Zon, zee, strand èn Jennifer, dat moet goed komen!

foto: Eindelijk samen naar de camping! Proost! 

13-07-2007 om 13:40 geschreven door Hetty  

Kom Rick, ik heb ém al!

Mark was 3,5 jaar, toen ik gevraagd werd om in te vallen op de Emmaschool, vlakbij. Hij mocht mee naar de Tuinfluiter bij Rick in de klas. Tussen de middag was ik natuurlijk erg benieuwd hoe het met hem gegaan was. “Zit over die maar niet meer in”, zei de juf. Mark had al gauw gezien dat er maar 2 stuurkarren waren op de hele school. Zo gauw het speelkwartier begon zat hij al op één en riep:”Kom maar Rick, ik heb hem al!”

De 14 dagen invallen wordt een jaar en Mark blijft dus gewoon op school.

Op de Emmaschool geldt een stilzwijgende afspraak. Wanneer iemand van de collega’s te laat is wordt zonder morren  de klas opgevangen, maar wordt wel van de laatkomer verwacht dat die in de pauze op gebak tracteert. Goeie regeling!  Gerhard heeft me altijd “juf”genoemd op school. Mark niet. Ik bleef “mama”.

Rick wordt dat jaar getest voor de kernafdeling van “Het Roessingh”, een revalidatiecentrum met school in Enschede. Hij kan z’n naam al schrijven en mag daarom al in de eerste klas beginnen. Anneke heeft hem dat blijkbaar geleerd toen hij daar eens logeerde. Een groot voordeel is dan dat hij alle therapie op school krijgt  èn gehaald en gebracht wordt met een busje. Ze hebben daar ook een zwembad met een beweegbare bodem. Hij is daar helemaal weg van. Hij zal daar tot z’n 10^e jaar blijven.

13-07-2007 om 01:19 geschreven door Hetty  

Het harnas.

Wanneer we zo’n wandeling van 3 à 4 uur achter de rug hebben zijn we ’s avonds wel toe aan een glaasje Rijnwijn. Daar slaap je goed op weet ik uit ervaring. Ook die keer dat pa en ma op bezoek komen, jazeker dat deden ze wel vaker, maar dat ze ook helemaal naar Badenhard zouden komen hadden we niet verwacht. Samen met Henk en Anneke en een dikke kip voor ons diner. Natuurlijk moet pa naar de boer met z’n koeien voor de wagen en gaan ze samen op de foto. We dachten al dat het ossen waren maar nee, het zijn gewone melkkoeien! Hoewel de beste man ook wel een tractor had kunnen kopen, bleef hij toch z’n koeien gebruiken. Natuurlijk gaat pa ook mee melk halen bij boer Steeg.

Die avond na de wijn mèt chips worden de bedden in orde gemaakt. Wim en ik slapen geïmproviseerd op de veranda en zij op de comfortabele slaapbanken in de kamer en ik hoor pa nog zeggen :”Zo mooder, doo noe ’t harnas mor uut”(corset).We kwamen niet meer bij!!

.

12-07-2007 om 08:14 geschreven door Hetty  

Die Bärin

In de analen wordt Frau Laborenz ook wel "die Bärin" genoemd. Het zal zowel met haar postuur te maken hebben als ook met haar dominante persoonlijkheid. Herr Laborenz  had op een gegeven moment een ongeluk met de grasmaaier gehad op het schuin aflopende grasveld en lag in Oberwesel ins Krankenhaus met een lelijk beschadigde voet. Frau Laborenz had Dick en Anda vriendelijk verzocht om een paar keer op bezoek te gaan, maar kregen gelijk de boodschap mee: Kein Zigaretten und kein Schnapps mit zu bringen voor haar man. Laborenz had allang geregeld  dat hij voorzien werd in zijn behoefte. Ja, die Bärin sagt: “ORDNUNG MUSS SEIN” 

Na Dick en Anda  komen Ben en Diny, Johan en Joke, Bertus en Marijke en Ger  en Lies ook naar die Hütte. En na de eerste keren gaan we eigenlijk ieder jaar wel een keer in voor- of na- seizoen.

Op een keer ,terwijl wij nog slapen gaan Gerhard en Mark naar de beek die beneden loopt om een bruggetje te bouwen en wanneer ze later via een paadje weer naar boven lopen, hoort Mark een geritsel en denkt dat het Gerhard is. Hij kijkt in die richting en roept en ziet dan een levensgrote kop met slagtanden. Het varken kijkt hem aan, draait zich om en wandelt weg. Als de heren thuis komen hebben ze veel te vertellen!

Nog steeds trekken Wim en ik graag naar die buurt en staan dan met de caravan aan de Rijn in St Goar op campingplatz Loreleyblick. Daar is altijd wat te beleven. Het is leuk om naar de verschillende boten te kijken. En altijd brengen we een bezoekje aan Badenhard , boer Steeg èn de Hohe Stein.

Ook nieuwsgierig naar verhalen van nu?
www.hettysite.nl 

11-07-2007 om 18:11 geschreven door Hetty  

Badenhard 3

Het werkt aanstekelijk dat vakantie houden in Badenhard. Een jaar later gaan Dick en Anda ons voor. Hun laatste en onze eerste nacht brengen we gezamenlijk door. Ook voor Henk en Anneke is Badenhard wel bijzonder geworden en zijn op doorreis langs gekomen met hun tentje. ’s Avonds gaan de mannen en Anneke naar het Gasthof naar de tv, want het was 1974 en de wedstrijd om het Wereldkampioensschap Voetbal Ned- Duitsland wordt gespeeld. Volgens overlevering maakt Henk zich, vooral tijdens de eerste helft van de wedstrijd  zeker niet geliefd bij de Duitse dorpsbewoners met z’n oranje uitmonstering en gejuich.  In de 2^e  helft gaat Nederland toch onderuit en (Scheisse) bindt hij weer aardig in.

Verder staan de Badenhard vakanties in het teken van wandelingen naar o.a. de Hohe Stein en de Marktplatz von St Aldegunde, zwemmen en ook de Imbiss in St Goar is zéér in trek. We maken uitstapjes naar Cochem of  Idar Oberstein met z’n stenenmuseum en het Wildpark. Een toppertje( voor mijn mannen dan) is ook het racen in ons witte kevertje op de Nürburgring. Ik maar schreeuwen dat het niet zo hard moet (ik ben nou één keer een angsthaas) en de jongens maar roepen van “Toe maar papa, toe maar papa!” Datzelfde halen ze met me uit nadat Wim een slipcursus heeft gevolgd. In de winter ontdekt Wim dat er vlakbij huis in de Marnixstraat een plek is waar je “heerlijk” een rondje kunt draaien in een slip. En het is iedere winter glad op die plek. Hoe harder ik gil…..hoe mooier de jongens het vinden.

Als er een keer een paar Starfighters voor ons door het dal vliegen en zo’n lawaai veroorzaken dat je trommelvliezen bijna barsten, gaat Wim met veel plezier met de jongens vliegtuig spotten bij het vliegveld Hahn 30 km verderop. Kan ik lekker een hele middag lezen!

Telkens als ik aan een vliegveld denk, denk ik aan een angstig uurtje. Je moet weten dat Wim altijd vraagt:“Waar ga je naar toe”en “Hoe laat ben je weer terug”. En hij wordt  heel nijdig als het dan toch later wordt. En ik vergeet de tijd nog wel eens…..

Op een avond gaat hij even een brief posten met Rick en Gerhard. Waarom dat met de auto moest, weet ik niet meer. Maar hij komt nooit weer terug, niet na een half uur, niet na een uur.. Na 1,5 uur begin ik te denken..…als er straks een politieagent aan de deur staat…. is er iets verschrikkelijks gebeurd. Twee uur later, als ik net van plan ben de politie te bellen, komt hij weer aanzetten. Hij was ”even” met de jongens naar Vliegveld Twente geweest en daar hebben ze naar de vliegtuigen gekeken die vlak boven hun hoofd opstegen!

Na die tijd vertel ik wel altijd waar ik heen ga, maar nooit meer hoe laat ik thuis zal zijn! Ik zie wel!

Nu is het dan:“Heb je je mobiel bij je?”

foto: Op de voorgrond het huisje en uitzicht over het dal naar Birkheim --  Kreis Hunsrück

                        www.hettysite.nl

08-07-2007 om 21:14 geschreven door Hetty  

Zwei Liter Milch, bitte…of..Badenhard 2

Maar dan , de jongens! Onderweg zongen ze dat het een lieve lust was. “Theeeejooooo, wir fahrn nach Lodz. Het autorijden met onze drie is nooit een probleem geweest. Er waren zoveel auto’s op de weg…en zoveel stripverhalen op de achterbank. Het 2^e jaar dat we er heen gingen( en er volgden er nog vele) hadden we een route aangevraagd bij de ANWB. Die voerde ons door het Sauerland, alleen deden we er toen wel een hele dag over i.p.v. 4 uur. En dan het leven daar op het platteland: melk halen bij boer Steeg, lekkere Brötchen bij de bakker en de niet te versmaden Pommes mit Bratwurst bij de Imbiss in St Goar.

Vooral Mark was veel bij boer Steeg te vinden. ’s Morgens stond hij soms voor dag en dauw op om bij het melken te zijn. Boer Steeg had drie dochters en stelde voor om Mark maar in te ruilen. Gerhard en Mark gingen meestal melk halen voor de Brinta . Het “zwei Liter Milch bitte”kenden ze snel. Rick deed eigenlijk met alles goed mee. Hij was net als de andere twee helemaal gek van het zwembad in een dal bij Oberwesel. Hij zwom als een waterrat, veel onder water.

 Het spannendste wat we ooit meegemaakt hebben was een slippartij op de weg van Emmelshausen bovenlangs naar St Goar. Er heeft waarschijnlijk olie op de weg gelegen. De andere auto had wat schade en onze linkervoorkantje was gewoon wèg. Toen we later door Utzenhain reden zag een oudere dorpsbewoner ons aankomen. We waren al vlakbij en ik zie hem nog  zijn ogen opensperren en het stompje sigaar uit zijn mond vallen.

De ANWB was niet van plan er iets aan te doen en Wim plakte het linker knipperlichtlampje, dat er los bij hing, met een plakbandje vast. We hadden buurman Bertus gevraagd om ons in geval van nood op te halen. Nee veel steun van de ANWB hebben we niet gehad.. Zolang het ding nog rijdt, dan rijdt ie! Ik snap eigenlijk niet dat we er nog steeds lid van zijn! Straks gaan we ook nog met ze camperen in Nieuw- Zeeland!

De jongens vonden het echter geweldig spannend…..net een avonturenroman. Onderweg hadden we dan ook veel bekijks en er werd veel gezwaaid, getoeterd en meelevend gekeken. We kwamen thuis zonder buurman Bertus te hoeven bellen. Er was iets van 5000 gulden schade, wat nu niet veel lijkt, maar toen waren het heel veel ribben uit ons lijf! We hebben de auto toen maar ingeruild. Dat was erg jammer, want die hadden we nog geen half jaar daarvoor van Edmund en Maran gekocht,vrienden van Dick en Anda! Een ruime stationcar, ideaal met 3 kinderen en een hond!

Toen ik Wim nog maar pas kende wees hij mij in Hattem in de verte iets aan. Ik zeg zo: “O, bedoel je daar bij die sesy kar?””Wat zeg je me nou?” “Ja, daar bij die sesykar”. Hij kwam niet meer bij. ”Wij noemen dat hier anders een stationcar, hoor”. Ik wist niet beter. Ik wist weinig van auto’s en mijn moeder zei altijd sesykar. Die had wel meer van die vervalsingen. Halverwege Varsseveld was een restaurant “De Radstake”, maar zij beweerde steeds:”O, als je daar bij de Radsasa …”

Dat heeft toch ook wel iets….eigen initiatief….. of niet?!

foto: de Bratwurst bij de Imbiss smaakt ook nu nog uitstekend!

meer weten?   www.hettysite.nl 

07-07-2007 om 22:32 geschreven door Hetty  

Badend Hart

Bij Stork Hengelo had Wim veel met inspecteurs van doen. De pijpenbuigerij was zijn werkgebied . Eén van die inspecteurs van de T.U.V. was dipl. Ing. Herr Karl Laborenz, een hoffelijke Duitser. Hij weigerde pertinent om me Hetty te noemen. Het alternatief was Frau Hetty. Nou, vooruit dan maar. Hij bezat in de Hunsrück een “Heisje”, een tot vakantieverblijf  opgeknapte jachthut. Hij kon met Wim goed door één deur, zal ik maar zeggen, en hij bood aan om daar tegen een geringe vergoeding onze 2 weken vakantie door te brengen. Wim war also ein Techniker, dus die zou zich daar wel redden. Want… er was één voorziening en dat was de waterleiding. Licht hadden we d.m.v.gaslampen met kousjes. De hoge gasflessen stonden im Keller en als er één leeg was moest die omgewisseld worden en een nieuwe gehaald. Het ( af)waswater moest ins Freie hinaus geworfen werden, anders was de put te snel vol. Douchen doe je in het toilet naast de Keller en het water liep dan gewoon de berg af. Meestal deden we dat maar gewoon op de stoep ervoor. En…. aan’t eind van ons verblijf werd er gestofzuigd d.m.v. een generator en moest genau bijgehouden worden hoe lang je hem gebruikt had i.v.m. het verversen van de olie of zoiets.

Spanning ten top toen we op weg gingen. Het scheelde dat Henk en Anneke ook van de partij waren met hun NSU-tje. Je moet ze alleen niet kwijtraken onderweg. Door een lekke band raakten ze even achterop, maar haalden ons bij St Goar am Rhein weer in. Bij de grote klok rechtsaf de berg op, zo steil…ik heb de schrik nog in de benen. Maar dan eindelijk ons doel!   Badenhard, later steeds door vriend  Dick steeds "Badend Hart" genoemd.

De Schlüssel werd gehaald bij Frau Brück, waar je ook gelijk wat flessen wijn mee kon nemen. En dan was er nog het winkeltje van de  fam. Maus en dat was gewoon een soort huiskamertje.
En ….wanneer je het huisje binnenkwam lag er een BOEK op tafel: De Hausordnung.

Eén zin kan ik me zo herinneren: An die Polstersachen darf nicht gegessen werden!!

Wat een schone lucht en wat een verscheidenheid aan bloemen overal en wat een uitzicht over het dal.’s Morgens vroeg en in de schemer zag je de herten beneden grazen. En overdag  was er een boer uit het dorpje Birkheim die met koeien voor de wagen klaver van z’n land ophaalde. Het enige nadeel dat dit plekje kon hebben was het weer!

Als het nl regende hield dat niet zo snel weer op.

In het Gästebuch had iemand geschreven:
Zehn Tage waren wir am ORT

Es regnete im einem fort usw.

Wij hebben dat gelukkig niet meegemaakt!

foto: Het  Rijndal bij Oberwesel

05-07-2007 om 21:14 geschreven door Hetty  

Die Torte mit Schlagsahne.

Het jaar daarop gingen we naar Hessen, naar een Natuurvriendenhuis dicht bij de Oost-Duitse grens, op de Hohe Meissner. Pa en Ma gingen ook mee, alleen Mark bleef bij Ben en Diny, die tegelijk op de boerderij hielpen passen. Het eerste wat pa deed toen we gearriveerd waren, was één sprintje trekken naar de boer die daar boven op de bergweide aan het hooien was. Ik moest mee voor de taal. Maar pa redde zich aardig met zijn Achterhoeks en lichaamstaal. We werden uitgenodigd bij de boer beneden in Hausen. Pa wou alles weten van het boeren daar en was blij dat hij in Nederland niet op een berghelling hoefde te werken. Opa en oma waren veel met Gerhard en Rick in de weer. Pa werd daar der Bauer aus Holland genoemd en was zeer geliefd omdat hij ’s morgens altijd het terras aanveegde. Dit was eigenlijk onze eerste gezinsvacantie. De laatste dag, nadat we betaald hadden, bestelden we koffie. Daar werden grote stukken Torte mit Schlagsahne geserveerd.

“Was sollen wir damit, wir haben nichts bestellt.” “Essen, alles aufessen”, zei de Duitse schone. Nou ja ..we hadden net betaald….misschien..… Even later brak er enige paniek uit in de keuken. Een andere Nederlandse familie had de Torte besteld en zat boven te wachten. En nu was alles op.

Maar dat “essen, alles aufessen”wordt in onze familie nog vaak gezegd.

Toen we na die week weer thuiskwamen op “de Boomgaard”, zei Mark al papa en mama tegen Ben en Diny”. Ik weet niet of dat er mee te maken had, maar 9 maanden later is hun eerste geboren, Berend Jan.

En Wim besloot dat hij in ’t vervolg alle drie jongens mee op vacantie wilde nemen. En zo gebeurde het.

05-07-2007 om 07:43 geschreven door Hetty  

Die Torte mit Schlagsahne.

Het jaar daarop gingen we naar Hessen, naar een Natuurvriendenhuis dicht bij de Oost-Duitse grens, op de Hohe Meissner. Pa en Ma gingen ook mee, alleen Mark bleef bij Ben en Diny, die tegelijk op de boerderij hielpen passen. Het eerste wat pa deed toen we gearriveerd waren, was één sprintje trekken naar de boer die daar boven op de bergweide aan het hooien was. Ik moest mee voor de taal. Maar pa redde zich aardig met zijn Achterhoeks en lichaamstaal. We werden uitgenodigd bij de boer beneden in Hausen. Pa wou alles weten van het boeren daar en was blij dat hij in Nederland niet op een berghelling hoefde te werken. Opa en oma waren veel met Gerhard en Rick in de weer. Pa werd daar der Bauer aus Holland genoemd en was zeer geliefd omdat hij ’s morgens altijd het terras aanveegde. Dit was eigenlijk onze eerste gezinsvacantie. De laatste dag, nadat we betaald hadden, bestelden we koffie. Daar werden grote stukken Torte mit Schlagsahne geserveerd.

“Was sollen wir damit, wir haben nichts bestellt.” “Essen, alles aufessen”, zei de Duitse schone. Nou ja ..we hadden net betaald….misschien..… Even later brak er enige paniek uit in de keuken. Een andere Nederlandse familie had de Torte besteld en zat boven te wachten. En nu was alles op.

Maar dat “essen, alles aufessen”wordt in onze familie nog vaak gezegd.

Toen we na die week weer thuiskwamen op “de Boomgaard”, zei Mark al papa en mama tegen Ben en Diny”. Ik weet niet of dat er mee te maken had, maar 9 maanden later is hun eerste geboren, Berend Jan.

En Wim besloot dat hij in ’t vervolg alle drie jongens mee op vacantie wilde nemen. En zo gebeurde het.

04-07-2007 om 00:00 geschreven door Hetty  

03-07-2007 om 09:09 geschreven door Hetty  

Hij pakte alleen met z’n rechterhand en draaide zich alleen om over z’n rechterzij. Tijdens onze verhuizing naar Hengelo hadden Henry en Tonny zich met hem bezig gehouden toen hij in Hattem bij oma logeerde. Het viel hun ook op. Ja, dan gaat het balletje rollen. Huisarts( inderdaad dr Busschers), neuroloog en toen we na 8 maanden ontdekten dat zijn linkervoetje ook niet meedeed ook nog naar de orthopeed. Tja…E.E.G….tja..tja ….door zuurstofgebrek… moeilijke bevalling zeker, stukje uitval aan de rechterkant in de hersenen…. Daardoor spastische afasie aan de linkerkant….

Ga maar flink oefenen, soepel houden enz…….Met een jaar kreeg hij al fysiotherapie in het Gerardus Majellaziekenhuis. Mijnheer Otter speelde hierbij een grote rol. Hier leerde Rick lopen op de muziek van: Jan Klaassen was trompetter in het leger van de prins.

Hij marcheerde van Den Helder tot Den Briel  …..
Ik zie ze nog marcheren. Mijnheer Otter, gebukt natuurlijk, duwde al marcherend op de maat van Jan Klaassen z'n schoudertjes om de beurt naar voren waardoor vanzelf ook een beentje naar voren kwam . En iedereen in de fysiozaal zong mee!

Zou daarom Rob de Nijs een favoriet van Rick zijn? Vorig jaar ben ik nog met Rick naar een concert van hem geweest. Echt geweldig! Wat een vakman!

Rick werd door beide families verwend met aandacht. Soms logeerde hij op “De Boomgaard”, bij opa en oma. Rick vond het daar geweldig. Alleen ons weer zien weggaan   …dat kon niet. Nadat hij een keer krijsend voor onze auto was gaan liggen moesten we toch iets verzinnen. Opa wist het. Wanneer het voor ons tijd was om te vertrekken ging hij met Rick de kalfjes voeren of  even naar de biggetjes kijken. Dan was het geen probleem meer. En tot aan de dag van vandaag beweren alle 3 dat de pannenkoeken die oma ’s morgens bakte de allerlekkerste waren.

foto: 25jarig huwelijk 10-2-1975
Rick staat gezellig dicht bij oma.

Ook geinteresseerd in Schilderen, Puur natuur, Kinderprentenboekjes en Nieuws?---
www.hettysite.nl

02-07-2007 om 10:19 geschreven door Hetty  

Mark

Mark was een echte vrijbuiter en dat is hij tot aan de dag van vandaag gebleven!!Toen de 2 oudsten naar school gingen kon ik eindelijk weer eens de stad in. Lekker snuffelen bij de Hema. Ja en als ik één keer aan het snuffelen ben…..Zonet was Mark er nog en zó ben je hem kwijt. Hij was denk ik 2,5 jaar. Een dropje om te zien… en hij was weg, ècht weg. Eerst denk je nog…gewoon zoeken, maar dat zette geen zoden aan de dijk…..echt weg! De paniek begon al toe te slaan. Ik liet hem daar omroepen!”Wie heeft er een klein jongetje gezien in een oranje pakje, dat zijn moeder kwijt is”. Ik had het niet meer. Wat nu??

De politie! Vlug ging ik op de fiets naar het politiebureau.en vertelde mijn ” schrik van iedere moeder verhaal”. Gelijk gingen er een paar politieauto’s op pad om te zoeken. Ik dacht maar één ding: ik heb hem het laatst bij de Hema gezien. Daar ga ik nu maar weer naar toe. Ik kom bij de Hema en ga naar binnen en zie daar tot mijn gróóóóte opluchting Mark aan de hand van een mevrouw binnenkomen. “Ja”,zei ze,”Ik had de oproep zo straks gehoord van dat jongetje in een oranje pakje en ik zie daar buiten 100 m verderop dat jongetje op de stoep lopen dat zachtjes voor zich uit  mama..  mama… riep. Dus heb ik hem maar even teruggebracht”.

Man, wat een opluchting! Samen met Mark en 10 pond lichter ging ik weer terug naar het politiebureau om  de vondst te melden.

01-07-2007 om 14:05 geschreven door Hetty  

Kleine kinderen..........2

En dan heb ik het nog niet gehad over de bult op Gerhards hoofd zo groot als een ei toen hij met de step tegen een betonnen paal was gereden. Het was zo’n ei dat je wel eens in de Donald Duck tegenkomt! In paniek  naar de dokter. Busschers zei toen:”Wat wil je dat ik doe……, moet ik hem er afsnijden!!” Na een paar dagen was de bult al weer verdwenen.

Of die keer dat Gerhard de aambeienzalf ontdekt had en op dat tuutje dat er aanzit had zitten zuigen. Of (alweer Gerhard) dat hij mijn “pil”had ontdekt en er eentje geprobeerd had. Beide keren was de dokter niet aan wezig en heeft die “kwaaie” mevr. Busschers zelfs de kinderarts gebeld om te horen wat er eventueel gebeuren moest. Ik weet niet meer wie van de 3 de punt van de thermometer afgebeten heeft, maar opnieuw was het onze huisarts die onze paniek wist te sussen.

Op een dag belde er een mevrouw aan, die angstig naar boven wees en sssssst deed.

Gerhard ( ja natuurlijk ) lag languit in de vensterbank bij een open raam. Zij bleef eronder staan om hem eventueel op te vangen of in elk geval zijn val te breken. Ik sloop voorzichtig naar boven om Gerhard met zachte hand uit die vensterbank te krijgen! Oei!

Rick kwam niet op zulke ideeen. Ik zag altijd wat hij van plan was en greep dan in. En waren we bij anderen dan hing hij meestal tegen mijn knie.

Mark was ook voorzichtiger, maar soms ging het toch even mis. Ik had al vaak gezegd:”Doe die ballon niet in je mond, dat is gevaarlijk…dat blijft in je maag plakken….word je hééél ziek van.”Tot hij op een keer op het mondstukje van een kapotte ballon kauwde en het toch inslikte. Toen was hij in paniek, dacht dat z’n laatste uur geslagen had  en riep maar steeds: “Mama, de dokter bellen”en hield er niet mee op voor ik dat gedaan had. Opnieuw stelde Busschers me gerust:”Dat komt er vanzelf wel weer uit hoor”.

30-06-2007 om 22:23 geschreven door Hetty  

Kleine kinderen…….

Onze huisarts in Hengelo was dokter Busschers. Hij had een vrouw, waar we niet zo blij mee waren. Die was in staat om de deur voor je neus op slot te draaien als het spreekuur net voorbij was. Maar hij…. was geweldig. Hij kwam voor alle kinderziektes. Het eerste half jaar dat Gerhard naar school ging bracht hij de bof, de waterpokken ,de rode hond èn de mazelen mee. En Rick deed overal in mee, vanzelf wel een dag of 10 later. Alleen Mark nog niet, die was nog geen half jaar en tot zolang werken de immuniteitsstoffen die hij van mij had meegekregen. Alleen kreeg hij op een gegeven moment wel de rode hond. Busschers zei:”Dat kan alleen maar als jezelf die ziekte niet gehad hebt. ’t Is maar goed dat tegenwoordig alle meisjes hiertegen ingeent worden. Mark deed ook nog even mee met de “vierde ziekte”. Ook allemaal rode vlekken!

Daarna kregen we “de amandelen”. Na diverse oranje penicilinedrankjes moesten die er bij Gerhard eruit.

We hadden hem een trein beloofd. Na 1 nachtje ziekenhuis mochten we hem weer ophalen. Het eerste wat hij zei: “Is de trein er al?”En toen we zeiden:”Ja, hoor!””Rijdt hij vanzelf of moet je hem duwen?”. Tot aan de dag van vandaag vind ik het nog sneu, dat het een trein was die je met de hand moest laten rijden. Hoewel……. de trein werd steeds uitgebreid en met playmobil aangevuld en Robin heeft er 25  jaar later later nog mee gespeeld. Ook bij Rick gingen de amandelen eruit. Na die tijd kreeg Mark ,die altijd braaf meedeed met keelontsteking, hier nooit meer last van!

www.hettysite.nl

29-06-2007 om 17:58 geschreven door Hetty  

De paar jaren die nu volgden heb ik als een beetje dubbel ervaren. Aan de ene kant was het heerlijk om met de kinderen te tuttelen, te spelen  en te knuffelen, bij Anda op de koffie en zij bij mij, naar het Hertenkamp met z’n allen. Och, dat waren nog eens tijden, zou je zo zeggen!

Maar het huishouden…… lag me niet zo. Iedere dag hetzelfde..de afwas, stofzuigen en vooral dat eeuwige opruimen lag me niet.

 Op een dag was Anda gezellig bij me op de koffie. Ik was net Rick aan’t verschonen op de grond, toen de bel ging. Wims moeder uit Hattem stond op de stoep. Ze had mee kunnen rijden met een kennis die die dag in Twente moest zijn.

Anda vertelde later, dat ik in paniek niet wist wat ik het eerste of laatste moest grijpen, de poepbroek van Rick of wat anders. Nu lachen we erom.

Tot ik op een dag op een vrouwengroep me liet ontvallen dat ik best af en toe weer eens zou willen invallen op een school. Diezelfde week belde al een hoofd van een school en ging ik met Mark op pad. Mark was toen 3 en meestal dropte ik hem bij de kleuters of nam ik hem met z’n tasje met auto’s mee in de klas. Hij zette zich dan meestal aan het bureau, stalde z’n auto’s uit en speelde. Niemand keek er van op! Het was een verademing om weer de schoolsfeer te proeven. En als je nou denkt dat het wel erg druk moest zijn met 3 kleine kinderen  èn invallen?!Het gaf me gewoon weer energie. De jongens kregen allemaal een taak(je), van even naar de Migro op de hoek tot opruimen, afdrogen of zelfs stofzuigen.Er hing een lijstje aan het prikbord. En Wim was natuurlijk altijd al handig.

Ze hebben me verzekerd dat ze er geen trauma aan overgehouden hebben!

28-06-2007 om 20:30 geschreven door Hetty