ontmoeten

- 'twee zielen gloeiende aaneen gesmeed. ' Joost Van den Vondel -
 

de eerste frivole nacht

leken hun lichamen

twee gordijnen opgelicht

door een terloopse tocht

ze zeefden een verleden

alsof er zilveren letters

vielen van zwarte bladzijden:

ledematen hadden het koperen

slot geopend van een lijvig boek

met de jaren raakten hun  franjes

in elkander verward, hoe meer

een andere trok – een mogelijkheid

strak als een koord – hoe vaster

de verknoping tot scheiden

niet meer kon zonder

het doorsnijden van aders

damast liep over in damast

zoals verhalen worden overgenomen

van vreemde volken en geen

nog weet wie de bedenker was

soms lijkt een woord bij machte

om te verscheuren wat verweven

is tot ooit de vezels versterven

en beide doeken loslaten

voor dat ene raam

soms een woordenloze dag

die het raam zelf verbrijzelt

bijna:  telkens zijn er weer

deze onzichtbare draden:

ze naaien zich dicht alsof

een hand ze stuurt en het is

geen hand, geen boos

noch blijmoedig oog

gewoon twee gordijnen

even opgelicht door een

frivole tocht, twee franjes

verknoopt tot één weefsel

na een terloopse nacht

26-12-2007 om 10:30 geschreven door staf de wilde

hope he is a flatterer -W. Shakespeare

hoop is hardnekkig ontkennen

wanneer je verpletterd wordt

onder bewijzen

dat je voorbij zal zijn

zoals een regenbui

die opgaat in wat damp

het is onschuldig pleiten

aan de dood van schilfers

aan je huid

je onwetend houden

van  klopkever,  trilworm

het knagen in dwarsbalk en lever

het is de getuigenis weerspreken

van al wie opdaagt

in je droom

wanneer je starend

voor het venster zit

en weer de bomen ziet

in de zoom van nu bebouwde velden

het is verloochenen:

ik heb ze nooit gekend

deze vrouw

die moeder was

deze vader

deze broer die gesprongen is

alsof een hand hem duwde

hoop is een zaak bepleiten

die bij voorbaat verloren is

het  amuseert de rechter

tot hij geërgerd of verveeld

jou tot de orde roept:

het is genoeg geweest

en zijn stem is helder

zoals een lucht dat is

na het onweer

25-12-2007 om 16:17 geschreven door staf de wilde

vouwzetel

stressless staat de vouwzetel

op het klamme terras

de krulwilg in zijn zinken kuip

doet alsof hij schaduw geeft

hij buigt voorover alsof hij in de verte tuurt

met opgetrokken schouders

en het nekkussen van de stressless

drukt precies tegen de wervels

van een afwezige nek

nog méér nevel en vaster,  en je kon

de onzichtbare kneden als klei

armen leggen over de leuning

van goudgele es – ze golven wat

naar de lijn van polsen

misschien leest de afwezige

een krant van vroeger

en zou die anders zijn

dan vandaag – vrolijker?

wanneer is een krant dan beter:

met leeg papier

alsof de wereld is schoon gewist

gelijk beregende ruiten

de zetel lijkt ontspannen

hij staat daar met een allure

van laat maar waaien

en er is geen zuchtje wind

het is een dag in de kamer

die moeizaam aanvangt

afgunstig staar je naar die zetel

die het allemaal om het even is:

geen begin, niets dat af- en verder loopt

24-12-2007 om 17:33 geschreven door staf de wilde

ik beken, ik heb geleefd - Pablo Neruda

hij bekent : hij heeft maar half geleefd

met een hand die greep en streelde,

meestal  zich verveeld in leven schreef

een jongen die soms de boom in kon

waar de kers losschoot

als een kogel van genot

wat er van de liefde was,

haar drinkbaar water:

hij proefde de drab op de bodem

na de bubbels die verdwazen

hij kende een vader half om half

een beul, een heul;

een moeder even aanwezig

en afwezig daarna in de hevigheid

van altijd en nooit

woorden kwamen

helend als hysop,

gesmolten honing

in warme melk,

kletterwoorden

zo klein als wisselgeld

grotere staken als glazen

splinters in zijn krop

hij bleef  maar half:

een ziener, een blinde,

vertrekker en klever

aan drempel en deur

een eenhoorn,  een kalf -

iets broodnodigs

klaargelegd om niet te vinden

zoals een zeldzaam weefsel

dat herinnerd wordt als scheur

24-12-2007 om 12:47 geschreven door staf de wilde