Op de sportredacties van kranten en tv blijft het gonzen van dopinggeruchten wat de aandacht afleidt van een ander schandaal dat misschien maatschappelijk relevanter is.
De Jonge Duivels hebben zich gekwalificeerd voor Peking: vreugde alom, maar aan welk spektakel gaan ze deelnemen?
De Olympische Spelen brengen iedere keer een gigantische merchandising op gang die het IOC miljoenen euro's opbrengt, naar schatting in Peking nog 40 % meer dan drie jaar geleden in Sydney 2004. Veel van deze spulletjes met het Olympisch logo (petjes, sport- en reistassen) worden gefabriceerd in China door arbeiders en arbeidsters die amper de helft krijgen van het hen toegezegde loon: ongeveer 1 000 yuan in plaats van de officieel vastgelegde 2 000 yan per maand, wat nog altijd maar ongeveer 200 euro zou betekenen. Daarvoor moeten zij werkdagen kloppen van 13 uren en dat 30 dagen per maand. (Bron: het weekblad Visie van het ACW)
Daarover horen we vanwege onze Mister Proper, Jacques Rogge, nooit enig protest. En vanwege de sportredacties al evenmin.
Voor deze Chinese arbeiders en arbeidsters geldt allicht de Olympische leuze: 'werken is belangrijker dan ervoor (fatsoenlijk) betaald krijgen'.
Maar de stadions zullen oogverblindend zijn en de speculaties omtrent onze medaillekansen veroorzaken nu al een roes van nationale trots: bewustzijnsvernauwing is het kenmerk bij uitstek van ieder megaspektakel, en in de sport vernauwen de geesten tot de breedte van een medaillelint.
Wil miister Peeters voor één keer groener zijn dan de groene pausen?
Hij wil versneld oudere wagens uit het verkeer halen met als argument dat die toch niets te maken hebben met het inkomen maar wel met het bezit van een tweede wagen in het gezin. Heeft de minister dan nagegaan waarom die tweede wagen een oudere is: kiezen de hippe tweeverdieners voor een ouwe knar naast een blitze nieuwe?
Anders gezegd: wie kiest er nu voor een wagen van meer dan 10 jaar als die zich net zo goed een jongere kan veroorloven? Het zijn toch niet de lagere inkomens die om de drie, vier jaar van wagen veranderen. Zelfs de groenen zijn in het debat over de SUV's (of 4x4's) tot het inzicht gekomen dat niet het bezit maar het gebruik van een wagen tot vervuiling leidt.
De enige echte milieuvriendelijke maatregel is dus het gebruik te verminderen.
Dagelijkse files leren ons dat er gewoon te veel wagens en vrachtwagens op de baan zijn. Voor heel wat werkende landgenoten volgt dit uit het feit dat het openbaar vervoer geen werkbaar of leefbaar alternatief kan bieden. Wegens de gebrekkige aansluiting van trein-tram-bus of vanwege een te lage frequentie van deze vervoermiddelen.
Om het gebruik van meer vervuilende wagens te ontmoedigen kan men de brandstofprijs verhogen met als dubbel signaal: autorijden zorgt voor milieuvervuiling en fossiele brandstoffen zijn niet onuitputtelijk.
De meeropbrengst kan dan dienen om schonere wagens en brandstoffen en het openbaar vervoer te promoten met stimulansen in plaats van met bestraffing.
Merkwaardig detail: Peeters zou de oude wagens laten demonteren zodat ze niet meer kunnen uitgevoerd worden naar de Derde Wereld. Onderliggende gedachte: we mogen onze uitstoot niet exporteren. Twee vragen: waarom doet deze minister dan mee aan de handel in emissierechten die precies op hetzelfde neerkomt; en ten tweede: als de bewoners van de Derde Wereldlanden niet meer mogen rondtoeren met vervuilende wagens, zal Peeters hen dan nieuwere bezorgen of kunnen zij opnieuw de hort op met ezel en kar? Wat we van deze bekeerde Unizotopman niet moeten verwachten is dat hij iets onderneemt tegen de wildgroei in het bedrijfswagenpark. Sommige bekeerlingen blijven hun oude goden merkwaardig trouw.
Electrabel en de vrije markt Heel Vlaanderen lijkt verbolgen te reageren op de aangekondigde prijsstijgingen bij Electrabel. Liberale commentatoren wijzen erop dat dit niet ligt aan de vrije markt, maar juist aan een tekort aan vrije markt: Electrabel bezit namelijk een quasi-monopolie in de productie van electriciteit. Laten we eens duidelijk: de vrije markt heeft nooit bestaan en zal nooit bestaan. Ten eerste is er altijd protectionisme geweest. Denk aan de landbouwsubsidies in Europa die ongeveer de helft van het EU-budget opslokten, aan de ondersteuning van de eigen staalproductie in de VS etc Ten tweede vertoont het gedrag van de spelers op de zogenaamd vrije markt steeds een neiging naar trustvorming, conglomeraten waarbij de grote vissen de kleinere verslinden. Bij ons zag je dit gebeuren met de kleinere banken, zoals Cera die opging in Kredietbank, de ASLK in Fortis, en met de kleinere brouwerijen zoals Hoegaarden dat werd ingepalmd door Interbrew. Bijna altijd wordt dan het smoesje verspreid dat is voor een betere dienstverlening zal zorgen maar elke klant kan zelf nagaan of hij/zij bij Fortis leningen kan bekomen tegen een gunstiger tarief dan bij Cera. En iedere bierliefhebbers weet intussen al dat de Hoegaarden nooit meer zal smaken als vroeger. Om nog te zwijgen over het verlies van tewerkstelling. Ten derde is het zo dat niet iederen begint met dezelfde kansen: de ene heeft een startkapitaal en de andere niet. Kortom, de vrije markt is een mythe behalve in de zogenaamde vrijhandelszones met hun sweatshops en extreme uitbuiting. Dit laatste onderstreept dat de vrije markt ook niet wenselijk is: een volkomen vrije markt betekent een verloedering van het milieu en schendingen van de meest elementaire arbeidsrechten. En een competitie totterdood waar alleen de grote aandeelhouders beter van worden. De feiten bewijzen dat het principe van de vrije markt het meest performant is, het heeft dus geen zin om terug te willen naar staasbedrijven of naar een gemengde economie, maar zonder ernstige ecologische en sociale correcties is dit model een ramp voor iedereen die niet behoort tot die elite van rijke speculanten en beleggers. Monopolies leiden tot arrogantie - dat bewijst Electrabel - maar concurrentie levert voor de klanten en de bevolking pas een verbetering op als wordt voldaan aan de bescherming van het milieu en het respect voor de werknemers. Wat liberale denkers ook mogen verspreiden aan fabeltjes om de massa te misleiden.
de bloedeloosheid van links (zie De Morgen van vandaag woensdag)
Het regent verklaringen achteraf over de neergang van links maar deze drieledige boekenrecensie -zonder naam van de auteur - bezorgt alleszins mij een uppercut, een rechtse wel te verstaan.
Vooral dan het deel dat handelt over het boek van Nick Cohen: 'What's Left?How Liberals lost their way'. (Het is nog niet vertaald in het Nederlands)
Ik citeer: 'Zo gaan niet alle linksdenkenden akkoord met alles wat Noam Chomsky schrijft en was er zowel in 1991 als in 2003 vaak wél aandacht voor de bevrijding van het Iraakse volk.'
Ik zie geen aanhalingstekens dus blijft de vraag open of dit de mening is van Cohen en/of van de recensent. Hoe dan ook: was de eerste Golfoorlog dan bedoeld om het Iraakse volk te bevrijden? En de invasie van 2003? Om welke vrijheid gaat het dan wel?
Verder wordt over dit boek gezegd: 'het verstoort ook het al te gemakkelijke anti-amerikanisme waar bepaalde delen van links een patent op hebben.'
Zo'n oordeel zou ik verwachten in een opstel van de pro-amerikaanse passionaria Mia Doornaert , maar van een recensent van De Morgen?
Kan deze recensent eens uitleggen wat hij precies bedoelt met dit 'al te gemakkelijke anti-amerikanisme'? Bij mijn weten waren Vlaanderen en België opvallend eensgezind in de afkeuring van de oorlog in 2003 en afgezien van een slip of the tongue van Pieter de Crem zie ik in dit afwijzingsfront geen wijziging.
En daarnaast kan men zich de vraag stellen in welke mate de buitenlandse politiek bij ons enige impact heeft gehad op het stemgedrag. Dat de broederschap tussen Blair en Bush de linkervleugel in Engeland heeft verdeeld, dat zal wel: maar heeft bij ons één socialistische kiezer de partij de rug toegekeerd omdat Blair een socialist is?
Los van Irak: welke invloed heeft het debâcle in Rwanda op de Belgische verkiezingen gehad?
Zou het kunnen dat de neergang van het socialisme vooral toe te schrijven is aan het afnemend geloof in de solidariteit? Aan de ene kant voelen heel wat mensen zich in de steek gelaten door de verzorgingsstaat en aan de andere zijde van het sociologisch spectrum zijn er steeds meer Vlamingen doordrongen van het principe ieder voor zich. Het succes van de extreem-rechtse boodschap, gevat in de slogan 'eigen volk eerst' wat niets anders betekent dan groepsegoïsme, lijkt me vooral door deze dubbele beweging te verklaren: wantrouwen tegenover de staat als zorgende instantie, en terug plooien op het eigen veilig bewaakte domein.
Links heeft daar geen antwoord op, zo blijkt, maar of het kartel CD&V/NVA dat antwoord wel heeft zal men bij de volgende verkiezingen wel zien.
VRT - een vervolgverhaal Ook op deze dinsdagavond kon je op VRT Eén (19 uur) en op RTB La Une (19.30 uur) een totaal verschillend journaal zien. Twee items: op VRT zag je de premier van Israël, Omert, die verklaarde dat hij de regering van Fatahleider Abbas wou steunen. Op La Une zag je Fatahfamilies - wegvluchtend voor de Hamasgekken in Gaza - vergeefs staan wachten aan een Israëlische controlepost . Op La Une was de actie van Amnesty International in het Brusselse Centraal Station te zien tegen het gebruik van martelpraktijken. Op de VRT hadden ze meer aandacht voor een brand en een treinongeval. Iedere dag wordt door de nieuwsredactie een keuze gemaakt uit de door nieuwsagentschappen en reporters aangeboden items. Je vraagt je af welke criteria de diverse redacties hanteren om het ene bericht wel over te nemen en het andere niet. In elk geval is het duidelijk dat de twee delen van ons land totaal verschillend worden geïnformeerd en dan verwondert men zich erover dat francofonen en Vlamingen zo weinig van elkaar afweten en uit elkaar groeien. Dit proces van vervreemding wordt duidelijk gestuurd al zullen de betrokken journalisten dit natuurlijk ontkennen.
Moenaert de nimby Het was maar een onooglijk berichtje in de krant. De Brugse burgemeester Patrick Moenaert vraagt vanwege minister van binnenlandse zaken, Patrick Dewael, een strengere aanpak van de illegalen die via zijn Zeebrugse haven proberen over te steken naar Engeland. Vooral het aantal Afghanen is tot zijn grote ergernis toegenomen. Kun je een duidelijker voorbeeld van de 'nimby' (not in my backyard) verzinnen? Wij sturen Belgische soldaten naar Kaboel die zich niet buiten de hoofdstad wagen omdat het daarbuiten zo onveilig is; wij lezen met afschuw de berichten over het toegenomen fundamentalistische geweld van de Taliban, maar als zich dan vluchtelingen uit dat geteisterde land bij ons aandienen, zeggen wij bij monde van deze diepchristelijke burgemeester: maak dat je wegkomt. Vluchtelingen mogen nog niet eens langs de Brugse drempels passeren, laat staan dat zij in de Mariastad zouden mogen verblijven Maar met Kerstmis zal deze christen-democraat natuurlijk zijn stalletje van Bethlehem onder de kerstboom versieren, met de warm en koud blazende os en ezel, en het liedje 'Nu Syt wellecome' neuriën. Meevoelen met verstotenen en verjaagden is zo mooi als ze voorkomen in heilige boeken.
Het zal wel aan mijn anarchistisch temperament liggen, maar het systeem van permanente evaluaties dat nu in het onderwijs wordt veralgemeend, maakt mij uiterst wantrouwig.
Wat ik op mijn eigen school heb vastgesteld - en deze waarneming wordt bevestigd door verscheidene generatiegenoten - is een toenemende verburgerlijking: weinig persoonlijkheid, creativiteit en originaliteit. De geest van 68 is terug in de fles en de fles is verzegeld met verhalen over boetieks, sterrenrestaurants en verre luxereizen.
De motor van goed onderwijs is het enthousiasme van de leerkracht en zijn/haar vermogen om dit enthousiasme over te brengen op de leerlingen.
Ik twijfel er ten zeerste aan dat een sfeer van permanente dreiging dit enthousiasme zal bevorderen. Het lijkt me heel wat waarschijnlijker dat juist het conformisme zal toenemen. Zoals wijlen Herman de Coninck in zijn rubriek 'De Vliegende Keeper' het zo vaak - en toen mijns inziens voor een deel ten onrechte - schreef: het rijk kome aan 'de grijze muizen van het onderwijs'.
Trouwens, in het oude systeem konden leerkrachten die ernstige beroepsfouten maakten wel degelijk gesanctioneerd worden en zo nodig verwijderd. En ik zie niet in hoe de communicatie tussen leerkracht en directie spontaner kan verlopen nu de ondergeschikte voortdurend in de gesprekspartner een mogelijke executeur van zijn/haar ontslag moet zien. In 'liefde op staatsbevel' zit weinig liefde.
tekort aan kinderopvang Ik zal wel een verschrikkelijke ouwezak geworden zijn, maar de jammerklachten over het tekort aan kinderopvang die nu via kranten en tv tot ons komen, doen mij lichtjes kokhalzen. Wat we meemaken is de menswording van het mythologisch wezen 'de hard werkende Vlaming' en de valse ondertoon van het mantra 'lastenverlaging'. Het gaat om prioriteiten. De leuze vandaag luidt: 'I want it all and I want it now'.. De tijd van het sparen en het gezin als eerste prioriteit is definitief voorbij. De enige prioriteiten vandaag zijn de eigen carrière en de eigen vrijetijdsbesteding en het gezin wordt zowel voor het ene als voor het andere ervaren als een hinderpaal. Niet dat we terug moeten naar de tijd dat het gezin als enige prioriteit waarvoor meestal de moeder al haar ambitie moest opofferen, maar de slinger is nu wel doorgeslagen naar het andere uiterste. En telkens weer is het de overheid die de problemen van de hyperindividualistische burger moet oplossen terwijl diezelfde burger liefst zo weinig mogelijk belastingen betaalt. Wat de moderne mens niet meer lijkt te kunnen is keuzes maken en verantwoordelijkheid opnemen voor die keuzes. Het is zoveel comfortabeler om te schieten op de regelgeving van Kind en Gezin, op de mank lopende subsidiëring, dan de eigen levenswijze in vraag te stellen ook als men ervaart dat die levenswijze niet echt bevredigend is. Waarbij we de vraagkunnen stellen of de moderne mens nu vrijer is dan zijn grootouders: misschien maakt niets zo onvrij als de huidige verslaving aan consumentisme, aan het blitze hedonisme dat iedereen verplicht om minstens één reis om de wereld te maken en om de meest hippe speeltjes in huis te halen. Jammer van die dreinende en jengelende kinderen, die zijn er teveel aan.
Gaza in onze kranten Het is om moedeloos van te worden hoe onze bevolking door bepaalde media wordt gemanipuleerd. In De Standaard van vandaag schrijft Bart Sturtewagen over de boycot van de Palestijnse regering na de verkiezingsoverwinning van Hamas: ''We konden toch geen geld sturen naar lieden die het vredesproces met zelfmoord- en andere aanslagen torpedeerden, die een islamitische heilsstaat wilden oprichten en met niets minder dan de vernietiging van Israël genoegen konden nemen? We deden in dat opzicht het juiste (...) In De Morgen van deze zelfde dag lezen we bij Sus van Elsen, die bij Manteau - geen linkse uitgeverij - het boek 'De Palestijnen: de toekomst van een droom' heeft gepubliceerd iets helemaal anders: 'De echte reden was dat Israël beslist had bij de Palestijen geen 'gepsrekspartners' te willen vinden. (...)Niet werd geprobeerd de schade te beperken door acht te slaan op de tekens die Hamas bleef uitzenden, dat ze met Israël konden leven, dat ze met de tweestatenregeling akkoord gingen met Israël binnen zijn grenzen van 1967. Dat ze een wapenstilstand hadden afgekondigd die in principe onbeperkt was in duur. Symptomen, indien geen bewijzen, van een pragmatisch geworden Hamas die in de politiek was gestapt en tijd nodig had om aan zijn nieuwe huid te wennen.'
Ter vergelijking: na de inval in Libanon toen het Israëlische leger gigantische vernielingen heeft aangericht en meer dan 1200 mensen, vooral burgers, heeft gedood - en wat die burgers betreft mag je gerust het woord vermoord gebruiken - heeft de internationale gemeenschap geen enkele schadeloosstelling opgelegd. Integendeel, wij Europeanen betalen voor het opruimen en het herstel.
Is het dan zo verwonderlijk dat deze schijnheilige politiek van twee maten en twee gewichten het fanatisme nog doet toenemen? Ik wil geen Cassandra zijn, geen onheilsprofeet, maar het Westen - en dat zijn ook wij - zal nog lang geconfronteerd worden met een bedreiging die juist door dit hypocriete machtsmisbruik wordt gemotiveerd. Iedere moslimextremist verwijst naar het Palestijnse en het Tsjetsjeense conflict om zijn wandaden te rechtvaardigen: zolang de Europese politiek zich slaafs richt op de Amerikaanse en Israëlische bevestigen we de overtuiging die aan de overkant leeft, namelijk dat mensenrechten niet gelden voor de slachtoffers van terreur die door het Westen of zijn bondgenoten wordt uitgeoefend. Alleen al uit bekommernis om onze eigen veiligheid zouden we onpartijdigheid moeten nastreven en een onderscheid maken tussen fanatieke leiders en de bevolking die de speelbal is van buitenlandse en binnenlandse machtspolitiek.
