|
de bloedeloosheid van links (zie De Morgen van vandaag woensdag)
Het regent verklaringen achteraf over de neergang van links maar deze drieledige boekenrecensie -zonder naam van de auteur - bezorgt alleszins mij een uppercut, een rechtse wel te verstaan.
Vooral dan het deel dat handelt over het boek van Nick Cohen: 'What's Left?How Liberals lost their way'. (Het is nog niet vertaald in het Nederlands)
Ik citeer: 'Zo gaan niet alle linksdenkenden akkoord met alles wat Noam Chomsky schrijft en was er zowel in 1991 als in 2003 vaak wél aandacht voor de bevrijding van het Iraakse volk.'
Ik zie geen aanhalingstekens dus blijft de vraag open of dit de mening is van Cohen en/of van de recensent. Hoe dan ook: was de eerste Golfoorlog dan bedoeld om het Iraakse volk te bevrijden? En de invasie van 2003? Om welke vrijheid gaat het dan wel?
Verder wordt over dit boek gezegd: 'het verstoort ook het al te gemakkelijke anti-amerikanisme waar bepaalde delen van links een patent op hebben.'
Zo'n oordeel zou ik verwachten in een opstel van de pro-amerikaanse passionaria Mia Doornaert , maar van een recensent van De Morgen?
Kan deze recensent eens uitleggen wat hij precies bedoelt met dit 'al te gemakkelijke anti-amerikanisme'? Bij mijn weten waren Vlaanderen en België opvallend eensgezind in de afkeuring van de oorlog in 2003 en afgezien van een slip of the tongue van Pieter de Crem zie ik in dit afwijzingsfront geen wijziging.
En daarnaast kan men zich de vraag stellen in welke mate de buitenlandse politiek bij ons enige impact heeft gehad op het stemgedrag. Dat de broederschap tussen Blair en Bush de linkervleugel in Engeland heeft verdeeld, dat zal wel: maar heeft bij ons één socialistische kiezer de partij de rug toegekeerd omdat Blair een socialist is?
Los van Irak: welke invloed heeft het debâcle in Rwanda op de Belgische verkiezingen gehad?
Zou het kunnen dat de neergang van het socialisme vooral toe te schrijven is aan het afnemend geloof in de solidariteit? Aan de ene kant voelen heel wat mensen zich in de steek gelaten door de verzorgingsstaat en aan de andere zijde van het sociologisch spectrum zijn er steeds meer Vlamingen doordrongen van het principe ieder voor zich. Het succes van de extreem-rechtse boodschap, gevat in de slogan 'eigen volk eerst' wat niets anders betekent dan groepsegoïsme, lijkt me vooral door deze dubbele beweging te verklaren: wantrouwen tegenover de staat als zorgende instantie, en terug plooien op het eigen veilig bewaakte domein.
Links heeft daar geen antwoord op, zo blijkt, maar of het kartel CD&V/NVA dat antwoord wel heeft zal men bij de volgende verkiezingen wel zien.
|
