Het zal wel aan mijn anarchistisch temperament liggen, maar het systeem van permanente evaluaties dat nu in het onderwijs wordt veralgemeend, maakt mij uiterst wantrouwig.
Wat ik op mijn eigen school heb vastgesteld - en deze waarneming wordt bevestigd door verscheidene generatiegenoten - is een toenemende verburgerlijking: weinig persoonlijkheid, creativiteit en originaliteit. De geest van 68 is terug in de fles en de fles is verzegeld met verhalen over boetieks, sterrenrestaurants en verre luxereizen.
De motor van goed onderwijs is het enthousiasme van de leerkracht en zijn/haar vermogen om dit enthousiasme over te brengen op de leerlingen.
Ik twijfel er ten zeerste aan dat een sfeer van permanente dreiging dit enthousiasme zal bevorderen. Het lijkt me heel wat waarschijnlijker dat juist het conformisme zal toenemen. Zoals wijlen Herman de Coninck in zijn rubriek 'De Vliegende Keeper' het zo vaak - en toen mijns inziens voor een deel ten onrechte - schreef: het rijk kome aan 'de grijze muizen van het onderwijs'.
Trouwens, in het oude systeem konden leerkrachten die ernstige beroepsfouten maakten wel degelijk gesanctioneerd worden en zo nodig verwijderd. En ik zie niet in hoe de communicatie tussen leerkracht en directie spontaner kan verlopen nu de ondergeschikte voortdurend in de gesprekspartner een mogelijke executeur van zijn/haar ontslag moet zien. In 'liefde op staatsbevel' zit weinig liefde.