|
spleen pour ainsi dire
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
welkom bij het wierookmeisje
zij woont voorbij het gordijn
van vredesklokken
en geruststellend zijn de stormen
onder haar vele rokken
zij leest je hand
als een boek dat ooit geschreven wordt
en de sporen onder je huid
van handen die je streelden
en je bloeide als een boom
handen die je hebben afgetuigd
en je vereeltte onderhuids
zij kent verhalen
die een wijze van de wijs brengen
en een dwaze van de kook
zij kookt met kruiden
die langer duren
dan een verre reis
en kruidig is de afdronk
van haar mond
zij heeft dozen die toveren
met tonen in de maat
van oude meesters
die zij neuriet al wiegend
tot de poorten verrijzen
van verdwenen steden
meestal echter is ze zo stil
dat je haar nauwelijks ziet
wanneer het gordijn tinkelt
alsof een zware adem
een aanwezigheid verraadt
die het spreken verbiedt
meestal is het een oneerbaar voorstel:
was er maar een wierookmeisje
|
