tekort aan kinderopvang Ik zal wel een verschrikkelijke ouwezak geworden zijn, maar de jammerklachten over het tekort aan kinderopvang die nu via kranten en tv tot ons komen, doen mij lichtjes kokhalzen. Wat we meemaken is de menswording van het mythologisch wezen 'de hard werkende Vlaming' en de valse ondertoon van het mantra 'lastenverlaging'. Het gaat om prioriteiten. De leuze vandaag luidt: 'I want it all and I want it now'.. De tijd van het sparen en het gezin als eerste prioriteit is definitief voorbij. De enige prioriteiten vandaag zijn de eigen carrière en de eigen vrijetijdsbesteding en het gezin wordt zowel voor het ene als voor het andere ervaren als een hinderpaal. Niet dat we terug moeten naar de tijd dat het gezin als enige prioriteit waarvoor meestal de moeder al haar ambitie moest opofferen, maar de slinger is nu wel doorgeslagen naar het andere uiterste. En telkens weer is het de overheid die de problemen van de hyperindividualistische burger moet oplossen terwijl diezelfde burger liefst zo weinig mogelijk belastingen betaalt. Wat de moderne mens niet meer lijkt te kunnen is keuzes maken en verantwoordelijkheid opnemen voor die keuzes. Het is zoveel comfortabeler om te schieten op de regelgeving van Kind en Gezin, op de mank lopende subsidiëring, dan de eigen levenswijze in vraag te stellen ook als men ervaart dat die levenswijze niet echt bevredigend is. Waarbij we de vraagkunnen stellen of de moderne mens nu vrijer is dan zijn grootouders: misschien maakt niets zo onvrij als de huidige verslaving aan consumentisme, aan het blitze hedonisme dat iedereen verplicht om minstens één reis om de wereld te maken en om de meest hippe speeltjes in huis te halen. Jammer van die dreinende en jengelende kinderen, die zijn er teveel aan.