verandering van spijs doet eten

Kan het debat over de didactiek in ons onderwijs nog gevoerd worden zonder te vervallen in simplismen en karikaturen? In De Standaard van vandaag is het alweer prijs: ‘veel leraars houden vast aan hun jaarlijkse monoloog voor de klas en noemen "dynamische werkvormen" nieuwlichterij. Een leraar aan de Leuvense hogeschool Groep T noemt dit niet verwonderlijk ‘want in de nieuwe vormen kruipt meer tijd dan in het traditionele lesgeven’.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Besluit: de traditionalisten zijn luierikken die niet mee willen met hun tijd.

Dan volgt een opsomming van de vernieuwende projecten in een modelschool in Schoten.

Uit al deze voorbeelden blijkt dat er weinig nieuws aan is: wij hebben onze leerlingen altijd toneel laten spelen en hebben dit zelfs uitgebreid tot podiumkunsten in de ruimere zin. Na de lectuur van Het Huis van Mama Pondo zijn mijn leerlingen reeds in het schooljaar 77-78 op bezoek geweest bij de auteur Aster Berkhof en hebben zij met de hele klas een enquête gehouden over het racisme in Brugge en Gent. En later over de vervuiling door de suikerfabriek in Veurne. Een collega ging jaarlijks met zijn klas naar een Turks jeugdcentrum in Gent om zijn West-Vlaamse leerlingen met die grote onbekenden te laten kennis maken.

Bij anderen moesten de leerlingen een nieuwsoverzicht samenstellen op basis van hun zelfstandige lectuur van de kranten etc etc