(enkele voorbeelden uit de nieuwe bundel Van Toen en Thuis)

Jefke Kadijsxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

een zwartharig mannetje in een  melkwitte koets

de lakverf vrolijk: een Delftsblauwe molen,

een  vorstelijk baldakijn - het heertje stroef,

een scheiding middenin zijn schedel, hij keek

alsof hij vroeg: ben jij wel braaf geweest, verdien

jij wel een toeter en een bol

wij hielden van zijn paard op hoge poten

het paste bij het koninklijke van zijn boudoir

maar Jefke, boven de houten wielen, neen,

hij viel ons zwaar: een schoolmeester

met een stugge kop die zijn buurjongens

ijskreem verkocht alsof hij strafwerk uitdeelde

we liepen liever over de weide

van Pol, diepten het paadje uit

naar de Buntstraat waar in het

piepkleine winkeltje van de Mik

naast een neerhof je roomijs kon

proeven zacht als boerenboter, als

borstjes die nog verboden waren

toch was Jefke met die Brylcrème in zijn platte

haar een wondere vogel, zijn koperen

fluitje bootste de jubel van een merel na

volgens Fons van ‘de Congo’ de klingse vader

van Miss Katta,  de zwoele diva van de Blauwe Zaal,

kon hij schuifelen als een lijster, een nachtegaal

niet één van onze bende kende dat verhaal

wij miskenden Jefke Kadijs, het ijzig

mijnheertje in zijn houten paleis

tot op een dag het donkere paard

een wonder meebracht: zijn dochter

die we eerder nooit zagen

al woonden ze vlak om de hoek

ravenzwart zoals haar vader, bleek

haar huid zoals je verwachten kon

van een prinses die jaren was

opgesloten in een crypte

onder een toren

we liepen niet meer om roomijs

over de weide van boer Pol

we schoven aan bij het romig, schuchter

meisje voor een toeter en een bol

de vrouwen van de straat

de straat was arm maar proper

de vrouwen werkten niet

ze waren bezig

nog vóór het licht werd

- na de zomer - om de kachel

op te poken, het pompwater te koken

voor de koffie

daarna werd een man gewekt

en gingen zij weer slapen

daarna een zoon en later nóg een kind

zij bleven op bij het derde kraaien

want de dagen wachtten niet,

de scharrelkippen met hun zoele klachten,

de wasdraad na het kloppen en het roeren

met een bleke bezemsteel: het schuim

en blauwsel in een zinken tobbe

dan een strijkbout die in de oven stond

van de Leuvense stoof

want ze waren proper

je kon eten van hun vloer

van de plavuizen buiten

na het schuren van de koer op vrijdag

terwijl ze dachten aan een plankje,

een boeman van papier

in de winkel van het straatje,

een donker rijhuis waar je niet eens

je kont kon draaien

bleef er over van de markt

op zaterdag? dat moest wel,

alleen bij ziekte

ging je over de schreef -

het negertje knikte

en ze zongen soms

bij het keren van het koertje, het zemen

van de ramen wanneer Bob Benny galmde

tussen het ruisen

van het bakelieten bakje

ze lachten soms

om de piepstem van Will Ferdy,

ze lachten en hun ogen traanden –

ze dipten hun vingers in een porseleinen

of tinnen vaatje, herschikten het gewijde takje

en sloegen een kruis

en ’s zomers zaten ze in de vroege avond

samen voor de kapel op de hoek

waar kaarsjes brandden, een beeldje glom

van een moeder, een huisvrouw, een Eva

die ze nooit zouden evenaren

in vlijt

in deemoed

in kuisheid van gemoed

in heiligheid

want zij werkten niet

ze waren bezig, vulden hun tijd