|
Droompje.
Je partner was niet thuis en waar was die thuis dan wel: zonovergoten, ergens in de natuur, zeker niet hier. Plots staat een naakt meisje in de achterdeur. Je tilt haar op, ze is verrassend slank en licht, haar billen geven sponzig mee. Je merkt onder haar rechterborst een dot zwarte haren. Ze fluistert de naam van een haarziekte: je kan de dot met plukjes tegelijk uit rukken. Uit de haarwondjes komen ontelbare fijne witte maden gekropen, een witte krioelende vlek. Met je vlakke hand sla je ze weg zoals men een jas afstoft. Je schiet wakker met de levensechte herinnering aan haar billen en in je mond een smaak om van te kotsen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Wie was zij? Veertig jaar geleden zou je haar een zinnebeeld van de zonde hebben genoemd, maar vandaag? Breng het naar de dromenleer van Freud in verband met recente ervaringen. Er zijn de fotos die je haalde van het internet: mooie lichamen met een ontgoochelend detail onderaan. Zoals Félicien Rops schreef onder een tekening: même la plus belle ne peut donner que ce quelle a
Waarom takelen die modellen zich zo toe door zichzelf kaal te scheren, door de natuur te trimmen tot een belachelijk streepje dat van hun geheime plekje een lidteken maakt. De droom gaat over walging en de wirwar van haren was wat Orhan Pamuk noemt een zwaluwnestje, alleen op de verkeerde plaats. In je mond de smaak van de dood: but at my back I always hear times wingéd charriot coming near . Deze verzen van Andrew Marvell beheksen je al meer dan dertig jaar en hoe dichter je bij het einde komt, hoe luider het hoefgetrappel en het geratel van de wielen. Schrijven is je met je vingernagels en tenen vastklampen aan een verschuivende afgrond.
|
