De moeder van
 In Humo van vorige week werd de Canvasuitzending ‘de moeder van Yves Leterme’ afgekraakt als nietszeggend tenzij een bevestiging van het saaie imago van deze man. Mij leek het een mooi beeld van emotioneel evenwicht waarvan het fundament een stabiel gezin is geweest met een fascinerende grootvader en een moeder die als zelfstandige constant aanwezig en tegelijk afwezig bleef. Deze dubbelzinnigheid legde een sluier van tristesse over het getuigenis: de moeder stond in haar winkel, ze was er en ze was er niet.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De tristesse komt voort uit het onvermijdelijke ‘menselijk tekort’: zelfs in het meest harmonieuze gezin zal er wel altijd wat ontbreken omdat de honger naar aandacht bij het kind nu eenmaal onverzadigbaar is.

Nog sterker was de aflevering van gisteren over de moeder van Anissa Temsamani. We kregen een beeld van een vrouw die door haar migratie inderdaad ontworteld werd: zij kwam terecht in een vreemde en nogal vijandige wereld. Er was een baas die niet alleen haar, maar al zijn werkneemsters vernederde etc En er was gelukkig een lieve oudere buurvrouw die zich ontfermde over de kinderen in die mate dat zij als een grootmoeder werd ervaren.

In het hart van dit ‘document humaine’ zit de tegenstrijdigheid van de moederliefde: tegelijk verstikkend en ondersteunend. De verwarring van deze Marokkaanse moeder leert ons iets over de almacht van de angst. We zagen een genereuze vrouw die alleen maar wil geven en verteerd wordt door schrikbeelden over wat haar kinderen zoal zou kunnen overkomen.

Wanneer wordt geborgenheid een wurggreep? Kan angst een raadgever zijn bij de opvoeding?Kan je houden van iemand die het tegenovergestelde doet van wat jij zou willen?