uit Een stuk of wat



derde bericht aan Marcus

broeder,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

vraag me niet om een vrolijk verhaal

ik fluit wel es mijn slaglied van verbeten roeier

maar meestal haal ik fluim op uit het bodemloze

vrolijke verhalen vertel ik niet

en al wat fraai en aardig is en toch bestaat

het aardt niet in mijn toon

het vindt er nooit zijn maat

ik laad mijn woorden op de peilloze kade

van het afscheid en de scheepjes

staan gevouwen naar mijn greep

op staar en tranen, varen uit varen af

en al wat fraai en aardig is en toch bestaat

het aardt niet in mijn toon

het vindt er nooit zijn maat

wie heeft oren naar dit trompen

(schelpen die een echo herbergen)

een ontheemde een prinses in

een ver penthouse bij het water

herkent de naam van een dorp

op een boot met vreemde vracht

en zij ziet gezichten in het water

misschien het mijne

en al wat fraai en aardig is en ooit bestond

en aarzelt in mijn toon

zij hoort het uit haar eigen mond